“หยางเฉิน?”
บนหน้าหนิวเกนหุยมีความตกใจระดับหนึ่ง ถามว่า “คือราชาเจียงผิงที่ชื่อเสียงโด่งดังในช่วงนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อายุแค่ยี่สิบกว่าปี?”
ในใจเว่ยเฉิงโจวตื่นตกใจ ข่าวของราชาเจียงผิง ไม่มีใครคนใดกล้าเปิดเผย
แต่คาดไม่ถึงว่าหนิวเกนหุยจะรู้ว่าหยางเฉินคือราชาเจียงผิง
พอลองคิดดูอีกมุม วันนั้นฉือเจียงก็อยู่ในเหตุการณ์ คงต้องนำสถานะของหยางเฉิน บอกหนิวเกนหุยแล้วแน่ๆ
ดังนั้นถึงแม้จะรู้สึกตื่นตกใจ แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธคำตอบนี้ ทำได้เพียงพยักหน้า “ถูกครับ คือราชาเจียงผิง หยางเฉิน!”
ครั้งนี้ หนิวเกนหุยไม่ได้สงสัยแต่อย่างใด
โดยเฉพาะก่อนหน้านี้ ฉือเจียงสารภาพต่อเขาว่าคนที่ฆ่าหนิวกึงเซิง คือชายหนุ่มที่อายุแค่ยี่สิบกว่าปี ชื่อหยางเฉิน
ปัจจุบันนี้เว่ยเฉิงโจวมาบอกเขาอีกว่าหยางเฉินโจมตีจนหนิวกึงเซิงจนบาดเจ็บแพ้ไป เขาย่อมไม่สงสัยเป็นธรรมดา
เพียงแต่ในใจของเขากลับตื่นตกใจมาก ชายหนุ่มที่อายุเพียงยี่สิบกว่าปีคนหนึ่ง สามารถโจมตีหัวหน้าของสาขาคนหนึ่งจนแพ้ได้ ความสามารถนี้ ต่อให้อยู่ในสมาคมบูโดสาขาใหญ่ ก็คงสามารถอยู่ในลำดับต้นๆ
ผู้แข็งแกร่งชั้นนำที่อายุน้อยขนาดนี้ ย่อมเป็นบุคคลไม่ธรรมดาแน่นอน
การตายของหนิวกึงเซิง เกี่ยวข้องกับเขาจริงเหรอ?
ในใจของหนิวเกนหุยมีความขัดแย้งอยู่บ้าง ผู้แข็งแกร่งที่มีศักยภาพระดับนี้ ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ควรจะเก็บไว้ใช้งานถึงจะเป็นตัวเลือกที่ดีเยี่ยมที่สุด
แต่ถ้าอีกฝ่ายเป็นฆาตกรที่สังหารหนิวกึงเซิง นั่นควรทำอย่างไร?
ฆ่า?
หรือว่าดึงเข้ามา?
ทั้งห้องโถงในคฤหาสน์ล้วนเงียบงันไปพักหนึ่ง
ท่วงท่ากิริยาบนตัวหนิวเกนหุยแกร่งเหลือเกิน ทำให้ผู้แข็งแกร่งตระกูลเว่ยหลายสิบคนไม่กล้าหายใจแรงทั้งนั้น
ในใจเว่ยเฉิงโจวยิ่งทรมาน ขอเพียงปฏิเสธมหันตภัยครั้งนี้ผ่านไปได้ ตระกูลเว่ยก็สามารถหาทางหนีรอดได้ การตายของหนิวกึงเซิงจะไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลเว่ยอีกต่อไป
“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
หลังจากเกิดความลังเลพักหนึ่ง หนิวเกนหุยถามขึ้นทันใด
เว่ยเฉิงโจวถอนหายใจทีหนึ่ง พูดตามจริง “ภูเขาจิ่วเฉิง คฤหาสน์สูงที่สุด ยอดเมฆา!”
พอได้ยิน หนิวเกนหุยหมุนตัวออกไป
เห็นเพียงแต่ละก้าวที่เขาเหยียบย่ำ พื้นหินอ่อนใต้เท้าล้วนระเบิดแตกในชั่วพริบตา
สิบกว่าก้าวที่เหยียบย่ำ เหลือเพียงร่องรอยเสียหายไว้ที่พื้น
ทุกคนเบิกดวงตาโตหมด แค่ก้าวเท้ายังสามารถทำให้พื้นหินอ่อนที่แข็งทนทานแตกร้าวเป็นเสี่ยงๆ บนโลกนี้ มีผู้แข็งแกร่งแบบนี้อยู่จริงเหรอ?
“คุณหนิวได้โปรดหยุดก่อนค่ะ!”
มองเห็นว่าหนิวเกนหุยกำลังจะออกไป เวลานี้ เว่ยหมิงเยว่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเว่ยเฉิงโจวมาตลอดรู้สึกสองจิตสองใจ ร้องตะโกนขึ้นกะทันหัน
“หมิงเยว่!”
ชั่วขณะนั้นเว่ยเฉิงโจวตกใจยกใหญ่หน้าเปลี่ยนสี
เมื่อสักครู่ตอนที่เขาสอบถามเว่ยหมิงเยว่ว่าหยางเฉินเป็นอย่างไร รู้สึกได้ถึงความรู้สึกเกลียดที่เว่ยหมิงเยว่มีต่อหยางเฉิน
สำหรับความเกลียดที่เว่ยหมิงเยว่มีต่อหยางเฉิน เขาเข้าใจทั้งหมด
เพียงแค่นึกไม่ถึงว่าหลานสาวคนนี้ เพื่อแก้แค้นแล้ว จะบ้าคลั่งเช่นนี้
หรือว่าหล่อนไม่รู้ว่าถ้าเกิดความจริงเปิดโปงไป จะเกิดเรื่องสยองขวัญมากแค่ไหนขึ้นเหรอ?
ฝีเท้าหนิวเกนหุยหยุดชะงักฉับพลัน หยุดรออยู่หน้าประตูห้องโถง สายตาแหลมคมจ้องที่เว่ยหมิงเยว่ไม่กะพริบ
“มีเรื่องอะไร?”
เสียงของหนิวเกนหุยดุจระฆัง ดังกังวานเสียดแก้วหู
“คุณหนิวคะ วันนั้นหลังจากที่หัวหน้าหนิวกลับไป หยางเฉินก็ตามไปฆ่าคะ ถึงแม้ฉันจะไม่เห็นด้วยตาตัวเองทั้งหมด แต่ด้วยความสามารถที่หยางเฉินแสดงออกมาในวันนั้น มีความเป็นไปได้ที่เขาจะฆ่าหัวหน้าหนิวมากที่สุดค่ะ!”
เว่ยหมิงเยว่กัดฟันพูด ในสายตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
หล่อนไม่ได้พูดสิ่งที่ตนเองคาดเดาออกมา แต่ว่าแอบปิดบังเอาไว้และแต่งเรื่อง
ได้ยินเว่ยหมิงเยว่พูดแบบนี้ เว่ยเฉิงโจวกลับโล่งอกไปทีหนึ่ง แต่ในใจยังคงหวาดหวั่นอยู่มาก
ตอนนี้ เว่ยหมิงเยว่กำลังทำเรื่องอันตราย และประมาทอยู่หน่อย ได้นำทั้งตระกูลเว่ยลากสู่หุบเหวลึก
ส่วนตัวหล่อนเอง จะถูกผลักตกจนร่างแหลกเป็นผุยผง
ในเวลานี้เอง เห็นเพียงหนิวเกนหุยที่เมื่อสักครู่ยืนอยู่หน้าประตูห้องโถง พอขยับเท้า ชั่วพริบตาเดียวก็กลายเป็นภาพวืด ปรากฏตัวตรงหน้าของเว่ยหมิงเยว่
“ป้าบ!”
หนิวเกนหุยจับบนคอของเว่ยหมิงเยว่ไว้ทีหนึ่ง
จากนั้นจึงออกแรง เห็นเพียงร่างกายอ่อนปวกเปียกของเว่ยหมิงเยว่ถูกยกขึ้นมาต่อหน้าคนอื่นอย่างคาดไม่ถึง
เหตุการณ์ฉากนี้ ทำเอาผู้คนตกใจค้างแล้ว
เว่ยหมิงเยว่สีหน้าซีดเซียวไปแถบหนึ่ง ในลูกตาตกใจกลัวเต็มที่
หล่อนดิ้นรนอย่างคลุ้มคลั่ง แต่โดยเฉพาะอีกฝ่ายเป็นผู้แข็งแกร่งมาจากสมาคมบูโดสาขาใหญ่ และอยู่ลำดับที่เก้า จะปล่อยให้หล่อนดิ้นหลุดออกไปได้เหรอ?
หลังจากเว่ยเฉิงโจวอึ้งทึ่งสักครู่หนึ่ง รีบพูดจาอ้อนวอน “ขอคุณหนิวลงมือด้วยความปรานีด้วยครับ! หล่อนยังเด็กเกินไป ไม่รู้ภาษา ถ้าพูดอะไรผิดไป ขอคุณหนิวให้อภัยด้วยครับ!”
หนิวเกนหุยไม่มองเว่ยเฉิงโจวสักแวบ เงยหน้ามองทางเว่ยหมิงเยว่ ในสายตาที่น่ากลัวคู่นั้นประกายจิตอาฆาตแค้น “กล้าหลอกใช้ฉัน แกรู้ผลสุดท้ายหรือเปล่า?”
เขาในฐานะผู้คุมอำนาจของสมาคมบูโด ลำดับที่เก้า จะเป็นคนโง่ที่ไม่มีดีสักอย่างได้เหรอ?
ถึงแม้เขามองไม่ออกว่าเว่ยเฉิงโจวกำลังหลอกลวงเขาอยู่ แต่ว่าการโกหกของเว่ยหมิงเยว่ เขากลับมองออกจากในสายตาของอีกฝ่ายหนึ่ง
ในสายตาของเว่ยหมิงเยว่ เห็นได้ชัดว่ามีความเกลียดและบ้าคลั่ง
เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้มีความแค้นกับหยางเฉิน ถึงอยากโยนความผิดไปให้หยางเฉิน ยืมมือของตนเอง เพื่อล้างแค้นให้ตัวหล่อน
นี่คือทุกอย่างจากในสายตาของเว่ยหมิงเยว่ที่หนิวเกนหุยมองเห็น
เขาเป็นผู้คุมอำนาจของสมาคมบูโดที่น่าเกรงขาม จะโดนผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งหลอกใช้ได้เหรอ?
ในลูกตาเว่ยหมิงเยว่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและวิงวอน เวลานี้ หล่อนไม่มีทางหายใจได้
ความรู้สึกหายใจไม่ออก ความเจ็บที่คอ ความหวาดกลัวในจิตวิญญาณลึก ทำให้หล่อนเหมือนตายทั้งเป็น
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าอยู่ห่างจากความตายใกล้เช่นนี้
แต่ความเกลียดที่หล่อนมีต่อหยางเฉินกลับไม่มีจืดจางลงสักนิด ทว่ายิ่งเข้มข้นขึ้นไปอีก
ถ้าไม่ใช่หยางเฉิน หล่อนจะเกือบโดนหนิวเกนหุยฆ่าตายได้อย่างไร?
ทันทีที่สายตามองเห็นว่าเว่ยหมิงเยว่จะหายใจไม่ออกตายแล้ว ในที่สุดหนิวเกนหุยก็ปล่อยมือ
“ตุบ!”
เว่ยหมิงเยว่อ่อนยวบทั้งตัวทรุดลงบนพื้น หายใจหอบเฮือกใหญ่ๆ
ความรู้สึกแบบที่ความเป็นความตายอยู่ระหว่างเส้นเดียวนั้น หล่อนไม่อยากพบเจออีก
“แกรู้ว่าหนิวกึงเซิงตายยังไง ถูกหรือไม่?”
หนิวเกนหุยหน้าตาเฉยชามองทางเว่ยหมิงเยว่ พูดข่มขู่ “ถ้าแกกล้าโกหกฉันสักคำเดียว ฉันจะทำให้แกตายก็ตายไม่ได้ อยู่ก็อยู่ไม่รอด!”
“ตึง!”
พอพูดจบ หนิวเกนหุยเหยียบเท้าลงไปทีหนึ่ง
พื้นสั่นสะเทือน เห็นเพียงตำแหน่งที่เท้าเขาเหยียบลง ยุบเป็นรอยเท้าลงไปลึกมากรอยหนึ่ง
ฉากนี้ ยิ่งทำให้คนตกใจเหลือเกิน
ถ้าเท้านี้ตกลงบนร่างกายของคนแทน คนคนนั้นจะยังมีทางรอดเหรอ?
เว่ยเฉิงโจวทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก ถ้าเกิดเว่ยหมิงเยว่พูดความจริงออกไป คืนนี้คงเป็นวันสุดท้ายของตระกูลเว่ย!
ส่วนตัวของเว่ยหมิงเยว่เอง ไม่มีทางอยู่รอดเด็ดขาดเช่นกัน
“หมิงเยว่ แกอย่าพูดจามั่วซั่ว ถ้าทำคุณหนิวโกรธเข้า ผลสุดท้ายแกแบกรับไม่ไหวแน่!”
เว่ยเฉิงโจวพูดแบบมีความหมายชี้นำ
“หุบปาก!”
หนิวเกนหุยตะโกนมาทีหนึ่ง เห็นเพียงเขากลายเป็นภาพวืด ปรากฏตัวด้านหน้าเว่ยเฉิงโจวภายในชั่วพริบตาเดียว
“ป้าบ!”
โบกฝ่ามือออกไปทีหนึ่ง ร่างกายของเว่ยเฉิงโจวลอยออกไปหลายเมตรโดยตรง จากนั้นร่วงลงบนพื้นด้วยความหนักอึ้ง
“ตอนนี้แกบอกทุกอย่างที่แกรู้ออกมาตามจริงได้แล้ว!”
หนิวเกนหุยจ้องเว่ยหมิงเยว่จากบนลงล่าง เสียงเย็นยะเยือกเสียดกระดูก
มองเว่ยเฉิงโจวที่ล้มอยู่ด้านข้าง และไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ในใจเว่ยหมิงเยว่หวาดกลัวถึงขีดสุด
หล่อนไม่ใช่ไม่รู้ชัดเจนถึงความจริงเรื่องการตายของหนิวกึงเซิง ถ้าเกิดเปิดโปง จะนำหายนะใหญ่หลวงมากแค่ไหนมาสู่ตระกูลเว่ย
แต่ความแค้นที่หล่อนมีต่อหยางเฉิน ฝังลึกเข้ากระดูกดำไปแล้ว
