ตอนที่ 218 เจ้าคู่ควรเป็นแม่ของข้าหรือ
ซูจิ่วซือกระทืบลงไปอย่างแรง ถือโอกาสตอนที่ซูเหมยยังไม่ได้สติ รีบโถมตัวเข้าไป ชนซูเหมยจนสุดตัว ซูเหมยเพิ่งถูกกระทืบเท้า แล้วถูกชนอีก นางเซถลาไปข้างหลังหลายก้าว
ด้านหลังมีโต๊ะตัวหนึ่ง เอวจึงกระแทกโต๊ะอย่างแรง ซูเหมยร้องโอยด้วยความเจ็บปวด น้ำตาแทบไหล
สาวใช้ทั้งสองจับซูจิ่วซือไว้แน่น กลัวว่าซูจิ่วซือจะดิ้นหลุดอีก
แม่เฒ่ารีบเข้ามาประคองซูเหมย ถามอย่างตกใจ “ฮูหยิน ไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ!”
ซูเหมยทนเจ็บ ลุกขึ้นยืนตรง เดินไปข้างหน้าซูจิ่วซือ จับข้อมือซูจิ่วซือไว้ “จิ่วซือ ในเมื่อเจ้าไม่ชอบให้แม่เฒ่าถอดผ้าพันแผล งั้นข้าจะถอดให้เจ้าเอง”
พูดจบ ซูเหมยก็กระชากผ้าพันแผลที่มือของซูจิ่วซือออก ผ้าพันแผลแดงฉานทันที มีเลือดสดๆ ซึมออกมา
ซูเหมยเตรียมจะดึงอีก ขณะนั้นเองจู่ๆ ก็มีคนผลักประตูห้องเข้ามา กู้เฉินหรงเตะเข้าที่ลำตัวของซูเหมย ยื่นมือไปคว้าซูจิ่วซือเข้ามากอดแนบอก ด้วยแรงเตะทำให้ซูเหมยกระเด็นออกไป แล้วกระแทกลงกับพื้น
คนรับใช้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างตาค้าง นึกไม่ถึงว่ากู้เฉินหรงจะกล้าเตะฮูหยิน แม่เฒ่าได้สติจะตะโกนเรียกคนมาช่วย กู้เฉินหรงตะโกนขึ้น “ปิงอวิ๋น…”
ทันทีที่กู้เฉินหรงพูดจบ เงาคนสีดำเงาหนึ่งก็แวบเข้ามาชั่วพริบตา คนใช้ทั้งหมดในห้องก็สลบไป ซูเหมยนอนที่พื้นตะลึงมองปิงอวิ๋น นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าในจวนสกุลกู้จะมียอดฝีมืออย่างนี้ด้วย
หลังจากจัดการกับสาวใช้ในห้องแล้ว ปิงอวิ๋นก็ออกไปพร้อมกับปิดประตู ราวกับว่าไม่ได้เข้ามาในห้อง แม้แต่จื่อหลานก็ยังตะลึงงัน ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจริงๆ
“เจ้ามาได้อย่างไร”
ซูจิ่วซือไม่ได้บอกกู้เฉินหรงไว้ก่อน นึกไม่ถึงว่ากู้เฉินหรงรู้ว่านางอยู่ที่นี่กับซูเหมย
“ถ้าข้าไม่มา คงไม่รู้ว่าเจ้าลำบาก ขอดูมือหน่อย”
กู้เฉินหรงพูดจบก็จับมือซูจิ่วซือ ตรวจดูบาดแผลอย่างละเอียด
พอเห็นรอยเลือดสีแดงสดบนผ้าพันแผล กู้เฉินหรงก็ห่วงมาก “แย่แล้ว บาดแผลเจ้าเพิ่งจะหาย คราวนี้เปิดออกอีก เดี๋ยวข้าให้คนมาพันแผลให้”
กู้เฉินหรงพูดจบก็เตรียมจะพาซูจิ่วซือออกไปจากห้อง ซูจิ่วซือสั่นหัว “รอเดี๋ยว ไม่ต้องห่วงเรื่องแผล ข้ายังมีธุระ”
กู้เฉินหรงจึงนึกขึ้นได้ว่าซูเหมยยังอยู่ในห้อง เขาคลายมือปล่อยซูจิ่วซือ เดินเข้าไปหาซูเหมย
ซูเหมยมองกู้เฉินหรง แววตาราวกับจะฆ่าให้ตาย เลี้ยงเสือเสือแว้งกัดหรือนี่ ตอนนั้นนางเห็นกู้เฉินหรงฉลาดปราดเปรียว ยอมฆ่าคนทั้งหมู่บ้านสกุลหลิวเพื่อชิงตัวเขา
หลายปีมานี้ กู้เฉินหรงไม่เคยทำให้นางผิดหวัง นึกไม่ถึงว่าพอโตขึ้นเขากลับทำร้ายนางเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง การเลี้ยงดูกู้เฉินหรงเป็นเรื่องที่นางรู้สึกเสียใจที่สุดในชีวิต
“เจ้าลูกอกตัญญู! ข้าเป็นแม่เจ้า เจ้าเห็นแม่คนนี้อยู่ในสายตาหรือไม่ ทำไมถึงอกตัญญูอย่างนี้ หลายปีที่ผ่านมาข้าสู้อุตส่าห์ทนลำบากเลี้ยงดูเจ้าจนโต บุญคุณที่เลี้ยงดูยิ่งใหญ่เหนือสิ่งใด แต่เจ้ากลับลืมคุณธรรมความกตัญญู”
กู้เฉินหรงก้มลงมองซูเหมย ยิ้มหยัน “ตอนที่เจ้าฆ่าพ่อแม่ข้าเคยนึกถึงคุณธรรมหรือไม่ เจ้ามีคุณสมบัติอะไรมาพูดเรื่องคุณธรรมความกตัญญูกับข้า เจ้าคู่ควรเป็นแม่ของข้างั้นหรือ”
——
