ตอนแรกคุณหมอวินิจฉัยว่าส้มเปรี้ยวมีความเป็นไปได้ที่จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เปปเปอร์ถึงจะรับปากเธอ
แต่เปปเปอร์เอาแต่เย็นชากับเธอตลอด
มายมิ้นท์เชิดคางขึ้น มองตรงไปที่เขา ไม่ถอยหนีแม้แต่น้อย “ฉันเป็นเมียของคุณ มีสิทธิ์อะไรทำไมเธอกลับมาฉันถึงต้องย้ายออกไปด้วย?”
เปปเปอร์เหลือบมองทันที สีหน้ามืดมนลงอย่างช้าๆ ในดวงตาลึกยิ่งน่าหวาดกลัว “มีสิทธิ์อะไร? ส้มเปรี้ยวควรจะเป็นคนพูด หกปีก่อนคุณเป็นคนขับรถชนเธอ!”
มายมิ้นท์ตกใจก่อน จากนั้นก็พลันยิ้มขึ้น ในรอยยิ้มมีความขื่นขม “ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำ คุณจะเชื่อไหม?”
เปปเปอร์ย่างก้าวเข้ามาใกล้เธอ สุดท้ายประชิดเธอไว้ที่มุมกำแพง กล่าวอย่างเย็นชา “คุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณเหรอ?”
ฝ่ายชายเอาแต่ใช้ดวงตามืดมนจ้องเธอ!
ในนั้นล้วนเป็นเพียงความสะอิดสะเอียนและรังเกียจที่เกิดขึ้นโดยพลัน!
“คุณมันเป็นหญิงใจวิปริต ผมอยากจะเอาความเจ็บปวดทั้งหมดที่ส้มเปรี้ยวได้รับ คืนกลับไปให้คุณร้อยเป็นพันเท่า!” ใบหน้าเปปเปอร์เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม
มายมิ้นท์ตกใจกับความเกลียดชังในสายตาของฝ่ายชาย
หกปีแล้ว แม้จะเป็นหินก้อนหนึ่งก็ควรอุ่นขึ้น?
แต่หัวใจของเขากลับยังคงเยือกเย็น
“ฉันเปล่านะ” มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแน่น
เปปเปอร์จ้องมองเธออย่างดูถูก ดวงตามืดมนเหน็บหนาวและเศร้าหมอง ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่น้อย “คุณเป็นผู้หญิงฉลาด น่าจะรู้ว่าควรทำยังไง”
เขาจากไปแล้ว เหลือไว้เพียงห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบเหงา
มายมิ้นท์มองตนเองในกระจก ใบหน้าซีดเซียว และเหนื่อยล้า
นี่ยังใช่เธอหรือเปล่า?
ตอนแรกเธอเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ในความสัมพันธ์นี้ช่างต่ำต้อยอย่างไม่คาดคิดจนกลายเป็นเช่นนี้
น่าหัวเราะเสียจริง
ผ่านไปนานมาก เธอค่อยๆ พูดออกมา “ถึงเวลาปล่อยตัวเองไปแล้ว…”
…
เช้าวันรุ่งขึ้น เปปเปอร์พาส้มเปรี้ยวไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกรอบ
มายมิ้นท์ยืนอยู่หน้ากระจก ถอดผ้ากันเปื้อนที่สวมมาหกปีทิ้งไป เปลี่ยนเป็นชุดเดรสสีขาว ถือกระเป๋าเดินทางลงมาชั้นล่าง
ปีโป้นั่งไขว่ห้างดูทีวี เงยหน้ามอง “เฮ้ เธอจะไปไหน?”
มายมิ้นท์เหลือบมองเขาอย่างเรียบเฉย ไม่ได้ใส่ใจ เดินมุ่งตรงไปที่ประตู
ปีโป้เห็นสถานการณ์ผิดปกติ รีบก้าวขึ้นไปคว้ากระเป๋าของเธอ ทำท่าทางเหยียดหยาม “เธอหูหนวกหรือไง? ไม่ได้ยินที่ฉันพูดกับเธอเหรอ? เธอทำความสะอาดห้องหรือยัง? ทำกับข้าวหรือยัง? เช้าตรู่แบบนี้คิดจะไปไหน!”
เด็กวัยรุ่นอายุสิบหก ไม่เด็กมากและไม่โตมาก ไม่เพียงแต่ไม่มีความเคารพต่อพี่สะใภ้เลยสักนิด แต่ยังตะโกนโหวกเหวกอย่างได้คืบจะเอาศอกด้วยซ้ำไป และทำท่าทำทาง
มายมิ้นท์ดึงนิ้วมือของเขาออกทีละนิ้ว สีหน้าเย็นชา “แกฟังนะ ไอ้เด็กเวร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่รับใช้พวกแกอีก”
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ใช้แรงมาก แต่เขาจงใจร้องเสียงดัง “แม่! แม่รีบมาเร็วเข้า! นังผู้หญิงสมควรตายคนนี้รังแกผม!”
“เกิดอะไรขึ้นปีโป้?”
พิศมัยลงมาดู เธอหน้าดำหน้าแดงทันที พูดไปด่าไปหยิบไม้ขนไก่ฟาดร่างกายของมายมิ้นท์ “พระเจ้าช่วย ไม่คิดว่าหญิงชั่วช้าอย่างแกจะรังแกลูกชายของฉัน! ฉันจะตีแกให้ตาย!”
ไม่ใช่ว่าแต่ก่อนหญิงชราคนนี้จะไม่เคยตีเธอ
ตอนแรกเธออดทนเพื่อเปปเปอร์
แต่ครั้งนี้…
มายมิ้นท์คว้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว ใช้แรงดึงไม้ขนไก่ทิ้งไปบนพื้น น้ำเสียงเยือกเย็น “คุณลองตีฉันอีกสิ?”
พิศมัยถูกเธอทำให้เงียบลงทันที
หลังจากมีการตอบสนองก็ตะโกนเสียงดัง “มายมิ้นท์แกคิดจะแข็งข้อเหรอ! ฉันจะให้ลูกชายของฉันหย่ากับแก”
ก่อนหน้านี้เห็นแก่หน้าของทานย่าเธอมักจะหลีกเลี่ยงการปะทะกับพิศมัย ไม่อยากถูกเปปเปอร์ทอดทิ้ง
แต่ก่อนเธอกลัว ตอนนี้เธอไม่สนใจอีกแล้ว
มายมิ้นท์พูดออกมาอย่างไม่แยแส “ตามสบาย”
ไม่สนว่าคนด้านหลังจะเอะอะโวยวายอย่างไร เธอลากกระเป๋าออกไปจากตระกูลนวบดินทร์
ด้านนอกมีรถเฟอรารี่สีแดงจอดอยู่ ชายแบดบอยหน้าตาดีบนรถ โบกมือมาทางเธอ “น้องสาว รีบขึ้นมาเร็ว”
มายมิ้นท์นั่งบนรถ ทั้งสองคนจากไป
