บทที่ 221 ไสหัวไปจากประเทศหลุง
ในขณะที่เซียวจวงเอามือถือออกมาโทร ฮาเดสก็รีบคว้าข้อมือเขาเอาไว้ จ้องด้วยสายตาเย็นชา
“นาย ฮาเดส นายจะบ้าเหรอ? ตอนนี้ฉันจะโทรหาคริส นายจะขวางฉันเหรอ?” เซียวจวงโมโหขึ้นมาในทันที รู้สึกถูกสบประมาทอย่างรุนแรง
“ให้เขาโทรหาคริส” หลินอิ่งพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ครับ” ฮาเดสฟังคำสั่ง ปล่อยมือเซียวจวงลง
สีหน้าเซียวจวงประหลาดใจ มองดูหลินอิ่งอย่างไม่ค่อยกล้าเชื่อ
เขาพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ว่าฮาเดสทำไมต้องช่วยเศษสวะอย่างหลินอิ่ง
มิน่าบอดี้การ์ดที่เขาวางตัวไว้ที่โรงแรมฮอลิเดย์ถึงไม่รับสาย ฮาเดสเป็นลูกพี่ของบอดี้การ์ดพวกนั้น เขาคงไปคุยไว้แล้วแน่เลย ให้ตายเถอะ เจ้าเศษสวะนี่ซื้อตัวฮาเดสไว้แล้ว
เสียง “ตึ๊ด” ดังขึ้น โทรศัพท์ต่อติดแล้ว
“คริส！เกิดเรื่องแล้ว！ นายรีบมาโรงแรมฮอลิเดย์เร็ว ฉันถูกเล่นงานที่โรงแรมฮอลิเดย์ เป็นเจ้าหลินอิ่งจากประเทศหลุง จริงสิ ไม่รู้ว่าทำไม บอดี้การ์ดของนายกับหลินอิ่งถึงสุมหัวกันได้！” พอโทรติด เซียวจวงก็รีบพูด
“ฮาเดสเป็นคนที่ฉันส่งไป นายมีปัญหาอะไรเหรอ?” เสียงราบเรียบของคริสดังออกมาจากปลายด้านหนึ่งของโทรศัพท์
“เอ่อ？คริส นี่มันหมายความว่าอะไร？” เซียวจวงถามด้วยความตกใจ เหงื่อท่วมหน้าผาก
“เซียวจวง ขอเตือนนายเป็นครั้งสุดท้าย มีเรื่องอะไร ก็ไปขอกับประธานหลินเถอะ หาฉันไม่มีประโยชน์” คริสพูดด้วยท่าทีนิ่งเงียบ เสียงมือถือดัง “ตึ๊ด” วางสายลง
เซียวจวงถือมือถือไว้ในมือ สายตาเปลี่ยนเป็นงงงวย มองไปยังหลินอิ๋งอย่างไม่กล้าเชื่อ
“ขอประธานหลิน?”
เซียวจวงกัดฟันกรอดๆ จนหน้าตาแทบจะบิดเบี้ยว นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากคริสหรอ? หมายความว่าอะไร ให้เขาไปขอร้องไอ้เศษสวะนี่?
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เซียวจวงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันร้าย ทำไมทุกอย่างรอบตัวถึงเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
เมื่อเช้าเพิ่งออกมาจากไห่หยางกรุ๊ป นั่งรอเตรียมจะรับเงินก้อนใหญ่ไม่ใช่เหรอ?
คริสไปไห่หยางกรุ๊ปมาแค่รอบเดียว กลับมาก็ส่งฮาเดสมาจัดการเขาแล้ว? มัน… เป็นไปไม่ได้หรอก หลินอิ๋งจะซื้อตัวคริสได้อย่างไร?
เซียวจวงคิดอย่างบ้าคลั่ง คิดอย่างไรก็คิดกุญแจสำคัญไม่ออก หัวสมองไม่มากพอ ไม่เข้าใจว่าสถานการณ์พลิกผันได้อย่างไร
ทำไมกลายเป็นหลินอิ่งพาคนมาคิดบัญชีกับเขา
“นาย นายซื้อตัวคริสได้อย่างไร?” เซียวจวงมองดูหลินอิ่ง กัดฟันถามด้วยความสงสัย สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยอม
“ฉันเคยบอกว่า จะทำให้นิสัยจองหองของนายหายไป” หลินอิ่งพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“นายอย่าคิดว่าซื้อตัวคริสได้แล้วจะทำอย่างนี้ คนหนุนหลังฉันเป็นถึงเซียวซื่อกรุ๊ปแห่งประเทศMเลยนะ” เซียวจวงพูดอย่างไม่ยอมแพ้
ถึงเขาจะไม่รู้ว่าทำไมคริสถึงหันไปช่วยหลินอิ่งทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ที่พึ่งของเขาไม่ใช่คริส แต่เป็นเซียวซื่อกรุ๊ปแห่งประเทศM！
คริสเป็นแค่คนถือหางเสือรับผิดชอบคนหนึ่งในลาตินกรุ๊ป ปฏิบัติตามเท่านั้นเอง ไม่ได้เป็นผู้กุมอำนาจที่แท้จริง ไม่แข็งแกร่งเหมือนวงศาตระกูลเซียว
“พูดอะไรของนาย” หลินอิ่งส่ายหน้า ค่อยลุกขึ้น
ปัง！
หลินอิ่งลุกขึ้นยืนฟาดขาไปที่ใบหน้าเซียวจวง ทำเอาตัวเขาทั้งตัวชักเหมือนถูกไฟช็อต ตัวสั่นเทาทรุดลงไปกับพื้น
“ในเมื่อนายรู้ว่าตัวเองเป็นคนของเซียวซื่อแห่งประเทศM อย่างนั้นก็ควรรู้ว่า ประเทศหลุงไม่ใช่ที่ที่นายควรจะมา” หลินอิ่งกำคอเซียวจวง พูดด้วยเสียงเยือกเย็น “ถ้ามีใครสักคนจากเซียวซื่อกล้าเหยียบเข้าประเทศหลุง ฉันจะให้พวกมันไสหัวออกไปจากประเทศหลุงเหมือนอย่างนาย”
“อึก นาย……” เซียวจวงหายใจหอบอย่างหนัก ใบหน้ายังคงไม่ยอมใจอย่างสุดขีด
หลินอิ่งขี้เกียจลงมืออีก กลับหันหลัง นั่งลงบนโซฟา
เซียวจวงกระโดดไปมา ถ้าไม่เพราะเขาเข้าหาฉีโม่ครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วยังมาหาเรื่องถึงที่ เขาก็ขี้เกียจจะสนใจ
“เอาให้มันเป็นง่อย จากนั้นเอาตัวไป โยนขึ้นเครื่องบิน ส่งกลับประเทศM” หลินอิ่งมองไปยังฮาเดสและออกคำสั่ง
ฮาเดสพยักหน้ารับคำสั่ง จากนั้นก็เผยสายตาโหดเหี้ยมให้เห็น เดินไปยังเซียวจวง
“พวกนายคิดจะทำอะไร? จัดการฉันเหรอ? ฮาเดส นายจะบ้าไปแล้วเหรอ? นายคิดจะฟังคำสั่งมันจริงเหรอ?” เซียวจวงตกใจจากสายตาอย่างสัตว์ร้ายของฮาเดส พูดด้วยความหวาดกลัวว่า “นายรู้ไหมว่านายทำอะไร? นายเป็นคนของประเทศM นายไม่อยากอยู่ประเทศMแล้วเหรอ?”
สีหน้าฮาเดสไร้อารมณ์ ร้องว๊าวขึ้นมา ยื่นมือมาบีบลำคอของเซียวจวง ทำให้เขาพูดไม่ออก ร้องเสียงอึกอัก
“น่าจะพอใจนะ ที่ประธานหลินไว้ชีวิตหมาตัวหนึ่งอย่างนาย” ฮาเดสพูดด้วยสายตาเย็นชา
พูดจบ กำปั้นของฮาเดสก็ทุบลงไปที่ลำแขนของเซียวจวง เสียงกระดูกแตกดังกรอบก็ดังขึ้น ได้ยินแต่เสียงร้องโหยหวนของเซียวจวงที่เหมือนหมูถูกฆ่า
หมัดนี้ อัดให้กระดูกหัวไหล่หัก เสียมือข้างหนึ่ง คงจะนึกภาพของความเจ็บปวดจากกระดูกหักออก เซียวจวงเจ็บจนใบหน้ากระตุก น้ำตาก็ไหลพรากออกมาในเวลานั้น
ตามด้วย ฮาเดสยกกำปั้นอีกครั้งทุบไปที่แขนอีกข้างหนึ่ง แล้วก็รัวหมัดหนักใส่ เล็งไปที่หัวเข่าของเซียวจวงทุบดังผลักๆ สองที จนกระดูกหัวเข่าแตก
“อึก！อ้าก！”
เซียวจวงแหงนหน้าขึ้นร้องโหยหวนเหมือนคนเป็นฮิสทีเรีย คนที่ไม่เคยทำงานลำบากอย่างเขา ความเจ็บปวดแบบนี้เรียกว่าขอตายดีกว่าอยู่
“ประธานหลิน ผมขอยืนยันว่า ชีวิตที่เหลือของเขาต้องอยู่อย่างพิการแน่นอน” ฮาเดสหยุดลง รายงานด้วยสีหน้าปกติ
หลินอิ่งพูดด้วยเสียงราบเรียบ “ยังไม่พอ”
“ไม่ หลินอิ่ง ประธานหลิน ขอร้องอย่าซ้อมผมอีกเลย！ ซ้อมผมอีกไม่ได้แล้ว ขอร้องล่ะปล่อยผมไปเถอะนะ！”
เซียวจวงหอนร้องไห้อย่างหนัก ครวญครางร้องขอชีวิต ในขณะที่มือไม้กระดกไม่ได้ ก็ใช้ตัวคลานเข้ามาหาหลินอิ่ง หมอบขอร้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว
ฮาเดสมือหนัก คราวนี้จะหักกระดูกสันหลังเขาให้จบสิ้นกัน
“ประธานหลิน รับทราบครับ” ฮาเดสไม่สนใจเซียวจวง มองไปยังหลินอิ่งพยักหน้า
จากนั้น ฮาเดสก็จับตัวเซียวจวง โยนขึ้นกระแทกลงบนพื้นอย่างโหดเหี้ยม กระดูกทั่วร่างแทบจะแตกสลาย จากนั้นก็เตะไปที่เป้าของเซียวจวงอย่างสุดแรง จนหน้าขึ้นเลือด แทบจะหมดสติไป
“อุก……หลินอิ่ง นายโหดมาก！ เซียวซื่อไม่ปล่อยนายไว้แน่！” เซียวจวงกัดฟันพูด แล้วก็ถูกเตะเข้าที่กล่องดวงใจ เจ็บจนเสียสติ สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“อัดมันต่อ เอาแค่ให้มันเหลือลมหายใจส่งกลับเซียวซื่อประเทศM” หลินอิ่งพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ลุกขึ้นเดินออกจากหอประชุม ทิ้งให้ฮาเดสทารุณเซียวจวงต่อไป
เซียวจวงเคยใช้วิธีต่ำทรามสารพัดมาเล่นงานเขา สำหรับคนประเภทนี้ ที่ผ่านมาหลินอิ่งจะคืนสนองด้วยวิธีที่เหี้ยมที่เด็ดขาดที่สุด แล้วก็เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายให้เขามีชีวิตอยู่
หลินอิ่งเดินออกจากห้องประชุม เสียงเจ็บปวดโหยหวนของเซียวจวงยังดังคล้อยหลังมาไม่หยุด
หลังจากลงมาจากตึก หลินอิ่งมาคิดๆ ดู ก็หยิบมือถือออกมา โทรไปหาฉีโม่ เพื่อบอกว่าจัดการสถานการณ์เรียบร้อยแล้ว กลับไปทำงานที่กรุ๊ปตามปกติได้แล้ว
