แค่เวลาการพูดคุย หลินอิ่งก็ทำให้ชาในถ้วยเดือดได้ นี่มันวิชากำลังภายในแบบไหน?
เจียงกู่จือเป็นยอดฝีมือด้านกำลังภายใน ศึกษาวิชาด้านนี้อย่างลึกซึ้ง มีความสามารถใช้ฝ่ามือตบต้นไม้อายุร้อยปีล้มได้ แต่ไม่เคยเห็นฝีมือน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
“ให้ตระกูลนิ่งคุกเข่า? ฮาฮาฮา น่าตลกสิ้นดี” นิ่งจองเต้าพูดเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกและโมโห
เขายังไม่เคยเห็นคนที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำขนาดนี้มาก่อน คิดว่าตัวเองเป็นเทวดาตกสวรรค์
“เจียงกู่จือ ท่านลองดู “ผู้อาวุโสหลิน” ท่านนี้ของพวกเราดู ว่ามีความสามารถแค่ไหน กล้าพูดจาอวดดีขนาดนี้” นิ่งจองเต้าพูดสีหน้าเย็นชา
เจียงกู่จือพยักหน้า ก้าวไปข้างหน้า จ้องหน้าหลินอิ่ง
“หลินอิ่ง ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นหนุ่มมีความสามารถ แต่ก็ต้องรู้ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า วิชาการต่อสู้ของคุณเก่ง แต่ก็ไฟอ่อนไปหน่อย” เจียงกู่จือจับหนวดพูด ท่าทางเหมือนยอดฝีมืออาวุโส
หลินอิ่งส่ายหัว ถ้าตัดสินวิชาโดยการใช้อายุ อย่างนั้น ในประเทศหลุงก็ไม่จำเป็นต้องมีการฝึกวิชาแล้ว
“ผมเจียงกู่จือ หัวหน้าสำนักที่สิบเจ็ดสำนักฉินเหมิน หลินอิ่ง ดูแล้วฝีมือคุณใช้ได้ กล้าบอกสำนักตัวเองไหม? บางทีอาจารย์ของคุณ ผู้อาวุโสในอดีตท่านนั้น เราอาจจะเคยลองฝีมือกัน”
เจียงกู่จือพูดอย่างมั่นใจ
“ถ้าคุณเป็นศิษย์รุ่นหลังของคนรู้จักผม ผมยังสามารถช่วยคุณพูดกับผู้นำตระกูลได้ ถ้าไม่ใช่ ลำพังแค่วิชาของคุณก็จะกล้ามาอวดดีในตระกูลนิ่ง วันนี้ ผมจะทำลายวิชาของคุณเอง ให้คุณเข้าใจว่าอะไรคือเหนือฟ้ายังมีฟ้า”
“ทำลายวิชาผม?” หลินอิ่งหัวเราะ “ตัวอย่างกับมด ยังกล้ามาโวยวายอีก?”
“ปากดี ฉันจะช่วยอาจารย์แกสั่งสอนแก สั่งสอนไอ้หน้าโง่รนหาที่ตายอย่างแก”
เจียงกู่จือพูดเสียงเย็นชา ท่าทางอวดดีดูถูกของหลินอิ่ง ทำให้เขาโมโหนัก
เขาเจียงกู่จือในวงการศิลปะการต่อสู้มณฑลเสฉวน เดินไปถึงไหนก็มีแต่คนเคารพ วันนี้กลับเสียทีต่อหน้าหลินอิ่ง เขาอุตส่าห์พูดดีด้วย ไม่รู้จักตอบดีๆ กลับไม่เห็นเขาในสายตา
พูดไปด้วย สายตาเจียงกู่จือก็มองอย่างเฉียบคม ก้าวเข้าไปหาหลินอิ่งทีละก้าว
เขาก้าวไปหนึ่งก้าว พื้นที่เขาเหยียบก็บูดลงไป รู้สึกได้ถึงแรงอันมหาศาล
ท่าทางเจียงกู่จือ ทำให้ทุกคนที่ดูอยู่ ต่างก็หรี่ตาลง แววตาเริ่มแปลกใจ
“ไม่เสียชื่อที่เป็นปรมาจารย์เจียงกู่จือแห่งเสฉวน ระหว่างฝีเท้า มีพลังขนาดนี้”
“นี่ถึงเรียกว่าปรมาจารย์ที่แท้จริง ไม่เหมือนใครบางคนที่หลงตัวเอง นอกจากพูดจาโอ้อวดแล้ว ยังมีความสามารถอะไรอีก?”
คนของตระกูลนิ่งที่นั่งอยู่ต่างก็รู้สึกตะลึง พูดโอ้อวดขึ้นมา พูดต่อว่าด่าทอเสียดสีหลินอิ่ง
นิ่งจองเต้าสีหน้าได้ใจ วิชาของเจียงกู่จือที่ฝึกมาไม่ใช่เรื่องปลอม นั่นเป็นระดับปรมาจารย์ยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงจากกันต่อสู้ฆ่าฟันมา ลูกศิษย์แต่ละคนก็ล้วนฝีมือโหดเหี้ยม
เจียงกู่จือโมโหแล้ว จริงจังแล้ว เด็กเมื่อวานซืนฝีมือแมวกระจอกอย่างหลินอิ่งจะรับไหวเหรอ?
หลินอิ่งมองท่าทางของเจียงกู่จือ มุมปากก็ยิ้มขึ้น
“โอ้อวดเกินจริง”
พูดจบ ร่างของหลินอิ่งก็พุ่งออกไป เหมือนสายฟ้าแลบ เร็วจนคนอื่นตั้งตัวไม่ทัน
แค่เหวี่ยงมือออกไปอย่างง่ายดาย ก็เหมือนฟ้าผ่า ไม่ให้โอกาสเจียงกู่จือตั้งตัว ก็ผ่าเข้าไปที่คอของเขา
ร่างของเจียงกู่จือแข็งทื่อไปทันที ร่างสั่นทั้งตัวยืนกับที่ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
พรุ๊ด
เจียงกู่จือเงยหน้าขึ้นฟ้า พ่นเลือดออกมา ร่างเหมือนไฟช็อกกระตุกไปทั้งตัว เหมือนท่อนไม้แห้งที่ถูกแรงกระทบอย่างหนัก กระดูกอ่อนไปทั่วร่างทันที
หลินอิ่งก็ยืนอยู่ข้างหน้าเจียงกู่จือแบบนี้ มุมปากยิ้มอย่างเย็นชา เหมือนกำลังมองมด
เสียงดังต๊อก
เจียงกู่จือเหมือนร่างถูกสูดอากาศออกทั้งหมด ไม่มีแรงแม้แต่ยืน คุกเข่าลงไปทันที
เวลาเดียวกัน ภายในห้องโถงเงียบไร้เสียง คนของตระกูลนิ่งที่นั่งอยู่ต่างก็สีหน้าตกใจ คิดไม่ถึงแม้แต่น้อย ยอดฝีมือชื่อดังอย่างเจียงกู่จือ เจอกับเด็กหนุ่มอย่างหลินอิ่ง จะมีผลแบบนี้
เจียงกู่จือสีหน้าซีดขาว มุมปากมีเลือดไหลออกมา ร่างทั้งตัวเหมือนลูกบอลที่ถูกปล่อยลม หมดความทะนงเหมือนก่อน เงยหน้าขึ้นช้าๆ มองหลินอิ่งสายตาอ้างว้าง ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เจียงกู่จือยังไงก็คิดไม่ถึง หลินอิ่งใช้ไปแค่ฝ่ามือเดียว ก็ทำเอาเขาพิการทันที
แค่ฝ่ามือนี้ลงไปบนร่างเขา ก็เอาเขาไปครึ่งชีวิตแล้ว ฝึกศิลปะการต่อสู้และกำลังภายในสี่สิบปี ถูกทำลายไปหมดแล้ว
เหมือนอวัยวะภายในแตกกระจาย ในท้องเหมือนมีคลื่นซัดไปมาอย่างรุนแรง เหมือนร่างทั้งร่างกำลังจะระเบิด
“ทำลายวิชาใคร?” หลินอิ่งสีหน้านิ่งเฉย ถามอย่างช้าๆ
“แก แก เป็นใครกันแน่?” เจียงกู่จือถามด้วยเสียงสั่น โดนตีจนหมดเรี่ยวแรง
รุนแรงเกินไป แรงของฝ่ามือของหลินอิ่งไม่สามารถบรรยายได้ เหมือนดั่งภูเขาทับลงมา คนทั่วไปทนรับไม่ได้แน่นอน
ต้องรู้ว่า เจียงกู่จือเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเสฉวน วิชาเก่งถึงขนาดไหน? ก็เพียงแค่ยืนอยู่กลางถนน มือเปล่าขวางรถได้หลายคัน ก็เป็นแค่เรื่องธรรมดา
แต่หลินอิ่งแค่ฝ่ามือเบาๆเพียงครั้งเดียว ก็ทำเอาเจียงกู่จือกระอักเลือดคุกเข่า ทำลายวิชาทั้งหมด
ความสามารถระดับนี้ ช่างยากที่จะคาดการณ์
หลินอิ่งส่ายหัวไม่พูด หากพูดถึงวิชาการต่อสู้ เจียงกู่จือแม้แต่ช่วยเขาถือรองเท้ายังไม่มีสิทธิ์ อะไรปรมาจารย์อันดับหนึ่งแห่งเสฉวน ชื่อเสียงจอมปลอม
ยอดฝีมือทั่วไป จะเอามาเปรียบกับเขาได้ยังไง?
“นี่ นี่มัน ปรมาจารย์เจียงกู่จือนี่มัน? นี่มันเรื่องอะไรกัน” นิ่งจองเต้าสีหน้าหวาดกลัว มองเจียงกู่จือที่คุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างไม่น่าเชื่อ
“เจียงกู่จือ……ไร้น้ำยา” นิ่งจองเต้าด่า สีหน้าโมโห
หัวหน้าทหารลับของตระกูลนิ่ง ปรมาจารย์อันดับหนึ่งแห่งเสฉวน เจียงกู่จือ คุกเข่าต่อหน้าให้กับไอ้เด็กเมื่อวานซืน? น่าขายหน้าจริงๆ
ขณะเดียวกันกับความโมโห นิ่งจองเต้ามองไปที่หลินอิ่ง สายตาก็เปลี่ยนไป
คนคนนี้ ไม่ใช่คนธรรมดา
คนระดับนี้ไม่ยอมทำงานให้เขา ก็ต้องฆ่า
นิ่งจองเต้ามีความคิดขึ้นในหัวมากมาย แรงอาฆาตที่มีต่อหลินอิ่งเพิ่มมากขึ้น
“เจียงกู่จือ วิชากระจอกแค่นี้ ยังกล้าเรียกตัวเองว่าปรมาจารย์?” หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา “วันนี้ผมตัดเอ็นคุณขาด ทำลายวิชาทั้งหมด เพื่อไม่ให้ไปสอนอะไรไม่ดีให้ลูกศิษย์อีก”
“ไม่ หลินอิ่ง ผู้อาวุโสหลิน ผมยอมแพ้แล้ว ขอท่านอย่าทำถึงขั้นนั้นเลย” เจียงกู่จือพูดขอร้องอย่างหวาดกลัว
หลินอิ่งแค่ฝ่ามือเดียวก็ทำลายวิชากำลังภายในที่เขาฝึกมาเป็นสิบปี อายุขนาดนี้ของเขา จะไปทนทรมานได้ยังไง?
