ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1399 ผู้ชนะเลิศ

ฉินสือโอวเฝ้าดูกลุ่มเด็กผู้ชายอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ไปที่กลุ่มเด็กผู้หญิงอีกครั้ง ทางฝั่งเชอร์ลี่ย์และลอเรนซ์ก็ได้แข่งขันเสร็จสิ้นแล้วและมองไปที่เขาอย่างเย็นชา ถามว่า “คุณยังไม่รู้ว่าจะมาได้อย่างไร?”
เสี่ยวเถียนกวาเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคน จากนั้นก็มองไปที่ฉินสือโอว ทันใดนั้นเธอก็พูดตามว่า “มาได้ไง?”
นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหญิงตัวน้อยเปล่งเสียงสามคำออกมา ฉินสือโอวคิดว่าเธอได้ยินผิดตอนที่เธออ้าปากพูด หลังจากนั้นเสียงของผู้คนที่นั่นก็วุ่นวายขึ้น หลังจากนั้น เด็กหญิงก็พูดซ้ำอีกครั้งว่า “มาได้ไง?”
เชอร์ลี่ย์และลอเรนซ์ก็ได้ยินเช่นกัน ทั้งสองจึงโยนความไม่พอใจต่อฉินสือโอวออกไปทันที และหนึ่งในนั้นก็โน้มตัวไปข้างหน้าพร้อมกับหัวเราะในขณะที่บีบแก้มอ้วนของเด็กหญิงตัวน้อย
เด็กหญิงตัวน้อยเกลียดการกระทำแบบนี้มาก เธอโบกแขนสั้นๆ และผลักทั้งสองไปข้างหลังอย่างแรงพร้อมกับทำเสียง ‘อ่าๆ’ ด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยสีหน้าอดทนไม่ไหว
ฉินสือโอวทั้งเกลี้ยกล่อมลูกสาวและถามทั้งสองคนว่า “การแข่งขันของพวกเธอจบแล้วเหรอ? ฉันจำได้ว่าพวกเธออยู่หลังๆ กันหมดนะ”
เชอร์ลี่ย์บ่นว่า “คุณไม่สนใจพวกเราสักนิดเลย ใช่ เราอยู่อันดับหลังๆ แต่ทีมฝ่ายหญิงของเรามีน้อย มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น เราจะแข่งได้ถึงเมื่อไรกันล่ะ?”
ฉินสือโอวคิดไปคิดมาก็เห็นด้วย ตอนนี้ทีมฝ่ายชายทำการแข่งขันได้มาถึงครึ่งทางแล้ว ทีมฝ่ายหญิงที่มีเพียงหนึ่งร้อยแปดสิบคนก็คงจะทำเหมือนกันหมด ดังนั้นเขาจึงถามทั้งสองคนเกี่ยวกับผลการแข่งขัน
เชอร์ลี่ย์ยักไหล่และพูดอย่างผิดหวังเล็กน้อยว่า “ปกติเรือฟักทองของเราจะใหญ่เกินไปและพายได้ค่อนข้างยาก น่าจะอยู่ระหว่างอันดับที่ห้าถึงสิบ”
ฉินสือโอวพูดปลอบใจทั้งสองคนว่า “แค่นี้ก็ยอดเยี่ยมแล้ว ถึงอย่างไรพวกเธอก็เพิ่งจะฝึกฝนมาได้ไม่นาน นอกจากนี้ยังมีการแข่งขันคู่อีกใช่ไหม? พวกเธอสองคนอยู่ในห้าอันดับแรกหรือถึงสิบอันดับแรกล่ะ รวมแล้วต้องอยู่ในสามอันดับแรกแน่นอน”
“ถ้ายังไม่ใช่ล่ะ?” เชอร์ลี่ย์จับแขนของเขาและพูดด้วยความน่าสงสาร
ฉินสือโอวถึงกับกลืนน้ำลาย แม่เจ้า เขาใช้พลังโพไซดอนเพื่อฟื้นฟูร่างกายให้พวกเธอตลอด และพวกเธอยังมีเรือฟักทองที่ดีที่สุดในการแข่งขันครั้งนี้ ถ้าไม่ได้สามอันดับแรก เขาก็คงไม่มีเหตุผลอะไรแล้ว
แน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดแบบนี้ออกไปได้ เขาจึงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมทั้งสองคนว่า “ไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร ฉันพูดได้แค่ว่าพระเจ้าไม่อยากเห็นพวกเธอสองคนคว้าแชมป์ไม่ใช่เหรอ?”
ไวส์เรียกเขาไปอีกฝั่ง ฉินสือโอวจึงกอดเด็กสาวทั้งสองคน จากนั้นก็ถามว่า “ทำอะไร?”
ไวส์ที่สีหน้ากำลังจริงจังและยืนอยู่บนฟักทองของเขาก็พูดว่า “อาจารย์ คุณรีบเปิดวิดีโอดูสิ พ่อของผมบอกว่าเขาส่งคำขอวิดีโอมาให้คุณ พวกเขาต้องการดูตารางชนะการแข่งขันของผมทั้งหมด!”
ฉินสือโอวหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาดู ก็มีคำขอวิดีโอจริงๆ หลังจากที่เขายอมรับคำขอแล้ว ใบหน้าของบรูซและภรรยาก็ปรากฏบนหน้าจอเล็กๆ ของโทรศัพท์มือถือ ทำให้เขาต้องดูในแนวนอน ไม่อย่างนั้นจะใบหน้าของทั้งคู่จะมีแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ซึ่งมันเป็นเรื่องแปลกมาก
“เฮ้ ฉิน ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง?” จอร์จยิ้มอย่างสดใสและวิเวียนก็มาทักทายเขาเช่นกัน
ฉินสือโอวตอบกลับและรีบหันกล้องไปที่ไวส์ เขารู้ว่าทั้งคู่อยากเห็นอะไรมากที่สุด
เมื่อเห็นไวส์ วิเวียนก็กรีดร้องขึ้นทันทีเหมือนกับสาวที่หลงใหลในชายที่รูปร่างหล่อเหลา “พระเจ้า ลูกของฉันสุดยอดมากจริงๆ! ที่รัก ใครทำเรือฟักทองให้ลูก? ทั้งสวยและสง่างามมากจริงๆ!”
ไวส์พูดด้วยความดีใจว่า “ลุงนีลเซ็นเป็นคนช่วยทำ แต่ตัวหนังสือข้างบนนั้นผมเขียนเอง”
ฉินสือโอวเหลือบมองดูและมีตัวอักษร ‘อู’ ที่น่าเกลียดจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ด้านนอกของฟักทอง ใช่ มันมากมายนับไม่ถ้วน มีทั้งใหญ่และเล็ก ไวส์เขียนมันมาสองสามวันแล้วและเขาก็คิดว่าเด็กคนนี้กำลังฝึกคัดลายมือบนฟักทองที่ถืออยู่
วิเวียนกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เธอร้องไห้ออกมาด้วยความประหลาดใจ “นี่ลูกเขียนเหรอ? แม่อยากจะบอกว่าตัวอักษรเหล่านี้ทั้งสวยงามทั้งสง่างาม! ไวส์ ดวงใจของแม่ ลูกสุดยอดมาก แต่น่าเสียดายที่แม่ไม่สามารถไปคว้าแชมป์ข้างๆ ลูกได้ นี่คือแชมป์แรกของลูกใช่ไหม?”
กอร์ดอนที่อยู่ข้างๆ ก็โน้มตัวไปข้างหน้าพร้อมกับโบกมือ “ไม่ต้องห่วงครับ ป้าวิเวียน มีผมอยู่จะต้องไม่มีทางคว้าแชมป์ได้แน่นอน ดังนั้นพวกคุณยังมีโอกาสที่จะคว้าแชมป์แรกข้างๆ เขา”
วิเวียนถอนหายใจและพูดว่า “ฉิน เอาเด็กไม่รู้จักความนี่ออกไปได้ไหม?”
จอร์จพูดกับไวส์อย่างไม่พอใจว่า “ลูกรัก ลูกมีการแข่งขันที่สำคัญขนาดนี้ ทำไมไม่บอกเราก่อนเลยล่ะ? เราจะไปที่สนามแข่งเพื่อเป็นกำลังใจให้ลูกได้ ทำไมพอมาถึงวันนี้แล้วถึงพูด! ลูกไม่รักแม่กับพ่อแล้วเหรอ?”
ไวส์พูดอย่างเขินอายว่า “ไม่ใช่นะครับ ผมรู้สึกว่าผมไม่มีความมั่นใจ ผมคิดว่าผมคงคว้าแชมป์ไม่ได้ ถ้าพ่อกับแม่มาก็จะรู้สึกอับอายไปด้วย”
“ไม่เลยลูกรัก พ่อกับแม่จะภูมิใจในตัวลูกเสมอ” วิเวียนพูดไปน้ำตาคลอเบ้าไปด้วย เธอทำท่าจะร้องไห้ เธอไม่มีบุคลิกที่เหมือนกับราชินีเหล็กแห่งชิคาโก้เลยสักนิด
การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น ไวส์จูบกับเลนส์กล้องแล้วกระโดดขึ้นเรือพร้อมกับถอดเสื้อแจ็กเกตออก เผยให้เห็นชุดกีฬาอยู่ข้างใน ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าและร่างกายท่อนล่างอยู่ในชุดกางเกงสไตล์บรูซลี ด้านหลังเขียนตัวอักษร ‘อู’ แบบเอียงด้วยปากกา
ฉินสือโอวแทบจะสำลักน้ำลาย แต่บรูซและภรรยาไม่สนใจ จอร์จจึงให้เขามาดูใกล้ๆ หลังจากอ่านเสร็จเขาก็พูดด้วยความพึงพอใจว่า “รูปร่างของลูกชายฉันดีจริงๆ ฉิน ขอบคุณที่ทำงานหนักนะ! วิเวียนกับฉันเป็นหนี้ครอบครัวคุณจริงๆ!”
วิเวียนยังพูดอีกว่า “ขอบคุณมากจริงๆ เราคิดว่าชีวิตนี้คงจะไม่ได้เห็นไวส์ออกกำลังกายอย่างหนักอีกแล้ว คุณได้ทำตามความปรารถนาของเราแล้ว!”
เสียงปืนดังขึ้น ไวส์เช่นกอร์ดอนตะโกนเสียงดังว่า “อ้าวๆ!” จากนั้นกล้ามเนื้อแขนทั้งสองข้างก็ยกขึ้นและไม้พายคู่ก็แกว่งไปมาอย่างรวดเร็ว ดั่งเรือฟักทองที่ถูกยิงออกไปเหมือนกับธนู
ฉินสือโอวรู้สึกว่าเขาควรให้กำลังใจไวส์สักหน่อย  ดังนั้นเขาจึงโกง ใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนเพื่อปูทางในทะเลให้กับไวส์ เรือฟักทองที่อยู่ด้านหน้าจึงสงบนิ่งและมีคลื่นซัดอยู่ด้านหลัง มีคลื่นใต้น้ำขึ้นๆ ลงๆ อยู่ด้านล่าง
ดังนั้นไวส์จึงไม่ต้องกังวลว่าเรือฟักทองจะหมุนสะเปะสะปะไปรอบๆ ในทะเลสาบ เขาแค่ต้องพายอย่างสุดแรงก็พอและเดินทางไปกลับให้เสร็จอย่างรวดเร็ว
คนแรกที่กลับมา ไวส์โบกมือและกระโดดลงจากเรือฟักทอง ‘แครกๆๆ’ และโบกมือไปมา หลังจากนั้นเตะสูงอีกครั้งหนึ่งตะโกนว่า “อา!”
วิเวียนที่อยู่นั่นก็ยิ่งตื่นเต้นมากกว่าเขา เธอจึงกรีดร้องอย่างสุดเสียงว่า “โอ้พระเจ้า! โอ้พระเจ้า! โอ้พระเจ้า! ลูกรักของฉันได้ที่หนึ่ง! โอ้ เขาคือแชมป์! เขาต้องได้ที่หนึ่งแน่นอน! จอร์จคุณเห็นไหม?!”
จอร์จพูดอย่างมีความสุขว่า “แน่นอน ผมเห็นแล้ว ลูกชายของเราทำได้ดีมาก”
ต่อมาทีมของเชอร์ลี่ย์และลอว์เรนซ์จะทำการแข่งขันต่อ เขายื่นโทรศัพท์ให้ไวส์และไปให้กำลังใจทั้งสองคน
เชอร์ลี่ย์เป็นไม้แรก ซึ่งรับผิดชอบในการไป ลอว์เรนซ์ไม้สอง รับผิดชอบการกลับมา ทั้งสองตบมือไฮไฟว์กัน จากนั้นเรือฟักทองของลอว์เรนซ์ก็ลากออกมาถึงเส้นชัยหนึ่งร้อยเมตร
คนข้างๆ เขาถอนหายใจและพูดว่า “สองสาวนี้ต้องได้เป็นแชมป์แน่นอน หนึ่งในนั้นคือแชมป์และอีกคนคืออันดับสาม มาอยู่ทีมด้วยกันแล้วใครจะเทียบพวกเธอได้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉินสือโอวก็ถึงกับผงะและถามว่า “เชอร์ลี่ย์ เธอกับลอว์เรนซ์ใครเป็นแชมป์?”
เชอร์ลี่ย์สะบัดผมสีบลอนด์ใส่เขาและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ก็ต้องเป็นหนูสิคะ! หนูจะเป็นแชมป์สองสมัย!”
ฉินสือโอวโกรธเธอมากจนเขาพูดว่า “เธอบอกไม่ใช่เหรอว่าเธอจะอยู่ที่ห้าถึงสิบ?”
“หนูหยอกคุณเล่น!” เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างสดใสและความสวยงามก็กลบกลุ่มเด็กวัยรุ่น
……………………………………