NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1101 ใครจะอยู่ได้จนถึงที่สุด

“ไอ้สวะ!” เฟอร์กัสสบถด้วยความโมโห “ไอ้พวกสวะ! ช่วยอะไรไม่ได้ก็แล้ว ยังเกะกะอีก ไม่มีประโยชน์สักนิด!”
บุคคลทั้งห้าถูกเฟอร์กัสก่นด่าจนเละไม่เป็นท่า แต่กลับไม่กล้าปริปากสักคำ ยังไงซะเฟอร์กัสก็เป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายใน
ตั้งแต่ที่เฟอร์กัสได้เป็นปรมาจารย์กำลังภายใน ได้รับการคัดเลือกให้เป็นสิบสองอัศวิน พวกเขาก็ไม่ใช่คนระดับชั้นเดียวกันอีกต่อไปแล้ว
“ฮ่าๆ น่าสงสารชะมัด ถูกไอ้ปัญญาอ่อนนี่หลอกแต่กลับพูดอะไรไม่ได้สักแอะ พวกแกคงไม่พอใจมากเลยสินะ?”
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะใส่คนทั้งห้า
“แกหมายความว่ายังไง?”
เฟอร์กัสสีหน้าเปลี่ยนไป กล่าวถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ฮ่าๆ แกโง่หรือยังไง? ไม่รู้หรือไงว่าอยู่ในพลังงานของแกพรรคพวกของแกสูดหายใจไม่ได้? หากพวกเขาไม่ใช่ระดับปรมาจารย์ยุทธภพกลั้นหายใจได้นานพอ พวกเขาคงได้ตายไปนานแล้ว!”
หลี่ฝางไม่สามารถฝืนกลั้นได้อีกต่อไป แหงนหน้าขึ้นหัวเราะเยาะเสียงดัง
“พลังงานของตัวเองนายยังไม่สามารถควบคุมได้ ไม่แยกมิตรกับศัตรู แถมยังทำร้ายผมไม่ได้ ไปตกอยู่ที่พรรคพวกของนายทั้งหมดนั่นไง ไอ้คนขี้โกง!”
คนที่มีพลังงาน ในปรมาจารย์กำลังภายในก็เป็นการมีอยู่ที่โดดเด่น ไม่มีทางที่จะปล่อยเหตุการณ์ควบคุมพลังงานของตนเองไม่อยู่เกิดขึ้นอยู่แล้ว
อย่างเฟอร์กัสที่เพิ่งได้ขึ้นเป็นปรมาจารย์กำลังภายในก็มีพลังงานในครอบครอง เห็นได้ชัดว่าต้องผ่านวิธีการอะไรบางอย่าง ไม่ได้ศึกษาพลังงานของตนเองให้ถี่ถ้วน นำมาใช้มั่วซั่ว เป็นเพื่อนร่วมทีมที่ไม่ได้เรื่อง ทำให้พลังการต่อสู้ของทั้งห้าเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์
เฟอร์กัสที่ถูกหลี่ฝางหัวเราะหันไปทางปรมาจารย์ยุทธภพทั้งห้าอย่างยากที่จะเชื่อ แต่กลับเห็นทั้งห้าสีหน้าขมขื่น ทีท่าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ จึงเข้าใจทันทีที่หลี่ฝางกล่าวมานั้นจริงหรือไม่
ทว่าเขาก็ยังไงไม่ยอมรับความผิดของตน ตวาดลั่นอย่างเกรี้ยวกราดใส่ทั้งห้า “ทำไมพวกแกถึงไม่ยอมพูดแต่แรก! ไอ้พวกโง่!”
เขาไม่ยอมที่จะยอมรับว่าสาเหตุมาจากเขาเอง ที่แทบจะทำให้เพื่อนร่วมทีมของตัวเองสิ้นลม จึงต้องโยนความผิดให้กับคนอื่นอยู่แล้ว
ทั้งห้าไร้คำพูด เฟอร์กัสเข้ามาก็ปล่อยพลังงานจู่โจมใส่หลี่ฝาง แถมยังครอบพวกเขาเอาไว้ในหลุมพลังงาน พวกเขาสามารถละความใจพูดได้ซะที่ไหนกัน?
คงเพียงแค่เวลาสั้นๆ ในการพูดคุย ก็ถูกหลี่ฝางถือโอกาสฆ่าทิ้งเสียแล้ว!
“ฮ่าๆ อย่างแกเนี่ยนะคิดที่จะเลียนแบบโทชิโอะ คามิยะ? กลับไปรออีกสักสิบยี่สิบปีแล้วค่อยว่ากันใหม่เถอะ!” หลี่ฝางเย้ยหยันอย่างไม่ถนอมน้ำใจต่อ
โทชิโอะ คามิยะเป็นใครกัน เขามีประสบการณ์การต่อสู้มากมายเกือบครึ่งศตวรรษเชียวนะ หรือแม้แต่เป็นการมีอยู่ที่ครึ่งเท้าของเขาได้ย่างเข้าสู่ลัทธิเต๋า
หากไม่ใช่เพราะอายุมากแล้ว เลือดลมเริ่มเสื่อม เขาแทบจะไม่ต้องใช้ลูกเล่นอะไร เพียงแค่เขาคนเดียวก็กล้าต่อกรกับหลี่ฝางได้
เมื่อเห็นพรรคพวกที่นอนกองกับพื้น เฟอร์กัสรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก
แม้ว่าเขาจะไม่สนใจในเรื่องการขายเพื่อนร่วมทีม แต่ในเมื่อขายก็ต้องให้คุ้มค่า!
“พอได้แล้ว ตอนนี้เรามาตัวต่อตัว ตั้งใจประลองให้ดี” หลี่ฝางหัวเราะเยาะใส่เฟอร์กัส
ตอนนี้เฟอร์กัสมีเพียงแค่คนเดียว จุดจบที่รอเขาอยู่ มีเพียงแค่หนึ่งเดียว
ส่วนถังเทียนเต๋อและหูเข่อทั้งคู่ก็ดูเหมือนว่าจัดการคู่ต่อสู้ได้แล้ว จึงมาอยู่ข้างกายหลี่ฝาง
ทันใดนั้น ถูกสายตาที่ดุกร้าวทั้งสามคู่จับจ้อง เฟอร์กัสเกิดหนาวสั่นไปทั่วร่าง
เพียงแต่เรื่องราวไม่ง่ายขนาดนั้น ในขณะที่เฟอร์กัสรู้สึกว่าตนไร้หนทางนั้น ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่ง ปรากฏขึ้นกลางสนามกะทันหัน
“ท่านหลี่ ให้ผมได้เข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้ด้วยเถอะ”
ชายแก่หัวโล้นที่ถือดาบใหญ่เอาไว้ในมือ ยืนอยู่ตรงข้ามของหลี่ฝาง
“โทชิโอะ คามิยะ!”
หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่น เฟอร์กัสกลับยินดีอย่างสุดแสน
“หลี่ฝาง ฉันว่า ตอนนี้คงจะเป็นเวลาที่ดวงตกแล้วล่ะ” เฟอร์กัสกล่าวอย่างได้ใจ
ปรมาจารย์กำลังภายในสองคนประลองกับหลี่ฝาง สถานการณ์เกิดพลิกผันอย่างน่าตกใจทันที
“เหอะ บังเอิญจังเลยนะ” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา
เป็นไปได้ยังไงที่จะบังเอิญถึงเพียงนี้? ก็ต้องเป็นเขาที่รออยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว
เฟอร์กัสกลับไม่เข้าใจความหมายของหลี่ฝาง พลันกล่าวกับโทชิโอะ คามิยะ “โทชิโอะ คามิยะ ดีที่คุณมา แต่น่าเสียดาย โยโกยาม่าเขาได้ถูกหลี่ฝางฆ่าไปแล้ว!
โทชิโอะ คามิยะเหลือบมองโยโกยาม่าที่นอนราบที่พื้น ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ก่อนที่จะเริ่มต่อสู้กับหลี่ฝาง เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าหลี่ฝางที่เพิ่งจะออกมาหาประสบการณ์ จะมีความสามารถที่น่าหวาดผวาเช่นนี้
เมื่อจบศึกในครั้งนี้ ต่อให้ฆ่าหลี่ฝางได้ พวกเขาเองก็สูญเสียไปมากมาย
“ทำไมกองหนุนของเรายังไม่มาอีก!” ต่อหน้าปรมาจารย์กำลังภายในทั้งสาม สีหน้าของถังเทียนเต๋อเริ่มบูดบึ้งขึ้นมา
พวกเขาทั้งสองไม่สามารถเข้าไปร่วมด้วยในวงของปรมาจารย์ทั้งสาม ตอนนี้คนที่จะช่วยเหลือได้ มีเพียงแต่กองหนุนในตำนานที่เป็นกำลังภายในเช่นเดียวกัน
“แกหมายถึงคนที่ชื่อส้าวส้วยใช่ไหม? เขามาที่นี่ไม่ได้หรอก”
โทชิโอะ คามิยะหัวเราะเสียงแผ่ว ประโยคของเขาทำให้หลี่ฝางตกใจอึ้ง
ส้าวส้วยมาแล้วงั้นเหรอ?
แม้ว่าเขาจะยังไม่มีความทรงจำกลับคืนมา แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยสนิทสนมกับชื่อนี้อย่างแรงกล้า และเขาได้ฟังกู่ยี่เทียนเล่าถึงเรื่องราวตนเองในอดีต จึงรู้ประวัติของส้าวส้วย
ทว่าตอนนี้โทชิโอะ คามิยะกลับบอกว่าเขามาที่นี่ไม่ได้?
นี่มันเป็นไปได้ยังไง!
“เขาถูกฆ่าแล้วงั้นเหรอ? ”
ความอาฆาตในดวงตาของหลี่ฝาง เสมือนว่าตอนนี้ได้ก่อตัวเป็นรูปร่าง