ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1177 ขี่ดาบโบยบิน

ท้ายสุดฉินสือโอวก็ยังคงไม่เข้าใจความหมายของเจ้าชายที่ต้องการจะสื่อ เขาก็พูดมาประโยคสองประโยคอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย อย่างกับล้อเล่น แต่ตัวเขารู้สึกว่า ถ้าพูดถึงความสนิทของเขากับเจ้าชายน้อยแล้ว ก็คงยังไม่ถึงจุดที่จะมาล้อเล่นแบบนี้ได้
กันไว้ดีกว่าแก้ ฉินสือโอวนายใหญ่รู้สึกว่าตัวเองต้องป้องกันตัวเองจากเจ้าชายน้อยสักหน่อย เพราะนึกถึงปฏิกิริยาตอนแรกที่เขามองวินนี่แล้ว เชื่อถือไม่ได้
ขุดเพรียงคอห่านเสร็จแล้ว ฟาร์มปลายังเตรียมอาหารทะเลอย่าง หอยงวงช้าง ปลาตัวเป่า ปลาโอแถบตากแห้ง ปลาอีโต้มอญ ล็อบสเตอร์สีรุ้ง ปลาแฮลิบัตแอตแลนติกเหนือ ปลิงขาว เป็นต้น ผักจะขึ้นตามธรรมชาติในฤดูหนาว รสชาติจะยิ่งดี มีวิตามินบำรุงสูง
พวกเจ้าชายน้อยต่างเป็นมุสลิม ฉินสือโอวก็กังวลว่าอาหารที่ตัวเองเตรียมไว้จะไปละเมิดความเชื่อของพวกเขา จึงทำการตรวจสอบมาโดยเฉพาะ และพบว่าของเหล่านี้ที่เตรียมไว้โอเค ไม่ว่าจะเป็นปลา กุ้ง ปูก็ไม่มีปัญหาอะไร
มีบันทึกในข้อ 96 ของบทที่ 5 “งานเลี้ยง” ของคัมภีร์อัลกุรอาน สัตว์และอาหารในทะเลเป็นสิ่งที่ถูกกฎสำหรับคุณ คุณและนักเดินทางสามารถเพลิดเพลินกับมันได้
วัตถุดิบที่ใช้เป็นผัก ผลไม้และอาหารทะเลจากฟาร์มปลา แต่คนที่ทำกับข้าวกลับไม่ใช่คุณลุงฮิคสัน แต่เป็นผู้ช่วยท่านนั้นของเจ้าชายน้อย ตอนที่เตรียมจะกินข้าวอาฟิฟเคยแนะนำแล้วว่าผู้ช่วยท่านนี้มีหลายตำแหน่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือนักชิมชื่อดังของตะวันออกกลาง
ฉินสือโอวคาดเดาว่า ก็คงเป็นช่างภาพที่มีชื่อเสียงของตะวันออกกลางด้วยเช่นกัน
ไม่ใช่แค่พาพ่อครัวมาเอง อุปกรณ์ เครื่องครัวในการทำกับข้าวพวกเขาก็เตรียมมาเอง ซึ่งฉินสือโอวเข้าใจในจุดนี้ ชาวมุสลิมไม่สามารถใช้เครื่องครัวและอุปกรณ์ทำอาหารของพวกเขาได้ แต่เขาได้เตรียมเครื่องใช้ใหม่เป็นพิเศษสำหรับการใช้งานประจำวันและสุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้ใช้
ในแง่ของไวน์ ถือว่าได้ใช้ของในฟาร์มปลาแล้ว ฉินสือโอวเตรียมไอซ์ไวน์ที่คุณลุงฮิคสันเป็นคนบ่มไว้ เขาคิดว่าไอซ์ไวน์นี้รสชาติยังดีกว่าไวน์ห้าอรหันต์ที่เป็นที่รู้จักในตลาดเสียอีก มีกลิ่นหอมผลไม้ในไวน์ ทำให้รู้สึกสดชื่น
ฮามานแดนเคยเดินทางไปเที่ยวรอบโลก อาหารชั้นเลิศไหนที่เขาจะไม่เคยพบบ้าง? เขามาเป็นแขกที่บ้านฉินสือโอวก็เพราะน้องสาวบังคับเขามา จริงๆ แล้วเขาไม่ได้คาดหวังอะไรเลยในอาหารหรือไวน์ แม้กระทั่งไวน์ชั้นเลิศที่เขาเตรียมมาก็อยู่ในเรือยอชต์
แต่หลังจากที่เริ่มมื้ออาหารแล้วเขากลับรู้สึกประหลาดใจมาก โดยเฉพาะไอซ์ไวน์ที่หมักเองโดยเชฟประจำที่นี่ รสชาติและรสสัมผัสกลับเหนือความคาดหมายของเขา
ฉินสือโอวมองฮามานแดนตอนกินข้าว แล้วก็แอบส่ายหัว ไม่ใช่เพราะท่าทางการทานข้าวของเขาไม่ดี เพราะจริงๆ แล้วเจ้าชายน้อยได้รับการฝึกอบรมมารยาทบนโต๊ะอาหารที่เป็นมืออาชีพมากที่สุด ไม่ว่าจะยกมือหรือทำท่าอะไรก็ราวกับสวมบทบาทอยู่ มีดส้อมหรือแม้กระทั่งตะเกียบก็ใช้เป็นทุกอย่าง
แต่สิ่งที่ทำให้เขาทอดถอนใจก็คือ การกินข้าวของฮามานแดนดูน่าเหนื่อยใจมาก ก่อนที่จะดื่มไวน์ ก็ต้องให้พวกบอดี้การ์ดลองชิมก่อน อาหารทุกจานที่ผู้ช่วยทำออกมา ผู้ช่วยท่านนั้นก็จะต้องชิมก่อน…
อาฟิฟขอโทษฉินสือโอวเป็นการส่วนตัว ไม่ใช่ว่าเจ้าชายน้อยเย่อหยิ่ง แต่เป็นเพราะตอนนี้เขาจำเป็นต้องระแวดระวัง หลังจากที่เจ้าชายราชิดสวรรคต เจ้าชายน้อยจึงกลายเป็นรัชทายาทอันดับที่หนึ่งของราชวงศ์ซาอุดีอาระเบีย จะทำอะไรจึงต้องระวังเป็นพิเศษ
ฉินสือโอวไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย เขารู้ดีจึงยิ้มไปพูดไปไม่มีอะไรหรอก ส่วนคุณลุงฮิคสันไม่มีจิตใจจะทำอะไรแล้ว เดิมทีคิดว่าทำอาหารให้คนในราชวงศ์ทานถือเป็นเกียรติอย่างสูง สุดท้ายเขากลายเป็นลูกมือก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อาหารที่ทำออกมาเขาก็ยังไม่ได้รับการไว้วางใจอีก
อย่างไรก็ตามคนที่มาจากแดนไกลก็เป็นแขก ระหว่างนั้นฉินสือโอวจึงไปปลอบคุณลุงฮิคสันในห้องครัว จิตใจของคุณลุงที่กำลังเศร้าอยู่จึงค่อยรู้สึกดีขึ้นมา
ถ้าพูดแบบจริงจังแล้ว อาหารมื้อนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณลุงฮิคสันมาก สิ่งที่เขาช่วยหลักๆ จะเป็นการจัดหาไวน์แดง ส่วนการปรุงอาหารทั้งหมดจะเป็นคนของฮามานแดนเป็นคนจัดการ
พอรับประทานอาหารเสร็จ แน่นอนว่า อาฟิฟ ฮามานแดน ซาลามาห์และคนอื่นๆ ไปพักอยู่ที่โรงแรมห้าดาวในเมืองเซนต์จอห์น ฉินสือโอวได้เตรียมห้องชุดเพรสซิเดนเชียล สวีทไว้ เขาไปส่งพวกเขาด้วยการนั่งเรือไฮโดรฟอยล์ไป
ความเร็วของเรือไฮโดรฟอยล์ติดปีกนั้นเร็วจริงๆ หลังจากที่เพิ่มความเร็วปีกสองข้างก็สยายออก เรือยอชต์แล่นไปบนผิวน้ำอย่างรวดเร็ว ฉินสือโอวทอดถอนใจ “ผมรู้สึกว่าเหมือนผมอยู่บนเรือยนต์ไม่ใช่เรือยอชต์ เร็วมากจริงๆ”
พอได้ยินประโยคนี้ อาฟิฟก็ถามขึ้นด้วยความสนใจว่า “คุณชอบขับเรือยนต์เหรอ?”
ฉินสือโอวยิ้ม “ก็ไม่ได้ชอบขับหรอก แต่ว่าผมมีฟาร์มปลา คุณภาพน้ำก็ไม่เลว ถ้าไม่ได้ขับเรือยนต์ก็คงน่าเสียดายไปหน่อย?”
ซาลามาห์ที่นั่งดูรูปอยู่บนโซฟาเงยหน้าพูดอย่างดีใจว่า “คุณภาพน้ำของคุณที่นี่ไม่ใช่ไม่เลวนะ แต่ว่าสุดยอดมาก จริงไหมคะพี่?”
ฮามานแดนถึงจะหยิ่งยโสหน่อย แต่ก็จะไม่พูดอะไรซี้ซั้ว เขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว คุณภาพน้ำดีมาก ดูเหมือนว่าคุณจะรักษาสิ่งแวดล้อมได้ดีมาก รสชาติอาหารทะเลก็ดี ผมเคยไปมาตั้งหลายที่แต่แทบจะไม่มีที่ไหนเลยที่เทียบกับอาหารทะเลของคุณได้”
ฉินสือโอวยิ้มแล้วบอกกับทุกคนว่าหากทุกคนชอบต่อจากนี้ก็ค่อยๆ เพลิดเพลินกับที่นี่ อาฟิฟแนะนำต่อ “ทำไมคุณถึงไม่ไปเปิดร้านเฟรนไชส์อาหารทะเลต้าฉินที่ดูไบล่ะ? ผมเชื่อว่าด้วยคุณภาพอาหารทะเลของคุณ ต้องเป็นที่นิยมมากแน่ๆ”
ฮามานแดนก็เหมือนจะเห็นด้วย เขานึกย้อนถึงรสชาตินุ่มๆ ของเนื้อปลาลิ้นหมา สีสวยสดของล็อบสเตอร์สีรุ้ง ความสดใหม่ของเพรียงคอห่าน จึงอดยอมรับไม่ได้ว่า “อย่างน้อยเท่าที่ผมรู้ ก็ยังไม่มีร้านอาหารทะเลไหนในดูไบที่สู้กับคุณได้เลย”
ฉินสือโอวจึงบอกว่าเขาจะพิจารณาดู เรื่องนี้คงต้องมอบให้บัตเลอร์ ซึ่งคาดว่าคุณลุงหนวดเฟิ้มผิวเข้มก็คงไม่ได้คิดที่จะรีบขยายกิจการไปทางตะวันออกกลาง ทำงานต้องมีความมั่นใจ มีขั้นตอน เพราะตลาดที่พวกเขาไปเปิดที่อเมริกาก็ยังไม่เสถียรเลย
หลังจากที่พวกเจ้าชายน้อยและคนอื่นๆ มาถึง แขกคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยกันมา คนที่มาถัดมาก็คือจอร์จและวิเวียนพ่อแม่ของไวส์
สมแล้วที่เป็นราชาแห่งเหล็กกล้า เมื่อก่อนตอนที่จอร์จและภรรยาเจอฉินสือโอว ก็ยังรักษาความอ่อนน้อมถ่อมตัวไว้ แต่ครั้งนี้ยกระดับขึ้นมาหน่อย เพราะนั่งเครื่องบินสุดหรู กัลฟ์ สตรีม จี 500 บินตรงมาลงที่สนามบินที่ฟาร์มปลาต้าฉิน
ราคาของเครื่องบินลำนี้มากกว่า 40 ล้านดอลลาร์แคนาดา ไวส์พอเห็นก็บอกว่ามันเป็นของบ้านพวกเขา ปกติเขาไปหาหมอที่นิวยอร์กหรือลอสแอนเจลิสก็จะนั่งเครื่องบินรุ่นนี้
เสี่ยวฮุยได้ยินว่าปกติเขานั่งเครื่องบินรุ่นนี้ก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที “ถ้าอย่างนั้นนายก็น่าเกรงขามมาก”
ไวส์ส่ายหัวด้วยความเหยียดหยาม แล้วพูดขึ้นว่า “น่าเกรงขามอะไรกัน? นายรอวันที่ฉันฝึกการขี่ดาบโบยบินได้สำเร็จ นั่นถึงจะเรียกว่าน่าเกรงขาม! ถึงตอนนั้นฉันจะเหยียบอยู่บนดาบและโบยบินไปหาแดดดี๊และหม่ามี๊ที่ชิคาโก้ทุกวัน แดดดี๊ หม่ามี๊!”
จอร์จและภรรยารีบลงมาจากเครื่องบิน ไวส์พอเห็นทั้งสองคนก็ยิ้มด้วยความประหลาดใจขึ้นมาทันใด แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
มองเห็นลูกชายหน้าแดงๆ วิ่งเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้น วิเวียนนั่งยองๆ ลงและกอดเขาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ดวงตามีน้ำตารื้นออกมา “ว่าอย่างไร เด็กน้อย ช่วงนี้ไม่ได้อยู่ข้างพ่อกับแม่ ลูกยังสบายดีอยู่ไหม?”
ไวส์พยักหน้าหงึกๆ “ดีมากเลยครับ ผมอยู่ที่นี่สบายมาก ไม่ต้องไปกินยาที่โรงพยาบาล ฝึกฝนวิทยายุทธ์ก็พอแล้ว! แต่ก็ชอบมีคนรังแกผมตลอดเลย!”
จอร์จมองหน้าลูกชายตัวเองแล้วยิ้ม เขาวางมือลงบนหน้าอกไวส์อย่างใจเย็นเพื่อเช็กการเต้นของหัวใจ หลังจากที่สัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจมีจังหวะที่ดี เลยถามขึ้นว่า “ใครรังแกลูกล่ะ? อาจารย์ของเราไม่ได้ช่วยเหรอ?”
พูดไปเขาก็ยิ้มไปแล้วมองไปทางฉินสือโอว แต่ไม่ได้ยื่นมือไป แต่กลับทำท่าคารวะแล้วยื่นไปข้างหน้า ราวกับเพื่อนเก่าเจอกันก็จะใช้วิธีชนหมัดกัน
ไวส์หันกลับไปมองกอร์ดอน กอร์ดอนเบิกตากว้างใจเต้นตุบๆ โธ่เอ๊ยพี่น้องอย่าทำแบบนี้ แม่งความแค้นระหว่างกันยังจะเอามาฟ้องด้วยเหรอ?
……………………………………….