บทที่ 755 คนที่เธอรอมาแล้ว
พนักงานร้านโมโหจนตะโกนว่า “เวรเอ๊ย! เจ้าพวกอันธพาล! ตั้งใจหาเรื่องเหรอ?”
หวงซื่อซินมองเหตุการณ์นี้อยู่ด้านข้าง หัวเราะอย่างมีความสุข “เถ้าแก่โหว อย่าไปเสียวเลากับคนประหลาดพวกนี้เลย มาคุยเรื่องหยกดิบล็อตนี้กับพวกผมดีไหม?”
ในเมื่อตอนนี้ตระกูลซือไม่ต้องการแล้ว เถ้าแก่โหวก็เปลี่ยนมาขายให้ผมเถอะ ผมรู้ดีอยู่แล้วว่าด้านนอกมีคนเข้าแถวอยากได้ของล็อตนี้ แต่ว่าเถ้าแก่โหว คุณก็รู้ความจริงใจของผมดี นอกจากนี้ราคาของผมต้องทำให้คุณพอใจแน่!”
พอเห็นโอกาสสุกงอม ในที่สุดหวงซื่อซินก็พูดความคิดที่แท้จริงของตัวเอง จากนั้นส่งสายตาให้
ด้านหลังมีลูกน้องที่สวมสูทสีดำหลายคนเดินเข้ามา เปิดกล่องใหญ่หลายกล่องออก ด้านในเป็นเงินดอลลาร์
การค้าขายหยกดิบจะจ่ายเงินกันในทันที จะใช้เช็กหรือโอนธนาคารก็ได้ แต่เถ้าแก่ที่ชอบเล่นพนันหยกทั้งหลายชอบนำเงินสดมา หวงซื่อซินแม้แต่เงินสดยังเตรียมเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าวางแผนมาก่อน
ทางตระกูลซือ ผู้เชี่ยวชาญสามคนตอนนี้แทบจะสิ้นหวังแล้ว “รองผู้อำนวยการเซวีย ตอนนี้จะทำยังไงกันดี! โทรศัพท์ไปหาผู้อำนวยการได้ไหมครับ?”
ดวงตาของเซวียลี่เป็นประกายคมกริบ “ไม่จำเป็น จำไว้ ครั้งนี้เธอทำของเธอเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราทั้งนั้น…”
ทั้งสามคนได้ยินก็สบตากัน ต่างเข้าใจความหมายของเซวียลี่
เมื่อเซวียลี่จงใจปล่อยผ่าน หวงซื่อซินเซ็นสัญญากับโหวเม่าเฟิงอย่างแทบอดใจรอไม่ไหว
ตอนนี้ ของกองนี้เป็นของหวงซื่อซินอย่างเป็นทางการ ไม่อาจปรับเปลี่ยนอะไรได้อีกแล้ว
ขณะมองหวงซื่อซินซื้อของชุดนี้ไป สืออีก็อดแสดงความเป็นห่วงออกมาไม่ได้ “คุณหนูหวันหวั่น ตอนนี้หยกดิบถูกหวงซื่อซินซื้อไปแล้ว อย่างนั้นภารกิจในครั้งนี้ของพวกเราจะเป็นยังไง…”
“ใจเย็นไว้…” เยี่ยนหวันหวั่นยังคงไม่ขยับและไม่แสดงสีหน้า คล้ายกับกำลังรอใครอยู่
“เฮ้ย พวกคุณไม่ซื้อของแล้วยังอยู่นี่ทำไมอีก?” พนักงานร้านฮุ่ยชุ่ยอดไม่ได้พูดขึ้น
ตอนแรกหวงซื่อซินคิดว่าไม่มีโอกาสแล้ว คาดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะยังคว้าช่องโหว่ไว้ได้ เขาสีหน้าลำพองไฟ พูดกับพนักงานด้วยรอยยิ้มว่า “เหอะๆ อย่าโกรธไปเลย พวกเขาอยากจะอยู่ไปถึงเมื่อไหร่ก็อยู่ไปเถอะ จะได้เห็นด้วยตาตัวเองว่า ฉันได้หยกเจไดต์ระดับท็อปจากในร้านของเถ้าแก่โหวมาได้ยังไง!”
โหวเม่าเฟิงพูดด้วยสีหน้าทะนงตน “อาไฉ ไปเรียกช่างตัดหยกที่ดีที่สุดในร้านเรามา!”
ทางคนซื้อสามารถไปเชิญช่างตัดหยกมาตัดหยกดิบด้วยตัวเองได้ แต่ว่าส่วนใหญ่จะให้ช่างตัดหยกในร้านตัดทันที
“ครับเถ้าแก่!” พนักงานรีบขึ้นไปเรียกคนที่ชั้นบน
เป็นเพราะทางนี้เกิดความวุ่นวายค่อนข้างใหญ่โต ตอนนี้จึงดึงดูดคนจำนวนไม่น้อยมามุงดู
สืออีเป็นกังวลอยู่ด้านข้าง หวงซื่อซินกับโหวเม่าเฟิงคุยกันอย่างออกรส
เวลานี้ ที่ประตูมีชายวัยลางคนสวมเสื้อฉางซาน[1]สีเทาคนหนึ่งผลักรถเข็นใส่หินนำพนักงานหนุ่มเข้ามา
“เถ้าแก่หวง! ผมเอาของที่คุณอยากได้มาให้แล้วครับ!” หลังจากเดินเข้ามา ชายสวมเสื้อฉางซานสีเทาเอ่ยปากด้วยท่าทีถ่อมตัว
พอเห็นผู้มา โหวเม่าเฟิงพลันเลิกคิ้วขึ้นโดยไม่รอให้หวงซื่อซินเอ่ยปาก สีหน้าฉายแววเยาะเย้ย “อ้าว ก็นึกว่าใคร นี่เป็นเถ้าแก่ว่านจากหอหลินหลางไม่ใช่เหรอ ทำไมกัน จะขายหยกดิบให้ร้านฮุ่ยชุ่ยของฉันเหรอ?”
ชายในเสื้อคลุมสีเทาได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของโหวเหมาเฟิง สีหน้าก็เปลี่ยนเล็กน้อย แต่ยังอดทนอดกลั้น มองโหวเหมาเฟิงพลางเอ่ยว่า “เถ้าแก่หวง คุณตรวจของแล้วเหรอ?”
————————————————————
บทที่ 756 ถือว่าทำบุญทำทาน
หวงซื่อซินกวาดมองหยกดิบกองนั้นอย่างไม่ใส่ใจ พูดอย่างหงุดหงิดว่า “ผมซื้อของของเถ้าแก่โหวไปแล้ว ไม่ต้องใช้ของของคุณอีก ลากกลับไปเถอะ อย่ามาทำให้ผมเสียเวลาผ่าหยกดิบเลย”
หวงซื่อซินพูดจบก็อธิบายกับโหวเม่าเฟิงว่า “เถ้าแก่โหวอย่าว่ากันเลยครับ ก่อนหน้านี้คุณขายของล็อตนี้ให้ตระกูลซือไม่ใช่เหรอ ผมไม่ได้ของก็จนปัญญา พอดีของในร้านของว่านเฮ่ออวิ๋นคนนี้ต้องรีบปล่อย ราคาต่ำมาก ผมเลยรับไว้!”
ว่านเฮ่ออวิ๋นได้ยินก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น หวงซื่อซินทั้งๆ ที่ตกลงราคากับเขาดีแล้ว ถึงขั้นให้เขามาส่งของที่นี่ ตอนนี้กลับซื้อของของโหวเม่าเฟิง ไม่ทำอย่างที่พูดไว้
โหวเม่าเฟิงส่ายหน้า มองทางหวงซื่อซินพร้อมพูดว่า “เถ้าแก่หวง แม้แต่ของชั้นขยะแบบนี้คุณก็ยังจะเอาอีกเหรอ”
หวงซื่อซินถอนใจ “เฮ้อ เขาให้ราคาต่ำ ก่อนหน้านี้รู้จักกันอยู่บ้าง พอเขามาขอให้ผมซื้อ ผมเห็นน่าสงสาร ก็เลยถือว่าทำบุญทำทานไป!”
โหวเม่าเฟิงพ่นลมออกจมูก “เถ้าแก่หวง อย่าพูดแบบนั้นเลย ทุกคนรู้ดีว่าหอหลินหลางขายหยกเจไดต์ไม่ออกมาเกือบสามปีแล้ว ของของหอหลินหลางมีแต่นำความซวยมาให้ คุณเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่กลัวว่าหลังจากเอาของเขามาแล้วจะขาดทุนยับเยิน แถมยังโชคร้ายไปด้วยหรอกเหรอ?”
ตอนนี้ นักธุรกิจและนักท่องเที่ยวจำนวนหนึ่งที่มุงดูอยู่รอบๆ เห็นดังนั้น ก็วิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นานา
“ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน? เถ้าแก่โหวบอกว่าของในร้านเขาจะนำควมซวยมาให้ หมายความว่ายังไง?”
“คุณไม่รู้จักเขาได้ยังไง เถ้าแก่ของหอหลินหลาง ว่านเฮ่ออวิ๋นไง ก่อนหน้านี้ธุรกิจของหอหลินหลางในเมือง H นับว่ารุ่งเรืองมาก ไม่แพ้ร้านฮุ่ยชุ่ยเลย แต่น่าเสียดายที่ว่านเฮ่ออวิ๋นโชคไม่ดี หยกดิบในร้านไม่เคยผ่าได้หยกเจไดต์ที่ได้มาตรฐานสามปีติด ตอนนี้เลยไม่มีใครกล้าไปซื้อหยกดิบที่ร้านของเขาแล้ว…”
“ถูกต้อง ทุกคนรู้ว่าหอหลินหลางไม่มีหยกน้ำงามมาสามปี โชคร้ายมาก ใครพนันก็มีแต่เสีย! เถ้าแก่หวงนับว่าทำบุญแล้ว!”
ถ้าหากว่าร้านพนันหยกไม่มีหยกน้ำงามมาเป็นเวลานาน ย่อมไม่มีใครอยากไปซื้ออีกเป็นธรรมดา
ในทางตรงกันข้าม ถ้าร้านร้านหนึ่งได้หยกเจไดต์ระดับท็อปโดยบังเอิญ ก็อาจดังระเบิดในชั่วพริบตา คนหลั่งไหลมาที่ร้านไม่ขาดสาย อย่างไรทุกคนก็อยากโชคดีกันทั้งนั้น
ร้านค้าที่ไม่มีหยกเจไดต์ดีๆ มาเป็นเวลานานอย่างหอหลินหลาง ต่อให้คุณภาพวัตถุดิบของเขาดีเหมือนกับร้านอื่น แต่ก็ไม่มีใครคิดไปซื้อ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้โชคร้ายนี่เอง
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินถึงตรงนี้ นิ้วที่ประคองชาอยู่ก็หยุดชะงัก ตาเป็นประกายรางๆ
หอหลินหลาง…ว่านเฮ่ออวิ๋น?
ว่านเฮ่ออวิ๋นฟังคำพูดที่ไม่น่าฟังเหล่านั้น ใบหน้าเดี๋ยวเขียวคล้ำเดี๋ยวซีดขาว
หวงซื่อซินพูดทำนองว่าทำบุญทำทาน แต่ความจริงแล้วของล็อตนี้ได้ลดราคาให้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ อีกฝ่ายเป็นคนที่ได้ประโยชน์ ไม่อย่างนั้นจะอยากได้หรือ
ส่วนโหวเม่าเฟิง ร้านหยกดิบทั้งสองเป็นคู่แข่งกันมาโดยตลอด หลายปีก่อนโหวเม่าเฟิงทำของปลอมแล้วถูกเขาเปิดโปง จึงผูกจิตคิดแค้นกันตั้งแต่ตอนนั้น
หลายปีมานี้โหวเม่าเฟิงเล่นแผนร้ายกับหยกดิบของเขาตลอด บวกกับเขาเองก็โชคไม่ดีจริงๆ ไม่เคยได้หยกเจไดต์คุณภาพดีสักก้อน ดังนั้นธุรกิจจึงซบเซาลง
วันนี้หอหลินหลางเป็นธนูที่ง้างจนสุดแรง ไม่อาจรักษาไว้ได้อีกแล้ว…
โหวเม่าเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา “ว่านเฮ่ออวิ๋น นายขายหยกแย่ๆ แบบนี้ให้เถ้าแก่หวงอย่างไร้จิตสำนึก ยังมีความเป็นมืออาชีพอยู่อีกรึเปล่า?”
หวงซื่อซินรู้ว่าโหวเม่าเฟิงกับว่านเฮ่ออวิ๋นไม่ถูกกัน คนทั้งสองเพิ่งเซ็นสัญญากันไป ตอนนี้เขาจึงไม่ถือสาที่จะอยู่ฝ่ายเดียวกับโหวเม่าเฟิง
……………………………………………………..
[1] เสื้อฉางซาน คือเสื้อลักษณะเดียวกับหม่ากว้า แต่ยาวจรดเท้า
