ไมอามีกับบอสตัน ล้วนตั้งอยู่ทางชายฝั่งทะเลตะวันออกของอเมริกา เพียงแต่ทั้งสองที่นั่นตั้งอยู่ทางเหนือสุดและทางใต้สุด หากบินจากบอสตัน ก็เหมือนการบินข้ามประเทศไป
แต่ตอนนี้ด้วยพลังแห่งเทคโนโลยีที่ก้าวหน้า ระยะทางเท่านี้ ใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าแวบเดียวก็ถึงแล้ว ขึ้นเครื่องตอนเช้า ถึงสนามบินนานาชาติไมอามีตอนเที่ยง
ในบรรดาเมืองใหญ่ของอเมริกา ไมอามีถือว่ามีพื้นที่ค่อนข้างเล็ก แต่เพราะอากาศดี ทิวทัศน์ที่สวยงาม โอกาสในหน้าที่การงานมากมาย ทำให้มันกลายเป็นหนึ่งในเมืองที่มีประชากรอเมริกันหนาแน่นที่สุดและเป็นมหานครที่ใหญ่ที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงใต้ของอเมริกา
ที่บอสตัน ฉินสือโอวก็รู้สึกว่าจังหวะชีวิตในเมืองมันเร็วมากแล้ว ทั้งคลื่นฝูงคน รถวิ่งขวักไขว่ แต่พอมายังไมอามีถึงได้รู้ ว่าของเดิมน่ะแทบเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ!
สนามบินอยู่ห่างจากตัวเมืองไมอามีสี่สิบกิโลเมตร รอบข้างไม่มีสิ่งปลูกสร้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย ในเมื่อไมอามีเป็นหนึ่งในสิบเมืองท่องเที่ยวของอเมริกา ปริมาณคนเท่านี้จึงเป็นเรื่องปกติ
ฉินสือโอวกับเหมาเหว่ยหลงถือกระเป๋าเดินทางออกจากสนามบินเหมือนกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ พวกเขาสวมแว่นกันแดด ใส่เสื้อสบายๆ เหมาเหว่ยหลงใส่กางเกงชายหาดสีสันสดใสพร้อมรองเท้าแตะ
พอทั้งสองออกมาจากสนามบินก็มีรถแท็กซี่สีเหลืองขับเข้ามา ด้านหลังรถคันนี้ยังมีแถวแท็กซี่อีกยาวเหยียด แสดงให้เห็นว่าอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเมืองนี้เฟื่องฟูแค่ไหน
ขึ้นรถมา คนขับเป็นคุณลุงผิวสีไว้จอน มองเผินๆเหมือนเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ความจริงคือคนอบอุ่นช่างคุย พอรู้ว่าทั้งสองเพิ่งเคยมาไมอามีครั้งแรก คนขับก็ถามว่า “เพื่อน พวกคุณรู้ไหมว่าเมืองที่ร่ำรวยที่สุดของอเมริกาอยู่ที่ไหน?”
เหมาเหว่ยหลงยิ้มตอบว่า “ยังต้องถามอีกหรือ ก็ต้องเมืองบิ๊ก แอปเปิลสิ!”
บิ๊ก แอปเปิลเป็นอีกชื่อเรียกหนึ่งของเมือง ที่บ่งบอกถึงความนิยมของมัน แต่ชื่อจริงๆ ก็คือนิวยอร์กนั่นเอง! ศูนย์กลางทางเศรษฐกิจโลกหรือศูนย์กลางจักรวาลตามที่อเมริกาหลงตัวเองไว้!
คนขับหัวเราะ พลางส่ายหน้า ตอบว่า “ไม่ถูกครับ ลองทายอีกรอบไหม?”
ฉินสือโอวเอ่ย “งั้นก็ลอสแอนเจลิส หรืออย่าบอกนะว่าเป็นไมอามี”
เขากล่าวจบคนขับก็ตบแตรบนพวงมาลัย แล้วร้อง ‘วู้ว’ เสียงดัง คนขับตอบว่า “คุณทายถูกแล้ว เพื่อนผิวเหลืองของผม! ใช่ ไมอามีไงล่ะ พวก คุณได้ก้าวเข้าสู่เมืองที่เฟื่องฟูที่สุดในอเมริกาแล้ว!”
ฉินสือโอวยิ้มไม่ได้พูดอะไร คนอเมริกันส่วนใหญ่ถือดีและหัวแข็ง ทุกๆ เมืองล้วนคิดว่าบ้านตัวเองดีที่สุดทั้งนั้น
คนขับเข้าใจความหมายรอยยิ้มของเขา จึงหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งจากแผ่นบังแดดโยนไปเบาะหลัง ฉินสือโอวเปิดดู เป็น ‘แถลงไมอามี’
นี่คือหนึ่งในหนังสือพิมพ์ที่มีชื่อสุดของฟลอริด้า บนหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ รายงานข่าวล่าสุดว่ายูบีเอส[1]ได้ประเมินความร่ำรวยของเมืองทั่วโลก ซึ่งไมอามีถูกนับเป็นเมืองที่ร่ำรวยที่สุดในอเมริกา และอยู่อันดับที่ห้าของโลก
รอจนฉินสือโอวกับเหมาเหว่ยหลงอ่านจบ คนขับจึงเริ่มพูดเป็นต่อยหอยแนะนำเมือง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภูมิใจโอ้อวด
รถขับไปบนถนนราบเรียบอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ปรากฏชายฝั่งทะเลตรงข้างทางหลวง เผยให้เห็นชายหาดที่สวยงาม ทรายสีทองเป็นประกายอยู่ตามชายฝั่ง โฟมคลื่นสีขาวซัดสาดไปมา เทียบกับคลื่นทะเลอันองอาจของเมืองแฟร์เวลแล้ว ก็ดูไร้รสนิยมไปเลย
นี่คือหาดยอดนิยมของไมอามี ไม่ไกลมีกำแพงกั้นน้ำพาดผ่านอ่าวบิสเคย์น ซึ่งกำแพงกั้นน้ำนี้ถูกคนในพื้นที่เรียกว่าสันทรายพันล้าน ถือเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ของเมืองนี้
รถขับมาด้วยความเร็วห้ากิโลเมตรกว่า เข้าสู่เขตเมืองตะวันออกของไมอามี เวลานี้มีรถมากขึ้นบนถนนใหญ่ รถจึงติดกันวุ่นวาย หยุดนิ่งไปสองนาที
ฉินสือโอวเปิดหน้าต่างดู ด้านนอกไม่ไกลเป็นชายหาด ทำให้มีคนสัญจรข้ามถนนเรื่อยๆ ยิ่งเป็นบริเวณสถานที่อาบน้ำกลางแจ้ง คงมองหานักท่องเที่ยวที่จะเคารพกฎจราจรได้ยาก
สักพักรถก็ยังไม่ขยับ เหมาเหว่ยหลงตบเข่าอย่างทนไม่ไหว พูดว่า “เฮ้อ ฉันหลับตาไปแป๊บเดียว ก็กลับมาเมืองปักกิ่งแล้วหรือเนี่ย?”
ฉินสือโอวส่ายหัวตอบ “เทียบกันแล้วยังแย่กว่าอีก คนปักกิ่งยังไม่กล้าถึงขั้นฝ่าไฟแดงเลย คนอเมริกันไม่ได้ถือดีคิดว่าตัวสูงส่งงั้นหรือ? ตอนนี้แทบมองไม่ออกเลย”
พวกเขาคุยกันเป็นภาษาจีน คนขับจึงฟังไม่ออก นึกว่าทั้งสองกำลังบ่น เลยเอ่ยยิ้มๆว่า “ที่นี่คือไมอามีนะ พวก สถานที่ที่มีเสน่ห์ที่สุดในโลก ชื่นชมกับบรรยากาศมันดีกว่าไหม? ไม่ต้องรีบ ให้จังหวะคุณได้ช้าลงหน่อย คุณมาพักผ่อน ก็เหมือนมาสนุกกับชีวิต นั่งอยู่ในรถกับนั่งอยู่ในโรงแรมจะต่างอะไรกัน?”
ตอนรถด้านหน้าเริ่มเคลื่อน ก็มีหญิงสาวขายาวสองคนสวมเสื้อน้อยชิ้นเข้ามาเคาะหน้าต่าง ภายนอกพวกเธอดูอายุประมาณยี่สิบปีได้ สวมชุดขาดๆ ไม่ต่างจากบิกินี่ ผมยาวพลิ้วไหว ปากแดงร้อนแรง ดูมีเสน่ห์
คนขับดึงกระจกลงถาม “หวานใจ มีอะไรเหรอ?”
“สะดวกพาเราไปส่งที่โรงแรมแอมโพลิสหน่อยได้ไหมคะ? พวกเราไม่มีเงิน แต่พอช่วยให้คุณได้ปลอดโปร่งกันระหว่างทางได้นะ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดพลางกลั้วหัวเราะ
คนขับกลับไม่สะทกสะท้าน แล้วชี้ไปด้านหลัง “น่าเสียดายนะ หวานใจ พอดีฉันพาเพื่อนมาน่ะ ไว้วันหลังแล้วกัน”
กล่าวจบ ก็เหยียบคันเร่ง แล่นรถจากไป
เหมาเหว่ยหลงมองฉินสือโอวอึ้งๆ พูดอย่างอดไม่ได้ “เวรแล้ว ฉินโซ่ว นี่น่ะหรือประเทศทุนนิยมบ้านั่น? นายดูสิ นายดู คนหลงผิดจนกลายเป็นอะไรไปแล้ว! ไม่ได้การ ฉันคงต้องอาศัยอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือเหล่าเด็กที่หลงผิด!”
ฉินสือโอวแสยะยิ้ม ตอบว่า “ไร้เดียงสาเสียจริงไอ้หนู รู้หรือเปล่าว่าไมอามีขึ้นชื่อเรื่องอะไรที่สุด? ทอร์นาโดกับมาเฟียไงเล่า! ระวังนายจะโดนเด็กหลงผิดพวกนี้ตัดไตเข้าให้ แล้วได้ใช้ชีวิตที่เหลือปลอดโปร่งสมใจแน่”
คนขับถามว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ฉินสือโอวยิ้มชี้เล่นบอกว่าพวกเขากำลังพูดถึงสาวสวยที่เพิ่งเจอ คนขับเบ้ปาก “คุณคิดจริงๆ เหรอว่าพวกเธอจะยอมให้คุณฉวยโอกาส? หึ ถึงพวกเธอจะดูเหมือนสาวขายบริการ แต่เป็นจอมล่อลวงเจ้าเล่ห์ต่างหาก น่าโมโหจริงๆ ไม่เคยเจอแบล็กเพนเตอร์ เซารอนอย่างฉันหรือไง? ยังคิดจะมาหลอกฉันอีกเหรอ?”
วินนี่อาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัยนานาชาติฟลอริด้าวิทยาเขตใกล้ตัวเมือง ทางบริษัทสายการบินแคนาดาให้พวกเธอเช่าห้องพักในอพาร์ตเมนต์ ฉินสือโอวตรงไปยังมหาวิทยาลัยพลางสัมผัสได้ถึงมนต์ขลังของสถานศึกษาที่เป็นหนึ่งในยี่สิบห้าโรงเรียนเอกชนชื่อดังของอเมริกา
เมื่อถึงที่หมาย ฉินสือโอวจ่ายเงินให้คนขับหนึ่งร้อยดอลลาร์อเมริกา พอคนขับจะทอนเงิน เขาก็เอ่ยยิ้มๆว่า “ถือเป็นทิปครับ”
หลังคนขับคนอื่นๆ ทราบว่าพวกเขาเป็นนักท่องเที่ยว ก็พากันแนะนำสถานที่สวยๆ ในเมือง และยังสอนเทคนิคการซื้อของอีกเล็กน้อย แม้ไม่ง่าย แต่ฉินสือโอวก็พยายามสุภาพด้วยพักหนึ่ง
คนขับไว้หนวดชูธนบัตรสีเขียวโบกไปมา พลางผิวปากเอ่ยว่า “เจ๋งเลย พวก ผมล่ะชอบคนจีนอย่างพวกคุณจริงๆ พวกคุณทั้งรวย ทั้งใจกว้าง นี่นามบัตรผม ผมชื่อเซารอน แบล็กเพนเทอร์ เซารอน ถ้าวันไหนพวกคุณต้องการใช้รถ ติดต่อผมได้”
ฉินสือโอวรับบัตรมา ส่วนเหมาเหว่ยหลงเจอร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่งจึงคิดจะหาอะไรกินก่อน ตั้งแต่พวกเขากินอาหารเช้าที่โรงแรมก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
ร้านสะดวกซื้อมีชื่อว่า ‘คริส กริลล์ เบอร์เกอร์’ ที่ตกแต่งแบบเดียวกับเคเอฟซี เพียงแต่มีแคชเชียร์ตรงทางเข้าแทน
ฉินสือโอวสั่งอาหารมาสองชุด จ่ายเงินและถืออาหารไปหาที่นั่ง เขาเอ่ยยิ้มๆว่า “เจ้าของร้านนี้ช่างกล้า เอาแคชเชียร์ไปไว้ตรงทางเข้าแบบนั้น สะดวกโจร ปล้นเงินเสร็จก็ชิ่ง…”
เขาพูดไม่ทันขาดคำ รถกระบะจีเอ็มซีก็ขับเข้ามาเสียงดัง แล้วหักเลี้ยวอย่างสวยงามหมุนท้ายรถบังประตูร้าน ชายร่างกำยำสองคนสวมผ้าคลุมหัวสีดำกระโดดลงมาจากรถ ในมือถือปืนพก เป็นปืนลูกโม่ดีเอส เส้นผ่าศูนย์กลางปากกระบอก 38 ที่เล็กพริกขี้หนู และทรงพลัง ส่วนอีกคนถือไรเฟิลที่ฉินสือโอวคุ้นเคยดี…
อาวุธชิ้นโปรดของโจร ของเทพระยะประชิด ปืนลูกซองเรมิงตัน 870!
…………………………………………………………..
[1] Union Bank of Switzerland
