ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1066 เรื่องที่ง่ายมาก

เมื่อไม่มีเวลาให้ความสนใจแซนเดอร์ส ฉินสือโอวถูกพวกเจ้าตัวน้อยส่งเสียงดังใส่จนเวียนหัวตาลาย…
ตอนนี้เขาไม่มีวิธีอื่นแล้ว เสื้อผ้าของสุนัขพันธุ์แลบราดอร์ริทรีฟเวอร์เป็นของที่วินนี่สั่งซื้อมาจากอินเทอร์เน็ต แม้ว่าจะซื้อเสื้อผ้าให้พวกเจ้าตัวน้อยก็ยังต้องใช้เวลาในการจัดส่ง ยิ่งไปกว่านั้น ฉงต้ากับปอหลัวตัวอ้วนขนาดนี้ จะไปซื้อเสื้อผ้าของสัตว์เลี้ยงได้จากที่ไหน? เขาไม่รู้ว่าวินนี่ซื้อเสื้อผ้าจากที่ไหนมาให้หู่จือกับเป้าจือ
ไวส์กับกอร์ดอนก็ส่งเสียงดังและต่อสู้กันอีก เขาทำได้เพียงแค่ปล่อยมันไปและตะโกนเรียกวินนี่ที่อยู่ชั้นล่างให้ขึ้นมาก่อนจะยัดราชาเจ้าป่าซิมบ้าไว้ในอ้อมแขนของเธอ “ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ลูกชายแลบราดอร์ของคุณก่อขึ้น คุณก็แก้ไขด้วยตัวเองเถอะ!”
หลังจากที่วินนี่ถามอย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็พับแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแขนที่เหมือนกับรากบัวและทำท่าทางกระฉับกระเฉง เธอมองฉินสือโอวด้วยความโกรธ “คุณนะคุณ ยังเป็นพ่ออยู่ไหม แบบนี้คุณจะมีประโยชน์อะไร?”
ฉินสือโอวนวดขมับอย่างจนปัญญา “วุ่นวายขนาดนี้ ผมจะจัดการอย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นมันขึ้นอยู่กับผมไหม? แคลร์กำลังมองหาคุณเพื่อจะกินชิ้นเนื้อทอด และผมก็ไม่รู้ว่าคุณสั่งซื้อเสื้อผ้าของสัตว์เลี้ยงมาจากที่ไหน คุณจะให้ผมทำอย่างไร?”
ในเสียงคร่ำครวญ วินนี่มองไวส์กับกอร์ดอนที่กำลังต่อสู้กันก่อน เธอพูดกับไวส์ว่า “นายเรียนศิลปะการต่อสู้ตามอาจารย์ของนายเพื่อกลั่นแกล้งคนอื่นเหรอ? เพื่อต่อสู้เหรอ? เพื่อชาติเพื่อประชาชน เป็นนิยามที่ยิ่งใหญ่ของจอมยุทธ์ นายมองดูตัวนายเองหรือยัง?”
ไวส์กลืนน้ำลาย เขาขมวดคิ้วและลองคิดดู หลังจากนั้นก็ทำแบบที่ถูกสอนมา เขายกมือไหว้และพูดกับกอร์ดอนว่า “พี่ชาย ก่อนหน้านี้ฉันล่วงเกินนายมากมาย แต่มิตรภาพของเราจะไม่เปลี่ยนแปลง ฉันไปก่อนนะ”
กอร์ดอนแสยะยิ้มและคิดจะปากเสียอีกครั้ง วินนี่ยิ้ม “นายหยุดไปหาไวส์ก่อน และมาบอกฉันก่อนว่า เทอมแรกนายเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ เกิดอะไรขึ้น?”
กอร์ดอนแสยะยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่หัวเราะคิกคักและหมุนตัวเดินหนีไป
หลังจากไล่ไอ้ตัวเล็กทั้งสองคนที่กำลังต่อสู้กันได้ วินนี่ก็ปรบมืออีกครั้ง ให้หู่เป้าฉงหลัวเจ้าตัวน้อยกลุ่มนี้เข้าแถวและนั่งตัวตรง หลังจากนั้นเธอก็หายเข้าไปที่ห้องครัวและจัดอาหารกองหนึ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
เธอให้อาหารแคลร์ก่อน เนื้อแกะ 2 ชิ้น เนื้อลูกวัว 2 ชิ้น ปลาแคปลิน 1 ตัวและจักจั่น 2 ตัว แคลร์กินอย่างหิวกระหาย หลังจากกินมันก็กลืนลงคอและร้อง ‘แกว๊กๆ’ ออกมา มันยังอยากกินต่อ
วินนี่ยกแคลร์ขึ้นและตบไปที่ตูดอันอวบอ้วนของมันสองครั้งดังตุ้บๆ จากนั้นอินทรีทองตัวน้อยจะเข้าใจว่า อาหารมื้อนี้จบแล้ว มันก็เลยต้องวิ่งออกไปเล่น
นอกจากจะนำอาหารมาให้แคลร์ เธอยังเตรียมสลัดผักกับผลไม้ให้ฉงต้าด้วย หลังจากราดน้ำเชื่อมเธอก็แกว่งไปมารอบหนึ่งอยู่ด้านหน้ามัน หลังจากนั้นก็นำไปที่ปากประตูของวิลล่า เพื่อให้มันแยกตัวออกมาจากกลุ่มเล็กๆ
ฉงต้าเป็นหมีนักกินและยังขี้ลืมมากอีกด้วย ดวงตาของมันเบิกกว้างมากเมื่อเห็นของกิน มันวิ่งหัวซุกหัวซุนตามวินนี่ที่วิ่งออกไป มันจ้องมองชามของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อวินนี่วางชามลง มันก็รีบเอามุดหัวเข้าไปกินทันที
การแยกฉงต้าออกไปยังสามารถนำต้าป๋ายออกไปได้อีกด้วย ไม่เสียแรงเปล่า
เมื่อฉงต้าไปแล้ว แมวป่าตัวน้อยก็ไม่มีเรี่ยวแรง มันมองหู่จือกับเป้าจืออย่างอ่อนแอและอ้าปากร้องเบาๆ สองครั้ง
วินนี่เดินกลับมาจากด้านนอกวิลล่าและปิดประตูอย่างราบรื่น หู่จือกับเป้าจือรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติและมองวินนี่อย่างระมัดระวัง พวกมันพร้อมจะสาวเท้าวิ่งหนีออกไปทุกเมื่อ
“คุณยังจะมองอะไรอีก?” วินนี่เดินไปอุ้มแมวป่าตัวน้อยขึ้นมาด้วยความสงบเยือกเย็นและพูดกับฉินสือโอวที่ชมการแสดงอยู่ไปด้วย
ฉินสือโอวได้รับคำสั่งก็พุ่งเข้าไปกอดแลบราดอร์ทั้งสองตัวในทันที ครั้งนี้หู่จือกับเป้าจือวิ่งหนีไม่ได้แล้ว วินนี่เข้ามาช่วยและถอดเสื้อผ้าตัวน้อยกับหูกระต่ายของพวกมันออก
นี่ทำให้แลบราดอร์รู้สึกเป็นทุกข์ พวกมันเห่าหอนขึ้นมา ทั้งน้อยใจและไม่พอใจ
วินนี่จัดเก็บเสื้อผ้าตัวน้อยกับหูกระต่ายเสร็จ เธอก็หอมแก้มของเจ้าตัวน้อยทั้งสองตัวและปรบมือ “เอาล่ะๆ ไม่สวมเสื้อผ้าก็ยังสวย นอกจากนั้นยังผ่อนคลายอีกด้วย วิ่งๆ อยู่ก็จะรู้สึกเอง”
ความจริงหู่จือกับเป้าจือหลงตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แค่ปกติพวกมันเล่นกันติงต๊องเกินไป บางครั้งพวกมันจึงลืมเรื่องนี้ไป ตอนนี้พวกมันสวมเสื้อผ้าและผูกหูกระต่าย แม้ว่าพวกมันไม่อยากถอดออก แต่สวมเสื้อผ้าพวกนี้ไว้ก็อึดอัดจริงๆ
แลบราดอร์วิ่งผ่านมาข้างๆ ปอหลัว ปอหลัวยกขาขึ้นและถีบหู่จือเบาๆ จนมันล้มลงไปในทันที
หู่จือโกรธมาก มันลุกขึ้นมาสู้กับปอหลัว เป้าจือก็เข้าไปช่วยพี่ชาย ดังนั้นพวกมันจึงเล่นกันอย่างสนุกสนาน พวกมันรู้สึกว่าการที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าเล่นกันสบายกว่าจริงๆ และลืมเรื่องที่หลงตัวเองไป
หลัวปอมองเพื่อนตัวน้อยที่วิ่งหนีไปและรู้ว่าตัวเองสร้างคลื่นไม่ได้ ดังนั้นเมื่อวินนี่ต้องการพามันไปดูแลเสี่ยวเถียนกวา มันจึงทำได้แค่ก้มหัวถอนหายใจและตามขึ้นไปอย่างไม่ขัดขืน
วินนี่ให้หลัวปอเอนตัวนอนและยัดเสี่ยวเถียนกวาไว้ในอ้อมแขนของมัน ส่วนตัวเองก็หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาและเริ่มค้นหาเสื้อผ้าของสัตว์เลี้ยงบนอินเทอร์เน็ต เธอค้นหารายการสั่งซื้อที่เหมาะสมและถ้าไม่มีรายการที่เหมาะสม เธอก็สั่งทำขึ้นมาแทน
อย่างนี้ พวกเจ้าตัวน้อยก็จะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง อาหารที่ควรกินก็กิน ของที่ควรเล่นก็เล่น เรื่องที่ควรสู้ก็สู้
เสี่ยวหมิงที่ตอนแรกแค่ขึ้นมาร่วมสนุกกะพริบตามองปริบๆ หลังจากที่พบว่าไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นให้เข้าร่วม มันก็ทำได้แค่ปีนขึ้นไปบนระเบียงอีกครั้งและหาไพน์นัทของตัวเอง แล้วทุบกินเสียงดังแกร๊บๆ
ฉินสือโอวยืนอยู่ข้างๆ ก็กะพริบตามองเหมือนกัน เขาถามว่า “แก้ไขแบบนี้?”
วินนี่พูดแบบลอยๆ “แน่นอนสิ นี่ไม่ใช่สงครามโลกนะคะ จัดการเรื่องแค่นี้มีอะไรยาก?”
ฉินสือโอวหันหน้าไปมองทางซ้ายและทางขวา บ้าเอ๊ย ทำไมตัวเองถึงไม่มีอุบายเล็กๆ อย่างนี้บ้าง?
ศาสตราจารย์แซนเดอร์สนั่งมองอยู่บนโซฟามาโดยตลอด ตอนนี้เขาถามอีกครั้งว่า “เฮ้ บอส คุณยังยุ่งอยู่ไหม?”
ฉินสือโอวถอนหายใจ “ศาสตราจารย์ก็เห็นว่าตอนนี้ผมมือเปล่า เหมือนยุ่งไหมล่ะ? พูดมาเถอะ มีเรื่องอะไรเหรอ?”
แซนเดอร์สหยิบเอกสารออกมาส่งให้เขาและพูดว่า “สองเรื่อง เรื่องแรกคือกาวชีวภาพที่พวกเราสกัดออกมาจากเพรียง ปัจจุบันวิเคราะห์การทำงานเสร็จแล้ว ตัวอย่างก็วิจัยออกมาแล้วเหมือนกัน ความเหนียวสุดยอดมาก”
“เรื่องที่สองคือคุณภาพน้ำของฟาร์มปลา ผมนำไปทดสอบอยู่ตลอดและพบว่าปริมาณของธาตุโลหะหนักที่อยู่ในน้ำสูงเกินไปนิดหน่อย ถ้าเป็นอย่างนี้เป็นเวลานาน ผลผลิตทางทะเลของพวกเราอาจจะไม่ผ่านการตรวจจากหน่วยงานตรวจสอบอาหาร”
ฉินสือโอวตกตะลึง เขาอ่านรายงานการวิเคราะห์ ในน้ำทะเลของฟาร์มปลาที่เกี่ยวข้องกับปริมาณของธาตุโลหะหนักจุดนี้สูงเกินไปนิดหน่อยจริงๆ โดยเฉพาะโซเดียม ทองแดง เหล็กและสังกะสี 4 ธาตุนี้ สูงเกินไปนิดหน่อยจนผิดปกติ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” ฉินสือโอวถามด้วยความแปลกใจ
แซนเดอร์สเปิดรายงานให้เขาอ่าน ในเวลาเดียวกันก็อธิบายว่า “เพราะสิ่งมีชีวิตในทะเลของพวกเรามีระบบการเผาผลาญที่เร็วเกินไป สาหร่ายทะเลจะดูดซับธาตุโลหะหนักจากก้นทะเล หลังจากนั้นจะสะสมเป็นชั้นๆ ผ่านห่วงโซ่อาหาร และยิ่งมูลของสิ่งมีชีวิตในทะเลเยอะปริมาณของธาตุโลหะหนักก็ยิ่งสูง สุดท้ายก็จะเป็นสภาพนี้”
เมื่อปริมาณของธาตุโลหะหนักในน้ำทะเลสูงเกินค่ามาตรฐาน ไม่เพียงแค่จะนำไปสู่คุณภาพของผลผลิตทางทะเลที่ต่ำกว่ามาตรฐานเท่านั้น ยังก่อให้เกิดปรากฏการณ์น้ำทะเลเปลี่ยนสีได้อย่างง่ายดายอีกด้วย เพราะอะไรฟาร์มปลาเรียบชายฝั่งถึงไม่ชอบให้บริเวณรอบๆ มีโรงงานเคมี? ก็เป็นเพราะสิ่งปฏิกูลที่โรงงานเคมีระบายออกมามักจะอุดมไปด้วยธาตุโลหะหนัก!
หลังจากอ่านรายงาน ฉินสือโอวก็ถามว่า “ศาสตราจารย์มีคำแนะนำอะไรไหม?”
นี่คือสาเหตุที่เขาทุ่มเงินจำนวนมากจ้างผู้เชี่ยวชาญมาทำงานเป็นที่ปรึกษาในฟาร์มปลา มีปัญหาอะไรก็ยังมีผู้เชี่ยวชาญช่วยแก้ไข ฉินสือโอวก็จะสามารถประหยัดสิ่งต่างๆ ได้มากมาย
แซนเดอร์สยักไหล่ “ง่ายมาก เลี้ยงปู”
……………………………………………