ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2248

บทที่ 2248
และตนในฐานะที่เป็นเถ้าแก่ของเธอ ถ่ตนโทรหาเธอ ก็ต้องสร้างแรงกดดันให้เธออย่างแน่นอน เกิดกระทบธุระสำคัญของเธอจะไม่ค่อย
เหมาะสมเทำาไหร่
ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงพูดกับฉินกางว่า “ไม่เป็นไรครับ พวกเราเริ่มกันไปก่อนเลยครับ”
ยังไง สำหรับเย่เฉินแล้ว การจัดงานเลี้ยงวันนี้เป็นเรื่องรอง การให้ของขวัญทุกคนคนล่ะหนึ่งขึ้น จึงจะเป็นเรื่องสำคัญ
ถ้คืนนี้หวังตงเสีวี่ยนมไม่ได้ ตก็ไม่จำเป็นต้องเร่งรัดเธอ รอให้มีโอกาสค่อยเอายาให้เธอก็ได้
เมื่อฉินกางได้ยินดังนี้ จึงรีบพูดกับทุกคนว่า “มาๆๆ เชิญทุกท่านมาที่ห้องอาหารครับ งานเลี้ยงคืนนี้ของเรากำลังจะเริ่มขึ้นแล้วครับ”
จากนั้นทุกคนก็ตามฉินกางมาที่ห้องอาหาร พ่อครัวของตระกูลฉินกำลังวางออเดิฟเย็นสิบหกอย่าง บนโต๊ะที่ใหญ่โต
คุณท่านช่งยิ้มพลางกล่าว “ประธานฉินครับ แค่ออเติฟเย็นก็ปาเข้าไปสิบทกอย่างแล้ว นี่มันฟุมเฟือยเกินไปหน่อยมั้ยครับ?”
ฉินกางกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “ไม่หรอกครับท่านซ่ง ทุกคนล้วนเป็นแขกวิไอพีของผม แล้ววันนี้เจ้าภาพจริงๆก้ไม่ใช่ผม แต่เป็นอาจารย์เ
งานเลี้ยงต้องจัดขนาดใหญ่สุดสิครับ”
คุณท่านซ่งพยักหน้า ยิ้มพลางกล่าว “งั้นก็ขอบคุณการต้อนรับขับสู้ของประธานฉินและอาจารย์เยนะครับ!”
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าว “ท่านซ่งไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอกครับ รีบนั่งเถอะๆ!”
ทุกคนต่างพากันนั่งลง ฉินกางไต้หาคนถือเหล้าเหมาถายที่สะสมไว้มาหลายขวด
หลังจากที่รินให้กับทุกคนแล้ว เย่เฉินยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้น กล่าวอย่างจริงจังมากว่า “ขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้ และต้องยิ่งขอบคุณ
ประธานฉินที่ช่วยจัดการทุกอย่างให้ครับ ผมขอดื่มให้กับทุกคน!”
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนี้แล้ว ต่างพากันยืนและยกแก้วเหล้าขึ้น ท่านซือเทียนฉีรีบกล่าวว่า “อาจารย์เยครับ! ทุกท่านที่นั่งอยู่ที่นี่ ไม่มีใครที่
ไม่ได้รับพระคุณจากท่าน ท่านจะเกรงใจกับเรา ขนาดนี้ทำไมกันครับ”
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าว “ครับ! คำพูดที่เกรงใจจะไม่พูดแล้วนะครับ ทุกท่านหมดแก้วกันครับ!”
ทุกคนบนโต๊ะอาหารพูดพมกันว่า “หมดแก้ว!”
จากนั้น เยเฉินได้รินเหลำาให้ตัวเองเต็มแก้วอีกครั้ง แล้วกล่าว “ตอนตรุษจีน ทุกคนค่อนข้างฟมเฟือยกันจริงๆ เอาจริงนะ ในใจผมรู้สึกไม่
ค่อยดีเท่าไหร่เลยครับ”
พูดพลาง เย่เฉินพูดอีกว่า “แต่ คำพูดที่เกรงใจจะไม่พูดแล้วนะครับ ดังนั้นต่อจากนี้หวังว่าทุกคนจะไม่เกรงใจกับผมแล้วนะครับ”
ทุกคนต่างพากันพยักหน้า ในใจบางคนเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว
พวกเขาไม่เหมือนหวังตงเสวี่ยนตรงที่ พวกเขาล้วนได้รับเวซภัณฑ์ซองเย่ฉิน และตอนตรุษจีนพวกเขาพากันไปสวัสดีปีใหม่ที่บ้านของเย่
เฉิน ตอนนั้นเย่เฉินบอกให้ฉินกางเตรียมของบางอย่าง ทุกคนก็รู้ได้ทัน ว่าเยเฉินเตรียมกลั่นยาเป็นของขวัญให้คืนกลับมา
แต่หวังตงเสวี่ยน ไม่ได้รับยาที่เย่เฉินให้ม ตอนสวัสดีปีใหม่ก็ไม่ใด้ไปกับเย่เฉิน ดังนั้นเธอไม่รู้เลยแม้แต่น้อย ว่วันนี้เป้าหมายที่เย่เฉินเลี้ยง
อาหารวันนี้เพื่ออะไร
ถ้าเธอรู้ ว่าวันนี้เย่ฉินจะเอายาช่วยหัวใจที่รักษาทุกโรคให้ทุกคน งั้นเธอก็ไม่มีทางพลาดโอกาสนี้เด็ดขาด
เพราะเพียงแค่ได้ยาช่วยหัวใจหนึ่งมืด กิสามารถรักษาอาการของพ่อเธอให้หายขาดได้โดยสิ้นเชิง
เย่เฉินปลี่กตัวออกมาชั่วคราว เอายาที่เตรียมไว้แล้วของตัวเองออกจากรถ เมืดนั้นที่เตรียมไว้ให้หวังตงเสวี่ยน เขาใส่ไว้ในกระเป๋าเรียบร้อย
แล้ว
จากนั้น เขาถือยาบางส่วนกลับมาที่โต๊ะ เอากล่องที่ใส่ยาออกมาล่ะกล่อง ตั้งใจพูดว่า “ทุกท่านครับ นี่คือยาช่วยหัวใจบางส่วนที่ผมให้
ประธานฉินเตรียมวัตถุติบเพื่อกสั่ในช่วงนี้ ยาตัวนี้ไม่กลำพูดว่าอายุวัฒนะ แต่อย่างน้อยก็รักษาได้หลายโรค และสามารถรักษาแผลฉกรรจ์ได้
หวังว่าทุกท่านจะเก็บไร้อย่างดี แล้วค่อยหยิบออกมาใช้ในช่วงเวลาสำคัญ”
ทุกคนมองเย่เฉินเอายาออกมา แต่ล่ะคนทั้งตัใจ ทั้งซาบซึ้ง
ขณะนี้หงห้าไม่พูดไม่จา ยืนนอ้อมเก้าอี้ คุกเข่าทั้งสองอย่างภักดี กล่าวอย่างตื้นตันว่า “หงห้า ขอบคุณสำหรับยาที่อาจารย์เยให้มาครับ!”
ทุกคนเห็นดังนี้ ก็ไม่ต่างกัน ทุกคนต่างยืนขึ้นคุกเข่าด้านหนัาเย่ฉิน กล่าวอย่างพร้อมเพรียงว่า “ขอบคุณสำหรับยาที่อาจารย์เยให้มา!”