NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1133 คุณมีปัญหาอะไรไหม?

นั่นเป็นสัญชาตญาณของการที่รู้สึกว่าตัวเองเทียบกับอีกฝ่ายไม่ได้ ทำให้ไฟริษยาของเขาลุกโชนขึ้นมา จึงได้หาเรื่องลำบากใจให้ทันที
ถึงยังไงเขาก็มีดเหตุผลซะอย่าง ยังไงก็ต้องทำให้อีกฝ่ายอึดอัดใจ
หมออูคนนี้ก็เป็นคนประเภทนี้
แต่ทว่าท่าทางของผู้ชายคนนั้นกลับเกินกว่าความคาดหมายของเขา ลงมือกับเขาเพื่อให้หมอเจียงไปเอายา การเคลื่อนไหวเห็น มันค่อนข้างจะสาหัสเกินไปแล้ว
หลังจากที่หมอเจียงจากไป หมออูที่ไฟโมโหกำลังลุกโชนก็ได้รายงานเรื่องนี้ไปยังหัวหน้าหรุ่ยของโรงพยาบาลทันที
หัวหน้าหรุ่ยกับเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวเลย พอถึงตอนนั้นเพิ่มบทลงโทษให้กับเจียงถิงหนักหน่อย ดูซิว่าเธอจะกลัวไหม
จะต้องให้เธอมาขอร้องอ้อนวอนตัวเองให้ได้! รอยยิ้มอำมหิตได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหมออู
ในเวลานี้ หัวหน้าหรุ่ยก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของเจียงถิงที่พึ่งจะกลับมาถึง
“หมอเจียง เมื่อกี้คุณทำอะไรลงไป? กล้าดียังไงสั่งให้คนซ้อมหมอของโรงพยาบาล แถมยังแย่งเอายาไปอีก?”
ยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเจียงถิง หัวหน้าหรุ่ยเอ่ยถามด้วยใบหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
“ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ หัวหน้าหรุ่ย นี่เป็นใบรับรองพนักงานคุ้มครองของโรงพยาบาล ถ้าหากคุณมีข้อสงสัยอะไร สามารถไปถามข้อข้องใจกับผู้อำนวยการได้” เจียงถิงรู้ว่าหัวหน้าหรุ่ยคนนี้และหมออูมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และรู้ว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นหมออูที่เป็นคนชักนำให้หัวหน้าหรุ่ยทำแบบนี้แน่ ดังนั้นจึงไม่อยากที่จะไปสนใจหัวหน้าหรุ่ย
เมื่อมองดูใบรับรองพนักงานคุ้มครองที่อยู่ในมือ สีหน้าของหัวหน้าหรุ่ยก็เปลี่ยนเป็นแทบดูไม่ได้ขึ้นมาทันที
เจียงถิงเองก็ได้ได้กล่าวอะไรอีก และเก็บของของตัวเองไป เตรียมที่จะเลิกงาน
หลี่ฝางยืนอยู่ที่ด้านข้างไม่ได้จากไปไหน เขารู้สึกว่าหัวหน้าหรุ่ยคนนี้เหมือนจะไม่ค่อยพอใจที่จะยอมรับมันอย่างไรอย่างนั้น
เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ในตอนที่เจียงถิงกำลังจะออกไปนั่นเอง หัวหน้าหรุ่ยก็ได้ฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะอย่างเต็มแรง เตรียมที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา
แต่น่าเสียดาย เขาออกแรงหนักเกินไป กลับทำให้ฝ่ามือของตัวเองรู้สึกเจ็บขึ้นมา เดิมที่จะสร้างพลังรัศมีขึ้นมากลับกลายเป็นได้รับความเจ็บปวดไปแทน
“หัวหน้าหรุ่ยคุณทำอะไรของคุณ?” เจียงถิงหันกลับไปถามด้วยความแปลกใจ
หัวหน้าหรุ่ยรีบกดความเจ็บปวดบนฝ่ามือเอาไว้ และกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางมีคุณธรรม: “หมอเจียง! คุณยังมีจรรยาบรรณของการเป็นหมออยู่หรือเปล่าน่ะ! ออกไปข้างนอกโดยพลการในเวลาทำงาน ถ้าหากมีคนไข้เข้ามาในตอนนี้จะทำยังไง! ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณรับผิดชอบไหวไหม?”
เขากล่าวได้อย่างมีคุณธรรมน่าเกรงขาม ทำให้คนที่ไม่รู้ที่มาที่ไป คิดว่าที่เขากล่าวนั้นมีเหตุผลมากจริง ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เป็นเพียงแค่การชักแม่น้ำทั้งห้าที่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลยเท่านั้นเอง
“หัวหน้าหรุ่ย กรุณาพูดจาระวังด้วย งานในวันนี้ของฉันได้ทำเสร็จไปตั้งนานแล้ว เมื่อกี้ไม่ใช่เวลาทำงานของฉันแล้ว” เจียงถิงตอบกลับอย่างไม่รีบร้อน ทำลายความไม่มีเหตุผลของหัวหน้าหรุ่ยไปได้อย่างง่ายดาย
หัวหน้าหรุ่ยโมโหขึ้นมาทันที: “เธอ! หมอเจียง คิดไม่ถึงว่าคุณจะ……”
“หุบปากไปเลย” หลี่ฝางขัดจังหวะการพูดของหัวหน้าหรุ่ยไปในทันที: “บอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าสงสัยอะไรให้ไปถามผู้อำนวยการเอาเอง คุณฟังไม่รู้เรื่องหรือไง?”
หลี่ฝางที่เห็นสถานการณ์มาตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นธรรมดาที่จะดูออกว่าหัวหน้าหรุ่ยกำลังหาเรื่องโดยไร้เหตุผล
มันทำให้หลี่ฝางรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ถึงแม้หัวหน้าหรุ่ยจะเห็นหลี่ฝางตั้งแต่ตอนที่เข้ามาแล้ว แต่กลับไม่ได้ใส่ใจเขาเลยสักนิด ในเวลานี้พบว่าหลี่ฝางพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ จึงเอ่ยขึ้นมาด้วยความโมโหทันที: “นายเป็นใคร? ที่นี่มีที่ให้นายพูดเหรอ?”
“คุณว่ายังไงนะ?” รังสีอันเยือกเย็นสองสายแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของหลี่ฝาง
วินาทีนั้นเอง ที่ด้านหน้าของหัวหน้าหรุ่ยก็ได้มีภูเขากระดูกทะเลเลือดปรากฏขึ้นมา อายอาฆาตสะท้านปฐพี
“พลั่ก!” ทันใดนั้นเหงื่อของหัวหน้าหรุ่ยก็ได้หลั่งไหลลงมาราวกับสายฝน ดวงตาทั้งสองข้างไร้แวว สองขาอ่อนแรง และคุกเข่าลงไปกับพื้น
“ครั้งหน้าจะพูดอะไรก็ระวังหน่อย” หลี่ฝางกล่าวอย่างเย็นชา เพียงแค่ลงโทษเล็กน้อย และไม่ได้ทำอะไรอีก
“อ้อใช่แล้ว คนที่ขัดขวางไม่ให้คุณเอายาในตอนแรกนั่นชื่ออะไร?” หลี่ฝางหันไปถามเจียงถิง
“อูเฉิงเย่” เจียงถิงเอ่ยตอบ
“โอเค พวกเราไปเยี่ยมเขากัน” หลี่ฝางพยักหน้า เรียกให้เจียงถิงเดินตามมา
ในเมื่อได้ลงมือแล้ว งั้นก็ช่วยให้ถึงที่สุดแล้วกัน
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าภายในใจของเจียงถิงนั้นคิดยังไง เห็นหลี่ฝางกวักมือเรียกเธอ ก็ได้เดินตามไปอย่างไม่รู้ตัว
ทั้งสองคนไม่ได้แลมองหัวหน้าหรุ่ยที่คุกเข่าอยู่บนพื้นอีกเลย
และหลังจากที่ทั้งสองคนได้เดินจากไปแล้ว หัวหน้าหรุ่ยถึงได้โล่งอกขึ้นมาทันที ล้มกองลงไปบนพื้นราวกับดินโคลน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พลางพึมพำเสียงเบา: “แย่แล้ว ๆ จะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว……”
ในเวลานี้หลี่ฝางทั้งสองคนได้เดินตามกันไปทางห้องยาเมื่อก่อนหน้านี้
“คุณ คุณจะไปหาอูเฉิงเย่จริง ๆ เหรอคะ?” เจียงถิงลังเลอยู่สักพัก รีบเดินตามหลี่ฝางขึ้นมาแล้วเอ่ยถาม
“แน่นอน ผมเคยเตือนเขาแล้ว แต่เขาไม่ฟัง งั้นผมก็ทำได้เพียงเตือนเขาอีกครั้ง
“แต่ว่า……” เจียงถิงพูดเพียงคำว่าแต่ว่า ก็กล่าวต่อไปไม่ได้แล้ว
“ถ้าพวกเขามีความยุติธรรมจริง ๆ ผมก็ไม่มีความคิดเห็นอะไร แต่เรื่องนี้นับจากวินาทีที่คุณเอาใบรับรองพนักงานคุ้มครองออกมา ก็น่าจะจบไปแล้ว” หลี่ฝางมองดูเจียงถิงที่เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา จึงกล่าวขึ้นมาอย่างช้า ๆ
“แล้วทำไมพวกเขาถึงยังทำแบบนี้อีกล่ะ?” หลี่ฝางถามเสียงเบา: “ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับอูเฉิงเย่เป็นยังไงบ้าง?”
“ฉัน……” เจียงถิงชะงักไปสักพัก แล้วจึงค่อย ๆ กล่าวขึ้นมา: “ขาตามจีบฉันมาโดยตลอด แต่ฉันก็ไม่เคยตอบตกลงเลย……”
เจียงถิงเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ภายในใจนั้นมีความเชื่อใจหลี่ฝางอย่างบอกไม่ถูก ราวกับไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังหลี่ฝาง
“งั้นเรื่องก็ชัดเจนแล้ว ไม่ใช่เหรอ? คนเองก็มีคำตอบอยู่ภายในใจแล้ว” หลี่ฝางยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันนั้น ก็ได้มาถึงหน้าห้องยาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลี่ฝางกล่าว: “แค้นเพราะความรัก หรือจะเป็นเหตุผลอื่น ผมล้วนไม่ใส่ใจ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นจากที่ผมได้มาหาคุณ งั้นผมจะไม่สนไม่ได้”