ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 594 เป๋าฮื้อที่ทรงคุณค่าที่สุด

ฉินสือโอวรีบกัดฟันบอกว่าไม่ใช่แค่พวกเจ้าตัวแสบแต่ยังมีปลากุ้งปูหอยเต่าในฟาร์ม บาลซักหัวเราะพลางพูด “เรื่องนี้คุณวางใจเถอะพวกเรามาทำวิจัยไม่ได้มาเป็นคนฆ่าสัตว์”
เขาถึงกับรับประกันฉินสือโอวไม่มีอะไรจะพูดแล้วก็ให้เรือวิจัยหมายเลข 2 จอดที่ท่าเทียบเรือ พาพวกเขาไปทานข้าวหาที่พัก แน่นอนว่าพวกเขาออกเงินกันเอง
ทานข้าวเสร็จฉินสือโอวก็ตั้งใจพาพวกเขาไปหาคุณลุงฮิคสันและตั้งใจกำชับคุณลุงให้โหดใส่คนพวกนี้ หวังว่าจะทำให้พวกเขารีบจากไป
ผลสุดท้ายบนเรือวิจัยไม่มีคนจนพวกเขาไม่ต้องใช้เงินที่ประเทศให้ แค่เงินที่ได้จากการเป็นที่ปรึกษาให้นิตยสารชื่อดังอย่าง ‘อิสระ’ ‘มหาสมุทร’ และอื่นๆ ก็พอให้ใช้อย่างฟุ่มเฟือยได้
ความรู้สามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้
ทานข้าวเสร็จเดินเล่นที่ถนนของเมืองเล็กๆ ในฤดูใบไม้ผลิใบหน้าของบาลซักและดอล์ฟเคลิบเคลิ้ม ดอล์ฟพูดพึมพำ “ว้าว ลมฤดูใบไม้ผลิ หญ้าเขียวขจี ดอกไม้สีแดงแล้ว ยังมีเสียงนกร้องทัศนียภาพของชนบท ช่างทำให้คนหลงใหล”
บาลซักพูด “ใช่แล้ว นี่สวยมากพวกเราทำงานกันก็เพื่อรักษาความสวยงามเหล่านี้ รักษาท้องทะเลที่สวยกว่านี้”
ฉินสือโอวได้ฟังเขาพูดเช่นนี้ก็รู้สึกว่าที่จริงแล้วพวกเขาไม่ได้มาเพื่อโจมตีฟาร์มปลาของเขา ดูเหมือนว่าท่าทางตัวเองจะใจแคบไปหน่อยคิดร่วมมือกับเจ้าของเกสท์เฮ้าส์กลั่นแกล้งพวกเขา
ถือโอกาสที่พวกคนที่เรือวิจัยยังไม่เริ่มทำงานรีบใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนส่งเจ้าพวกไม่ค่อยมีใครเห็นไปที่ทะเลน้ำลึกที่ก้นทะเล ตัวอย่างเช่นฝูงปลาทูน่าครีบน้ำเงิน งูทะเลที่ดุร้าย เฮยป้าหวังที่ทำให้คนตกใจ…
วันรุ่งขึ้นพวกบาลซักไม่ได้ตรงออกไปวิจัยเต่ามะเฟืองเลยแต่จัดเก็บข้อมูลบนเรือของพวกเขาก่อน
บาลซักพูดจริงทำจริงเขาเชิญฉินสือโอวขึ้นเรือมาเยี่ยมชมพอวินนี่ขอมาด้วยเขาก็ไม่ปฏิเสธ เป็นผู้สูงวัยที่ใจกว้างตรงไปตรงมาและจริงใจมาก
เดิมทีฉินสือโอวคิดว่าเรือวิจัยหมายเลข 2 มีความยาวประมาณห้าสิบเมตร แต่พอเขาได้ขึ้นเรือมาถึงพบว่าตัวเองดูถูกเรือลำนี้ไปแล้ว เรือนี่ดูรวมๆ แล้วยาวประมาณเจ็ดสิบเมตร ห้าเมตร กว้างสิบสาม แปดสิบสี่เมตรลึกแปด สามเมตร ต้องการความลึกเจ็ด สิบเจ็ดเมตร ระวางขับน้ำสามพันสี่ร้อยยี่สิบสี่ตันแต่ให้ที่อยู่อาศัยกับนักวิจัยยี่สิบหกคน
ดอล์ฟเป็นคนบุคลิกท่าทางดีเขาพาฉินสือโอวและวินนี่เที่ยวชมด้วยตัวเอง แนะนำของใช้สิ่งอำนวยความสะดวกบนเรืออย่างกระตือรือร้น
“เพื่อรองรับของที่มีขนาดใหญ่ที่หัวและท้ายเรือของพวกเราจะมีเครนสามารถยกหอยก้นทะเลหนักสิบตันได้อย่างง่ายดาย จำอุกกาบาต DD42 ได้ไหม? เป็นมันนี่ล่ะที่จับขึ้นมาอุ้งเท้าใหญ่ๆ ของมันมีพลังมาก!”
“บนเรือใช้ระบบระบุตำแหน่งแบบไดนามิก DPS1 และติดตั้งระบบโซนาร์แบบคลื่นแสงชั้นเลิศและเครื่องวัดกระแสน้ำด้วยคลื่นเสียงแบ่งเป็น 75kHz และ 150kHz และมีความสามารถในการขุดเจาะได้ยาวไกล ถ้าเรือของคุณต้องเปลี่ยนระบบระบุตำแหน่งผมขอแนะนำ DPS1”
“เรือของพวกเรามีเสียงรบกวนน้อยสตาร์ทครั้งหน้าจะเชิญคุณขึ้นเรือมาสัมผัสด้วยตัวเอง แบบนี้สามารถทำวิจัยพวกปลาได้อย่างสะดวก แม้จะไม่ใช่เรือตัดน้ำแข็ง แต่ก็สามารถตัดน้ำแข็งหนาห้าฟุตในเขตเดินเรือเป็นสองส่วนได้ เจ๋งมากเลยใช่ไหม?”
“บนเรือติดตั้งเครื่องกว้างโมเดิร์นสายยาวหนึ่งเมตรประกอบไปด้วยเครื่องกว้านทะเลลึก เครื่องกว้านเทอร์โมฮาไลน์ เครื่องกว้านไฮโดรลิก เพื่อนร่วมงานของเราสามารถเก็บตัวอย่างจากก้นทะเลได้โดยตรงสามารถใช้รีโมตควบคุมการทำงานของเครื่องกว้านผ่านคอมพิวเตอร์เพื่อยกและควบคุมอุปกรณ์วิจัยในน้ำหรือที่ก้นทะเล”
“ที่สำคัญที่สุดคือบนเรือของพวกเรามีเครื่องรับสัญญาณดาวเทียมในตัว แม้อยู่ที่ขั้วโลกใต้หรือขั้วโลกเหนือก็สามารถส่งข่าวแบบเรียลไทม์ไปห้องแลบได้ทั่วโลก…”
ดอล์ฟพาทั้งสองไปชมสิ่งอํานวยความสะดวกบนเรือจากนั้นก็เดินไปที่ห้องพักผู้โดยสารด้านในล้วนเป็นตัวอย่างสิ่งมีชีวิตหายากในทะเลแต่ละชนิดที่เก็บมาวิจัย
แบบนี้ฉินสือโอวก็ได้เปิดโลกเขาได้เห็นสิ่งมีชีวิตแปลกๆ ที่ตอนใช้จิตสำนึกโพไซดอนที่ก้นทะเลมองไม่เห็นมีปลาเรืองแสงที่ส่องแสงอยู่ท่ามกลางความมืด ปลาค้างคาวที่หน้าตาน่ากลัวปลาหมึกที่เหมือนหินปะการัง มีประกระเบนไฟฟ้าที่โมโหร้ายเป็นต้น
“นี่คือปลาอะไร?” วินนี่ชี้ไปที่ปลาสีเขียวอ่อนรูปร่างเป็นวงรีที่ด้านหลังของส่วนหัวมีตุ่มกลมๆ
ดอล์ฟยิ้มอ่อนกำลังจะแนะนำฉินสือโอวก็ยักไหล่พลางพูด “ปลาชีพส์เฮดแคลิฟอร์เนีย เป็นปลาประหลาดมากประเภทหนึ่ง ว่ากันว่าตอนเกิดพวกมันเป็นตัวเมียทั้งหมดพอโตขึ้นถึงมีบางส่วนกลายเป็นตัวผู้”
ได้ยินฉินสือโอวพูดดอล์ฟก็พยักหน้าพลางพูด “ใช่ครับ คุณพูดถูกนิสัยของพวกมันประหลาดมากเป็นหนึ่งในเป้าหมายที่พวกเราวิจัยอยู่ครับ พวกเราอยากรู้ว่าการเปลี่ยนเพศของพวกมันเกี่ยวข้องกับฮอร์โมนส์หรือไม่”
“นี่จะมีประโยชน์อะไรเหรอคะ?” วินนี่ถาม
ครั้งนี้ฉินสือโอวไม่มีคำพูด ดอล์ฟหัวเราะพลางพูด “ประโยชน์เยอะมากครับ ปัจจุบันพวกสัตว์และปลามากมีจำนวนเพศเมียหรือเพศผู้มากกว่ากันไม่สมดุล ถึงขนาดเหลือเพศผู้หรือเพศเมียแค่ตัวสองตัวอาจจะสูญพันธ์ได้ตลอดเวลา”
“หากวิจัยสาเหตุการเปลี่ยนแปลงของปลาเฮดชีพส์แคลิฟอเนียร์ได้ก็อาจจะสามารถเอามาใช้กับปลาและสัตว์ที่จะสูญพันธ์ได้ใช่ไหม?” ฉินสือโอวเสริม
ดอล์ฟดีดนิ้วหัวเราะ “ถูกต้องแล้วครับ!”
ฉินสือโอวปลาเดินต่อไป ด้านหน้าด้านหลังกระดูกแข็งก็เป็นพวกสัตว์น้ำจำพวกมีเปลือก เขามองตาเป็นประกายพลางชี้ไปที่เป๋าฮื้อไม่กี่สิบตัวในตู้ตรงหน้า “พระเจ้า อย่าบอกนะว่านี่คือเป๋าฮื้อพันธุ์ Haliotis kamtschatkana?”
เป๋าฮื้อพวกนี้ร่างกายห่อหุ้มด้วยเปลือกแคลเซียมคาร์บอเนตหนารูปร่างคล้ายใบหูขนาดใหญ่ เปลือกด้านนอกของเป๋าฮื้อส่วนมากเป็นสีเขียวเข้าอมน้ำตาลแต่เป๋าฮื้อพวกนี้กลับมีรอบหยักที่งดงามบนเปลือกดูแล้วสวยงามเหมือนเป๋าฮื้อในตำนาน
ฉินสือโอวถามเสร็จดอล์ฟก็ยิ้มอ่อนพลางพูด “คุณนี่ความรู้กว้างขวางจริงๆ เจ้าหนุ่ม ใช่แล้วนี่คือเป๋าฮื้อพันธุ์ Haliotis kamtschatkana ที่พบได้น้อยในปัจจุบัน หอยห้าสิบห้าตัวนี้พวกเราพบที่อลาสกาไปหาอีกทีอาจจะไม่มีแล้ว”
เป๋าฮื้อพันธุ์ Haliotis kamtschatkana เป็นสุดยอดเป๋าฮื้อของโลก ได้ฉายาว่าเป็นที่หนึ่งในเจ็ดมหาสมุทรไม่เพียงแต่รสชาติดีคุณค่าสารอาหารก็เยอะด้วย
เป๋าฮื้อพวกนี้ต้องการสภาพแวดล้อมในการดำรงชีวิตอยู่ที่เคร่งครัดต้องอยู่ที่ทะเลน้ำเย็นที่สะอาดและยังมีการเติบโตที่ช้ามากจากลูกหอยจนโตเท่าฝ่ามือใช้เวลาถึงสิบปี!
ที่แคนาดาเป๋าฮื้อพันธุ์ Haliotis kamtschatkana เคยเป็นอาหารทะเลชั้นยอดที่เป็นสมบัติของชาติ น่าเสียดายที่ตอนนี้พวกมันหายไปจนเหลือน้อยจากมลพิษสิ่งแวดล้อมและการจับที่บ้าคลั่งของคน สิบปีก่อนกรมการประมงและมหาสมุทรแคนาดาจึงมีคำสั่งห้ามค้าขายและจับเป๋าฮื้อชนิดนี้
ตอนนี้ฟาร์มปลาของฉินสือโอวมีสัตว์ชิดต่างๆ มากมายปลากุ้งปูหอยเต่าทะเลปลิงทะเลอะไรก็ล้วนมีทั้งหมดแต่สิ่งที่เขาอยากเลี้ยงมาตลอดก็คือเป๋าฮื้อพันธุ์ Haliotis kamtschatkana เพราะเขาเชื่อว่าภายใต้การดูแลรักษาของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนเป๋าฮื้อพวกนี้จะสามารถกลับมาอุดมสมบูรณ์ได้ใหม่
น่าเสียดายที่เขาหามากว่าหนึ่งเดือนก็ไม่เห็นแม้เงาของเป๋าฮื้อพันธุ์ Haliotis kamtschatkana วันนี้ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว
………………………………