บทที่ 623 เขามันเป็นไอ้โง่!
ในห้องนอนมีเสียงที่ทำให้คนกระอักกระอ่วนดังขึ้นมาอีกรอบ
เวลานี้วินาทีนี้ เยี่ยมู่ฝานฟังบทสนทนาของเฉินเมิ่งกับเหอจวินเฉิง ใบหน้าซีด ดวงตาสองข้างแดงก่ำน่ากลัว ตัวสั่นอย่างรุนแรง
“ที่รัก ที่คอคุณนั่นอะไร เกะกะจริง!”
เฉินเมิ่งฉีพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก ราวกับเห็นของที่น่าขยะแขยง “จิ๊ นี่เหรอ ของชั้นต่ำที่เยี่ยมู่ฝานให้มาน่ะ! หึๆ คุณรู้ไหม เศษสวะนั่นยังคิดจะขอฉันแต่งงานด้วยแหละ น่าขำสิ้นดี!”
เหอจวินเฉิงหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ… นั่นมันโง่ขนานแท้เลย! ในหัวเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าสีเขียว แล้วยังอดนอนช่วยผมดีไซน์อีก!”
“หึๆ…” เฉินเมิ่งฉีโดนล้อจนขำไม่หยุด
เหอจวินเฉิงกระชากสร้อยออกมาจากคอเฉินเมิ่งฉี แล้วเขวี้ยงอย่างแรงลงไปบนพื้น
สร้อยคอที่สวยงามประณีตขาดกลางเส้น โดนโยนลงไปที่พื้น ราวกับกระแทกอย่างแรงตรงหัวใจ จนเกิดหลุมขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือด
เยี่ยมู่ฝานจ้องสร้อยเส้นนั้นด้วยความโมโหถึงขีดสุด สีหน้ามืดมนราวกับกลางคืนที่ดำมืดมิดนอกหน้าต่าง
ทั้งตัวเขาเหมือนจุ่มลงไปในน้ำทะเลที่เย็นเฉียบ กลางฝ่ามือมีเลือดหยดติ๋งๆ ไหลออกมา แต่ว่ายังกลับยืนนิ่งทรมานตัวเองอยู่ตรงนั้น จ้องเขม็งมองดูภาพของเฉินเมิ่งฉีและเหอจวินเฉิงอยู่บนเตียงในห้องนอนต่อไป…
ในสมอง ภาพตั้งแต่ตอนที่ได้เจอเฉินเมิ่งฉีแต่ละภาพแวบผ่านเข้ามา
ตอนที่เจอเธอครั้งแรก ใบหน้าเล็กขี้อายแสนบริสุทธิ์ของหญิงสาว…
ตอนที่คบกัน สายตาที่ตื่นเต้นมีความสุขของหญิงสาว…
คำพูดปลอบใจของหญิงสาวในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดของเขา
แต่เวลานี้ภาพบาดตาในห้องนอนกลับล้มล้างทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ละฉากในความคิดล้วนแตกสลายกลายเป็นผุยผงตรงหน้า…
ท้องเยี่ยมู่ฝานปั่นป่วนรุนแรง โลกทั้งใบหมุนกลับตาลปัตร…
ทำไม… ทำไมเขาไม่รู้เร็วกว่านี้…
ฮา…
ไม่ผิด…
เยี่ยหวันหวั่นพูดไว้ไม่มีผิด…
เขามันไอ้โง่คนหนึ่ง…
โง่ตั้งแต่ต้นจนจบ…
วินาทีต่อมา เสียง ‘เพล้ง’ ดังขึ้นมา ประตูกระจกที่ระเบียงด้านหน้าเยี่ยมู่ฝานโดนเขาถีบเปิดออกอย่างแรง กระจกทั้งบานหล่นลงไปที่พื้น แตกกระจุยกระจาย…
“อร้ายๆๆ” บนเตียง จู่ๆ เกิดเสียงดังโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอาเฉินเมิ่งฉีตกใจกรีดร้องดังขึ้นมา
เฉินเมิ่งฉีและเหอจวินเฉิงมองไปทางเสียงที่เกิดขึ้น จากนั้นเห็นประตูระเบียงครึ่งฝั่งโดนถีบจนล้ม ข้างๆ มีร่างสูงของคนหนึ่งยืนอยู่
ชายหนุ่มยืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้น รอบตัวเต็มไปด้วยไปความหนาวเย็นยะเยือกขั้นสูงสุด
ทั้งสองคนมองอยู่นาน ในที่สุดก็มองออกว่าคนนี้เป็นใคร
หลังจากเห็นว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครชัดเจนแล้ว เฉินเมิ่งฉีสีหน้าเปลี่ยนทันที รีบลนลานคว้าผ้าห่มข้างๆ มาปกคลุมร่างตัวเอง “พี่… พี่มู่ฝาน…”
“เยี่ยมู่ฝาน?” เหอจวินเฉิงก็หน้าเปลี่ยนสี
ขณะทั้งสองคนกำลังตกตะลึง อีกร่างหนึ่งเดินออกมาจากด้านหลังประตู เยี่ยหวันหวั่นนั่นเอง
พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นอยู่ด้วย สีหน้าเฉินเมิ่งฉียิ่งตกใจ “เธอ… พวกเธอสองคนทำไมถึง…”
………………………………………………………………
บทที่ 624 ได้สติกลับมา
เดิมทีกำลังร่วมรักกันอย่างเมามัน จู่ๆ ในห้องกลับมีสองคนโผล่ออกมา ไม่ว่าใครก็ต้องตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ
ใบหน้าเหอจวินเฉิงเต็มไปด้วยความตกใจ ใบหน้าซีดขาวราวกับผี
หลังจากเฉินเมิ่งฉีตั้งสติได้ ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เริ่มอธิบายอย่างลนลาน “ฉัน…พี่มู่ฝานพี่ฟังฉันอธิบายก่อน… เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด!”
สีหน้าเยี่ยมู่ฝานไม่มีความรู้สึกใดๆ ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ “ใม่ใช่อย่างที่ผมคิด?”
เฉินเมิ่งฉีร้องไห้เสียใจพร้อมพูดขึ้นมา “จริงๆ พี่มู่ฝานต้องเชื่อฉันนะ ตอนเย็นบริษัทเลี้ยงฉลอง ฉันดื่มจนเมา ไม่รู้เรื่องอะไรเลย…”
เยี่ยมู่ฝานมองท่าทางหญิงสาวที่ดูเสียใจน่าสงสาร ถ้าเป็นเวลาปกติ เห็นเธอร้องไห้เสียใจขนาดนี้ เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อแลกรอยยิ้มเธอกลับมา
แต่ว่า เวลานี้วินาทีนี้ ใบหน้าบริสุทธิ์ของหญิงสาวนั้นกลับทำให้เขาอยากจะอาเจียน
เยี่ยมู่ฝานโน้มตัวลงเล็กน้อย กุมท้องที่ปั่นป่วนอยากจะอาเจียน จู่ๆ ก็หัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา “อ้อ งั้นเหรอ? คุณไม่รู้เรื่อง? คุณไม่รู้ว่าเขาทำให้คุณมีความสุขมากกว่าคนไร้ประโยชน์อย่างผม?”
ได้ยินคำพูดเยี่ยมู่ฝาน ใบหน้าเล็กที่ร้องไห้อยู่ของเฉินเมิ่งฉีแข็งทื่อขึ้นมาทันที
เยี่ยมู่ฝานยังพูดต่อ “คุณไม่รู้… คุณเห็นท่าทางผมที่ไร้ประโยชน์คนนี้แล้วทำให้คุณสะอิดสะเอียน? คุณไม่รู้…ถึงแม้จะขายขยะอย่างผมไป… ก็ไม่คุ้มกับเงินแสน?”
สีหน้าเฉินเมิ่งฉีแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น
ไอ้เศษสวะมู่เยี่ยฝานนี่ได้ยินหมดแล้ว…
นี่หมายความว่าเขาไม่ได้เข้ามาทางหน้าต่างตอนหลัง แต่แอบซ่อนอยู่ในห้องตั้งแต่แรก
เยี่ยมู่ฝานคว้าแจกันดอกไม้ข้างหัวเตียงขึ้นมา ออกแรงเขวี้ยงไปที่กำแพงฝั่งตรงข้าม “เฉินเมิ่งฉี! ผมให้ทั้งตัวทั้งใจคุณไปหมด ทำเพื่อคุณ ผมทำได้ทุกอย่าง ขนาดไอ้ความลับธุรกิจตระกูลตัวเองยังไปขโมยมาให้คุณ! คุณกลับ… ไปคั่วกับไอ้แมงดาคนนี้! คุณแม่งหลอกผม หลอกใช้ผมตั้งแต่ต้นจนจบ!”
“อ๊าย!!” เสียงแจกันดอกไม้แตกเสียงดังบนกำแพงทำเฉินเมิ่งฉีตกใจก้มหน้ากรีดร้อง “เยี่ยมู่ฝาน พี่บ้าไปแล้ว!”
บ้าชิบ…
เฉินเมิ่งฉีมองไปทางเยี่ยหวันหวั่นด้วยสายตาอาฆาต
เดิมทีเยี่ยมู่ฝานไม่มีความคิดแบบนี้ ไอ้โง่นั่นไม่เคยสงสัยตัวเองมาก่อน แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงได้วิ่งเข้ามาจับผิดแบบนี้ ต้องเป็นเพราะเยี่ยหวันหวั่นยุแยงแน่นอน
เดิมทีเฉินเมิ่งฉีก็ยังรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ในเมื่อตอนนี้โดนเปิดโปงหมดแล้ว เลยเหลือแค่ความโกรธและอับอาย “ฉันคบกับแมงดาแล้วยังไง ยังไงก็ดีกว่าน้องสาวพี่ที่หน้าด้านตัวติดกับผู้ชาย!
พี่เป็นยังไง พี่รู้ดีอยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ ตัวพี่ดีคู่ควรกับฉันเหรอ เดิมทีฉันยังคิดจะเล่นกับพี่อีกหน่อย ในเมื่อพี่ไม่รู้จักประเมินตัวเอง ก็โทษฉันไม่ได้!”
เวลานี้ เหอจวินเฉิงที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างสบายอารมณ์ “คุณชายเยี่ยนะ ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย! แค่คุณว่าง่ายช่วยงานผมต่อ ยังไงผมก็ไม่ทำให้คุณตกที่นั่งลำบากหรอก! เรื่องวันนี้ ผมจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”
“หึ… หึๆๆ…” ได้ยินคำพูดไร้ยางอายของสองคนนี้ เยี่ยมู่ฝานหัวเราะเสียงต่ำ วินาทีต่อมา กำปั้นหมัดชกเข้าไปบนใบหน้าเหอจวินเฉิงดัง ‘ผัวะ’
“โอ๊ย” เหอจวินเฉิงร้องออกมาทันที กำลังจะลุกขึ้นยืน ก็โดนอีกหมัดต่อยเข้าอย่างแรงอีกครั้ง
เยี่ยมู่ฝานเหมือนสิงโตที่โกรธจัด ชกหมัดอย่างบ้าคลั่งไปที่ใบหน้าเหอจวินเฉิง
จนกระทั่งเหอจวินเฉิงร้องอ้อนวอนไม่หยุด เยี่ยมู่ฝานถึงค่อยหยุด เดินทีละก้าวไปทางเฉินเมิ่งฉีที่อยู่บนเตียง
…………………………………………………………….
