ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 864 ความรักที่ติดตามมา

ฉินสือโอวเพ่งมองออกไป สิ่งที่หมุนตัวรอบๆ อยู่บนพื้นหิมะอย่างน่าอัศจรรย์คือหลัวปอที่ไม่เห็นหน้ามาตลอดช่วงพลบค่ำ
หลัวปออายุครบหนึ่งขวบแล้ว ปีที่แล้วมันมาที่ฟาร์มปลาเมื่อเดือนพฤศจิกายนนั่นเอง ในตอนนั้นมันยังมีฐานะเป็นเชลยที่ถูกจับมาอยู่เลย
ลมและหิมะพัดโหมกระหน่ำ หลัวปอเดินเตร่ไปอย่างช้าๆ ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ดูท่าทางร้อนรุ่มกลุ้มใจ
ฉินสือโอวยิ้มออกมา เจ้าตัวเล็กอย่างหลัวปอจะกังวลใจเรื่องอะไรกัน? มันก็แค่ชอบเล่นเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตะโกนไปหามัน เพื่อเรียกให้มันกลับวิลล่า
แต่ปรากฏว่าพอได้ยินเสียงตะโกนของเขา หลัวปอก็หันกลับมามองเขาตาปริบๆ แล้ววิ่งหายวับไปกับตา
หู่จือกับเป้าจือที่กำลังนั่งอยู่หน้าประตูวิลล่า มองดูทิศทางที่หลัวปอวิ่งออกไป จมูกของพวกมันกระตุกขึ้นไม่หยุด ราวกับว่าพวกมันได้กลิ่นอะไรสักอย่าง
ฉินสือโอวยักไหล่น้อยๆ เขากลับเข้าไปในวิลล่าพร้อมกันกับอีวิลสัน สัตว์เลี้ยงพวกนี้มีขนที่ช่วยป้องกันความหนาวอย่างดี หลัวปอชอบเล่นกับพื้นหิมะ เขาเลยนึกว่าเจ้าตัวนี้คงจะเล่นซุกซนอีก และเขายังเชื่อว่ามันจะเข้ามานอนในตอนกลางคืน
เขากลับเข้ามาในวิลล่า วินนี่ชงชานมไว้เรียบร้อยแล้ว ฉินสือโอวเปิดทีวีดู ซึ่งขณะนี้กำลังมีการถ่ายทอดสดการแข่งขันของเอ็นบีเอพอดี เขาจึงนั่งดื่มชานมดูการแข่งบาสอยู่กับอีวิลสัน ฉินสือโอวคิดว่าแบบนี้ก็มีความสุขมากๆ เหมือนกัน
สติปัญญาของอีวิลสันได้รับความเสียหาย เขาไม่ได้โง่และยิ่งไม่ได้ปัญญาอ่อน แต่เป็นเพราะเกิดจากญาติที่มีสายเลือดใกล้ชิดกัน ดังนั้นพัฒนาการของสติปัญญาเลยช้า อีกทั้งยังพัฒนาอย่างไม่สมดุล
มีบางส่วนที่เขามีความเข้าใจอยู่ไม่น้อย อย่างเช่นการออกทะเลไปทำงาน ทอดอวน เก็บอวน จำแนกชนิดปลา ตกปลาเพื่อตรวจสอบสภาพปลา เขาทำได้ทั้งสิ้น และเป็นเพราะเขาทำงานอย่างตั้งใจ จึงทำงานได้ดียิ่งกว่าชาวประมงทั่วๆ ไปเสียอีก
แต่ยังมีบางส่วน ที่เขาขาดความเข้าใจ โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับการปฏิสัมพันธ์ เขาไม่เข้าใจคำพูดของคนอื่น เลยมักจะทำให้เกิดเรื่องน่าหัวเราะอยู่บ่อยๆ อย่างเช่นมีอยู่ครั้งหนึ่งบูลลืมเรื่องบางอย่างไป เขาจึงพูดว่าหัวฉันควรจะถูกทุบสักหน่อย หลังจากนั้น ตุ้บ อีวิลสันก็ชกเขาไปหนึ่งหมัด!
ในตอนนั้นเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่มาก แอนนานึกว่าบูลไปตีกันกับใครมา เธอเลยทะเลาะกับเขาด้วยความไม่สบอารมณ์
และอย่างครั้งนี้ ฉินสือโอวพูดว่าเขาไม่ชอบพายุหิมะ แต่อีวิลสันกลับนึกว่าเขาไม่ชอบหิมะ จึงถือไม้กระบองออกไปไล่เกล็ดหิมะ นี่มันทึ่มมาก แต่ก็น่ารักมากเหมือนกัน
การพูดคุยกับอีวิลสัน คือการคุยกันไปเรื่อย มีบางครั้งที่ประโยคด้านหน้ากับด้านหลังไม่สัมพันธ์กัน ทว่าอีวิลสันสามารถตอบคำถามที่มีหลักปรัชญาบางส่วนออกมาได้ นี่เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์เป็นอย่างยิ่ง ฉินสือโอวรู้สึกว่าการพูดคุยกับอีวิลสันก็น่าสนใจมากๆ เหมือนกัน
การแข่งขันบาสเกตบอลเอ็นบีเอเป็นการแข่งขันระหว่างทีมโกลเด้นท์ สเตท วอร์ริเออร์สกับทีมเมมฟิส กริซลีย์ส ฉินสือโอวเชียร์ทีมโกลเด้นท์ สเตท วอร์ริเออร์ส เพราะเขาเคยรู้จักกันกับเคอร์รีนักบาสชื่อดังของทีมโกลเด้นท์ สเตท วอร์ริเออร์ส ตอนไปเข้าร่วมงานการกุศลของคณะแพทย์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
ทว่าวันนี้ทีมโกลเด้นท์ สเตท วอร์ริเออร์สเปิดการเล่นได้ไม่ดี ฉินสือโอวเห็นดูอยู่อย่างวุ่นวายพัวพันกันอุตลุด โชคดีที่ในควอเตอร์ที่สี่เคอร์รีเริ่มแสดงสัมผัสของจอมแม่นสามลูกออกมา ทำให้สามารถดึงช่วงระยะความต่างในยี่สิบนาทีของช่วงพักครึ่งกลับมาได้ ในช่วงสองนาทีสุดท้ายคือการทำคะแนนในช่วงไคล์แม็กซ์ 10-0 ทำให้คะแนนเพิ่มขึ้นเป็นเลขสองหลักในทันที
วินนี่นั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าโต๊ะ ในระหว่างนั้นเธอจะเข้าห้องน้ำหลายครั้งติดต่อกัน ทำให้ฉินสือโอวรู้สึกเป็นห่วงมาก
เขาถอนหายใจออกมา ฉินสือโอวพูดขึ้นมาว่า “อีวิลสัน ที่จริงอย่างนายก็ถือว่าดีเหมือนกัน นายไม่มีเรื่องให้ต้องกังวลใจ ไม่เหมือนฉัน เอาแต่กังวลเรื่องนั้นเรื่องนี้ทั้งวัน นายว่า นายทำแบบนั้นได้ยังไงเหรอ?”
อีวิลสันยิ้มหัวเราะพร้อมกับชี้ไปที่ทีวี การแข่งขันบาสเกตบอลมาถึงช่วงเวลาสิ้นสุดแล้ว ทีมโกลเด้นท์ สเตท วอร์ริเออร์สฉลองชัยชนะไปแล้ว
ฉินสือโอวพูดยิ้มๆ ว่า “นายจะพูดว่า ปล่อยไปตามธรรมชาติเหรอ? ขอเพียงแค่ขยันดิ้นรนฝ่าฟันแล้ว ผลสุดท้ายจะทำให้รู้สึกพึงพอใจได้เองใช่ไหม?”
อีวิลสันส่ายหน้า กล่าวว่า “ไม่ใช่ ฉิน ความหมายของฉันคือ เรื่องกังวลใจของโลกภายนอก เกี่ยวอะไรกับบาสของผมไหม?”
วินนี่กลับมาได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนพอดี ชั่วขณะหนึ่งจึงอดกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้
ฉินสือโอวก็หัวเราะออกมาเช่นกัน เขาปิดทีวีแล้วพูดว่า “โอเค ดึกแล้ว ควรจะนอนได้แล้ว”
อีวิลสันพูดกับเขาอย่างทึ่มๆ ว่า “แต่ผมยังดูไม่จบ”
“ถ้าอย่างนั้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับบาสของฉันล่ะ? ฮ่าๆ” ฉินสือโอวเอาคืนเขาอย่างมีความสุขอย่างถึงที่สุด
ฉินสือโอวกำลังจะขึ้นไปข้างบน วินนี่จึงถามเขาด้วยความรู้สึกเป็นกังวลว่า “เด็กๆ กลับมากันหมดแล้ว ทำไมมีแต่หลัวปอที่ยังอยู่ข้างนอกละคะ?”
ฉินสือโอวเลยบอกกับเธอว่า “ไม่เป็นไรหรอก รออีกเดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว ที่ฟาร์มปลาปลอดภัยมาก ไม่มีอะไรทำร้ายมันได้หรอก”
วินนี่ส่ายหัว เธอพูดกับเขาอย่างค่อนข้างกังวลใจว่า “ไม่สิ หลัวปอว่าง่ายมากๆ ทุกวันพอกินข้าวเสร็จมันจะเล่นอยู่ตรงประตูสักพัก หลังจากนั้นก็จะนอนอยู่ตรงประตู ไม่เคยกลับดึกแบบนี้”
เห็นวินนี่เป็นกังวล ฉินสือโอวจึงจะออกไปตามหาหลัวปอ เขาเข้าใจภรรยาที่ดีคนนี้ ถ้าหลัวปอไม่กลับมา เธอก็จะนอนไม่หลับ
วินนี่บอกว่าเธอก็จะไปตามหาเหมือนกัน พวกเราค่อยๆ เดินท่ามกลางหิมะก็ได้
ฉินสือโอวกลัวว่าวินนี่จะเป็นหวัด แต่พอคิดถึงสุขภาพร่างกายของเธอที่ดีอยู่โดยตลอด ระหว่างตั้งครรภ์ก็ยังยืนหยัดออกกำลังกายตอนเช้า เขาจึงไม่ขัดขวางเธอ อีกทั้งพวกเขาสองคนยังไม่เคยเดินเล่นในคืนที่มีหิมะตกด้วยกันมาก่อน
หาร่มคันใหญ่มาหนึ่งคันแล้วกางมันออก ฉินสือโอวโอบวินนี่พร้อมกับเดินออกไป หู่จือกับเป้าจือนำทางอยู่ด้านหน้า สุนัขสองตัวกับคนสองคนเดินไปบนพื้นหิมะ
กองหิมะไม่ได้ท่วมถึงข้อเท้าคน กรมอุตุนิยมวิทยาบอกว่าวันนี้จะมีพายุหิมะ ปีที่แล้วก็มีพายุหิมะบางส่วน แต่เป็นเพราะเดือนมกราคมมีพายุหิมะลูกใหญ่ ในความเป็นจริงปริมาณโดยรวมก็ไม่นับว่ามาก
แต่ปีนี้ไม่เหมือนกัน ปีนี้พอเข้าสู่ฤดูหนาวหิมะก็เริ่มตกแล้ว ปริมาณหิมะที่ตกลงมาอาจจะมากจนเป็นประวัติการณ์
หลังจากประสบกับการจู่โจมหลายครั้ง ฉินสือโอวจึงสร้างเสาไฟฟ้าขึ้นมาหลายต้น ข้างบนมีหลอดไฟทังสเตนไอโอดีนอยู่ทุกอัน ส่องสว่างจนทำให้พื้นที่ส่วนใหญ่ของฟาร์มปลาในตอนกลางคืนสว่างไสวเหมือนกับตอนกลางวัน ดังนั้นถึงอากาศจะไม่ดี ทว่าระดับการมองเห็นก็ไม่มีปัญหา
เกล็ดหิมะร่วง ‘ฟุบๆ’ ลงมา ตกกระทบลงบนร่มจนส่งเสียงนุ่มลื่นออกมา ฉินสือโอวกอดวินนี่ไว้พร้อมกับเดินเตร่ไปอย่างช้าๆ บริเวณโดยรอบประดับตกแต่งด้วยสีขาวบริสุทธิ์ ทั้งท้องฟ้าและผืนดินล้วนเปลี่ยนเป็นเงียบสงบขึ้นมา มีเพียงเสียงซาๆ ของหิมะที่ร่วงลงมา
หู่จือกับเป้าจือนำทางทั้งสองคนมาไกลพอประมาณ ผ่านบริเวณเขตบ่อน้ำร้อนมาแล้ว ตอนนี้อยู่ห่างจากป่าผืนเล็กริมฟาร์มปลาไม่ไกลแล้ว
ในตอนนี้ อยู่ๆ หู่จือที่วิ่งอยู่ด้านหน้าสุดก็หยุด หลังจากนั้นจึงวิ่งกลับมาอย่างระมัดระวัง มันนั่งลงด้านหน้าฉินสือโอวแล้วมองตรงไปข้างหน้า
ฉินสือโอวกับวินนี่เข้าไปดูข้างหน้า เงาสีขาวสามเงากำลังคุมเชิงอยู่ในจุดห่างไกลออกไป…
เงาสีขาวทั้งสามนี้ มีสองเงาที่อยู่ด้วยกัน ส่วนอีกหนึ่งเงาที่กำลังยืนโดดเดี่ยวอยู่บนพื้นหิมะ ก้าวเท้าจังหวะสั้นๆ เดินวนอยู่กับที่ ส่วนสองเงาที่อยู่ด้วยกัน กลับดูเหมือนรูปปั้น ไม่ว่าหิมะจะตกลมจะพัด พวกมันก็ยังอยู่นิ่งๆ กับที่
มองเห็นภาพเหตุการณ์นี้ วินนี่ก็เอามือปิดปากไว้ทันที เธอพูดเสียงเบาว่า “โอ้ พระเจ้า ไม่นะ! นั่นมันลูกของฉัน!”
ฉินสือโอวไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี เขามองเห็นเงารางๆ สองเงาที่อยู่ด้วยกัน คือหมาป่าขาวโตเต็มวัย ไม่ต้องสงสัยเลย หมาป่าโตเต็มวัยสองตัวนั้นก็คือพ่อแม่ของหลัวปอ!
บางที ในตอนนั้นสองผัวเมียหมาป่าขาวคงจะคิดว่าลูกของตัวเองตายด้วยน้ำมือมนุษย์ไปแล้ว จึงกลับขึ้นไปบนภูเขาด้วยความสิ้นหวัง พวกมันคงจะไม่เคยลืมลูกของพวกมันตัวนี้แน่ๆ อีกทั้งพวกมันยังมีสติปัญญาที่ดีมาก ที่ลงมาจากภูเขาเพื่อลองมาดูสถานที่เกิดเหตุในตอนนั้นเมื่อถึงเวลาครบรอบหนึ่งปี
ปีนี้ฉินสือโอวพาหลัวปอไปขึ้นเขามาแล้ว บางทีระหว่างทางทั้งสองฝ่ายอาจจะเคยพบกันมาก่อน สองผัวเมียหมาป่าขาวจึงพบว่าลูกสาวของตัวเองไม่เพียงแต่ยังไม่ตายแต่ยังโตขึ้นแล้ว เปลี่ยนไปจนมีร่างกายสวยงามแข็งแรงกำยำ จึงตามมาจนถึงฟาร์มปลา
หลัวปอน่าจะได้กลิ่นของพ่อแม่ในระหว่างทางกลับ หู่จือกับเป้าจือก็ได้กลิ่นเช่นกัน ทว่าอยู่กับหลัวปอจนคุ้นชินแล้ว พวกมันจึงไม่ได้ส่งเสียงเตือนออกมา
ในค่ำคืนนี้ ผัวเมียหมาป่าขาวจึงตั้งใจวิ่งเข้ามาในฟาร์มปลา เพื่อมาพบลูกของตัวเอง
……………………………………………………………..