บทที่ 297 รสนิยมทางเพศ
ถ้าบอกว่าสามปีก่อนบทที่เขาเพิ่งเข้าวงการบันเทิง เขาโด่งดังระดับหนึ่งจริง กระทั่งมีโอกาสที่จะโด่งดังเป็นพลุแตกได้ แต่ในสามปีนี้เพราะความนิยมหนุ่มหล่อ หลังจากที่แต่ละบริษัทได้ลิ้มลองความหวานหอมแล้วต่างก็ผลักดันพวกหนุ่มหล่อกันอย่างบ้าคลั่ง มีการปั้นเด็กใหม่ขึ้นมามากมาย คนที่ดังจริงๆ ก็มีแค่ไม่กี่คน การแข่งขันก็สูงมาก
แค่บริษัทพวกเราบริษัทเดียวก็มีคนใหม่และเด็กฝึกตำแหน่งเดียวกับเขาไม่น้อยเลย อีกทั้งแต่ละคนยังหน้าตาดูดีมาก อายุอยู่ระหว่าง 16-20 ปี ส่วนเขาพลาดช่วงเวลาและอายุที่ดีที่สุดไปแล้ว จุดที่ยืนอยู่นั้นลำบากมาก
เรื่องพวกนี้เขารู้กระจ่างดีที่สุด…
เยี่ยหวั่นหวันมองลั่วเฉินที่จิตใจไม่สงบอยู่ฝั่งตรงข้าม สีหน้ายิ่งดูเคร่งขรึม พูดขึ้นมาว่า “ยังมีอีกหนึ่งคำถามสุดท้าย รสนิยมทางเพศของเธอ”
ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ใบหน้าของลั่วเฉินที่เพิ่งผ่อนคลายลงกลับมาซีดไร้สีเลือดอีกครั้ง ร่างกายแข็งทื่อเหมือนก้อนหินทันที
เยี่ยหวั่นหวันเห็นท่าทางลั่วเฉิน ก็แทบจะทนไม่ไหวถามคำถามต่อไป แต่ช่วยไม่ได้ คำถามพวกนี้สำคัญมาก เธอจำเป็นต้องรู้อย่างละเอียดก่อน
โดยเฉพาะคำถามเรื่องรสนิยมทางเพศ ถึงแม้ว่าสังคมตอนนี้จะเปิดกว้างแล้ว อัตราการยอมรับเรื่องรักร่วมเพศมีมากขึ้น กระทั่งตลาดสาววายในอนาคตจะยิ่งเติบโต แต่การยอมรับของสื่อหลักกลับไม่สูงนัก ในวงการบันเทิงยิ่งถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้าม รวมไปถึงผู้บริหารเบื้องบนด้วย ถ้าศิลปินในวงการบันเทิงถูกเปิดโปงว่าชอบเพศเดียวกัน ก็ถือว่าชีวิตของศิลปินคนนั้นจบสิ้นลงแล้ว
เยี่ยหวั่นหวันถามอย่างเด็ดเดี่ยว “คำถามนี้ตอบยากมากหรือ? เธอชอบผู้ชาย ผู้หญิง หรือว่าได้หมด?”
เห็นได้ชัดว่าลั่วเฉินต่อต้านคำถามนี้มาก ริมฝีปากสั่นระริก ผ่านไปนานมากก็เค้นสองคำออกมาในที่สุด “ผู้หญิง…”
เยี่ยหวั่นหวันมองสำรวจอย่างละเอียด คำตอบของลั่วเฉินดูไม่ได้โกหก ท่าทีเขาที่มีต่อผู้ชายเห็นได้ชัดเจนว่ารังเกียจมาก แต่ว่าบทที่เขาพูดว่าผู้หญิงก็เหมือนไม่ได้รู้สึกดีสักเท่าไร
ยังไงไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นก็ดีแล้ว
เยี่ยหวั่นหวันมองแกะน้อยฝั่งตรงข้ามที่แทบจะโดนตัวเองทำให้ตกใจกลัว พูดน้ำเสียงอ่อนลง “ขอโทษด้วยที่ถามคำถามเธอเยอะขนาดนี้ บางคำถามอาจจะทำให้เธออึดอัด แต่ว่าตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการของเธอ เรื่องของเธอทุกอย่าง ฉันจำเป็นต้องเข้าใจ
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องของเธอทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ฉันเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ไม่จำกัดว่าเป็นแค่เรื่องงาน เรื่องรับละคร คิวถ่ายโฆษณา อาหารการกินที่อยู่ของเธอ กิจกรรมทางสังคมของเธอ เพื่อนรอบตัว แฟนที่คบ การวางตัวกับบุคคลภายนอก การพูดจาและพฤติกรรมทุกอย่าง เรื่องพวกนี้จำเป็นต้องเชื่อฟังที่ฉันจัดการ
ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะต้องบอกฉันเป็นคนแรก รวมถึงคำถามเมื่อกี้ที่เธอตอบฉันด้วย ห้ามปิดบังใดๆ ทั้งสิ้น เรื่องที่ฉันพูดมาทั้งหมดนี้ เธอมีคำถามอะไรไหม? มีคำถามก็ถามได้เลยตอนนี้”
เทียบกับโจวเหวินปินที่ทุกครั้งจะใช้คำพูดคำจาน้ำเสียงอ่อนโยนหยอกล้อและหว่านล้อมให้ยอมจำนนแล้ว ท่าทีของผู้จัดการใหม่คนนี้ที่มีต่อเขาเรียกได้ว่าเคร่งครัด แต่ว่า ท่าทีแบบนี้กลับทำให้เขารู้สึกวางใจได้อย่างประหลาด เขาก้มหน้าลงพยักหน้าเบาๆ แล้วตอบอย่างว่าง่าย “ผมจะให้ความร่วมมือ”
เยี่ยหวั่นหวันเห็นท่าทีเขาก็แสดงสีหน้าพอใจออกมา ไม่เสียเวลา คุยรายละเอียดกับเขาต่อเลย…
จนกระทั่งมั่นใจว่าไม่มีอะไรตกหล่นแล้ว เยี่ยหวั่นหวันถึงหยุด “โอเค วันนี้พอเท่านี้ก่อน เธอแอดคอนแทคฉันหน่อย ตอนกลางคืนก็รีบนอนนะ พรุ่งนี้ก่อนเก้าโมงเช้ามาที่สตูดิโอถ่ายภาพของบริษัท ถ้าไม่มีคำถามอะไรเธอก็กลับได้แล้ว”
ลั่วเฉินบันทึกเบอร์มือถือของอีกฝ่าย แอดวีแชทของเขา จากนั้นออกจากห้องทำงานไปด้วยความรู้สึกสับสน
ผู้ชายคนนี้เลือกเขาจริงหรือ?
ทำไมถึงได้มั่นใจใช้ตัวเขาเป็นเดิมพันขนาดนี้?
เขาไม่ได้เล่นละครมาสามปีเต็มแล้ว…
เขาทำได้จริงๆ เหรอ…
แทนที่จะกลัวผู้ชายคนนี้ สิ่งที่เขากลัวยิ่งกว่าคือตัวเขาเองทำไม่ได้…
………………………………………………………….
บทที่ 298 ปาร์ตี้สระว่ายน้ำ
เยี่ยหวันหวั่นเรียนรู้งานทั้งวัน ยุ่งกับขั้นตอนการมอบหมายงานสารพัด จนถึงบทที่รู้สึกตัวฟ้าก็มืดแล้ว
เห็นท้องฟ้ามืดแล้ว เยี่ยหวันหวั่นยืดแขนขยับกล้ามเนื้อ หลังจากจัดการเอกสารเสร็จแล้วก็เตรียมกลับบ้าน
ถึงแม้ตอนนี้เรื่องที่ต้องทำต้องเรียนรู้จะมีมากมายและยุ่งเกินไป แต่เธอก็มีความสุขกับความรู้สึกเต็มอิ่มแบบนี้ ความรู้สึกที่ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่
เมื่อออกมาจากบริษัท เยี่ยหวันหวั่นกำลังเดินอยู่ริมถนน จู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงบีบแตรรถดังขึ้นมา ตามมาด้วยรถปอร์เช่สีเงินขับมาจอดตรงที่เดินอยู่อย่างช้าๆ
กระจกรถลดลง เผยให้เห็นใบหน้าของคนขับที่หล่อเหลาสะดุดตา
“เยี่ยไป๋!” คนในรถเรียกเขา
เยี่ยหวันหวั่นหยุดเดินด้วยความแปลกใจ “หานเซี่ยนอวี่?”
“ขึ้นรถมาสิ”
เยี่ยหวันหวั่นรู้ว่าเขาจอดรถริมถนนนานไม่ได้ เลยรีบเปิดประตูรถ นั่งลงเบาะข้างคนขับ “คุณผ่านมาเหรอ?”
หางตาของหานเซี่ยนอวี่มีแววยิ้มขำที่อ่อนโยน “ผมตั้งใจมารอคุณ! โจวเหวินปินทำให้คุณลำบากหรือเปล่า? ทำไมทำงานวันแรกก็อยู่ล่วงเวลาจนดึกขนาดนี้?”
มุมปากเยี่ยหวันหวั่นยิ้มขึ้นเล็กน้อย มีแววเย่อหยิ่งอย่างเป็นธรรมชาติหลายส่วน “เขาก็ลองคิดดูสิ!”
บอกเป็นนัยให้รู้ว่าไม่มีทางทำสำเร็จหรอก
“ผมก็คิดว่าคุณไม่น่าจะลำบาก!” หานเซี่ยนอวี่ขำเบาๆ รู้สึกสบายใจ
“ช่วงนี้คุณ…ไม่ต้องทำงานเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นมองไปทางหานเซี่ยนอวี่ด้วยความเป็นห่วง
คดีเด็กผู้หญิงจัดการเสร็จแล้ว ตามหลักแล้วช่วงนี้เขาควรจะยุ่งมากสิ แค่นักข่าวที่คิดจะสัมภาษณ์เขาก็ล้อมไปรอบเมืองแล้ว
แต่หานเซี่ยนอวี่นอกจากโพสต์ข้อความเดียวบนเวยป๋อขอบคุณคนที่เชื่อและให้กำลังใจเขา เขาก็ไม่เคยตอบรับการให้สัมภาษณ์เลย พักหลังนี้ก็ไม่ได้เปิดเผยตัวในที่สาธารณะ ส่วนแฟนคลับเขาก็เป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว กลัวว่าเขาจะได้รับผลกระทบรุนแรงจากเรื่องนี้ แล้วท้อแท้หมดกำลังใจ กระทั่งยังเป็นห่วงว่าเขาจะคิดไม่ได้ถอนตัวออกจากวงการบันเทิงไปเลย
ชะตาชีวิตของหานเซี่ยนอวี่ในตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว เธอก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าในอนาคตเขาจะเป็นอย่างไร
เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่เป็นห่วงของอีกคน จิตใจหานเซี่ยนอวี่อบอุ่นขึ้นมา “ให้วันหยุดตัวเองได้พักผ่อนหลายวันหน่อย ใช่แล้ว คืนนี้มีปาร์ตี้ของเพื่อนด้วย อยากไปด้วยกันไหม? มีคนในวงการมากมาย ผมจะได้แนะนำให้คุณได้รู้จัก!”
เรื่องคดีของเด็กผู้หญิงทำให้พลังใจเขาอ่อนล้าจริงๆ ถึงแม้ว่าจะชี้แจงความบริสุทธิ์ได้แล้ว แต่ก็มีผลกระทบกับเขามากเหมือนกัน ทำให้ช่วงนี้ไม่ว่ากับเรื่องอะไรก็ไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเท่าไหร่
ผู้จัดการกลัวว่าเขาจะผิดปกติ เลยบังคับให้เขาออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ขณะเดียวกันก็จะได้กลบข่าวลือเรื่องเขาจะออกจากวงการบันเทิงด้วย เขาจึงหนีออกมา
ระหว่างที่ขับรถอย่างช้าๆ ไปยังจุดหมาย ก็ขับมาที่กวงเย่ามีเดียโดยไม่รู้ตัว
เยี่ยหวันหวั่นคิดๆ ดูแล้ว ตอนนี้เธอจำเป็นต้องมีคอนเนคชันกับคนจริงๆ และก็รู้ว่าหานเซี่ยนอวี่ตั้งใจช่วยตัวเองจริง จึงพูดขอบคุณเขาไป “ได้สิ พอดีเลยคืนนี้ไม่ได้มีธุระอะไร! ขอบคุณนะ!”
เดิมทีหานเซี่ยนอวี่รู้สึกไม่ค่อยสนใจ แต่พอเห็นอีกฝ่ายตกลง ไม่รู้ว่าทำไมถึงอารมณ์ดีขึ้นมา
……
จนเมื่อมาถึงที่แล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ต้องมึนงงเล็กน้อย
ปาร์ตี้จัดที่สระว่ายน้ำชั้นดาดฟ้า รอบด้านเต็มไปด้วยสาวสวยที่ใส่แต่บิกินี่เซ็กซี่และหนุ่มหล่อใส่กางเกงว่ายน้ำกำลังอยู่ในสระ หัวเราะและเล่นสนุกกันอยู่
“ทำไมคุณไม่บอกผมว่าเป็นปาร์ตี้สระว่ายน้ำ?”
“ทำไมเหรอ?” หานเซี่ยนอวี่ไม่เข้าใจ
เยี่ยหวั่นหวั่นขมวดคิ้ว “ไม่มีอะไร…”
ยังดีที่ทุกคนไม่ได้ใส่ชุดว่ายน้ำ ยังมีชายหนุ่มหญิงสาวใส่ชุดราตรีนั่งดื่มเหล้าพูดคุยกันอยู่ข้างสระด้วย
…………………………………………..
