NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1132 หาเรื่องโดยไร้เหตุผล

“หมออูรีบเปิดประตูเร็ว!” หมอสาวคนสวนตะโกนเรียกอย่างกระวนกระวาย
ไม่นาน ประตูก็ได้เปิดออก หมอผู้ชายอายุสามสิบกว่า ๆ ก็ได้กล่าวกับหมอสาวคนสวยด้วยรอยยิ้ม: “เจียงถิง ทำไมคุณ……”
พึ่งจะเปิดประตูออก หมออูก็ได้เห็นหลี่ฝางที่ยืนอยู่ด้านข้าง สีหน้าก็ได้เคร่งขรึมลงทันที กล่าว: “หมอเจียง มีเรื่องอะไรเหรอครับ?”
“ฉันมาเอายาตามใบสั่งแพทย์ ฉุกเฉิน โรคหัวใจ!” หมอสาวคนสวยกล่าวอธิบายอย่างเร่งรีบ
“งั้นเหรอ? ไม่มีใบสั่งผมจะจ่ายยาให้มั่ว ๆ ไม่ได้หรอกนะ” ในเวลานี้หมออูกลับทำเป็นใช้ภาษาทางการเป็นข้ออ้างเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น: “ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมา ผมรับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ”
“ตอนนี้อยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน จะล่าช้าไม่ได้!” หมอสาวคนสวยกล่าวด้วยความโมโห
“งั้นผมเองก็จนปัญญา” หมออูกล่าวอย่างเกียจคร้าน: “ไม่มีใบสั่งก็จะเอายาไปไม่ได้ เรื่องอื่น ผมไปยุ่งด้วยไม่ได้หรอกนะ!”
“คุณหลบไปซะ” หลี่ฝางคว้าไปที่หมออูและโยนเขาออกไปอีกทาง แล้วหันไปกล่าวกับเจียงถิง: “ไปเอายามา เรื่องอื่นคุณไม่ต้องสนใจ”
เวลากระชั้นชิด หลี่ฝางคร้านที่จะต่อปากต่อคำกับหมออูนั่น
“คุณกล้าเหรอ! หมอเจียง คุณอยากถูกไล่ออกหรือยังไง!” หมออูถูกหลี่ฝางโยนทิ้งออกไปเบา ๆ ทำให้ต้องนั่งก้นกระแทกพื้น โมโหเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที เขาตวาดใส่ทั้งสองคนด้วยความโมโห
“คุณยุ่งอะไรด้วย” เจียงถิงเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรกับหมออูอีกต่อไป เมื่อได้ยามาแล้วก็รีบจากไปพร้อมกับหลี่ฝางอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองคนพึ่งจะเดินออกมาได้ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงปาข้าวของและเสียงด่าสาปแช่งดังออกมาจากในห้อง
หลี่ฝางเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย: “คนที่อยู่ข้างในคนนั้นเป็นอะไรไปเหรอ?”
เจียงถิงมีสีหน้าประหม่าเล็กน้อย แต่ไม่ได้อธิบายอะไร กลับเอ่ยขึ้นมาอย่างงร้อนรนแทน: “ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก ช่วยคนสำคัญกว่า!”
เธอไม่พูด หลี่ฝางเองก็ขี้เกียจถาม และรีบพาเจียงถิงกลับไปที่บ้านตระกูลฟางอย่างรวดเร็ว
หลี่ฝางไปกลับใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที บ้านตระกูลฟางในเวลานี้อลหม่านวุ่นวายไปหมด เมื่อเห็นหลี่ฝางพาหมอกลับมา จึงให้หมอเจียงรีบช่วยคนทันที
หลังจากที่ทำการช่วยชีวิตอยู่หลายนาที ในที่สุดหญิงชราก็ได้ดีขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นชีพจรของหญิงชราค่อย ๆ กลับเป็นปกติ ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็วางใจขึ้นมา
ในเวลานี้รถฉุกเฉินของโรงพยาบาลในเครือที่อยู่ตรงข้ามก็ได้มาถึง คุณหมอที่มีผมขาวปะปนอยู่เล็กน้อยก็ได้ลงมาจากรถ
“ผู้อำนวยการหลิว!” ฟางจื้อรีบเข้าไปต้อนรับ: “ทำไมท่านถึงได้มาด้วยล่ะ?”
“คุณย่าไม่สบาย ผมจะไม่มาด้วยตัวเองได้ยังไง!” ผู้อำนวยการหลิวกล่าวอย่างร้อนรน: “คุณย่าอยู่ไหน รีบให้ผมตรวจดูเร็ว!”
“ยังดีที่หมอเจียงหมอในโรงพยาบาลของพวกคุณมาได้ทันเวลา” ฟางจื้อเดินนำทางผู้อำนวยการหลิวพลางกล่าว: “ตอนนี้คุณย่าได้พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะครับ”
ผู้อำนวยการหลิวตรวจร่างกายให้หญิงชราอยู่สักพัก ถึงได้พยักหน้ากล่าว: “ไม่เลว ช่วยได้อย่างทันเวลา และยังเชี่ยวชาญ ท่านไหนคือหมอเจียงเหรอ?”
เจียงถิงได้ยินผู้อำนวยการเรียกตัวเอง จึงรีบเดินออกมาพลางกล่าว: “ผู้อำนวยการคะ ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ ตอนนั้นสถานการณ์คับขัน ดังนั้นฉันก็เลย……”
“ไม่มีอะไร! จะขอโทษทำไมกัน!” ฟางจื้อกล่าวขึ้นมาตรง ๆ : “ฉันยังต้องขอบคุณซะอีกที่เธอได้ช่วยคุณย่าของพวกเราเอาไว้!”
คำพูดนี้ของเขาถือเป็นการหนุนหลังให้กับเจียงถิง เป็นธรรมดาที่ผู้อำนวยการหลิวจะเข้าใจความหมายของเขา จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ถูกต้อง ยังดีที่มีเสี่ยวเจียง”
“ผู้อำนวยการหลิวครับ เมื่อกี้ตอนที่ผมไปเชิญหมอเจียงมา สถานการณ์ฉุกละหุก ยังไม่ทันได้ทำตามขั้นตอนก็ได้เอายาออกมาแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ?” ในตอนนั้น หลี่ฝางก็ได้เอ่ยขึ้นอย่างไม่รีบร้อน
“พ่อหนุ่มคนนี้คือ?” ผู้อำนวยการหลิวหันไปถามฟางจื้อ
เมื่อฟางจื้อได้ยินดังนั้น ก็ได้หวนนึกถึงฐานะของหลี่ฝางขึ้นมา เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ และรีบกลาวแนะนำ: “เป็นปรมาจารย์กำลังภายในคนนั้น หลี่ฝาง ปรมาจารย์หลี่!”
ผู้อำนวยการหลิวตะลึงงันขึ้นมาทันที หลังจากที่พินิจพิจารณาหลี่ฝางอย่างละเอียดแล้วก็ได้เอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม: “ปรมาจารย์หลี่ เลื่อมใสมานาน!”
จากนั้นก็ได้เอ่ยขึ้นมา: “เดี๋ยวผมจะออกใบรับรองพนักงานคุ้มครองให้กับหมอเสี่ยวเจียง ถ้าหากอยู่ที่โรงพยาบาลมีคนถามขึ้น เธอก็เอาใบรับรองพนักงานคุ้มครองนี่ให้เขาดู รับรองว่าไม่เป็นไรแน่”
เจียงถิงค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง จึงรีบกล่าวทันที: “ขอบคุณค่ะผู้อำนวยการ”
ผู้อำนวยการหลิวหันหน้าไปกล่าวกับฟางจื้ออีกครั้ง: “ผมแนะนำให้คุณย่าอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลสักระยะก่อนจะดีกว่า
“นั่นมันสมควรอยู่แล้วครับ” ฟางจื้อกล่าว
ในที่สุดทุกคนก็ได้เคลื่อนไหวขึ้นมา นำตัวหญิงชราส่งขึ้นรถพยาบาลและพาจากไป
หลังจากที่รถพยาบาลขับออกไป ผู้คนที่เหลืออยู่ก็ได้มองดูหลี่ฝาง เหมือนกับได้กลับเข้าสู่สถานการณ์เหมือนสิบกว่านาทีก่อนหน้านั้น
และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาที่สลับซับซ้อนพวกนั้น หลี่ฝางเพียงรู้สึกถึงความวุ่นวาย จึงได้กล่าวกับฟางหยู่ถงทันที: “เดี๋ยวผมจะไปส่งหมอเจียง ถ้ามีเวลาจะไปเยี่ยมคุณย่าของคุณ ผมไปก่อนนะ”
“ค่ะ ระหว่างทางระวังตัวด้วย” ฟางหยู่ถงกำชับเสียงเบา หน้าแดงเล็กน้อย
หลี่ฝางพยักหน้า และพาเจียงถิงจากไปอย่างรวดเร็ว
เขารู้สึกว่าถ้าตัวเองอยู่ที่นั่นนานไปกว่านี้ เกรงว่าฐานะจอมปลอมนี่คงถูกคนสอดรู้สอดเห็นพวกนั้นทำให้เป็นจริงขึ้นมา นั่นไม่ให้ผลลัพธ์ที่เขาต้องการจะเห็นหรอกนะ
“ถ้ารู้แต่แรกก็คงไม่รับปากช่วยเรื่องนี้แล้ว เพิ่มปัญหาจริง ๆ” หลี่ฝางคิดอยู่ในใจ
ณ เวลานี้ หมออูที่อยู่ในโรงพยาบาลกำลังเผชิญหน้ากับความเละเทะที่อยู่บนพื้นเต็มไปหมด สีหน้าดูไม่ได้อย่างน่าหวาดกลัว
เขาได้ตามจีบเจียงถิงมานานแล้ว แต่เจียงถิงก็ไม่เคยรับปากสักที แต่ก็ช่างมันปะไร ยังมีเวลาอีกมาก เขาสามารถค่อยเป็นค่อยไป
แต่ทว่าเขาคิดไม่ถึงว่า เจียงถิงจะพาผู้ชายมาปรากฏตัวที่ด้านหน้าของเขา และทันทีที่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงภัยคุกคามที่รุนแรง รวมทั้งรังเกียจที่มีต่อหลี่ฝาง