ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง – ตอนที่ 430 แมลงกินวิญญาณ

เพียงครู่เดียวกลิ่นเหม็นเน่าในบึงโคลนก็ยิ่งคละคลุ้งขึ้นมา
 
 
กลิ่นเหม็นเหล่านี้เกิดจากซากศพของร่างที่แหลกเละ เป็นแก๊สพิษ ที่ฟุ้งกระจายขึ้นมา พบได้ทั่วไปตามหุบเหวและสุสาน
 
 
กลิ่นเหม็นเน่าเหล่านี้เสียดแทงเข้าไปในจมูก ทั้งยังปวดร้าวภายในปอด
 
 
ทันใดนั้นเองก็เห็นว่ากลางแอ่งโคลนมีบางสิ่งบางอย่างกำลังผุดขึ้นมา
 
 
พวกมันซุ่มซ่อนอยู่ในแอ่งโคลน ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆนางเรื่อยๆ พอเข้ามาจนได้ระยะห่างจากนางอยู่ช่วงหนึ่ง ก็เห็นพวกมันผุดขึ้นมาจากโคลนแต่ละตัวมีหัวขนาดใหญ่พอๆกับหัวจระเข้ตัวโต
 
 
ตัวที่ใหญ่ที่สุดนั้น ยาวกว่าเจ็ดหรือแปดเมตร!
 
 
ตัวที่ใหญ่ทีสุดย่อมเข้ามาใกล้ที่สุด ภายใต้การนำของมัน จระเข้ตัวอื่นได้แต่จ้องมองเขม็งด้วยสองตา พวกมันจับจ้องมาที่ตู๋กูซิงหลันอย่างกระเ**้ยนกระหือรือ
 
 
ตลอดสามวันมานี้ พวกมันโจมตีมาสามรอบแล้ว ทุกครั้งล้วนถูกสัตว์อสูรของนางขับไล่ออกไป
 
 
ตลอดสามวัน สาวน้อยที่ผ่ายผอมผู้นั้นเอาแต่สลบไสล วันนี้นางตื่นขึ้นมาแล้ว แค่เห็นแววตาก็รู้แล้วว่ามิใช่เจ้านายที่จะตอแยได้ง่ายๆ
 
 
ตู๋กูซิงหลันมิได้ตื่นเต้นตกใจ นางขับพลังวิญญาณภายในร่างให้หมุนวน ลำแขนข้างหนึ่งค่อยหลุนพ้นจากโคลนตมขึ้นมา
 
 
พอพึ่งขยับตัวก็เห็นจระเข้ผีดิบเหล่านั้นพากันบุกเข้ามา
 
 
พวกมันส่ายหาง เรือนร่างที่ใหญ่โตกลับสามารถเคลื่อนไหวในโคลนตมได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ละตัวล้วนอ้าปากกว้างชุ่มเลือด ยามที่บุกเข้ามาทุกตัวล้วนก็เล็งไปที่ศีรษะของนาง!
 
 
หุบเหวไร้ก้นไม่อาจมีคนมีชีวิต!
 
 
พอจระเข้ผีดิบเหล่านั้นเข้ามาใกล้ ตู๋กูซิงหลันก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าปะทะเข้ามาในจมูก
 
 
กลิ่นน่าสะอิดสะเอียนที่เข้มข้นรุนแรงนั้น ทำให้คนจะอาเจียน
 
 
ในมือของนางหยิบยันต์ที่เปรอะเปื้อนโคลนไปหมดแล้วได้ใบหนึ่ง
 
 
เห็นแต่มุมที่มีจุดสีแดงเหลืออยู่จุดหนึ่ง โผล่ออกมาจากโคลน
 
 
ตู๋กูซิงหลันกวาดตามองไปแวบเดียว ริมฝีปากก็ร่ายคาถา ขณะที่จระเข้ผีดิบตัวใหญ่ที่สุดตัวนั้นพุ่งเข้ามา ก็เห็นนางส่งยันต์แผ่นนั้นเข้าไปในปากของมันอย่างรวดเร็ว
 
 
“ยันต์หุ่นเชิด?” วิญญาณทมิฬตื่นตะลึงไป มันนึกไม่ถึงเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้ตู๋กูซิงหลันยังจะสามารถเสกยันต์คำสาปเช่นนี้ขึ้นมาได้
 
 
ชื่อของยันต์บ่งบอกความหมาย ผู้ที่ถูกยันต์สาปนี้จะเป็นดั่งสัตว์เลี้ยง กลายเป็นหุ่นเชิดให้กับผู้บงการอย่างไร้ข้อแม้
 
 
จะสร้างยันต์นี้ได้จะต้องใช้พลังจำนวนมาก ทั้งยังอาจทำไม่สำเร็จ
 
 
ตู๋กูซิงหลันช่างเป็นตัวประหลาดจริงๆ ยิ่งตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก นางก็ยิ่งเปล่งประกายสุขุม รู้ตัวดีว่าตนเองต้องการอะไร
 
 
เพียงแวบเดียวก็เห็นยันต์ของนางเปล่งประกายสีเหลืองที่งดงามออกมา จากนั้นแสงสว่างก็ซึมซาบเข้าไปภายในร่างของจระเข้ผีดิบ
 
 
จระเข้ตัวนั้นนิ่งงันไปครู่หนึ่ง เหล่าจระเข้ที่อยู่ด้านหลังของมันก็พากันขยับเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง
 
 
ในชั่วขณะนั้นเอง ตู๋กูซิงหลันก็คว้ากรามล่างของจระเข้ที่ถูกผนึกยันต์เอาไว้ จระเข้ตัวนั้นก็ใช้กำลังฉุดนางขึ้นมาจากโคลนตม แล้วก็สะบัดนางขึ้นไปไว้บนหลังของมัน
 
 
ทั่วทั้งร่างของตู๋กูซิงหลันมีแต่โคลนดำที่เหม็นเน่า พอนางถูกสะบัดลงมาก็กึ่งนั่งกึ่งคุกเข่าอยู่บนหลังของเจ้าจระเข้ยักษ์
 
 
หลังจากนั้นก็เห็นนางถอดเสื้อคลุมบนร่างลงมาอย่างรวดเร็ว นั้นเป็นเสื้อคลุมที่จีเฉวียนใส่ให้กับนาง
 
 
เสื้อคลุมตัวนั้นถูกนางฟั่นจนกลายเป็นเชือก แล้วคล้องลงไปบนลำคอของจระเข้อย่างรวดเร็วใช้เป็นบังเ**ยน
 
 
นางกวาดตามองไปรอบด้าน ทุกที่ล้วนมีแต่กลิ่นเน่าเหม็นแต่เมื่อตั้งใจฟังก็ยังได้ยินเสียงสายลมที่พัดผ่านความเงียบงัน
 
 
ตู๋กูซิงหลันใช้บังเหยียนบังคับเจ้าจระเข้ยักษ์ตัวนั้นได้เคลื่อนที่ไปทางที่มีสายลม
 
 
เมื่อมีลมแปลว่ามีทางออก นางขยับข้อมือ ก็รู้สึกได้ว่าด้ายผูกชะตายังอยู่
 
 
จีเฉวียนยังมีชีวิตอยู่ …..เพียงแต่ว่าเส้นด้ายยิ่งทียิ่งเปราะบาง สถานการณ์ของเขาจะต้องย่ำแย่อย่างแน่นอน
 
 
พอคิดถึงตราประทับบงกชบนบั้นเอวของเขา สายตาของตู๋กูซิงหลันก็ยิ่งเคร่งขรึมกว่าเดิม
 
 
พอจระเข้ยักษ์ว่ายไปตามแอ่งโคลน เหล่าจระเข้ผีดิบตัวอื่นก็ก็พากันว่ายตามมาอย่างแน่นขนัด ไล่ตามมาตลอดทาง
 
 
ตอนนี้ตู๋กูซิงหลันไม่มีกำลังเหลือเฟือจะไปรับมือกับพวกมัน เป้าหมายแรกของนางก็คือไปให้ไกลจากบึงโคลนนี้ สำรวจสภาพโดยรอบให้ชัดเจน ตามหาจีเฉวียน จากนั้นก็พาเขาไปจากที่นี่
 
 
หุบเหวไร้ก้นบึ้ง……..
 
 
จระเข้ยักษ์เคลื่อนไหวได้รวดเร็ว ลมเหม็นเน่าพัดผ่านใบหน้าติดบนผิวจนเหนอะหนะ
 
 
ตู๋กูซิงหลันใช้มือปาดไปปาดมาอยู่สองครั้ง ขณะเดียวกันพยายามรักษาด้ายผูกชะตาไม่ให้จางหายไป
 
 
พอเงยหน้าขึ้นมาดู ก็เห็นรอบด้านมีแต่หุบเหวที่มืดมิดไปหมด มองอย่างไรก็มองไม่เห็นด้านบน
 
 
ท่ามกลางกลิ่นเหม็นเน่า คล้ายกับว่ามีบางสิ่งกำลังลอยละล่องมาอย่างช้าๆ
 
 
เห็นแต่เพียงเงาเลือนลางที่ดูแปลกประหลาดลึกลับ
 
 
พวกมันมีไอหยินหนาแน่น….คล้ายจะเป็นวิญญาณคนตายที่ไม่อาจหลุดพ้น
 
 
นางทอดถอนใจ ปรับลมหายใจของตนเอง ไม่ไปสนใจสิ่งที่กำลังล่องลอยไปมาเหล่านั้น
 
 
หลังจากที่จระเข้ยักษ์เคลื่อนไปข้างหน้าเรื่อยๆ เบื้องหน้าคล้ายจะมีแสงสว่างจางๆ
 
 
พอขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆถึงได้เห็นว่าแสงสว่างเล็กๆที่ล่องลอยไปมานั้น คือบางสิ่งที่คล้ายคลึงกับหิงห้อย
 
 
พอตู๋กูซิงหลันพึ่งไปถึง เหล่า ‘หิ่งห้อย’ ก็กรูกันเข้ามาราวกับฝูงผึ้ง หิ่งห้อยเหล่านั้นพากันโบกปีก พุ่งเข้ามายังร่างของนาง
 
 
“แมลงกินวิญญาณ!” วิญญาณทมิฬเกาะอยู่บนบ่าของตู๋กูซิงหลัน ร่างที่หดเล็กอยู่เมื่อครู่กลายเป็นสุนัขป่าตัวใหญ่อีกครั้ง
 
 
มันสะบัดหางส่ายไปมา ช่วยตู๋กูซิงหลันขับไล่แมลงเหล่านั้น
 
 
แมลงกินวิญญาณดูดกินพลังวิญญาณเป็นอาหารหลัก ต่อให้เป็นผู้ที่ฝึกฝนจนมีร่างกายแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าก็ยังสามารถดูดกลืนจนกระดูกกรอบได้เช่นกัน!
 
 
ตอนนี้พวกมันแต่ละตัวล้วนอ้วนท้วนราวกับแม่พันธุ์ ไม่รู้ว่าดูดกลืนพลังวิญญาณของผู้ฝึกฝนไปมากมายเพียงใด
 
 
เหล่าคนที่ตกลงมาต่อให้ไม่ถึงหมื่นแต่ก็คงมีอยู่นับพัน
 
 
ตู๋กูซิงหลันฟุบร่างลงไป หยิบยันต์ขึ้นมาในมืออีกหลายใบ
 
 
ครั้งนี้ ยันต์เหล่านั้นถูกเขวี้ยงไปทางเหล่าจระเข้ที่ยังคงไล่ตามมาอย่างบ้าคลั่งเหล่านั้น
 
 
พอยันต์มากมายถูกผนึกลงไป ก็เห็นบนร่างของพวกมันเปล่งแสงสีเงินออกมา
 
 
แสงสีเงินบนร่างร่างของพวกมันเกิดจากยันต์คำสาปของตู๋กูซิงหลัน ที่คล้ายจะเป็นพลังวิญญาณ
 
 
เหล่าแมลงวิญญาณพอเห็นเข้า ก็คลุ้มคลั่งขึ้นมา ละทิ้งตู๋กูซิงหลันแล้วพากันไปกลุ้มรุมอยู่บนตัวของจระเขีผีดิบเหล่านั้น
 
 
วิญญาณทิมฬหันกลับไปมองดูก็เห็นศีรษะที่ใหญ่โตของจระเข้เหล่านั้นเพียงแค่ชั่วขณะเดียวก็ถูกแทะกัดกินจนสามารถมองเห็นกระดูกได้เลย!
 
 
สวรรค์!
 
 
เจ้าพวกนั้นไม่เพียงแต่ดูดกินพลังวิญญาณ แม้แต่เนื้อและกระดูกก็ยังไม่เว้น!
 
 
มิน่าเล่าหุบเหวไร้ก้นบึ้งนี่จึงเป็นสุสานของสิ่งมีชีวิต เพียงแค่เจอเจ้าพวกนี้ ต่อให้ไม่ตายก็ต้องถูกลอกหนังออกมาชั้นหนึ่งแล้ว!
 
 

 
 
………………………………
 
 
ตอนต่อไป “จระเข้น้อยที่น่ารัก”
 
 
ไรท์ : หืม มันใช่หรือ?