“ลุงหยิน ลุงน่าจะเข้าใจผิดแล้ว เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนี้” ฉู่ฉู่พูดด้วยสีหน้าลำบากใจ
ถึงแม้เขาจะรู้จักหลินอิ่งไม่นาน แต่เท่าที่ดูจากมารยาทพฤติกรรมของหลินอิ่งแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะทำเรื่องสกปรกแบบนี้กับหยินปิง
“ออ? เข้าใจผิด? เรื่องไม่ได้เป็นแบบนี้?” หยินต้าชิวมองฉู่ฉู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ฉู่ฉู่ หยินปิงเป็นเพื่อนรักของหนู หรือหนูคิดว่าหยินปิงกำลังโกหกเหรอ?”
“ลุงถามหน่อย หนูเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดไหม?”
“หนู……หนูไม่เห็น” ฉู่ฉู่พูดตามตรง
“ไม่ได้เห็นเหตุการณ์? แล้วทำไมต้องพูดแทนหลินอิ่งด้วย?” หยินต้าชิวพูดอย่างไม่พอใจ
วันนี้ฉู่สงซานเป็นเจ้าภาพ ปรากฏว่า แขกที่ฉู่สงซานเชิญมา กลับทำพฤติกรรมแบบนี้กับลูกสาวเขา มารักแกลูกสาวเขา?
ตอนนี้ แม้แต่ลูกสาวของฉู่สงซานก็ปกป้องหลินอิ่งคนนี้อย่างไม่รู้จักแยกแยะ?
เขาหยินต้าชิว ไม่มีศักดิ์ศรีขนาดนี้เลยหรือ?
“ฉู่ฉู่ ฉันบอกแต่แรกแล้ว เธออย่าถูกไอ้นักต้มตุ๋นหลินอิ่งนั่นหลอกลวง” หยินจุนพูดอยู่ข้างๆ “เมื่อกี้ตอนเธอไม่อยู่ มันก็ลงมือกับพี่สาวฉัน ยังแกล้งทำเป็นไม่ได้ตั้งใจ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันไปเจอ ไม่รู้ว่ามันยังจะทำอะไรต่ออีก”
“ใช่ ฉู่ฉู่ ไอ้หลินอิ่งนั่น ฉันแค่ดูก็รู้ว่ามันลามก มันอยากเข้าใกล้ตระกูลฉู่ ต้องคิดไม่ซื่อแน่ อาจจะเจาะจงที่เธอก็ได้ เธอต้องป้องกันไว้ด้วยนะ” หยินปิงพูดอย่างจริงจัง
ฉู่ฉู่ยิ่งฟัง ยิ่งรู้สึกเสียหน้า
“พ่อ ฉู่ฉู่น่าจะถูกไอ้หลินอิ่งนั่นหลอก ก็เลยเชื่อมันมาก” หยินจุนพูดอย่างจริงจัง “ครั้งที่แล้วได้ยินฉู่เสี่ยงฝันบอกว่าหลินอิ่งช่วยชีวิตเขาไว้ ดังนั้น ครอบครัวลุงฉู่ก็เลยเห็นมันเป็นผู้ช่วยชีวิต”
“แต่ว่า สถานการณ์ตอนนั้นคือ เลี่ยวยุ่นเฟยซิ่งรถที่สนามบิน เกือบชนฉู่เสี่ยงฝัน ปรากฏว่าหลินอิ่งช่วยไว้?” หยินจุนส่ายหัวพูดอย่างเย็นชา “แผนหลอกลวงชัดๆ เรื่องแบบนี้ก็แต่งขึ้นมาได้ ฉู่ฉู่ยังเชื่ออีก?”
“ออ? มีเรื่องนี้ด้วย? หลินอิ่งคนนี้ เป็นผู้ช่วยชีวิตของครอบครัวเธอ?” หยินต้าชิวขมวดคิ้ว หรี่ตาครุ่นคิด “ไร้สาระสิ้นดี ฉู่ฉู่ เรื่องนี้ ลุงจะไปถามพ่อเธอให้รู้เรื่อง ให้เขารู้จักแยกแยะคนด้วย เพื่อไม่ให้พ่อเธอต้องสูญเสีย”
หยินจุนกับหยินปิงแอบหัวเราะชอบใจ
พ่อของพวกเขาเป็นคนรักศักดิ์ศรีมาก เกิดเรื่องแบบนี้ ต้องสั่งสอนไอ้หลินอิ่งนั่นอย่างหนักแน่?
“ฉู่ฉู่ เรื่องทางด้านพ่อเธอ เดี๋ยวลุงค่อยเข้าไปคุยกับเขา เธอไม่เรียกไอ้หลินอิ่งนั่นมา เรื่องนี้ลุงไม่ยอมแน่” หยินต้าชิวพูดเสียงเคร่งขรึม
“ลุงหยิน นี่……” ฉู่ฉู่สีหน้าหนักใจ
“พ่อ คนที่ใส่เสื้อสีขาวนั่นก็คือหลินอิ่ง เขาออกมาแล้ว”
ทันใดนั้น หยินจุนสีหน้าดีใจ ชี้นิ้วไปที่ไม่ไกลนัก
หลินอิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เจอกับพวกหยินต้าชิวพอดี
“หลินอิ่ง ไอ้หน้าไม่อาย มาหาฉันเดี๋ยวนี้” หยินจุนตะโกนพูดกับหลินอิ่ง
หลินอิ่งขมวดคิ้ว หันไปมอง
พบว่าหยินจุนสองพี่น้อง ยืนอยู่กับฉู่ฉู่
“ไอ้แซ่หลิน แกกล้ารังแกพี่สาวฉัน ตอนนี้พ่อฉันมาแล้ว ฉันดูว่าแกจะพูดยังไง” หยินจุนหัวเราะเย็นชา มองหลินอิ่งด้วยแววตาเยาะเย้ย
ฉู่ฉู่เดินเข้าไปหาหลินอิ่ง พูดข้างกายเขาเสียงเบา “คุณหลิน หยินปิงสองพี่น้องเข้าใจผิดในตัวคุณ ตอนนี้พ่อของพวกเขาหยินต้าชิวรู้สึกโกรธแค้นคุณ”
“เข้าใจผิดอะไร?” หลินอิ่งถาม
“หยินปิงบอกว่า เมื่อกี้คุณจับเธอ……อันนี้ มีเรื่องนี้ไหมคะ?” ฉู่ฉู่สีหน้าลำบากใจ ถามอย่างระวัง
หลินอิ่งพูดเสียงเรียบ “คุณเชื่อไหม?”
“นี่ คุณหลิน ฉันเชื่อในตัวคุณ คุณไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่” ฉู่ฉู่พูดจริงจัง “แต่พวกเขาไม่เชื่อ ฉันกลัวว่าคุณจะมีเรื่องเข้าใจผิดกับพวกเขา”
ฝั่งหนึ่งเป็นผู้ช่วยชีวิตน้องชาย อีกฝั่งหนึ่งก็เพื่อนรักตัวเอง
เธออยู่ตรงกลางรู้สึกลำบากใจ แต่ไม่เข้าใจ ทำไมหยินปิงถึงสร้างเรื่องแบบนี้เพื่อใส่ร้ายคุณหลิน
หลินอิ่งยิ้ม “ไม่เป็นไร ผมจะดูว่าพวกเขาจะพูดยังไง”
พูดไป หลินอิ่งก็เดินเข้าไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฉู่ฉู่เดินตามอยู่ข้างหลัง
เขากับหยินปิงสองพี่น้องเจอกันแค่ครั้งเดียว ไม่รู้จักจบจักสิ้น
ยังมาใส่ร้ายว่าเขาไปจับตัวเธอ?
ตลก
หยินจุนแววตาลุกเป็นไฟ จ้องหน้าหลินอิ่งตาไม่กะพริบ โมโหจนอยากฉีกเนื้อหลินอิ่ง
เขาดูหลินอิ่งกับฉู่ฉู่ท่าทางใกล้ชิดขนาดนี้ ความอิจฉาในใจก็ยิ่งลุกเป็นไฟ
น่าโมโหจริงๆ ทำไมไอ้บ้านนอกแบบนี้ถึงได้ใจเทพธิดาของเขาไป ฉู่ฉู่เคารพและโปรดปรานขนาดนี้
คนที่ไม่รู้ คงจะคิดว่าฉู่ฉ่าเป็นสาวรับใช้อีก ท่าทางเคารพถ่อมตัวขนาดนี้
“น้องชาย ใจเย็นๆ ไม่นานไอ้แซ่หลินนี่ก็ต้องไสหัวออกจากเมืองก่างแล้ว พ่อจะช่วยเธอจีบฉู่ฉู่เอง” หยินปิงหัวเราะเย็นชาอยู่ข้างๆ
หยินจุนพูด “พี่ ครั้งนี้พี่ลำบากใจหน่อยนะ ให้พี่ใช้ข้ออ้างแบบนี้ ไอ้บ้านนอกแซ่หลินนั่น จะเตะต้องพี่ได้ยังไง? มันก็แค่แมลงต่ำต้อย”
“แกก็คือหลินอิ่ง? ได้ยินว่าเป็นแขกของน้องฉู่?” หยินต้าชิวจ้องหลินอิ่งเย็นชา ถามอย่างเคร่งขรึม
หลินอิ่งพูดเสียงเรียบ “ผมคือหลินอิ่ง คุณคือใคร?”
“ผมคือหยินต้าชิวแห่งเชียงเจียง” หยินต้าชิวพูดเสียงเรียบ “นายรังแกลูกสาวฉันใช่ไหม? กล้ามากเลยนะ”
“ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าน้องฉู่ ฉันจะสั่งให้คนตัดมือนายเดี๋ยวนี้”
หลินอิ่งส่ายหน้า รู้สึกน่าสนใจ พูดว่า “ถ้าเช่นนั้นคุณก็ให้ลูกสาวคุณออกมาพูดหน่อย ว่าผมรังแกเธอยังไง?”
“ปากดี แกมันแค่ไอ้แมลงตัวน้อย ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” หยินต้าชิวสีหน้าโมโห จ้องหลินอิ่งด้วยสายตาโหดเหี้ยม รู้สึกถูกเหยียดหยาม
นักธุรกิจใหญ่โตมีชื่อเสียงโด่งดังทั่วเมืองก่างอย่างเขาหยินต้าชิว มีใครกล้าเหยียดหยามต่อหน้าแบบนี้?
“แกนี่มันอวดดีจริงๆ ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าครอบครัวฉู่ฉู่ ไอ้คนไร้ยางอายอย่างแก ก็ไม่มีวันได้เข้ามาในสถานที่หรูหราแบบนี้?” หยินต้าชิวพูดดูถูก “ถ้าอยู่ข้างนอก แกไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะได้เลียรองเท้าของพวกเรา ยังมีหน้ามาอวดดี?”
“เหอะเหอะ ไม่รู้จักดูตัวเองท่าทางจนขนาดนั้น แต่งตัวก็ดูไม่ได้” หยินปิงก็พูดจาเสียดสี “เมื่อกี้ยังกล้าเอามือสกปรกนั่นมาจับฉัน? ท่าทางเหมือนหมาบ้า อย่างกับไม่ได้เจอผู้หญิงมาครึ่งชาติ ตลกสิ้นดี”
“ฉู่ฉู่ ฉันไม่รู้จริงๆ ครอบครัวเธอทำไมถึงได้เชื่อไอ้ขยะนี่ขนาดนี้ มันก็แค่นักต้มตุ๋น”
หยินปิงสองพี่น้องยิ่งด่ายิ่งไม่น่าฟัง
ฉู่ฉู่สีหน้าหม่นหมอง
“ผมเตะต้องลูกสาวคุณ” หลินอิ่งมองหยินต้าชิว หัวเราะเย็นชา
“คุณสงสัยในนิสัยผมได้”
“แต่ว่า กรุณาอย่าสงสัยรสนิยมของผม”
