บทที่ 238 มาอีกต้องตายหมด
ใจกลางเมือง อาคารจางซื่อใหม่ ตกแต่งอย่างสวยหรู ภายในออฟฟิศชั้น32 กงซุนเฟยเจี้ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้ประธาน มีกาน้ำชาวางอยู่บนโต๊ะ เขาหลับตาเบาๆ ค่อยๆลิ้มรสชาชั้นดี
ออฟฟิศชั้นนี้เป็นสถานที่ส่วนตัวของกงซุนเฟยเจี้ยน ห้ามไม่ให้ใครเข้าไป แม้กระทั่ง
เวลานี้ มีบอดี้การ์ดสีหน้าจริงจังยืนเรียงแถวกันอยู่ที่ทางเดินประมาณยี่สิบสามสิบคน
เสียงดังติ๊ดติ๊ดสองครั้ง โทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะของกงซุนเฟยเจี้ยนดังขึ้น
“ฮัลโหล พี่รอง ผมเอง เฟยเจี้ยน” กงซุนเฟยเจี้ยนรับโทรศัพท์ พูดอย่างจริงจัง
“เฟยเจี้ยน นี่ก็ไปเมืองตงไห่เป็นเดือนแล้ว ทำไมยังจัดการธุระไม่เสร็จ? ทำไมหลินอิ่งยังไม่ตาย?” ในโทรศัพท์ เป็นเสียงของคนที่เต็มไปด้วยคำต่อว่า
“พี่รอง วางใจได้ ผมตามสืบเรื่องหลินอิ่งมาครึ่งเดือนกว่าแล้ว วันนี้ส่งคนไปจัดการแล้ว คืนนี้พี่ได้รับข่าวดีแน่นอน” กงซุนเฟยเจี้ยนพูดอย่างมั่นใจ
“แบบนี้ก็ดี จัดการหลินอิ่งแล้วก็รีบกลับมณฑลเกาหยาง สถานการณ์ในบ้านมีการเปลี่ยนแปลง ทางด้านหัวหน้าค่อนข้างระวังจัดการยาก เป็นเพราะการก่อกวนของหลินอิ่งครั้งก่อน ทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนไปด้วย ต้องทำการวางแผนใหม่” กงซุนเฟยเทียนพูด
“ใช่”
พูดจบ วางสายไป กงซุนเฟยเจี้ยนขมวดคิ้ว สายตาเฉียบคม
เขาเป็นคนที่กงซุนเฟยเทียนเจ้าบ้านรองตระกูลกงซุนส่งมา ครั้งที่แล้ววางแผนอย่างดี ดูแล้วนายท่านจะจากไปแล้ว สามารถยึดอำนาจได้ แต่กลับมีหลินอิ่งโผล่มา ช่วยชีวิตนายท่านไว้ได้
ทำให้แผนการของพวกเขาล้มเหลว จนถึงวันนี้แล้วก็ยังขึ้นครองตำแหน่งไม่ได้ ทางกลับกันเพราะเรื่องในตระกูลกงซุนครั้งที่แล้วตำแหน่งภายในร่วงลงอย่างเร็ว ทำให้นายท่านเกิดความระแวง สถานการณ์ย่ำแย่
ทุกอย่างนี้ เป็นเพราะหลินอิ่งคนเดียว
คิดถึงตรงนี้ กงซุนเฟยเจียนก็รู้สึกโมโห หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะโทรไปเร่งให้กงซุนฉางเฟิงให้รีบจัดการหลินอิ่ง
เสียงดังปัง
เวลาเดียวกัน ประตูออฟฟิศถูกคนถีบออก ชายต่างชาติคนหนึ่งสีหน้าโหดเหี้ยมเดินเข้ามา
“แกเป็นใคร?” กงซุนเฟยเจี้ยนสีหน้าเย็นชา เงยหน้าขึ้นมองหน้าฮาเดสที่บุกเข้ามา
จากนั้น ชายหนุ่มเสื้อคลุมสีดำ ก็เดินเข้าออฟฟิศด้วยสายตาเย็นชา และนี่ทำให้สีหน้ากงซุนเฟยเจี้ยนเปลี่ยนทันที มองอย่างไม่น่าเชื่อ
“หลินอิ่ง? แก? แกมาที่นี่ได้ยังไง?” กงซุนเฟยเจี้ยนถามอย่างสงสัย รู้สึกไม่ค่อยปกติ
กงซุนฉางเฟิงไปไหนแล้ว? ไม่ได้ไปฆ่าหลินอิ่งเหรอ?
ทำไมถึงกลายเป็นหลินอิ่งมาหาถึงที่ ยังหามาถึงที่ซ่อนตัวของเขาอีก หรือว่าการลงมือของกงซุนฉางเฟิงมีปัญหา?
ทันใดนั้น กงซุนเฟยเจี้ยนรู้สึกหวาดกลัว เขาคอยจับตาหลินอิ่งในที่ลับตลอด ทีนี้ กลับถูกหลินอิ่งเข้ามาหาถึงที่ จนทำให้รู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“ขวางมันไว้” กงซุนเฟยเจี้ยนโบกมือ โบกมือให้กับบอดี้การ์ดที่อยู่ในออฟฟิศ
เพี้ยวทีเดียว บอดี้การ์ดยี่สิบกว่าคนก็ดึงท่อนไม้ออกมา สะบัดท่อนไม้ไปที่ตัวหลินอิ่งกับฮาเดส
หลินอิ่งไม่ขยับ ฮาเดสก็พุ่งเข้าไปแล้ว ปังปังปังก็หักท่อนไม้จนหัก คนละหมัด ทั้งต่อยทั้งเตะก็ซ้อมพวกบอดี้การ์ดพวกนั้นจนล้มไปกับพื้น นอนร้องโอดโอย
ต่อหน้านักสู้อย่างฮาเดส บอดี้การ์ดธรรมดาทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
กงซุนเฟยเจี้ยนสีหน้าซีดขาว มองดูหลินอิ่งกับฮาเดสเดินเข้ามาทีละก้าว ถามด้วยเสียงสั่น “แก แกอย่าเข้ามานะ?”
“ผมอยากทำอะไร?” หลินอิ่งหัวเราะเย็นชา “ผมก็อยากถาม คุณเดินทางมาพันไมล์จากมณฑลเกาหยางเพื่อมาหาผม ต้องการอะไร?”
“ฉัน……” กงซุนเฟยเจี้ยนลุกขึ้นจากเก้าอี้ เหงื่อไหลเต็มหน้าผาก เผชิญหน้ากับหลินอิ่งฮาเดส รู้สึกกดดันอย่างมาก
เขาพยายามโทรหากงซุนฉางเฟิง พบว่าโทรไม่ติด
ดูแล้ว กงซุนฉางเฟิงน่าจะทำพลาดแล้ว อาจจะตายแล้วก็ได้
ไม่อย่างนั้น กงซุนฉางเฟิงจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ได้ไง ยังเข้ามาหาถึงที่?
กงซุนเฟยเจี้ยนถอนหายใจแรง พยายามควบคุมตัวเองให้ใจเย็น ถามอย่างสงสัย “แกฆ่ากงซุนฉางเฟยแล้ว?”
“ยังมีเวลาเป็นห่วงความเป็นความตายคนอื่นอีก?” หลินอิ่งหาเก้าอี้นั่งลง พูดด้วยรอยยิ้มเรียบเฉย
“ไม่พิจารณาความปลอดภัยตัวเองเลย?”
“แก……แกทำได้ยังไง? แกมันช่างกล้าจริงๆ แกรู้ไหมว่ากงซุนฉางเฟิงเป็นคนของใคร?” กงซุนเฟยเจี้ยนพูดอย่างไม่สบายใจ
เขาคิดไม่ตก วันนี้กงซุนฉางเฟิงไปหาหลินอิ่งเกิดอะไรขึ้นกันแน่
กงซุนฉางเฟิงเป็นคนมีชื่อเสียงในแก๊งหยางเหมิน ฝีมือก็ดีแน่นอน แต่กลับทำอะไรคนไม่มีที่มาอย่างหลินอิ่งไม่ได้?
อีกอย่าง กงซุนฉางเฟิงมีที่มาไม่ธรรมดา มีแก๊งหยางเหมินอยู่เบื้องหลังเป็นที่พึ่ง หนักแน่นขนาดนี้ ทำไมถึงขายเขาให้กับหลินอิ่งได้?
“ถ้าแกฆ่ากงซุนฉางเฟิงแล้วจริงๆ ฉันจะบอกแก แกตายแน่ ชาตินี้ไม่ว่าแกหนีไปไหน ก็ต้องตายแน่ แกไม่รู้เลยว่ากงซุนฉางเฟิงมีอำนาจน่ากลัวอยู่เบื้องหลังขนาดไหน” กงซุนเฟยเจี้ยนพูดอย่างมั่นใจ “สำหรับฉันแล้ว? แกรู้ฐานะตำแหน่งฉันดี แกกล้าทำอะไรฉัน?”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ กงซุนเฟยเจี้ยนยังมีความมั่นใจในฐานะผู้มีอำนาจของตระกูลกงซุน มาทำให้หลินอิ่งสะเทือน เพราะว่าชื่อเสียงตระกูลกงซุนเมืองตี้จิงในประเทศหลุงนั้นโดงดังมาก
แต่วันนี้หลินอิ่งมาหาถึงที่ กงซุนเฟยเจี่ยนก็ไม่มั่นใจแล้ว ท่าทางดุเดือดเหมือนจะฆ่าคนแบบนี้
“คุณคิดว่าชื่อเสียงตระกูลกงซุนจะทำให้ผมกลัวได้?” หลินอิ่งส่ายหัว สายตาเยือกเย็น “ผมถามหน่อย กงซุนเฟยเทียนส่งคุณมาฆ่าผมใช่ไหม?”
หลินอิ่งสามารถคาดเดาได้ กงซุนเฟยเจี้ยนมา ก็เป็นเพราะครั้งที่แล้วเขาไปสร้างปัญหาให้ตระกูลกงซุนที่มณฑลเกาหยาง ฝั่งหนึ่งก็ตระกูลเจิ้งมณฑลเกาหยาง ฝั่งหนึ่งก็กงซุนเฟยเทียน
ตามนิสัยมีแค้นต้องชำระของกงซุนเฟยเทียนแล้ว ต้องกลับมาแก้แค้นตัวเองแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำขนาดนี้
นอกจากระบายความแค้นส่วนตัวแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นเพราะเขารักษากงซุนฉงหลงจนหาย ทำลายการณ์ใหญ่ของเขา
“แกรู้ดีก็พอ ครั้งก่อนแกหักหน้าตระกูลกงซุนทั้งตระกูลที่มณฑลเกาหยาง” กงซุนเฟยเจี้ยนพูดเสียงเรียบ “ตระกูลกงซุนไม่เก็บแกไว้แน่”
“คนของพวกคุณ สามารถแทนตระกูลกงซุนได้ทั้งตระกูล? เหอะ” หลินอิ่งหัวเราะเย็นชา “เป็นเพราะผมรักษากงซุนฉงหลงจนหาย ทำให้ใครบางคนไม่สบายใจแล้ว?”
“แก……” กงซุนเฟยเจี้ยนเหงื่อท้วมหน้า ถูกหลินอิ่งพูดตรงจุด จึงพูดจาอ้ำอึ้ง “แกพูดอะไรไปเลื่อย? ที่แกก่อเรื่องจนถูกตามฆ่า ก็เป็นเพราะแกพูดจาไปเรื่อยที่ตระกูลกงซุน กล้าบอกว่านายท่านถูกวางยาพิษ?”
“ฉันจะบอกแกให้ ทางที่ดีที่สุดอยู่เฉยๆไว้ ไม่อย่างนั้น ความโกรธแค้นของตระกูลกงซุนไม่ใช่เรื่องที่แกรับมือได้ ถึงแม้แกจะฝีมือใช้ได้ แต่คนมีฝีมือบนโลกมากมาย ต้องมีคนจัดการแกได้แน่ ตระกูลกงซุนมีคนฝีมือดีเยอะแยะ จะจัดการแกไม่ได้เหรอ?” กงซุนเฟยเจี้ยน
หลินอิ่งพูดเสียงเย็นชา “เรื่องวุ่นวายในตระกูลกงซุนผมไม่อยากยุ่ง ไม่ว่าพวกคุณจะส่งใครมา ก็ส่งมาตายเท่านั้น”
