เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 403 ท่านประธานอยู่เฉยๆ จะได้ไหม

หลินเช่อหันกลับไปมอง เป็นแบบนั้นจริงๆ ขาของกู้จิ้งเจ๋อยาวมาก
 
 
เฉินโยวหรานบอก “อีกทั้ง กู้จิ้งเจ๋อมาอยู่ในห้องของฉันด้วย โอ๊ย เรื่องนี้ต้องให้พ่อค้าคนกลางรู้ ต่อไปต้องเขียนว่า กู้จิ้งเจ๋อเคยมาที่นี่ ไม่รู้ว่าราคาจะพุ่งสูงขนาดไหน”
 
 
“พอแล้วเธอนี่ เร็วเลย” หลินเช่อรีบหยุดความตื่นเต้นของเฉินโยวหราน
 
 
เฉินโยวหรานทำหม้อไฟด้วยความระมัดระวัง ทั้งสามนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร เฉินโยวหรานบอกอายๆ “ท่านประธานคะ ที่นี่คับแคบไปหน่อยนะคะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองแล้วบอก “ไม่เป็นไรครับ”
 
 
เฉินโยวหรานบอก “อาหารก็ไม่ได้อร่อย ก็แค่หม้อไฟ คุณเลือกทานได้เลยนะคะ”
 
 
หลินเช่อมองดูในหม้อ น้ำซุปพวกนั้น ดูไม่ได้น่าทาน เงยหน้ามองกู้จิ้งเจ๋อ “เฉินโยวหรานก็คนกันเองทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ชอบ ก็บอกตรงๆ ได้เลย”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมอง ทว่ากลับบอก “เปล่าซะหน่อย ผมไม่ได้ไม่ชอบ และผมก็ไม่เคยกินของแบบนี้ แค่อยากลองดู”
 
 
สัมผัสได้ถึงท่าทีเป็นมิตรของกู้จิ้งเจ๋อ เฉินโยวหรานรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะลอยแล้ว
 
 
ทัศนคติดีจังเลย ดีมากๆ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อทานพวกที่ต้มเสร็จแล้ว รู้สึกว่ามันอร่อยมาก
 
 
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเงยหน้าขึ้น เห็นทั้งสองกำลังกินหม้อไฟด้วยกัน แม้ว่าจะทั้งร้อนและเผ็ด แต่ก็ยังมีความสุข ยิ่งรู้สึกว่ามันน่าสนใจมากขึ้น
 
 
ไม่นานก็ทานเสร็จแล้ว กู้จิ้งเจ๋อเผ็ดจนตาแดงไปหมดแล้ว
 
 
หลินเช่อเทน้ำให้เขาไม่หยุด
 
 
“เป็นไงบ้างคะ ยังเผ็ดอยู่ไหม”
 
 
“โอเคแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”
 
 
“ครั้งก่อนที่กินหม่าล่าทังก็ไม่เผ็ดเท่าครั้งนี้ เผ็ดมากเลยใช่ไหมคะ”
 
 
นึกถึงหม่าล่าทังครั้งก่อนขึ้นมา
 
 
เขายังจำได้ว่า ตอนนั้น เธอใช้วิธีพิเศษ ช่วยให้เขาหายเผ็ด
 
 
วิธีพิเศษนั่นก็คือ…ใช้น้ำลาย
 
 
ดวงตาเขาเป็นประกายวิบวับมองไปยังหลินเช่อ สายตานั้นช่าง…
 
 
เฉินโยวหรานที่อยู่อีกฝั่งสังเกตเห็นก็ขนลุกขนพองขึ้นมา
 
 
ทั้งสองคนนี้ทำให้เธอแทบกระอักเลือด
 
 
แม้ว่าพวกเขายังทะเลาะกันอยู่ก็ตาม
 
 
ตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
 
 
หลินเช่อแปลกใจ ใครกันมาเวลานี้
 
 
เฉินโยวหรานลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เปิดประตูออก มองเห็นหยางหลิงซินยืนอยู่หน้าประตู แปลกใจเล็กน้อย
 
 
“โอ๊ะ เธอมาได้ยังไง”
 
 
หยางหลิงซินรีบบอก “เอ่อ ฉันเอาของมาส่งพี่เช่อค่ะ บทของวันพรุ่งนี้ แก้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะพี่หมินหมิ่นไม่อยู่ ตอนนี้ฉันเลยต้องเป็นคนรับผิดชอบค่ะ พอรู้ว่าพี่เช่ออยู่ที่นี่ก็รีบมาเลย…”
 
 
เพียงเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นว่ากู้จิ้งเจ๋อก็อยู่ที่นี่
 
 
เขานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารธรรมดา แต่ว่า แม้จะเป็นห้องคับแคบ แต่ก็ยังบดบังความมีเสน่ห์น่ามองของเขาไม่ได้
 
 
หยางหลิงซินตกใจ ไม่คิดว่ากู้จิ้งเจ๋อจะมาอยู่ที่นี่
 
 
หลินเช่อรีบลุกขึ้นมา “อ้อ เสี่ยวซิน ลำบากเธอแล้ว ทานอะไรหน่อยไหม เมื่อสักครู่เราพึ่งกินหม้อไฟไปน่ะ”
 
 
หยางหลิงซินสังเกตเห็นแล้ว รู้สึกเสียดายอยู่ในใจ ทำไมเมื่อสักครู่ไม่รีบมานะ
 
 
“ฉันทานไปแล้วค่ะ อีกทั้งพวกคุณก็ทานอิ่มแล้วด้วย”
 
 
นั่นสิ หลินเช่อยิ้มอายๆ กู้จิ้งเจ๋อลุกขึ้นยืน “เอาล่ะ ผมกลับไปพักผ่อนก่อนนะ”
 
 
เฉินโยวหรานเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งไปลากหลินเช่อมา “รีบไปส่งประธานกู้เร็ว”
 
 
“ใกล้ขนาดนี้ มีอะไรต้องไปส่ง…” หลินเช่อถูกผลักออกมา คิ้วขมวดขึ้น ใบหน้าแดงก่ำมองกู้จิ้งเจ๋อ
 
 
ใกล้ขนาดนี้เหรอ
 
 
หยางหลิงซินมองทั้งคู่ด้วยความสงสัย
 
 
เฉินโยวหรานกลับออกแรงผลักหลินเช่อออกไป “แขกมา เธอไม่มีมารยาทหน่อยหรือไง อีกอย่างประธานกู้พึ่งจะมาที่นี่ อาจจะยังไม่คุ้นเคย เธอก็ไปช่วยแนะนำเขาหน่อย เกิดใช้ห้องน้ำไม่เป็นหรืออะไรแบบนี้ แบบนั้นมันจะไม่ดีนะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองเธอ ไม่พูดอะไร เดินตรงออกไป
 
 
เฉินโยวหรานคนนี้ พยายามจับคู่เขาทั้งสองอย่างเห็นได้ชัด ทำให้รู้สึกอายเล็กน้อย
 
 
แต่เพราะแบบนั้น หลินเช่อเองก็จำเป็นต้องตามออกมา
 
 
เมื่อออกมาด้านนอก กู้จิ้งเจ๋อหันมามองหลินเช่อ
 
 
หลินเช่อก็บอกท่าทางเขินอาย “เอาล่ะ คุณกลับไปได้แล้ว”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อกลับคว้าแขนเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอไป
 
 
หลินเช่อรีบบอก “คุณทำอะไรน่ะ ที่นี่คนอยู่เยอะนะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อหัวเราะ ดึงหลินเช่อมาหยุดอยู่ตรงหน้า จากนั้นผลักเธอเข้าชิดผนังกักเธอเอาไว้ “คนเยอะแล้วยังไง ฉันอยากสนิทสนมกับภรรยาฉันหน่อย พวกเขาจะมายุ่งอะไรด้วย”
 
 
“…”
 
 
เธอถูกผลักให้ติดผนัง โน้มตัวลงมา เขามองเธอ ริมฝีปากคลอเคลียอยู่ที่ข้างหูเธอ “ฉันเผ็ดมากเลย เธอจะไม่ช่วยทำให้มันหายหน่อยเหรอ”
 
 
หลินเช่อชะงัก จากนั้นก็นึกถึงครั้งก่อนขึ้นมาได้ ตอนที่กินหม่าล่าทัง เขารู้สึกเผ็ด จากนั้นก็…
 
 
ใบหน้าของหลินเช่อแดงระเรื่อขึ้นมา เขาอย่ามาคิดทำอะไรตรงนี้นะ
 
 
เธอรีบบอก “คุณ คุณวิ่งแจ้นมาถึงที่นี่เพราะเรื่องแบบนี้เหรอ”
 
 
“จะเป็นไปได้ยังไง ฉันบอกแล้ว ว่ามาหาประสบการณ์”
 
 
“งั้นตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่” หลินเช่อจ้องมองกู้จิ้งเจ๋อ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อแค่คิดถึงเธอเท่านั้น
 
 
ไม่เจอหนึ่งวัน ก็คิดถึงมากแล้ว ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ดีเลย
 
 
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่เธอทำแบบนี้กับเขา
 
 
ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น กล้ามาทำแบบนี้กับเขา คงโดนดีดออกจากประเทศซีไปนานแล้ว คงได้ไปจองหองอยู่ทะเลทรายซาฮาร่าแล้ว แต่ว่า หลังจากที่เธอดื้อรั้นไม่เชื่อฟังเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังคิดถึงเธอ จนต้องรีบตามมาถึงที่นี่
 
 
ความรู้สึกแบบนี้มันจะดีได้อย่างไร โดยเฉพาะ คนที่อยู่เหนือทุกสิ่งอย่างเขา
 
 
แต่ว่า ถึงแม้เธอจะทำให้เขาโกรธ เขาก็ยังคิดถึงเธอ อยากมาที่นี่ อยากมาหยอกล้อเธอ
 
 
“หาประสบการณ์อยู่อพาร์ตเมนต์.. .และถือโอกาส …ที่อพาร์ตเมนต์สักครั้ง จะรู้สึกยังไงนะ” เขาหัวเราะแนบชิดใบหูของเธอ
 
 
“…”
 
 
หลินเช่อได้ยินดังนั้นใบหน้ายิ่งแดงขึ้น มือที่อยู่ด้านบนตีไปที่ไหล่ของเขา “เกลียดที่สุด ปล่อยนะ ปล่อย ใครจะไปห้องของคุณกัน คุณไปอยู่คนเดียวเลย ฉันจะนอนคุยกันเตียงเดียวกับโยวหราน”
 
 
“กับฉันคุยไม่ได้เหรอ” กู้จิ้งเจ๋อหน้าบูดบึ้ง
 
 
“ไม่ได้ มือไม้คุณอยู่ไม่สุข คุยกันดีๆ ได้ที่ไหน”
 
 
“เหลวไหล ถ้าเธอยอมให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะคุยเป็นเพื่อนเธอก็ได้”
 
 
“เกลียดที่สุด หลบไป ถ้าต้องการ ผู้หญิงของคุณก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ คุณก็ไปคุยกับพวกเธอโน่น หลบไป อย่ามารบกวนเวลาของฉันกับเฉินโยวหรานนะ” หลินเช่อเตะไปที่ขาเขาอีกครั้ง
 
 
แน่นอนว่ากู้จิ้งเจ๋อไม่ได้รู้สึกเจ็บ ทว่าเขากลับส่งเสียงเย้ยหยัน
 
 
สายตามองไปยังร่างของหญิงสาว หันกลับมา
 
 
หลินเช่อพึ่งค้นพบว่า ด้านหลังมีคนยืนมองอยู่
 
 
หยางหลิงซินไม่รู้ออกมาจากห้องเฉินโยวหรานตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนมองทั้งสองอยู่ที่หน้าประตู ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น
 
 
ใบหน้าหลินเช่อแดงขึ้นมาทันใด เมื่อสักครู่ หยางหลิงซินจะเห็นหรือเปล่านะ