ฉีเวิ่นติ่งหัวเราะ และพูดว่า “ไม่น่าแปลกใจเลย สวีจิ่งหลิงชายชราคนนั้นสงบสติอารมณ์มาโดยตลอด ในวันนี้โกรธเคืองมากทางโทรศัพท์และมาบ่นกับผม”
“สวีจิ่วหลิงชายชราผู้นี้ ผมก็ถือได้ว่าเคยพบปะกับเขาจำนวนนับไม่ถ้วน” ฉีเวิ่นติ่งพูดอย่างช้าๆ ว่า “นิสัยของคนคนนี้ใจแคบมาก ประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ในมือของรุ่นหลังอย่างคุณ เขาคงจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปได้อย่างง่ายดายแน่นอน”
“เขาพูดอยู่ในโทรศัพท์ว่า อยากให้ผมออกหน้าและพาคุณไปด้วย ไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ดีๆ ยังพูดอีกว่า เห็นแก่หน้าผม เขาไม่ให้ตระกูลฉีของเราชดเชยเลย ตราบใดที่คุณออกหน้า ไปที่วิลล่าตงหลิงเพื่อไปขอโทษเขาและยอมรับความผิด ดังนั้นก็จะปล่อยเรื่องนี้ไป”
“แล้วคุณคิดว่าอย่างไร?” หลินอิ่งกล่าวอย่างใจเย็น
“โอ้ สวีจิ่วหลิงช่างกล้าคิด คนของตระกูลฉีของเรา เคยก้มหัวให้ตระกูลสวีของพวกเขาเมื่อใด?” ฉีเวิ่นติ่งยิ้มอย่างเฉยเมย “ระเบิดเรือของตระกูลสวีของพวกเขาไป ก็ระเบิดไป สวีจิ่วหลิงอยากจะทำหน้าเศร้ามาบ่นกับผม ผมอาจพิจารณาชดเชยเงินให้ตระกูลสวี ไปขอโทษและยอมรับผิดงั้นเหรอ? ไม่มีทางเลย”
หลินอิ่งพยักหน้า รู้ว่าคุณท่านของเขา ก็ไม่ใช่คนที่พูดง่ายเหมือนกัน
พูดถึงเรื่องดังกล่าว ฉีเวิ่นติ่งก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา แล้วกล่าวว่า “อิ่งเอ๋อ ที่มาในวันนี้ ผมอยากจะบอกคุณว่า คุณท่านตระกูลสวีกับผมยังมีความเป็นเพื่อนอยู่บ้าง ไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่เด็ดขาดเกินไป และตัดทางของตระกูลสวีไปทั้งหมด”
“แน่นอนว่า ถ้าตระกูลสวีไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี พวกเขาจะต้องมีปัญหากับอิ่งเอ๋อให้ได้ แล้วผมจะไม่ยืนดูอยู่ข้างๆ แน่นอน แม้ว่าผมจะอายุมากแล้ว แต่ผมก็ยังมีหน้ามีตาอยู่ในทุกด้านของประเทศหลุงอยู่บ้าง”
“พูดสั้นๆ ว่า อิ่งเอ๋อ ตระกูลฉีได้ถูกส่งมอบให้กับคุณแล้ว เรื่องอะไรก็ตาม คุณปล่อยมือไปทำก็พอแล้ว รับมือไม่ไหวแล้วยังมีคุณปู่” ฉีเวิ่นติ่งพูดอย่างเคร่งขรึม
“ท่านปู่ สิ่งที่คุณพูด ผมจะเชื่อฟังทั้งหมด” หลินอิ่งพยักหน้า
เขาเข้าใจถึงความรักของคุณท่านในการปกป้องลูกหลาน และในขณะเดียวกันเขาก็ไม่อยากให้ตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลสวีมากเกินไป และหักโหมจนเกินไป
อันที่จริง ทัศนคติของตัวเองที่มีต่อตระกูลสวีนั้น ก็เรียบง่ายมาก พอถึงจุดอันควรก็หยุด
ถ้าตระกูลสวีสามารถอดกลั้นความโกรธนี้ไปได้ เรื่องนี้ก็จะจบลง ถ้าอดกลั้นไม่ไหว งั้นก็สู้จนกว่าตระกูลสวีจะยอมใจ!
ฉีเวิ่นติ่งพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และหยุดพูดถึงเรื่องของตระกูลสวีอีกต่อไป
ฉีเวิ่นติ่งรู้ว่า หลานชายของตัวเอง ไม่ใช่บทบาทที่เรียบง่าย แม้แต่เขา ก็ไม่สามารถเข้าใจหลินอิ่งได้
หลินอิ่ง ได้ล้ำหน้าคนรุ่นก่อนไปนานแล้ว
เวลาต่อมา หลินอิ่งพูดคุยเรื่องทั่วไปกับฉีเวิ่นติ่งอยู่ในจื่อหลงซานสักครู่
จนกระทั่งช่วงบ่าย ถึงออกจากจื่อหลงซานไป
สองชั่วโมงต่อมา หลินอิ่งออกจากจื่อหลงซาน และเดินออกจากวงล้อม กัปตันติดอาวุธนำสมาชิกในทีมให้คำนับ และเฝ้าดูโดยรักษาความเคารพต่อหลินอิ่ง
หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย และกำลังจะกลับไปที่จงเทียนซิงเฉิง แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล หลินอิ่ง คุณกำลังยุ่งอยู่ในตอนนี้หรือไม่?” เสียงกังวลของจางฉีโม่ ดังมาผ่านทางโทรศัพท์
“มีอะไรเหรอ?” หลินอิ่งถาม
“น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของฉันโทรหาฉันเมื่อครู่นี้ และบอกว่าหลังจากที่เธอย้ายโรงเรียนอื่น เธอถูกเพื่อนแกล้งรังแกในงานปาร์ตี้ของเพื่อนร่วมชั้น และมีคนก็ทำให้เธออับอาย ฉันกำลังมาสืบสวนโรงงานแปรรูปเครื่องประดับของบริษัทที่อยู่แถบชานเมือง และฉันไม่สามารถไปได้ในเวลาสั้นๆ” จางฉีโม่วกล่าวว่า “คุณมีเวลาไปที่นั่นสักเที่ยวไหม?”
“ลู่จิ้งไม่มีญาติหรือเพื่อนในเมืองตี้จิง ดังนั้นมีเพียงฉันจะดูแลเธอ ฉันต้องดูแลเรื่องนี้” จางฉีโม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ฉีโม่ คุณไม่ต้องห่วง บอกที่อยู่มาสิ ผมจะไปดูให้”
“โอเค เห็นว่าอยู่ในเมืองมหาวิทยาลัย มีพับหงเหรินก่วนอยู่แห่งหนึ่ง” จางฉีโม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม
หลินอิ่งวางสายโทรศัพท์ และสั่งให้ฮาเดสไปรับรถ
……..
ยี่สิบนาทีต่อมา
หลินอิ่งก็มาถึงเมืองมหาวิทยาลัยในเขตเขตเหยียนหวง และจอดรถไว้ที่ถนนบาร์
พับหงเหรินก่วน เป็นบาร์เหล้าขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงอยู่ในย่านนั้น เป็นที่โปรดของคนหนุ่มสาวจำนวนมาก และยังเป็นที่ชื่นชอบของนักศึกษาในบริเวณใกล้เคียงอีกด้วย
หลินอิ่งเหลือบดูมัน การตกแต่งที่หรูหราของพับหงเหรินก่วน เต็มไปด้วยชายหนุ่มและหญิงสาวที่ทันสมัย และบรรยากาศค่อนข้างร้อนแรง
แม้ว่าหลินอิ่งก็เป็นชายหนุ่ม แต่เขาไม่ชอบสถานที่แบบนี้เลย มันอยู่ระดับต่ำเกินไป
หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ภรรยาของเขา เขาขี้เกียจเกินกว่าจะมาสนใจเรื่องพวกนี้
ตามที่อยู่ใน SMS ที่ฉีโม่ให้มา หลินอิ่งพาฮาเดสเข้าไปที่บาร์ และไปหาห้องเหมาที่ลู่จิ้งอยู่
ในบาร์เหล้า เสียงเพลงอันเร่าร้อนสั่นสะเทือน และกลุ่มชายและหญิงบนฟลอร์เต้นรำสั่นไหวราวกับกลุ่มปีศาจ เต็มไปด้วยบรรยากาศที่ร้อนแรงในทุกที่
หลินอิ่งเดินไม่กี่ก้าว และมาที่ดาดฟ้า 808 บนดาดฟ้ามีกลุ่มชายหนุ่มและหญิงสาวแต่งตัวกัน ซึ่งส่วนใหญ่อายุประมาณ 20 ปีต้นๆ
ในหมู่พวกเขา มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กกว่าคนหนึ่ง มีรูปร่างหน้าตาปานกลาง และแต่งหน้าจัดๆ สวมใส่ชุดเกาะอกสีชมพู
หลินอิ่งมองไปที่ภาพถ่ายในโทรศัพท์ และยืนยันว่าเป็นน้องสาวของฉีโม่ ลู่จิ้ง
“เฮ้ ลู่จิ้ง พี่สาวของคุณรวยจริงอย่างที่คุณพูดหรือเปล่า? ยังเป็นประธานของบริษัทเครื่องประดับใช่หรือเปล่า? ” เด็กผู้หญิงบนดาดฟ้า ถามขณะดื่มไวน์จากต่างประเทศ
“ใช่ คุณพูดก่อนหน้านี้ว่าพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของคุณมีอำนาจมากในเมืองตุงไห่ เป็นคนรวยที่มีชื่อเสียง หรือมาที่ตี้จิงเพื่อทำเรื่องธุรกิจใหญ่?” เด็กชายคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย “คุณสั่งไวน์หลายหมื่นต่อขวดพร้อมกันหลายกัน พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของคุณจะช่วยคุณจ่ายบิลได้เหรอ? ”
“พวกคุณดื่มได้โดยไม่กังวล ไม่พอก็สั่งเพิ่ม พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉันมีเงินมากมาย พอเธอมาแล้ว พวกคุณก็จะรู้ว่าเธอเยี่ยมแค่ไหน!” ลู่จิ้งโบกมือ แล้วพูดด้วยท่าทางที่ภูมิใจมาก
หลินอิ่งมองไปที่ฉากนี้ตามปกติ และพูดอย่างใจเย็นว่า “ลู่จิ้ง”
“ใคร? ใครเรียกฉัน?” ลู่จิ้งหันศีรษะอย่างกะทันหัน และมองที่หลินอิ่ง ด้วยท่าทางประหลาดใจ “คุณเป็นใคร?”
“หลินอิ่ง” หลินอิ่งพูดอย่างใจเย็นว่า
“หลินอิ่ง? คือ ทำไมถึงเป็นคุณมา? ” ลู่จิ้งดูไม่พึงพอใจเล็กน้อย ลุกขึ้นและเดินไปข้างหลินอิ่ง
เธอจะเรียกพี่สาวลูกพี่ลูกน้องจางฉีโม่มาเพื่อที่สนามสนับสนุนหน้าตาของเธอ และก็ช่วยจ่ายบิลในคืนนี้ด้วย แต่ไม่ได้คาดคิดเลยว่ากลับหลินอิ่งทีทมา
หลินอิ่ง เธอเคยได้ยินจากคุณป้าของเธอมานานแล้วว่าเป็นคนแบบไหน ว่าเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ที่เกาะพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของเธอกิน ไอ้ขยะคนหนึ่งชัดๆ
“ทำไมถึงเป็นไอ้ขยะคนนี้มา? พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉันอยู่ที่ไหน? ” ลู่จิ้งพูดด้วยท่าทางไม่พอใจ ไม่แสดงความเคารพหรือสุภาพต่อหลินอิ่งเลยสักนิด
หลินอิ่งเหลือบมองลู่จิ้งอย่างเฉยเมย และพูดว่า “พี่น้องสาวของคุณยุ่งอยู่ และมาไม่ได้ คุณไม่ได้บอกว่ามีคนรังแกและทำให้คุณอับอายเหรอ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? ”
“คุณอย่าพูดไร้สาระ เรื่องของฉันมันเกี่ยวกับคุณอะไร? พี่สาวของฉันให้เงินคุณแล้วใช่ไหม? รีบไปจ่ายบิลให้ฉันเดี๋ยวนี้” ลู่จิ้งพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกคำเป็นคำสั่ง
“ทำไมต้องจ่ายเงินให้คุณด้วย” หลินอิ่งถามอย่างใจเย็น
“โอ๊ย คุณ คุณ? คุณรู้หรือไม่ว่าพี่สาวของฉันรักฉันแค่ไหน? คุณไม่ช่วยจ่ายเงินบิลนี้ให้ฉัน หลังจากนั้นฉันจะบอกพี่สาวของฉัน และดูว่าไอ้ขยะอย่างคุณจะสามารถอธิบายให้พี่สาวของฉันยังไง” ลู่จิ้งพูดอย่างไม่พอใจมาก “อีกอย่าง เงินของคุณก็ได้รับมาจากพี่สาวของฉัน มีอะไรผิดปกติที่ฉันขอให้คุณจ่ายบิลให้ฉัน? ไม่ได้เหรอ?”
ลู่จิ้งไม่พอใจอย่างมากกับสิ่งที่หลินอิ่งพูด แม้แต่คนที่เกาะผู้หญิงกินคนนี้ยังไม่ยอมจ่ายบิลให้ตัวเองเลยงั้นเหรอ?
หลินอิ่งเป็นคนยากจนที่ต้องพึ่งพาเกาะพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของตัวเองกิน พี่สาวลูกพี่ลูกน้องขอให้เขามาทำธุระแทน แต่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ให้เขาใช้เงินสักหน่อย ชักช้าอยู่ได้
“หลินอิ่ง คุณรีบไปจัดการเรื่องนี้ให้ฉันอย่างรวดเร็ว ได้ยินไหม? อย่าปล่อยให้ฉันจะละอายต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ฉันเพียงใช้จ่ายไปแปดเก้าหมื่นเองในคืนนี้ คุณเสียดายเงินใช่หรือไม่? ขี้เหนียวจริงๆ เลย เงินก็ไม่ใช่ของคุณ ฉันใช้เงินของพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉันทำไมเหรอ? แปดหมื่นเก้าหมื่นสำหรับพี่สาวของฉันแล้ว มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย?” ลู่จิ้งกล่าวว่าอย่างไม่สนใจเลยสักนิด
