บทที่ 190 ผู้กำกับเกาจีไท่
หวางหงหลิงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม และพูดอย่างจางๆ “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ ฉันแค่มาดูแบบผ่านๆแค่นั้นเอง”
“คุณหวาง คุณเป็นคนใหญ่คนโตที่มีส่วนแบ่งในฐานภาพยนตร์และโทรทัศน์ และคุณยังมีความร่วมมือกับบริษัทของเรา คุณเป็นแขกผู้มีเกียรติ แน่นอนว่าจะต้องต้อนรับคุณอย่างเคร่งขรึม” หยางลี่กล่าวอย่างประจบ “คุณหนู หรือว่าฉันควรให้ลูกทีมทั้งหมดมาทักทายคุณด้วยกันทั้งหมดไหม?”
หวางหงหลิงหัวเราะ และเหล่ไปที่หลินอิ่ง ดูเหมือนจะเป็นประโยชน์มากสำหรับคำเยินยอของหยางลี่
เธอรู้สึกว่ามันยอดเยี่ยมมาก ที่สามารถสูงส่งได้ขนาดนี้ต่อหน้าหลินอิ่ง
“ไม่เป็นไร ฉันแค่เดินดูไปรอบๆด้วยตัวเองก็พอแล้ว” หวางหงหลิงกล่าว
หยางลี่ถามด้วยความเคารพ “คุณหวาง คุณต้องการให้ฉันนำทางไปไหม? ฉันเป็นผู้จัดการที่ดูแลโครงการถนนสไตล์โบราณ และฉันคุ้นเคยกับถนนสไตล์โบราณเป็นอย่างดี”
“ไม่เป็นไร” หวางหงหลิงกล่าวอย่างเรียบเฉย
หยางลี่พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และก็ไม่กล้าที่จะถามต่อ
“หยางลี่ คุณเป็นผู้จัดการของไห่หยางกรุ๊ปใช่ไหม?” หลินอิ่งพูดด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า “คุณบอกว่าผมเป็นคนนอก แล้วเธอล่ะ? เธอเป็นคนของไห่หยางกรุ๊ปหรือไม่? ทำไมเธอถึงเข้าไปในถนนสไตล์โบราณแบบสบายๆได้?”
เดิมที่ในหัวใจของเขาก็ชื่นชมหยางลี่คนนี้อยู่บ้าง ซึ่งเป็นพนักงานระดับมืออาชีพในไห่หยางกรุ๊ป ไม่คาดคิดว่าคนนอกอย่างหวางหงหลิงมาถึง รู้ว่าเป็นคนรวยและมีอำนาจ ก็เริ่มประจบขึ้นมาทันที โดยแย่งกันเพื่อเอาใจหวางหงหลิงเข้าไป ใบหน้านี้ ทำให้คนตื่นตาเลยจริงๆ
“ฮ่าฮ่า คุณไม่ลองส่องกระจกดู คุณจะเปรียบเทียบกับคุณหวางได้อย่างไร? คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะเทียบกับคนอื่นเขา?” หยางลี่เยาะเย้ยอย่างไม่เกรงใจ “ฉันบอกว่าคุณเป็นคนนอก นั่นก็คือใช่ คุณหวางถึงจะไม่ได้เป็นสมาชิกของไห่หยางกรุ๊ป เธอก็ยังเป็นแขกผู้มีเกียรติของไห่หยางกรุ๊ป!”
หลังจากพูดจบ หยางลี่ก็มองไปที่หวางหงหลิงด้วยสีหน้าประจบ และพูดว่า “คุณหวาง ฉันขอโทษ ที่ทำให้คุณเห็นเช่นนี้ ฉันไม่รู้จักกับคนนี้เลย! ไม่รู้ว่าคนบ้านนอกที่มาจากไหน เพียงแค่คิดว่าจะมาแอบถ่ายภาพดาราหญิงของทีมงาน มันเหี้ยมากจริงๆ”
“คนคนนี้ทำให้คุณขุ่นเคืองโดยไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง คุณลองดู จะต้องให้ฉันให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสั่งสอนเขาสักหน่อยหรือไม่?” หยางลี่ถามอย่างไม่แน่ใจ หวังว่าจะทำให้หวางหงหลิงผู้เป็นใหญ่พอใจ
หลินอิ่งส่ายหัว และไม่พูดอะไรเลย คนที่มองคนด้วยสายตาต่ำ มันคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก
“หยางลี่ ฉันลืมบอกคุณไปว่า หลินอิ่งคนนี้เป็นเพื่อนของฉัน ฉันพาเขามาที่ถนนสไตล์โบราณเอง” หวางหงหลิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คำพูดของคุณมันมากเกินไป!”
“อ๊ะ? คุณหวาง คุณกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม? คนที่ยากจนเช่นนี้จะเป็นเพื่อนของคุณได้ยังไง?” หยางลี่กล่าวด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ
หลินอิ่งที่มีการแต่งกายแบบธรรมดา จะเป็นเพื่อนกับคุณหวางได้อย่างไร?
“ดูเหมือนว่าฉันกำลังล้อเล่นกับคุณหรือเปล่า?” หวางหงหลิงพูดอย่างเย็นชา “คุณดูถูกเพื่อนที่ฉันพามาอยู่หรือเปล่า?”
“ไม่! ไม่! คุณหวาง ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นอย่างแน่นอน นี่เป็นความเข้าใจผิด” หยางลี่พูดด้วยใบหน้าซีดเซียว คนอย่างหวางหงหลิงไม่ใช่คนที่เธอจะทำให้ขุ่นเคืองได้
ช่างเป็นเรื่องตลก นิสัยของหวางหงหลิงเป็นที่รู้จักกันในเมืองชิงหยูนเกือบทุกคน หยิ่งผยองยิ่งนัก และเย็นชากับทุกคน คุณชายที่มีอำนาจจำนวนมากในเมืองชิงหยูนต่างก็กลัวเธอ
จะยอมรับอย่างง่ายดายได้อย่างไรว่าชายหนุ่มคนหนึ่งเป็นเพื่อนของเธอ? ยังเป็นผู้ชายที่แต่งตัวแบบสบายๆเช่นนี้ด้วย? นี่มันแปลกเกินไปหรือเปล่า?
หยางลี่มองไปที่การแสดงออกที่เย็นชาของหวางหงหลิง เหงื่อออกที่หน้าผากของเธอ และเธอก็กลัวมาก เธอไม่รู้ว่าทำอะไรไปถึงทำให้ผู้หลักผู้ใหญ่คนนี้โกรธ ผลที่จะตามมามันน่ากลัวมากนัก
คนอย่างหลินอิ่งที่ไม่มีเงินและอำนาจสามารถเหยียดหยามได้อย่างสบายๆ และคนอย่างหวางหงหลิงก็ไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกไม่มีความสุขได้เลยแม้แต่น้อยเดียว!
“ขอ ฉันขอโทษ คุณหลิน! ฉันถอนคำพูดที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้กลับมา ฉันทำผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ!” หยางลี่ขอโทษอย่างรวดเร็ว และโค้งคำนับให้กับหลินอิ่ง
“คุณไม่ต้องขอโทษผม” หลินอิ่งพูดอย่างเฉยเมย “คุณเป็นคนดูแลถนนสายนี้ และสามารถป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้ามาได้ แต่ว่า ก็ยังคงมีท่าที่ดูถูกคน และปฏิบัติต่อพวกเขาแตกต่างกัน ยังคงเป็นหน้าตาและทัศนคติแบบนี้อีก ก็ไม่ต้องอ้างชื่อบริษัทในเครือไว้ในปาก เพื่อไม่ให้เสียชื่อเสียงของบริษัท”
“คุณ!” เมื่อหยางลี่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเธอก็แดงมากขึ้น และเธอก็มองไปที่หลินอิ่งอย่างไม่พอใจ
ชายคนนี้คิดว่าเขาเป็นใคร? เจ้านายของไห่หยางกรุ๊ปเหรอ? แค่ขอโทษเพราะเห็นแก่หน้าของหวางหงหลิง ยังจะทำหน้าเก๊กใส่ฉันเช่นนี้อีก ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเลยจริงๆ
“เอาล่ะ หยางลี่ ฉันขอถามคุณ ตอนนี้ฉันจะเข้าไปที่ถนนสไตล์โบราณกับเพื่อนได้หรือยัง?” หวางหงหลิงถามอย่างเย็นชา ด้วยความไม่อดทนเล็กน้อย
“ได้ค่ะ ได้ค่ะ!” หยางลี่ตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ยกมือขึ้นเพื่อชี้แนะ” คุณหวาง เชิญพวกคุณเข้าไปได้!”
หลินอิ่งเดินเข้าไปในถนนสไตล์โบราณก่อน ตามด้วยหวางหงหลิง
บนใบหน้าของหยางลี่ไม่เต็มใจที่จะมองไปที่ด้านหลังของหลินอิ่ง เธอดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ และพูดอย่างขมขื่น “หลินอิ่งเหรอ? ก็คือลูกเขยไอ้ขยะของตระกูลจางนั่นเหรอ? มีสิทธิ์อะไรที่จะหยิ่งผยองขนาดนี้? จะต้องไปหาผู้กำกับเกาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน!”
ทันใดนั้นเธอก็จำต้นกำเนิดของหลินอิ่งได้ และยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ทำไมเธอถึงต้องเสียท่ากับคนเช่นนี้? จะต้องไปให้ผู้กำกับเกาเพื่อลดความโกรธให้ได้!
ห้านาทีต่อมา
หลินอิ่งและหวางหงหลิงนั่งที่โต๊ะน้ำชา พวกเขาจิบน้ำชา และดูกลุ่มชายหญิงที่ถ่ายทำฉากที่อยู่ห่างออกไป 50 เมตร พวกเขาทั้งหมดเป็นกลุ่มนักแสดงชื่อดัง ที่ปรากฏตัวทางทีวีเป็นประจำ
เห็นได้ชัดว่า ทีมงานคนนี้เป็นที่รู้จักกันอย่างมาก โดยมีนักแสดงและดาราหน้าแรกอย่างน้อยเจ็ดแปดคน
ในเวลานี้ ในระยะไกลก็มี รถมาเซราติหยุดอยู่ที่ถนน และหลินอิ่งก็ได้รับข้อความทางโทรศัพท์มือถือ พร้อมกับเสียงดิง
หลินอิ่งมองไปที่หวางหงหลิง และพูดว่า “เจียงฉีมาถึงแล้ว คุณสามารถไปคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องของธุรกิจได้เลย”
“เจียงฉีมาแล้วเหรอ?” หวางหงหลิงดูประหลาดใจ “เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? คุณให้เขามาหรือ?”
เธอบอกหลินอิ่งเมื่อสองชั่วโมงก่อนว่าเธอจะหารือเกี่ยวกับความร่วมมือกับไห่หยางกรุ๊ป แต่หลินอิ่งเรียกเจียงฉีมาเร็วเช่นนี้ สิ่งนี้แสดงถึงอะไร? ความสัมพันธ์ระหว่างหลินอิ่งและเจียงฉีแข็งแกร่งกว่าที่ตัวเองคิดเลยทีเดียว เจียงฉีชายผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองตุงไห่ จะเรียกเขามาได้ด้วยการโทรเพียงสายเดียวงั้นหรือ?
“คุณไม่ไปคุยกับฉันเหรอ?” หวางหงหลิงถาม
“คุณไปเถอะ อย่างที่บอกไปว่า ผมแค่ลงทุนเงินเพียงเล็กน้อยไปในไห่หยางกรุ๊ป ฉันไม่ยุ่งกับเรื่องธุรกิจเลย” หลินอิ่งพูดอย่างใจเย็น “ผมได้ทักทายกับเจียงฉีไว้แล้ว โดยบอกว่าคุณเป็นเพื่อนของผม และเขาจะคุยกับคุณดีๆอย่างแน่นอน”
“หื้อ” หวางหงหลิงกลอกตา “พูดเหมือนว่าคุณจะเป็นประธานกรรมการของไห่หยางกรุ๊ปสักงั้น”
ด้วยคำพูดนั้น หวางหงหลิงจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ถนน ด้วยความสงสัยว่าหลินอิ่งมีบทบาทอย่างไรในไห่หยางกรุ๊ปกันแน่ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้ในตอนแรก และต้องหาทางรู้ให้ได้จากปากของเจียงฉี
หลินอิ่งจิบน้ำชา และมองไปที่ทีมงานกองถ่ายในระยะไกลด้วยความสนใจ เขาชอบสิ่งของที่เป็นสไตล์โบราณ ถ้าละครเรื่องนี้ถ่ายทำออกมาได้ดี เขาคงไม่เสียดายที่จะใช้เงินจำนวนมากเพื่อผลักดันภาพยนตร์และโทรทัศน์เรื่องนี้ในประเทศหลุง
“คุณคือหลินอิ่งใช่หรือไม่?”
ขณะที่หลินอิ่งกำลังดูการถ่ายทำของทีมงาน ชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมขนสัตว์ก็เดินมา มองเขาด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง
“คุณคือ?” หลินอิ่งเหลือบไปด้านข้าง และพบว่าหยางลี่กำลังเดินตามชายวัยกลางคน พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
“คุณสามารถเรียกผมว่าผู้กำกับเกา ผมเป็นผู้กำกับของทีมงานถ่ายทำนี้” ผู้กำกับเกาเยาะเย้ย และถาม “ได้ยินจากเสี่ยวหยางว่า คุณดูถูกทีมงานของเราในตอนเมื่อกี้นี้? คุณเป็นใครกัน? แค่คุณรู้จักกับหวางหงหลิงก็คิดว่าตัวเองแน่แล้วเหรอ? คุณมีคุณสมบัติอะไรในการประเมินทีมงานของเรา”
