ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 557 วงล้อไฟ

หลังจากได้ยินเบิร์ดพูดอย่างนั้น ฉินสือโอวก็มองเขาด้วยความประหลาดใจและถามอย่างเหลือเชื่อว่า “นายสามารถซื้อขีปนาวุธกับร็อกเก็ตลันเชอร์เข้ามาอย่างถูกกฎหมายได้เหรอ? ทำได้ยังไง?!”
เบิร์ดยักไหล่ “ขีปนาวุธน้ำนำวิถีกับจรวดน้ำนำวิถีไม่ได้เหรอ? เพื่อรับมือกับเรือหาปลาของโจร อานุภาพของอาวุธประเภทนี้ก็เพียงพอแล้วมั้ง?”
ฉินสือโอวตบที่หน้าอกและพูดด้วยน้ำเสียงโล่งใจ “นายทำฉันตกใจแทบตาย ฉันยังคิดว่านายสามารถซื้อขีปนาวุธนำวิถีกับร็อกเก็ตลันเชอร์และอื่นๆ ได้จริงๆ ถึงอย่างนั้นความจริงฉันก็ยังไม่เชื่อในความปลอดภัยของฟาร์มปลาของตัวเอง”
ชาร์คและคนอื่นพยักหน้า เมื่อกี้พวกเขาแอบรู้สึกกลัวที่ถูกจ้อง
เบิร์ดหัวเราะคิกคักด้วยความไร้เดียงสา ผมยังไม่ได้คำอธิบายเลยว่าพวกเขาคิดโยงไปถึงขนาดนั้นได้อย่างไร?
“ยังมีปืนฉีดน้ำดับเพลิงก็ถือเป็นอาวุธชิ้นหนึ่ง ตราบใดที่ติดตั้งไว้บนเรือหาปลา หลังจากนั้นก็สามารถเผชิญหน้ากับพวกหัวขโมยปลาบัดซบพวกนั้นได้ แน่นอนว่าจะทำให้พวกมันไม่กลับมาอีก!” บูลพูดด้วยความตื่นเต้น
ไม่ว่าจะปืนฉีดน้ำดับเพลิงหรือขีปนาวุธน้ำนำวิถีและจรวดน้ำนำวิถี ฉินสือโอวมั่นใจว่าพลังพวกนั้นไม่สามารถเทียบกับปืนจริงๆ ได้ ที่ตัวเขามีปืนเอดับบลิวพี ร้านขายปืนทหารกำลังสูงมีแบเร็ตเอ็ม82เอ1 และยังสามารถยืมเอ็ม 60 ติดไว้บนเครื่องบินได้อีกด้วย
อย่างไรก็ตามท่ามกลางความขัดแย้งในการเดินเรือ มีปืนและใช้เครื่องมือพวกนี้ก็ไม่ใช่วิสัย ฉินสือโอวขอให้พวกชาวประมงให้ความสนใจอาวุธที่ใช้ในความขัดแย้งทางทะเล เขาเตรียมซื้อเรือหาปลาลำหนึ่งมาเพื่อติดตั้งอาวุธโดยเฉพาะ
ฉินสือโอวขับรถไปดูฟาร์มปลาแกธเธอริงที่ได้มาอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ฟาร์มปลาใหญ่มากไม่มีคนเทียวไปเทียวมาเหมือนเมื่อก่อนตอนที่ก่อสร้างวิลล่า ไม้และหินจำนวนมากกองหนึ่งวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ฉินสือโอวที่เดินผ่านพวกวัสดุก่อสร้างและคิดว่าจะจัดการของพวกนี้อย่างไรก็รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย
เขาไม่คิดจะสร้างวิลล่าในฟาร์มปลาแกธเธอริง ฟาร์มปลาก็คือฟาร์มปลา การสร้างวิลล่าอาจจะทำเงินให้เขาได้ แต่ปัญหาคือเขาขาดเงินเหรอ?
แฟรงค์พาทีมก่อสร้างของโมโตโรล่ากลับมา พวกเขาติดตั้งสถานีฐานย่อยบนหน้าผาเล็กๆ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของฟาร์มปลา หลังจากนั้นก็ลากสายเคเบิลเพื่อแก้ไขระบบ แฟรงค์บอกฉินสือโอวว่าต้องใช้เวลาอีก 1 ถึง 2 วันถึงจะสามารถใช้งานวิทยุไร้สายได้
ฉินสือโอวพยักหน้าและบอกว่าไม่มีปัญหา เขาเดินไปบนชายหาดและมองไปยังท้องทะเล ฟาร์มปลาแกธเธอริง คุณภาพน้ำใกล้ชายฝั่งของฟาร์มปลาแกธเธอริงนั้นมีสีฟ้าและใสมาก พระอาทิตย์ยามบ่ายส่องแสงทะลุน้ำทะเลไปจนถึงก้นทะเล
นี่ก็คือหน้าที่ของพีดีพีเอ พิษอบเชยไม่เพียงแค่ฆ่าปลา กุ้ง ปูและหอยที่อยู่บริเวณชายฝั่งได้ แต่ยังสามารถฆ่าแพลงก์ตอน จุลินทรีย์และสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นที่อยู่ในน้ำได้อีกด้วย ดังนั้นการดูคุณภาพน้ำจึงชัดเจนเป็นพิเศษ
อัลเบิร์ตกล้าหาญจริง เขากล้าทำทุกอย่างเพื่อหาเงิน แต่ความคิดสร้างสรรค์ของเขาก็ไม่เลวนัก ตอนนี้บริเวณชายฝั่งแห่งนี้ก็กลายเป็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ไปแล้ว น้ำทะเลก็เหมือนจะละลายคอปเปอร์ซัลเฟตภายในสระว่ายน้ำแล้วเหมือนกัน
ทางใต้ของเกาะนิวฟันด์แลนด์ตอนเดือนพฤษภาคมอากาศเริ่มอุ่นขึ้นนิดหน่อย ฉินสือโอวจุ่มมือไปในน้ำและแกว่งไปมา อุณหภูมิของน้ำไม่เย็นมาก
หลังจากลาดตระเวนรอบๆ ฟาร์มปลาแกธเธอริง ฉินสือโอวก็ขับรถกลับ สุดท้ายเขาสั่งซื้อรถวงล้อไฟจากบนอินเทอร์เน็ตซึ่งเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด
ประจวบเหมาะกับที่พวกเด็กๆ วิ่งออกมาอย่างวุ่นวายหลังเลิกเรียน นอกจากเชอร์ลี่ย์กับอีก 4 คนแล้วยังมี ชาร์คน้อย คราเคนน้อยลูกชายของซีมอนสเตอร์ ลอเรนซ์ รูเพิร์ตลูกสาวของแลนซ์ พวกเขาเรียนอยู่ด้วยกัน พวกชาวประมงเองก็ย้ายเข้าไปอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ของชาวประมงแล้วหลังจากตามมาที่ฟาร์มปลา
ฉินสือโอวโบกมือและตะโกนถามพวกเขาว่า “วันนี้พวกนายไปเรียนทำตัวดีใช่ไหม?”
ลอรีถามด้วยน้ำเสียงน่ารักว่า “แล้วถ้าทำตัวดีจะเป็นอย่างไรคะ?”
“เช่นสอบได้คะแนนดี ดีมั้ง แต่พวกนายไม่มีสอบ แล้วมีใครถูกคุณครูชมใช่ไหม?”
ชาร์คน้อยยกมือขึ้นด้วยความตื่นเต้นและตะโกน “ผม!”
ฉินสือโอวกะพริบตาปริบๆ มองอย่างไรมารน้อยอย่างชาร์คน้อยก็ไม่เหมือนคนที่จะได้รับคำชมเชย แต่ดูเขามั่นใจในตัวเองขนาดนี้ก็คงไม่ได้โกหก ก่อนจะหยิบวงล้อไฟออกมาแล้วส่งให้เขา “ดีมาก นี่เป็นของขวัญที่ลุงฉินที่จะให้พวกนาย”
“ขอบคุณครับลุงฉิน!” ชาร์คน้อยดีใจมาก
ลอรีตะโกน “ไม่ ลุงฉินทำไมลุงไม่ถามชาร์คน้อยก่อนว่าคุณครูชมอะไรเขา”
ภายในใจของฉินสือโอวมีความคิดที่ไม่ดีขึ้นมา ก่อนจะถามว่า “โอเค คุณครูของพวกนายชมนายว่าอะไร ชาร์คน้อย?”
“เขาชมว่าผมน่ารัก น่ารักแบบโง่ๆ” ชาร์คบอกเหตุผล
ฉินสือโอวหลุดหัวเราะออกมา เหมือนกับมีเลือดพุ่งอยู่ในเป้ากางเกง ชาร์คน้อยมองด้วยความไร้เดียงสาและถามว่า “ลุงฉิน นี่ไม่นับว่าเป็นคำชมเหรอ?”
“นับ!”
“คุณครูคนนั้นก็ชมผม” กอร์ดอนพูด
“ชมนายว่าอะไร?”
“ชมผมว่าสามารถทำตัวได้แย่ขนาดนี้ก็ถือว่าหายากที่สุดในโลก ผมอาศัยจังหวะตอนที่จูเลียนอนหลับอยู่ใช้ดินสอสีวาดรูปอุจจาระลงบนรองเท้ากีฬาสีขาวของเธอ ลุงฉิน ของขวัญของผมล่ะ?”
“มานี่สิ!!! ฉันต้องจัดการพวกนายแทนคุณครูแล้วล่ะ!”
กอร์ดอนหันหลังเตรียมวิ่งหนี แต่มือเล็กๆ ของเชอร์ลี่ย์จู่โจมราวกับสายฟ้าฟาดคว้าเข้าที่หูของเขาและดึงกลับมาด้วยความโกรธ “นายแกล้งเพื่อนผู้หญิงอีกแล้วเหรอ กอร์ดอน นายป่าเถื่อนมาก นายคิดว่านี่ฉันชมนายเหรอ?”
“โอ๊ย เจ็บจะตายอยู่แล้ว!”
ฉินสือโอวให้วงล้อไฟกับพวกเขาคนละคัน เขาสั่งให้บัตเลอร์เปิดสวิตช์แหล่งพลังงานไฟฟ้าแล้วขึ้นไปเหยียบและโน้มตัวไปข้างหน้า วงล้อไฟก็เริ่มเคลื่อนไหว ใต้ที่เหยียบมีแสงไฟสีน้ำเงินอยู่ 2 ดวงซึ่งเหมือนกับไฟของปลายจรวดไอพ่น
“ว้าว!” เด็กหลายคนตะโกนคุยโวกันเหมือนกับว่าวงล้อไฟเท่สุดๆ
ฉินสือโอวเคลื่อนที่ไปมา 2 รอบให้พวกเขาดูเพื่อแสดงให้พวกเขาเห็นพื้นฐานอย่างชัดเจน หลังจากนั้นก็สอนวิธีการใช้ทีละคน
ชาร์ควางวงล้อไฟลงอย่างมีความสุขและพูดว่า “ผมเรียนก่อน!”
ลอเรนซ์ถามอย่างไม่พอใจ “ทำไมต้องนายก่อน?”
ชาร์คน้อยกำหมัดจะต่อยที่หน้าของเธอแล้วพูดว่า “นี่ก็คือเหตุผล!”
ฉินสือโอวทำให้เขาสมองรวน “แกล้งพี่น้องที่เป็นผู้หญิงก็นับว่าเป็นความสามารถของลูกผู้ชายเหรอ?”
ชาร์คน้อยเริ่มรู้สึกผิด “พี่น้อง? ลอเรนซ์ยังตีผมได้เลย นี่ยังเรียกว่าพี่น้องอีกเหรอ?”
อย่างไรชาร์คน้อยก็ยังเป็นคนแรกที่ได้รับโอกาสแม้จะถูกฉินสือโอวตำหนิก็ตาม ฉินสือโอวอธิบายให้พวกเขาฟังว่า “พวกนายต้องรู้ก่อนว่าแหล่งพลังงานของรถคันเล็กคือไฟฟ้า แต่หลักการทำงานจะใช้ไจโรสโคปในการเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ดังนั้นต้องให้ความสำคัญกับความสมดุลเข้าใจไหม?”
“เมื่อโน้มตัวไปข้างหน้า รถคันเล็กจะรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของนายและเริ่มเร่งความเร็ว แต่เมื่อโน้มตัวไปข้างหลัง รถคันเล็กก็จะควบคุมเครื่องจักรไฟฟ้าให้ลดความเร็วลงเพื่อรักษาสมดุลของนายและรถ สั้นๆ ก็คือรักษาสมดุลตอนอยู่บนรถ ห้ามลืมเด็ดขาด…”
ฉินสือโอวยังพูดไม่จบ ชาร์คน้อยก็ยืนอยู่บนวงล้อไฟด้วยความสุขและความตื่นเต้นพร้อมกับโน้มตัวไปข้างหน้าก้มตัวลงเหมือนตอนขี่ม้าพร้อมกับร้องตะโกน “เหวอ!”
“ตูม!”
วงล้อไฟพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วทำให้ชาร์คน้อยไม่สามารถยืนทรงตัวได้จึงล้มหัวฟาดพื้นทันที…
ลอเรนซ์ คราเคนน้อยและคนอื่นๆ หัวเราะกันเสียงดังลั่น ชาร์คน้อยล้มแรงมาก แต่ตอนเป็นเด็กเขาเคยชินกับการถูกชาร์คทำร้าย เขาถูกเรียกว่าผิวหนังหยาบหนา ท่าทางดุร้าย เขาลุกขึ้นและตะโกนว่า “มาเลย!”
ความจริงการขับวงล้อไฟไม่ได้ยากขนาดนั้น ของสิ่งนี้ไม่เหมือนกับรถล้อเดียว เพราะว่ามี 2 ล้อแค่รักษาสมดุลให้ดีก็ได้แล้ว
หลังจากที่ฉินสือโอวสอนพวกเด็กๆ ใช้เท้าเหยียบบนคันเร่งเบาๆ และค่อยๆ เอนตัวไปข้างหน้าเพื่อเร่งความเร็ว แบบนี้รถก็จะเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ยิ่งเอนตัวไปข้างหน้ามากความเร็วที่เคลื่อนไปด้านหน้าก็ยิ่งเร็วขึ้น
ถ้าต้องการลดความเร็วก็ให้เอนตัวไปด้านหลังนิดหน่อย แต่อย่าเอนไปข้างหลังหลังรถจอด ล้อทั้ง 2 ของวงล้อไฟไม่เหมือนรถล้อเดียวที่สามารถเคลื่อนที่ไปด้านหลังได้…
จุดนี้ฉินสือโอวยังพูดไม่ทันจบ กอร์ดอนก็หันไปด้านหลังและหาว…
หลังจากนั้นก็อยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิง!
……………………………………………