ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1251 ไทรโลไบต์

บอกลาผู้กำกับใหญ่คาเมรอนแล้ว ฉินสือโอวก็เตรียมขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับฟาร์มปลา แต่ตอนที่ออสเปรเพิ่งติดเครื่องขึ้นมา แผงควบคุมตรงที่นั่งคนขับก็แสดงไฟแดงขึ้นมาทั้งแถบ ส่งเสียงดังแสบแก้วหูขึ้นมา
ฉินสือโอวเพิ่งเคยเจอกับสถานการณ์นี้เป็นครั้งแรก เขากำลังพักสายตาอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ เสียงดังนี้ทำให้เขาตกใจจนหัวใจเต้นรัว แล้วรีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น เพื่อน?”
ออสเปรทำท่าบอกให้เขาใจเย็น เขาปิดเครื่องยนต์แล้วไปตรวจสอบดู ตอนกลับมาเขาพูดว่า “ข้อต่อคอนเดนเซอร์อันหนึ่งในเครื่องยนต์เป็นสนิมครับ ผมต้องหาน้ำมันเครื่องมาล้างมันออกหน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกเดี๋ยวก็บินได้แล้วครับ”
ฉินสือโอวรู้สึกว่าควรจะระวังไว้หน่อยดีกว่า เขาบอกว่า “ช่างเถอะ ออสเปร พวกเราทิ้งเจ้านี่ไว้ที่นี่แล้วให้คนจากศูนย์การบินมาจัดการดีกว่า พวกเราอย่าเสี่ยงกันเลย นั่งรถไฟกลับเซนต์จอห์นกันเถอะ”
ท่าเรือบาสก์ไม่มีสนามบิน สนามบินที่ใกล้ที่สุดคือเซนต์แอนโธนี่ที่อยู่ทางตอนเหนือ แบบนี้สู้นั่งรถไฟกลับไปดีกว่า
ออสเปรมีท่าทีผ่อนคลาย แล้วพูดว่า “นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรนะครับ บอส ผมเอาอยู่ครับ เมื่อก่อนตอนปฏิบัติติหน้าที่ในกองทหาร คอนเดนเซอร์ของเครื่องยนต์ระเบิดออกผมก็กล้าขับ”
“แต่ฉันไม่กล้าตาย” ฉินสือโอวพูดตรงๆ เขาเป็นเทพแห่งทะเลไม่ใช่เทพแห่งท้องฟ้า ท้องฟ้าไม่ใช่เขตอำนาจของเขา หากว่าเฮลิคอปเตอร์เกิดปัญหาระหว่างอยู่บนฟ้าล่ะ เขาไม่กล้าเสี่ยงจริงๆ
ออสเปรยักไหล่ หยิบมือถือออกมาซื้อตั๋วรถไฟสี่ใบจากท่าเรือบาสก์ไปยังเซนต์จอห์น
การคมนาคมของแคนาดาคล้ายกับอเมริกา มีสนามบินอยู่ทั่วทุกที่ สายการบินกลายเป็นเครื่องมือที่ง่ายและได้ผลที่สุดในการเดินทาง ราคาถูก ความปลอดภัยสูง ใช้เวลาน้อย ส่วนการเดินทางโดยรถไฟนั้นคือเครื่องมือในการเดินทางระดับกลางค่อนไปทางสูง
จุดนี้เป็นความแตกต่างที่ใหญ่โตระหว่างประเทศที่พัฒนาแล้วกับประเทศที่กำลังพัฒนา อย่างเช่นแคนาดา อัตราการครอบคลุมของทางด่วนในประเทศสูงกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ นอกจากตอนเหนือจะใกล้กับเขตขั้วโลกเหนือแล้ว พื้นที่อื่นๆ ล้วนมีทางด่วนทั้งนั้น แถมยังสามารถใช้ฟรีได้แทบทั้งหมดด้วย
เมื่อเป็นแบบนี้ คนที่ออกเดินทางไกลจึงเลือกใช้เครื่องบิน ทางใกล้ก็จะขับรถไปเอง ทำให้ตลาดรถไฟไม่มีลูกค้า
และบริษัทคมนาคมรถไฟก็เหมือนกับบริษัทรถไฟแปซิฟิกที่ต่างก็เป็นธุรกิจขนาดใหญ่ที่มีมานาน เมื่อพวกเขาเห็นถึงวิกฤตนี้แล้วก็ทำการเปลี่ยนแปลงรูปแบบธุรกิจทันที เปลี่ยนการเดินทางทางรถไฟไปเป็นกิจกรรมสำหรับผ่อนคลายอย่างหนึ่ง
อัตราการครอบคลุมของรถไฟในรัฐนิวฟันด์แลนด์ค่อนข้างต่ำ อย่างไรเสียนิวฟันด์แลนด์ก็คือเกาะแยกกลางทะเลขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง คมนาคมทะเลจึงสำคัญที่สุด จากนั้นก็เป็นคมนาคมทางอากาศและพื้นดิน คมนาคมรถไฟมีการครอบคลุมน้อยมาก
แต่ถึงอย่างนั้น คมนาคมการรถไฟของนิวฟันด์แลนด์ก็ยังคงพัฒนาขึ้นอย่างมาก สถานีรถไฟของท่าเรือบาสก์ถูกสร้างขึ้นราวกับปราสาท ห้องรอรถไฟกว้างขวาง ทั้งห้องเป็นสีเหลืองนวล ทำให้แม้ว่าจะนั่งรอในช่วงฤดูหนาวก็ยังคงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
พอถึงสถานีรถไฟแล้ว ฉินสือโอวมองดูเวลา ยังเหลือเวลาก่อนรถไฟออกอีกหนึ่งชั่วโมงกว่า เขาไม่อยากนั่งเหงาอยู่ที่สถานี จึงไปซื้อแผนที่มาหนึ่งชุดตรงแผงขายหนังสือ แล้วพบว่ามีศูนย์อภิปรายอยู่ไม่ไกลนัก เรียกว่าศูนย์อภิปรายโกลเด้นเนล
ศูนย์อภิปรายนิวฟันด์แลนด์สามารถเรียกได้ว่าเป็นพิพิธภัณฑ์ หอที่ระลึก หรือหอศิลปะ สรุปก็คือที่ที่มีการอภิปรายก็จะเรียกว่าศูนย์อภิปราย ศูนย์อภิปรายนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น
ฉินสือโอว ออสเปร นีลเซ็น และแซนเดอร์สเดินเตร็ดเตร่เข้าไปที่ศูนย์อภิปราย หลักๆ แล้วที่นี่เป็นสถานที่ระลึกถึงเหตุการณ์ระเบิดครั้งใหญ่ในยุคแคมเบรียน ในนั้นเต็มไปด้วยฟอสซิลของสิ่งมีชีวิตประเภทฟองน้ำทะเล ไฟลัมไนดาเรีย ไพรอะพูลา โลโบโพเดีย แบรคิโอพอด มอลลัสกา สัตว์ขาปล้อง อิคีเนอเดอร์เมอเทอ และสัตว์มีแกนสันหลัง
เกี่ยวกับเหตุการณ์ระเบิดครั้งใหญ่ในยุคแคมเบรียน เป็นเหตุการณ์ที่คุ้นหูของคนที่ศึกษาสิ่งมีชีวิตทุกคน ทางศาสตร์ของชีววิทยาเห็นพ้องกันว่าการพัฒนาของสิ่งมีชีวิตบนโลกในปัจจุบันได้ยึดตามหลัก ‘ศาสตร์วิวัฒนาการ’ ของดาร์วิน แต่ ‘ศาสตร์วิวัฒนาการ’ ไม่สามารถอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเหตุการณ์ระเบิดในยุคแคมเบรียนได้
ตอนนี้เป็นตอนที่แซนเดอร์สแสดงให้เห็นประโยชน์ของเขาแล้ว หลังจากเข้าไปในศูนย์อภิปรายเขาก็เริ่มพูดพล่ามไม่หยุด ให้ข้อมูลสิ่งมีชีวิตแต่ละชีวิตให้กับทั้งสามคน ไม่ว่าจะเจออะไร เขาก็สามารถให้ข้อมูลได้หมด หนำซ้ำยังมีแหล่งอ้างอิงอีกด้วย เขาอธิบายได้ออกรสออกชาติกว่าไกด์เสียอีก
ตอนที่เดินไปถึงกลางห้อง ฉินสือโอวพลันหันไปเห็นสิ่งมีชีวิตประเภทสัตว์ขาปล้องที่รูปร่างหน้าตาแปลกจำนวนหนึ่ง สัตว์พวกนี้มีเปลือกทรงกลมบนหลัง หนึ่งในนั้นมีเปลือกที่ทับกันเป็นชั้นๆ ขึ้นมา รอบตัวมีอวัยวะเป็นซี่ๆ ที่ยื่นออกมาเหมือนกับขา  แถมยังมีปากตรงท้องด้วย ดูคุ้นตาเขามาก แมลงยักษ์สีดำก็รูปร่างแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?
ฉินสือโอวเดินเข้าไปดูใกล้ๆ สิ่งมีชีวิตพวกนี้มีชื่อเสียงมาก พวกมันเป็นหนึ่งในไทรโลไบต์ที่มีชื่อเสียง มีชีวิตอยู่เมื่อห้าร้อยล้านปีก่อน อวัยวะที่เหมือนกับขารอบตัวนั้นไม่ใช่ขาของแมลงเปลือกดำ แต่เรียกว่ากระดูก สามารถมองได้ว่าเป็นกระดูกที่ยื่นออกมา
ถ้ามองดีๆ แล้ว ไทรโลไบต์กับแมลงเปลือกดำนั้นแตกต่างกันมากทีเดียว แต่ถ้ามองผ่านๆ รูปลักษณ์ภายนอกของทั้งสองเหมือนกันจริงๆ โดยเฉพาะส่วนท้องของพวกมันทั้งคู่ที่มีอวัยวะสำหรับกินอาหารเหมือนกัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่ฉินสือโอวจะนึกถึงพวกมันทั้งสองพร้อมกัน
แซนเดอร์สเห็นเขาสนใจไทรโลไบต์พวกนี้ จึงเข้ามาอธิบายให้ฟังว่า “คุณสนใจแมลงพวกนี้เหรอครับ? พวกมันไม่ใช่ไทรโลไบต์เปลือกใหญ่ มีจำนวนค่อนข้างน้อย และยังไม่รู้ช่วงเวลาที่สูญพันธุ์ที่แน่ชัด”
ฉินสือโอวถามว่า “เป็นไปได้ไหมที่ตอนนี้พวกมันก็ยังไม่สูญพันธุ์?”
แซนเดอร์สหัวเราะขึ้นมา แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่ครับ เป็นไปไม่ได้แน่นอน สภาพแวดล้อมของมหาสมุทรเมื่อห้าล้านปีก่อนกับตอนนี้แตกต่างกันอย่างมาก โครงสร้างเซลล์ของไทรโลไบต์เรียบง่ายเกินไป ไม่มีความสามารถในการปรับตัว ดังนั้นพวกมันจึงไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้”
ฉินสือโอวพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก แต่ได้จำชื่อไทรโลไบต์เปลือกใหญ่ไว้ในใจ กะว่ากลับไปแล้วจะตั้งใจศึกษาอย่างจริงจัง
ในตอนท้าย ด้านหลังทั้งสี่คนมีนักท่องเที่ยวมาตามถึงสิบกว่าคน พวกคนเหล่านี้คงคิดว่าแซนเดอร์สเป็นไกด์ ยังมีคนถามขึ้นว่า “คุณครับ ไม่ทราบว่าคุณทำงานที่นี่มานานแค่ไหนแล้วครับ? ความรู้ของคุณช่างมากมายจริงๆ ครับ”
แซนเดอร์สกะพริบตา ตอบไปด้วยน้ำเสียงอึกอักว่า “ผมไม่ได้ทำงานที่นี่หรอกครับ เมื่อก่อนผมเคยอยู่ที่โทรอนโต ตอนนี้อยู่เซนต์จอห์น…”
เมื่อเกิดเรื่องเข้าใจผิดเล็กๆ นี้ขึ้น ทำให้เหลือเวลาก่อนรถไฟออกไม่เท่าไรแล้ว ฉินสือโอวตัดสินใจเดินกลับไปก่อน เพื่อจะได้ไม่ตกรถไฟ
ความกังวลของเขาเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ระหว่างที่เดินกลับไปสถานีรถไฟ และยืนรอไฟแดงอยู่ที่สี่แยกนั้น ฝั่งตรงข้ามมีกลุ่มคนที่กำลังโกรธจัดเดินเข้ามา ทำให้ฉินสือโอวตกใจไปทีหนึ่ง นึกว่าได้เจอกับกลุ่มคนอยากแก้แค้นเสียแล้ว
แซนเดอร์สมีประสบการณ์มากมาย มองทีเดียวก็เข้าใจแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรครับ บอส นี่เป็นกลุ่มประท้วงของโรงงานผลิตกระดาษในท้องที่ เห็นทีค่าแรงของพวกเขาคงจะออกช้าหรือไม่ก็ไม่มีโบนัสอีกแน่เลย”
ด้านหลังของท่าเรือบาสก์เป็นผืนป่าผืนใหญ่ที่สวยงาม ที่นี่เป็นสถานที่รวมโรงงานผลิตกระดาษที่ใหญ่ที่สุดของนิวฟันด์แลนด์ โรงงานผลิตกระดาษที่จัดอยู่ในอันดับที่สี่และห้าของแคนาดาทั้งสองโรงงานก็ตั้งอยู่ที่นี่
แต่ว่าเมื่อต้นปีปีนี้ โรงงานผลิตกระดาษฮันนิบาลที่อยู่อันดับที่ห้าได้ประกาศล้มละลาย จึงได้ทิ้งคนที่สูญเสียงานไว้กว่าพันคนและหนี้ธุรกิจอีกกว่าสิบล้านเหรียญ
……………………………………………