ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 614 บ้านพัก ณ ฟาร์มปลา

จากนั้นบูลก็พูดขึ้นมาในแง่ดีว่า “ตอนนี้ผมเก็บเงินพอที่จะดูแลครอบครัวได้แล้ว กัปตัน ค่าตอบแทนที่คุณให้เรามากมายขนาดนี้ ทุกครั้งที่จับปลาได้ก็ได้เงินโบนัสอีก มันทำให้ผมมีเงินซื้อรถดีๆ สักคันและก็สร้างบ้านได้ตั้งหนึ่งหลัง…”
“เดี๋ยวๆ ” ฉินสือโอวพูดแทรกขึ้นมาทันที “นายจะสร้างบ้านเหรอ?”
บูลเกาหัวอย่างรู้สึกประหม่าแล้วพูดออกมาว่า “ใช่ครับ อันที่จริง ตอนนี้ผมยังอาศัยอยู่ที่บ้านเช่าอยู่เลย”
แซ็กพูดกลั้วหัวเราะออกมาว่า “บูล นายต้องดูแลอันน่าดีๆ นะ มีแค่หญิงสาวใสซื่ออย่างเธอเท่านั้นแหละที่จะยอมอยู่กับนายในตอนที่นายยังไม่มีอะไรสักอย่าง จะว่าไปอันน่านี่ก็ซื่อบื้อจริงๆ คนโง่อย่างนายที่แม้แต่บ้านก็ไม่มี น่าสงสารจริงๆ แต่เธอก็ยังเต็มใจที่แต่งงานกับนายน่ะนะ”
“พูดเหมือนกับว่านายมีเงินทองมากมายอย่างนั้นแหละ” บูลตอบโต้กลับอย่างหงุดหงิด
แซ็กตอบกลับอย่างไม่รู้สึกเคือง “อย่างน้อยฉันก็มีบ้านอยู่หลังหนึ่งแล้วกัน”
“บ้านเก่าๆ หลังนั้นน่ะนะ หลังคาบ้านนายซ่อมมากี่ครั้งแล้ว? ปีที่แล้วก็ซ่อมไปกว่าสิบครั้งได้มั้ง?” บูลหัวเราะออกมาเสียงดัง
แซ็กตอบกลับอย่างเศร้าๆ “น้อยกว่านั้นอีก แค่แปดครั้งเท่านั้นแหละ!”
ฉินสือโอวยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาเป็นรั้วกั้นพวกเขาทั้งสองคนพลางพูดขึ้นมา “เฮ้ เฮ้ เฮ้! พวกนายนี่นะ ไว้หน้าฉันบ้าง โอเคไหม? กัปตันกำลังพูดอยู่นะ พวกนายกำลังเถียงกันเพื่อฉันงั้นเหรอ?”
แลนซ์ตะโกนออกมาเพื่อช่วยฉินสือโอว “หุบปาก! กัปตันเป็นพระเจ้า! พวกนายกล้าไม่สนใจพระเจ้าเหรอ? อีวิลสัน ออกมาจัดการพวกเขาซะ!”
ซีมอนสเตอร์ที่พาคนสองสามคนออกมาหัวเราะเสียงดังลั่น จากนั้นเขาก็จับบูลและแซ็กออกมาเหมือนว่ากำลังจะทำร้ายพวกเขา บูลรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เขาร้องออกมาเสียงดัง “ไม่ๆ ๆ เพื่อนยาก พวกนายไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงก็จะมาลงโทษพวกเราแล้วเหรอ….”
“ฉันรู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่นายทำให้กัปตันไม่พอใจ” แลนซ์หัวเราะฮ่าฮ่าออกมาเสียงดัง
ฉินสือโอวโบกมือไปมาแล้วพูดขึ้น “เดี๋ยวค่อยจัดการกับพวกเขาทีหลัง ที่ฉันอยากจะบอกก็คือบูล นายต้องการสร้างบ้านใช่ไหม? แล้วนายจะสร้างที่ไหนล่ะ นายได้เลือกที่ที่จะสร้างดีแล้วหรือยัง?”
บูลยักไหล่พลางพูดออกมา “ยังไม่ได้เลือกเลยครับ พอถึงเวลานั้นค่อยไปถามผู้ว่าแฮมเล็ต จากนั้นก็ซื้อที่ดินเล็กๆ ในเมืองแล้วสร้างที่บ้านที่นั่นก็คงจะได้”
ฉินสือโอวยิ้มแล้วพูดออกมา “ไปในเมืองทำไมล่ะ? ที่ฟาร์มปลาแกธเธอริงมีฐานบ้านพักนับสี่สิบหลังที่ยังสร้างไม่เสร็จ นายชอบหลังไหนก็ไปบอกวิลสิ ให้เขาสร้างบ้านหลังเล็กๆ ให้นาย แบบนั้นน่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ?”
บูลพูดออกมาด้วยความตกใจ “ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง? กัปตัน ถ้าคุณขายที่ดินพวกนั้น มันจะกลายเป็นเงินหลายสิบล้านเลยนะ!”
ฉินสือโอวส่ายหน้า “แต่ฉันไม่อยากขายที่ดินพวกนั้น เอาล่ะ เอาตามที่ฉันบอกแล้วกัน นายไปเลือกเอาสักที่แล้วกันนะ”
จู่ๆ เขาก็คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ บ้านพักที่อยู่ที่ฟาร์มปลาแกธเธอริงนั้นได้วางฐานไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้พวกมันถูกปล่อยว่าง สู้ให้พวกชาวประมงมาเช่าคงจะดีกว่า อีกอย่างเขาไม่อยากจะขายบ้านพวกนั้นให้พวกอสังหาริมทรัพย์ด้วย เขาไม่มีทางอนุญาตให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามายุ่งวุ่นวายในฟาร์มปลาของเขาแน่
แลนซ์แสดงความยินดีกับบูล “เด็กคนนี้มันโชคดีจริงๆ แบบนั้นก็สร้างตามแบบแปลนบ้านพักหรูหราพวกนั้นไปเลยสิ บลู นายเจียดเงินมานิดหน่อยแล้วสร้างบ้านอีกหลังให้อันน่าเถอะ นี่ถือเป็นของขวัญชั้นดีเลยนะ”
แซ็กถามออกมาตรงๆ “กัปตัน แล้วพวกเราล่ะ?”
ฉินสือโอวพูดกลั้วหัวเราะ “พวกนายน่ะเหรอ? ถ้าพวกนายอยากได้ที่ดินสักผืนก็ไม่มีปัญหา แต่ต้องแสดงให้เห็นว่าพวกนายสร้างคุณค่าให้ฟาร์มปลา ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันจำเป็นต้องมีพวกนาย ถ้าทำได้ก็เดินสบายๆ มาเอาที่ดินจากฉันไปได้เลยหนึ่งผืน”
แววตาของชาวประมงเหล่านั้นต่างเต็มไปด้วยไฟแห่งการแข่งขัน พวกเขามีเป้าหมายใหม่ในการแข่งขันกันแล้ว
ทันใดนั้นเรือประมงก็เกิดความวุ่นวายขึ้นมาทันที แลนซ์และซีมอนสเตอร์กวักมือเรียกพวกตัวเองมาแจกแจงงาน “ที่ดาดฟ้ามีน้ำอยู่ ไปทำความสะอาดซะ! แล้วก็ไปทำความสะอาดห้องควบคุมอีกรอบด้วย เฮ้ ชาร์ค นายออกมาก่อนโอเคไหม? อย่ามาขัดขวางการทำงานของคนอื่นสิ! ดูเหมือนว่าแหอวนจะเก็บไม่เรียบร้อยนะ ใครเป็นคนดูแลเรื่องนี้? อย่าแย่งกัน อย่าแย่งกัน บ้าชิบ ใครหน้าไหนมาถ่มน้ำลายบนพื้นเรือ? ครั้งต่อไปถ้าฉันเห็นฉันจะให้มันกลืนกลับลงไปในคอ!”
ฉินสือโอวที่มองดูคนพวกนั้นแสร้งทำเป็นทำงานกันเสียงดังครึกโครมก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง
นี่แหละคือคนงานที่เขาต้องการ เมื่อถึงเวลาทำงานไม่มีใครบ่นโอดครวญและทำมันออกมาอย่างเต็มที่ พอถึงเวลาที่แม้จะไม่ได้ทำงาน แต่บรรยากาศก็ยังคงดูคึกคัก ทุกคนต่อสู้ร่วมกันราวกับเป็นพี่น้อง
เมื่อเห็นบลูเดินกอดลังเบียร์ออกมา ฉินสือโอวก็พูดออกมาด้วยความตกตะลึง “นายจะทำอะไรน่ะ?”
บลูยิ้มออกมาอย่างเก้อเขิน “คือว่ากัปตัน ผมจะดื่มเป็นเพื่อนคุณเอง ผมคิดว่าความสามารถในด้านนี้ของผมใช่ได้ทีเดียว ใช่แล้ว เมื่อกี้พวกเราคุยกันถึงเรื่องอะไรแล้วนะ? เหมือนจะเกี่ยวกับการแต่งงานใช่ไหม?”
ฉินสือโอวกลอกตาแล้วไล่ให้บลูไปทำอย่างอื่น เขาเรียกซีมอนสเตอร์มาหาแล้วพูดขึ้น “ติดต่อบิ๊กฟุตหน่อยสิ ฉันต้องการซื้อเรือความเร็วสูงที่สามารถบรรจุได้ถึงสองร้อยตันสี่ลำ”
ซีมอนสเตอร์ถามออกมาอย่างแปลกใจ “จะซื้อเรือพวกนั้นไปทำไมครับ?”
ฉินสือโอวตอบกลับ “นายดูสิ ตอนนี้เราเจอการบุกรุกบ่อยเกินไปแล้ว การเตือนพวกเขาเพียงอย่างเดียวไร้ประโยชน์ไปแล้ว พวกเราจำเป็นต้องมีเรือประมงติดอาวุธ รู้เหตุผลที่ฉันซื้อรถดับเพลิงเทอร์โบเจ็ทรึยัง? ฉันอยากจะเอาเครื่องยนต์เทอร์โบเจ็ทไปติดตั้งบนเรือประมงเพื่อให้มันเป็นปืนใหญ่น้ำ!”
บนเรือประมงมีปืนฉีดน้ำเฉพาะอยู่แล้ว แต่ต้องยิงในระยะใกล้และมีความแรงต่ำ แบบนั้นจะเอามาเปรียบเทียบกับปืนใหญ่น้ำที่ทำจากเครื่องยนต์ที่ใช้ในการรบได้ยังไง?
ซีมอนสเตอร์พูดออกมาอย่างตกตะลึง “แบบนี้ราคาจะแพงมากเลยนะ บอส คุณดูสิ ฟาร์มปลาของพวกเราทำเงินได้ไม่เท่าไหร่เอง แต่คุณลงทุนไปเยอะมาก หรือว่าเงินพวกนั้นไม่ได้สำคัญอะไร”
ฉินสือโอวนยักไหล่เพื่อให้เขาไม่ต้องคิดมากและไปจัดการตามที่บอก
ความคิดของเขากับซีมอนสเตอร์และคนอื่นๆ แตกต่างกัน พวกเขาคิดว่าฉินสือโอวทำฟาร์มปลาเพียงเพราะต้องการให้มันเป็นสถานที่สำหรับตกปลาและเป็นที่ทำเงินเพียงเท่านั้นเหรอ? ผิดแล้ว ในมุมมองเขา นี่คือที่ดินของเขา ถือว่าเป็นอาณาจักรเล็กๆ ของเขาอาณาจักรหนึ่งก็ว่าได้
เขาจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะปกป้องที่ดินของเขา และจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเข้ามารุกรานได้เด็ดขาด
ฟาร์มปลาทำกำไรได้เท่าไหร่ ฉินสือโอวไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เมื่อก่อนเขาคิดที่จะครอบครองตลาดปลาทางตะวันออกของแคนาดาทั้งหมด แต่ตอนนี้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปแล้ว หลังจากที่ได้จิตสำนึกโพไซดอนมา สิ่งที่เขาต้องทำคือการปกป้อง ไม่ใช่การเพิ่มผลผลิตอีกต่อไป
ส่วนเรื่องรายได้น่ะเหรอ? ที่ใต้ท้องทะเลมีเรืออับปางอยู่มากมาย ตราบใดที่เขาหาสมบัติด้วยความอดทน เขาจะต้องเจอสมบัติล้ำค่าที่ราคาสูงเป็นแน่
อีกอย่างไข่มุกสีดำของฟาร์มปลาก็สามารถสร้างผลผลิตได้ นี่ก็เป็นรายรับอีกทางหนึ่ง
หลังจากที่กลับขึ้นฝั่ง ซีมอนสเตอร์ก็ติดต่อไปยังบิ๊กฟุตเรค เรคพบว่าผู้จัดการฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ของบริษัท์ต่อเรือของนครเซนต์จอห์นก็คือผู้ออกแบบเรือยอชต์แฮงค์ บรูวเวอร์ เรคเลยบอกความต้องการของฉินสือโอวให้เขาฟัง
แฮงค์ บรูวเวอร์คือคนที่เคยช่วยฉินสือโอวจัดการเรื่องเรือประมงฮาวิซท เขาเข้าใจความต้องการของเจ้าของฟาร์มปลาท้องถิ่นคนนี้เป็นอย่างดี นั่นเพราะข่าวที่สำนักข่าวนครเซนต์จอห์นรายงานมักเป็นข่าวที่เกี่ยวข้องกับชายคนนี้เสมอ
เมื่อรู้ว่าฉินสือโอวต้องการประกอบเครื่องเทอร์โบเจ็ทเข้ากับเรือประมง เขาก็มีสองทางเลือกให้เลือก ต้องการเครื่องบินน้ำ หรือต้องการเรือสปีดโบ๊ทลำใหญ่ เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ถูกต้องที่สุด เขาจึงโทรหาฉินสือโอว
“วัตถุประสงค์ของคุณคือการป้องกันเชิงรุก ดังนั้นจำเป็นต้องเป็นสิ่งที่เคลื่อนไหวได้คล่องตัว เครื่องบินน้ำสามารถเคลื่อนที่ได้เร็วที่สุด สามารถบินได้ถึงสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ข้อเสียของมันคือการต้านทานแรงสะท้อนกลับของปืนใหญ่น้ำที่ค่อนข้างต่ำ”
“เรือสปีดโบ๊ทขนาดนั้นก็ค่อนข้างทำความเร็วได้ดี อีกทั้งไม่ต้องกังวลเรื่องการต้านทานแรงสะท้อนกลับ แต่ราคาค่อนข้างสูง แต่อัตราราคาเมื่อเทียบกับประสิทธิภาพก็ยังถือว่าค่อนข้างถูก….”
เมื่อได้ฟังคำแนะนำของแฮงค์ ฉินสือโอวก็ถามแทรกขึ้นมา “บอกผมหน่อยว่าความเร็วมันห่างกันเท่าไร”
แฮงค์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ “ความเร็วค่อนข้างห่างกันมากอยู่ ถ้านำเครื่องบินรุ่นดีเอชซี-ซิกห์ ‘ทวินออตโต’ ที่เป็นแบบเครื่องยนต์เทอร์โบคู่มาดัดแปลงล่ะก็ ความเร็วของมันจะสูงถึงสามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่เรือเร็วขนาดใหญ่สามารถทำความเร็วได้มากสุดราวๆ เจ็ดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้น”
………………………………………..