NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1106 ไม่ชินกับชีวิตธรรมดา

“แต่ แต่ว่าเขามาสายกับเลิกงานก่อนเวลา……” จ้าวหงหยิ่งกล่าวอย่างติดขัด
“นั่นเป็นเหตุจำเป็นของงานคุณหลี่ เธอลองคิดดูนะ คุณหลี่ไม่เหมือนกับเธอสักหน่อยที่นั่งอยู่ออฟฟิศทุกวัน เพราะงั้นต้องมีเหตุฉุกเฉินจำเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เธอเองก็ต้องเข้าใจด้วยนะ”
จ้าวหงหยิ่งจ้องมองผู้อำนวยการนิ่งๆ ด้วยหลักการอย่างมีเหตุผล ด้วยความสงสัยว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนอื่นแอบอ้างหรือไม่
ในอดีตคนที่รักษาระเบียบวินัยของบริษัท คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าซื่อตรงอย่างผู้อำนวยการโจว?
ตอนนี้ผู้อำนวยการโจวไร้อารมณ์ที่จะสนใจเธอ เพียงหันหน้ากลับไปยังหลี่ฝางด้วยรอยยิ้ม “คุณหลี่วางใจได้ ฉันรับประกันว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เชิญครับท่าน เชิญครับ”
จ้าวหงหยิ่งไม่รู้สถานะของหลี่ฝาง ผู้อำนวยการจ้าวพอรู้สถานะของหลี่ฝางมาบ้าง อย่าว่าแต่อย่างอื่น เพียงแค่เจ้านายเขาสามารถไปญี่ปุ่นกับเขาสองต่อสองตั้งหลายวัน ยังไม่เพียงพอที่จะยืนยันสถานะของทั้งคู่อีกเหรอ?
“ถ้างั้นต้องรบกวนผู้อำนวยการจ้าวด้วยนะครับ” หลี่ฝางกลั้นขำเอาไว้ หันหลังเดินออกจากฝ่ายบุคคล
เมื่อหลี่ฝางจากไป จ้าวหงหยิ่งถึงได้จับจ้องผู้อำนวยการโจวด้วยดวงตากลมโตอย่างย่าสงสาร
“พอได้แล้วพอได้แล้ว อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เธอแค่รู้เพียงว่า ต่อจากนี้การตารางของคุณหลี่เธอก็ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกัน” ผู้อำนวยการโจวกล่าวอย่างไร้หนทาง
“แต่ว่า……” จ้าวหงหยิ่งคิดจะกล่าวเสริม
“ผมถามคุณหน่อย เจ้านายไม่มาทำงาน คุณเป็นพนักงานคุณไล่เขาออกได้ไหม?” ผู้อำนวยการโจวกล่าวถาม
“ไม่ได้……” จ้าวหงหยิ่งกล่าวเสียงแผ่ว
“ถ้างั้นก็พอแค่นี้ ไปทำงานของคุณเถอะ เลิกสนใจเรื่องนี้ได้แล้ว”
ผู้อำนวยการโจวเดินออกไปเมื่อกล่าวจบประโยค
เหลือเพียงแค่จ้าวหงหยิ่งที่ยืนนิ่งงันด้วยความอึ้งอยู่ในห้องทำงาน เหมือนว่าจะรู้ความลับอะไรบางอย่าง
……
แผนกบอดี้การ์ดในตอนนี้ พวกเขานั่งเล่นไพ่อยู่ที่โต๊ะ
“หัวหน้าของเราเดินทางครั้งนี้นานจังเลยนะ นี่เกือบเดือนเลยใช่ไหม”
หลี่เหวยวางไพ่เบอร์แปดสองใบ พลางกล่าวอย่างรู้สึกเบื่อ “พี่หลี่ไม่มา ชีวิตของเราช่วงนี้น่าเบื่อจริงๆ”
“ฮ่าๆ แกอยากให้หัวหน้าอัดแกสักหมัดใช่ไหม?” หานจื้อเย่กล่าวด้วยสีหน้าชิงชัง “หากหัวหน้ากลับมาแล้วจริงๆ เห็นแกกำลังตั้งวงเล่นไพ่ละก็ เหอะ……”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลี่เหวยหนาวสั่นอย่างอดไม่ได้
เมื่อหลี่ฝางเพิ่งมาที่แผนกบอดี้การ์ด ความหวาดผวาของการถีบผนังอย่างเต็มแรง ชีวิตนี้พวกเขาคงไม่มีวันลืม
“ใช่สิ พี่ส้ง พี่ทำได้ไหม?” หลี่เหวยชี้ไปยังบริเวณที่ถูกซ่อมแซม พี่ก็ยังเห็นร่องรอยของความแตกต่างได้ชัดเจน
“ได้สิ!” ส้งหลงเข้าใจในความหมายของหลี่เหวย พลางกล่าวตอบเสียงแผ่ว
หลังผ่านการชี้แนะจากหลี่ฝาง ช่วงนี้ส้งหลงเก่งขึ้นมาก เรื่องที่ทำไม่ได้ในอดีต ตอนนี้ก็พอทำได้บ้าง
“สุดยอด” หลายคนต่างชื่นชมไม่หยุด
ในเวลานี้เอง เงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องบอดี้การ์ดกะทันหัน
“เห้ พวกแกกล้าดีนะ ถึงกับเล่นไพ่ตรงนี้”
เมื่อได้ยินประโยคนั้น หลี่เหวยร่างแข็งทื่อ
น้ำเสียงอันคุ้นเคยนี้ คือหลี่ฝางไม่ใช่หรือไง
พูดถึงก็มาเลย!
ทันใดนั้น ภายในห้องบอดี้การ์ดเกิดเดือดขึ้นมา ต่างพุ่งเข้าไปที่หลี่ฝางด้วยความชื่นชมยินดี
“หยุด!” หลี่ฝางรีบหยุดทุกคนเอาไว้ เขาไม่อยากถูกชายทั้งแท่งกลุ่มหนึ่งรุมล้อมหรอกนะ
“ฮ่าๆ ……” ทุกคนต่างลูปหัวของตนเองด้วยความประหม่า
ไม่นาน ทั้งหมดก็นั่งลงที่โต๊ะ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้กับหลี่ฝางได้ฟังด้วยความสนิทสนม
เมื่อได้ฟังเรื่องเล่าจากพวกเขา หลี่ฝางอดนึกเสียดายไม่ได้ ชีวิตการสู้รบอย่างนักหน่วงที่ญี่ปุ่น ช่างแตกต่างกับชีวิตธรรมดาที่นี่มากมายเสียจริง มากจนทำให้เขารู้สึกภวังค์
พลบค่ำ หลี่ฝางเดินเล่นอยู่บนถนนเมืองจินซานอย่างไร้จุดหมาย
หลังจากที่กลับมาจากญี่ปุ่น ความตึงเครียดของหลี่ฝางก่อนหน้านี้กลับผ่อนคลายขึ้น แต่กลับรู้สึกไม่ชินนัก เขานั่งอยู่ที่ห้องทำงานมาทั้งวัน เขาออกจากที่ทำงานก่อนเวลาอีกครั้ง เดินเล่นอยู่ข้างนอก ชื่นชมทิวทัศน์ระหว่างทาง
ทิวทัศน์ของถนนสายนี้ตามเวลาเลิกงานถึงค่อยๆ คึกคักขึ้นมา สามารถเห็นคนหลากหลายเดินผ่านถนนสายนี้ บางคนรีบร้อน บางคนไม่รีบไม่ร้อน ต่างมีหน้าที่ของตนที่ต้องทำ
ตอนนี้ตรงหน้าหลี่ฝางมีดีเจสาวสวยนอกสถานที่เดินผ่าน กำลังถือโทรศัพท์พร้อมกับพูดอย่างไม่ขาดสาย
และเธอก็เป็นดีเจจริงๆ นามว่าฟางหยู่ถง มีแฟนคลับอยู่ไม่น้อย สำคัญคือรูปลักษณ์หน้าตาของเธอ ออร่าและความสามารถด้านการร้องเพลงของเธอ ไม่แพ้ดาราสาวสวยเลยแม้แต่น้อย หรือแม้กระทั่งเหนือกว่าด้วยซ้ำ อยากจะดังจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร
“ดูสิ ข้างหน้ามีหนุ่มรูปหล่อบุคลิกดีด้วยล่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะว่างมาก”
ในตอนนี้สายตาของฟางหยู่ถงไม่รู้เพราะเหตุใดถึงได้เพ่งเล็งไปทางหลี่ฝางได้
ส่วนผู้ชมที่มาเพราะเธอ กลับไม่ค่อยชอบชายแปลกหน้าสักเท่าไหร่นัก
เพียงแค่ผู้ชม ไม่มีความสนใจต่อหลี่ฝาง
“เขาเป็นใครกัน คงไม่ได้มาที่ตรงนี้เพื่อตั้งใจเก๊กเท่หรอกนะ?”
“นางฟ้า เพื่อนของฉันอายุสั้น เขาบอกว่าอยากจะเจอหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย”
“หันกล้องกลับมาเร็วเข้า เราไม่อยากดูตาแก่!”
ทันใดนั้นหน้าจอเป็นไปด้วยตัวอักษรปลิวว่อน