ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 529 วิถีแห่งออนเซ็น

เทซึกะ โกดะเป็นนักธุรกิจที่ช่ำชองและร้ายกาจ เห็นได้จากการทำอาหารจานนี้ของเขา ล้วนแต่เป็นการเอาน้ำเย็นเข้าลูบทั้งสิ้น เพื่อที่จะขอร้องฉินสือโอวแล้ว นี่ก็นับว่าเป็นการพยายามอย่างเต็มที่
ตามแบบดั้งเดิม การทำอาหารโดยใช้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินก็คือเมนูซูชิกับซาชิมิ ทว่าเทซึกะ โกดะกลับใช้วิธีทำแบบอาหารจีนเพื่อจัดงานเลี้ยงฉลองด้วยเนื้อปลา
เมื่อใช้น้ำมันร้อนๆ ราดเกล็ดปลาแล้ว ส่วนหนังปลาก็ใช้การคลุกด้วยซอสแบบเย็น หลังจากใช้น้ำแข็งกดไว้แล้ว ความเย็นของน้ำแข็งจะทำให้หนังปลาทั้งนุ่มและมีความยืดหยุ่นมีความหนึบหนับกับความหอมจากเนื้อและไขมัน ทานแล้วให้ความรู้สึกแปลกใหม่
เนื้อปลาชิ้นใหญ่ถูกหั่นออกเป็นแผ่น เนื้อปลาที่อยู่ติดกับหนังกับกระดูกและเนื้อปลาชิ้นเล็กๆ บางส่วนที่ไม่เหมาะกับการนำมาทำซาชิมิถูกมีดเล่มเล็กขูดออกหมดแล้ว จากนั้นก็ห่อเนื้อปลาลงไปในแผ่นสาหร่ายโนริที่ผ่านการย่าง แล้วม้วนเป็นซูชิเทมากิ
“เชิญชิมโตเกียวเทมากิของพวกเรา ผมคิดว่ารสชาติของมันไม่เลวเลยล่ะครับ” เทซึกะ โกดะหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วส่งมันให้กับฉินสือโอวด้วยท่าทางนอบน้อม
ฉินสือโอวกัดเข้าไปหนึ่งคำ ความสดอร่อยและความชุ่มฉ่ำนุ่มนวลของเนื้อปลาผสมผสานเข้าด้วยกัน ได้ทานแล้วก็ถือเป็นการเสพสุขแบบหนึ่ง
เมื่อทานซูชิเทมากิชิ้นนี้เข้าไป ฉินสือโอวก็นึกขึ้นได้ว่าฟาร์มปลาของตัวเอง คล้ายกับว่าจะมีผักจำพวกสาหร่ายโนริกับสาหร่ายผักกาดทะเลอยู่เหมือนกัน กลับไปครั้งนี้จะได้ลองทำอาหารญี่ปุ่นดู
เทซึกะ โกดะนำกระดูกปลาทูน่าครีบน้ำเงินชิ้นหยาบหนามาทำเป็นอาหารสองเมนู จานหนึ่งนำไปต้มซุปใส่มันฝรั่งกับแคร์รอต ส่วนอีกครึ่งที่เหลือก็นำไปย่างเกลือ
ตอนแรกฉินสือโอวนึกว่างานเลี้ยงวันนี้จะได้ทานอาหารจำพวกซูชิ โซบะ กับอาหารญี่ปุ่นพวกที่ปั้นด้วยมืออะไรแบบนั้น แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น เทซึกะ โกดะเตรียมอาหารแบบดั้งเดิมไว้ไม่มากนัก
แน่นอนว่าไม่มากไม่ได้หมายความว่าไม่มี ซาชิมิย่อมต้องมีอยู่แล้ว เนื้อปลาสีขาวแวววาวหลายชิ้น พอฉินสือโอวใช้ตะเกียบคีบเข้าไปใกล้แสงแดด ก็แทบจะมองทะลุผ่านเนื้อปลาได้
“นี่คือเนื้อส่วนแก้มของราชาทูน่า ฉินซังลองชิมดูสักหน่อยเถอะครับว่ารสชาติถูกปากหรือเปล่า” นิชิมุระ เร็นช่วยเทซึกะ โกดะอธิบาย
เมื่อได้ยินแบบนี้ ฉินสือโอวก็รู้ว่าตัวเองจำเป็นต้องลองชิมแล้ว น้อยคนที่จะรู้ว่าเนื้อส่วนที่ล้ำค่าที่สุดบนตัวของปลาทูน่าก็คือเนื้อบริเวณแก้ม เนื้อส่วนนี้จะขายเป็นออนซ์ หนึ่งออนซ์ซึ่งมีปริมาณไม่ถึงสามสิบกรัมสามารถขายได้ราคาห้าร้อยดอลลาร์สหรัฐ ราคาแพงกว่าทองคำอยู่มาก
พอทานปลาทูน่าเสร็จ ปูที่อยู่บนเตาอบก็สุกแล้ว
เทซึกะ โกดะช่วยฉินสือโอวแกะปูย่างทั้งชิ้น ฉินสือโอวรู้ว่านี่เป็นหนึ่งในเมนูอาหารปิ้งย่างของญี่ปุ่นที่มีชื่อว่า ‘ซึงาตะยากิ’ และก็ถือว่าเป็นเมนูอาหารที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง
ขณะที่กำลังแกะปู เทซึกะ โกดะก็พูดไปด้วยว่า “ได้ยินมาว่าฉินซังกับวินนี่ซังชอบทานปิ้งย่าง วันนี้เชิญลิ้มรสปิ้งย่างสไตล์ญี่ปุ่นของพวกเราสักหน่อยนะครับ ผมคิดว่านี่เป็นอาหารที่มีกลิ่นอายของท้องถิ่นอย่างหนึ่งเหมือนกัน”
ต่อจากนั้นก็มีอาหารคาวเข้ามาเสิร์ฟอีก ฉินสือโอวดื่มสาเกไปพร้อมกับทานมื้ออาหารอย่างมีความสุข ถึงยังไงตอนที่เทซึกะ โกดะแนะนำเหล้ากับอาหารเขาก็เอ่ยชมไปหลายคำแล้ว พอถึงตอนที่คุยเรื่องธุรกิจฟาร์มปลาเขาก็ค่อยก้มหน้าก้มตาทานอาหาร
ไม่ว่ายังไงข้าราชการฉินก็มีประสบการณ์บนโต๊ะอาหารมื้อค่ำจากบริษัทรัฐวิสาหกิจมาอย่างมากมาย เมื่อเทียบกันระหว่างความหน้าไม่อายกับความปลิ้นปล้อน เขาก็พอจะมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่เหมือนกัน
เมื่อทานอาหารอย่างอิ่มหนำสำราญแล้ว เทซึกะ โกดะก็พาทั้งสามคนไปเดินรอบคฤหาสน์หนึ่งรอบ เล่าเรื่องวัฒนธรรมและประเพณีของการเกษตรญี่ปุ่นให้เขาฟัง ฉินสือโอวก็นับว่าได้ประสบการณ์ที่เพิ่มมากขึ้น หลังจากนี้เขาจะได้เอาไปโม้กับเหมาเหว่ยหลงผ่านอินเทอร์เน็ต
ส่วนสำคัญของช่วงบ่ายก็คือการแช่ออนเซ็น
มาถึงโตเกียวก็ต้องมาแช่ออนเซ็นอยู่แล้ว นี่ก็เหมือนกับไปฮาวายแล้วต้องโต้คลื่นนั่นเอง ถึงแม้ว่าบ่อออนเซ็นของโตเกียวจะไม่ได้ดีที่สุดในโลก แต่กลับหรูหราและเร่าร้อนที่สุด
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสัมผัสประสบการณ์ความหรูหราหรือเร่าร้อนของบ่อออนเซ็นในคฤหาสน์แถบชนบทแบบนี้ อย่างแรกจะทำให้มีก็ได้แต่ก็ไม่มีจริงๆ แต่อย่างหลังนั้นเป็นเพราะมีวินนี่อยู่ด้วยดังนั้นจากที่ทำให้มีได้ก็กลายเป็นไม่มี…
บ่อออนเซ็นของคฤหาสน์อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ฉินสือโอวสังเกตเห็นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว มันคือสวนแห่งหนึ่งในสวนของคฤหาสน์ หรือพูดได้ว่าในสวนของคฤหาสน์ยังมีสวนเล็กๆ อยู่อีกหนึ่งแห่ง ผ่านประตูพระจันทร์ หลังจากฉินสือโอวเดินตามเทซึกะ โกดะเข้ามา ก็พบกับบ่อน้ำสองบ่อที่เชื่อมต่อกับเป็นรูปหยินหยาง
ล้อมสวนด้วยกำแพงสีขาวที่มีหลังคากระเบื้องสีดำ ด้านบนของผนังประดับด้วยปูนขาวที่รวมตัวกันเป็นรูปอวนจับปลา ด้านล่างมีเครือเถาวัลย์บอสตันไอวี่สีเขียวเข้มเกาะอยู่ สีขาวตัดรับกับสีเขียว เหมือนดั่งระลอกคลื่นที่กระเพื่อมอยู่บนผิวน้ำ
เทซึกะ โกดะเล่าแนะนำฉินสือโอว บอกเขาว่าน้ำพุธรรมชาติที่อยู่ทางฝั่งทิศใต้จะมีอุณหภูมิค่อนข้างสูง ส่วนที่อยู่ทางเหนือก็จะมีอุณหภูมิต่ำหน่อย ให้เขากับวินนี่เลือกกันเอาเอง
ตอนที่พูดถึงบ่อออนเซ็นในบ้านของตัวเอง สีหน้าของเทซึกะ โกดะก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ถึงแม้ว่าบ่อออนเซ็นของที่นี่จะเทียบกับความโรแมนติกในนวนิยายเรื่องสโนว์คันทรีของคุณยาซูนาริ คาวาบาตะไม่ได้ แต่มีลักษณะเหมือนหยินหยาง ถ้าหากชายหนุ่มหญิงสาวมาหาความเพลิดเพลิน ก็ให้ความสวยงามอีกแบบหนึ่งเหมือนกัน”
นิชิมุระ เร็นมองดูบ่อออนเซ็นหยินหยางอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกเคารพนับถือ “คฤหาสน์ของท่านประธานเทซึกะสวยงามมากๆ ครับ แต่ถ้าหากให้ผมจัดอันดับ บ่อออนเซ็นหยินหยางแห่งนี้ก็คืออันดับหนึ่ง!”
เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้สะกิดใจเทซึกะ โกดะเข้าแล้ว เขาหัวเราะเสียงดังพร้อมกล่าวว่า “นิชิมุระคุงพูดได้ถูกต้อง เมื่อหนึ่งร้อยสี่สิบปีก่อน ท่านโคทาโร่หัวหน้าตระกูลเทซึกะของพวกเราเป็นผู้ค้นพบตาน้ำแห่งนี้ ด้วยเหตุนี้จึงใช้มันเป็นจุดศูนย์กลางในการสร้างบ้าน ต่อมาจากบ้านก็ขยายใหญ่ขึ้นจนกลายมาเป็นคฤหาสน์เทซึกะอย่างทุกวันนี้นั่นเอง”
“เอาล่ะ ไม่รบกวนชีวิตที่สวยงามของฉินซังแล้ว บัตเลอร์ซัง คุณมากับผมเถอะ ผมเตรียมอ่างอาบน้ำใสๆ กับสาวสวยไว้ให้คุณแล้ว” เทซึกะ โกดะพยักหน้าให้ฉินสือโอว จากนั้นจึงพาบัตเลอร์กับนิชิมุระ เร็นเดินจากไป
บนใบหน้าของบัตเลอร์กับนิชิมุระ เร็นประดับด้วยรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย เดินตามหลังไปอย่างมีความสุข แค่แคะจมูกฉินสือโอวก็รู้แล้วว่าพวกเขาจะไปทำอะไรกัน
ใช้กำแพงกั้นระหว่างบ่อออนเซ็นกับโลกภายนอก ด้านในมีฉากกั้นอยู่อีกชั้น ด้านหลังฉากกั้นวางของจำพวกชุดคลุมอาบน้ำกับผ้าเช็ดตัวกับรองเท้าเกี๊ยะเอาไว้
พอฉินสือโอวเห็นว่าไม่มีคนอยู่ในบริเวณรอบๆ และคิดว่าคงจะไม่มีกล้องอยู่ จึงถอดเสื้อผ้าออกแล้วกระโดดลงไปนั่งในน้ำอย่างสบายอกสบายใจ
วินนี่กับเขาเป็นคนรักกันมานานแล้ว เธอจึงถอดเสื้อผ้าออกแล้วลงมานั่งกลางบ่อออนเซ็นอย่างสบายๆ เธอสะบัดผมสีดำเล็กน้อยจากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดกับเขาว่า “ว้าว อุณหภูมิค่อนข้างสูง แต่พอลงมาแช่แล้วก็รู้สึกสบายมากๆ เลยล่ะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมิสเตอร์เทซึกะถึงได้ภูมิใจขนาดนั้น”
ฉินสือโอวจึงพูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “นี่จะเท่าไรกันเชียว? บ่อน้ำร้อนในฟาร์มปลาของพวกเราถึงจะดีที่สุด พอสร้างเสร็จแล้ว ระหว่างที่กำลังแช่น้ำอยู่ ก็จะมองเห็นชายฝั่งที่อยู่ไกลออกไปได้หลายสิบไมล์ ลองคิดดูสิ ถึงตอนนั้นคลื่นที่กระทบกับชายฝั่ง ลมทะเลที่พัดมาไม่ขาดสาย มีบุชกับนิมิตส์บินร่อนอยู่ด้านบน ข้างๆ มีหลัวปอคอยนวดให้ ดีสุดๆ ไปเลย”
วินนี่พอลองจินตนาการตามแล้วก็ยิ้มออกมา ฉินสือโอวจึงขยิบตาให้เธออย่างมีเลศนัย “ถึงตอนนั้นพวกเราจะได้ทำอย่างอื่นในนั้นด้วย มาสิ ที่รัก วันเรามาลองซ้อมกันก่อนสักหน่อย”
เขาเพียงแต่พูดเล่นเท่านั้น ฉินสือโอวไม่ได้อัดอั้นถึงขนาดนั้นหรอก
บ่อออนเซ็นแบบญี่ปุ่นเป็นการดื่มด่ำความสุขอันดับหนึ่งอย่างแท้จริง ข้างๆ ตาน้ำมีโต๊ะอาหารตัวเล็ก วางผลไม้ชนิดต่างๆ อย่างองุ่น สตรอว์เบอร์รี ลิ้นจี่ ลำไย แอปเปิลและลูกแพร์ไว้ด้านบน นอกจากนี้ยังมีซาชิมิปลาทูน่าครีบน้ำเงิน แซลมอนซาชิมิ หอยเชลล์ย่างกับสาเกอีกสองขวด
ข้างใต้บ่อออนเซ็นคือทรายเม็ดละเอียด ฉินสือโอวที่นั่งลงไปบนนั้นก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวล เขาพิงหลังลงไป กางแขนทั้งสองข้างพาดไว้บนกำแพงหิน มีวินนี่ที่คอยรินสาเกแล้วป้อนให้เขาดื่มถึงปาก ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นเสี่ยมหาเศรษฐี
“ให้ตาย กลับไปต้องทำบ่อออนเซ็น!” ฉินสือโอวกล่าว “เกาะแฟร์เวลจะยังหนาวอยู่อีกแค่ไม่กี่วันแล้ว รอจนอากาศร้อนคงจะแช่บ่อน้ำร้อนไม่ได้แล้ว”
วินนี่จึงถามเขาว่า “จะได้กลับตอนไหนคะ? กลัวว่าเด็กๆ ที่บ้านจะรอไม่ไหวแล้ว”
ฉินสือโอวลองคิดจากนั้นก็บอกกับเธอว่า “พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ก็กลับแล้วล่ะครับ ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วล่ะ”
……………………………………………….