หัวหน้าผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่พิจารณาไตร่ตรองกล่าวขึ้นว่า ＂ใต้เท้าซวี ท่านสารภาพผิดต่อฝ่าบาทเถิด ยืนยันความจริงว่าองค์ชายหกมอบยาให้ท่าน ไม่อย่างนั้นรอหลังจากฝ่าบาทตรวจสอบความจริงเสร็จสิ้น แม้แต่โอกาสที่จะลดโทษเป็นเบายังไม่มีเลย เฮ่อเซียงกับพวกข้าคุยกันแล้ว หากฝ่าบาทสืบสวนเรื่องที่ท่านกับองค์ชายหกของเย่เหลียงสมคบคิดกันจริง พวกข้าต้องออกหน้ารับประกันเพื่อทันอย่างแน่นอน ＂
ซวีเวยน้ำตาคลอเบ้า เกิดความรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างมากกล่าวว่า ＂เพียงแค่ไม่ให้ครอบครัวของข้ามาพัวพันด้วย เอาชีวิตแก่ๆของข้านี้ก็ไม่เป็นไร………………….＂
ด้วยเหตุนี้วันต่อมาตอนทำพิธีการเคารพเข้าเฝ้า ซวีเวยถูกเบิกตัวขึ้นศาลเพื่อมาไต่สวนบนราชสำนัก นำเอามาพูดว่าองค์ชายหกยุยงเขาอย่างไร เรื่องให้ยาก็ให้พูดออกมาอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ขุนนางเฒ่าเหล่านั้นบุกรุดหน้าขึ้นยืนออกมาอย่างห้าวหาญ กราบทูลเฉินเสียนที่นั่งอยู่ด้านบนว่า ＂กราบทูลฝ่าบาท ตลอดชีวิตของหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินสุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวัง ซื่อสัตย์สุจริตต่อตำแหน่งหน้าที่ เขาเพียงแค่เลอะเลือนชั่วขณะ ไม่มีทางมีใจออกห่างจากฝ่าบาทและราชสำนักอย่างแน่นอน ！ บรรดาขุนนางยินยอมเอาเกียรติคุณของตนมารับประกันเลยพ่ะย่ะค่ะ！＂
ซวีเวยกล่าวอ้อนวอนว่า ＂กระหม่อมทำผิดอย่างร้ายแรง รู้อย่างลึกซึ้งว่าไร้หนทางกอบกู้กลับมา กระหม่อมมีเพียงสิ่งเดียวที่อยากขอร้อง ขอร้องฝ่าบาทได้โปรดปล่อยครอบครัวกระหม่อมด้วยเถิด！กระหม่อมตกลงสู่ยมโลก ก็จะสำนึกในบุญคุณของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ！＂
เฉินเสียนกล่าวอย่างราบเรียบว่า ＂ทหาร นำตัวเขาลงไปได้＂
ตอนที่ในพระราชวังกำลังทำพิธีการเข้าเฝ้าตอนเช้า ท้องฟ้าค่อยๆสว่างเจิดจ้า เมฆมีแสงสีเรืองรอง ซูเซี่ยนไม่นอนขี้เกียจ ทั้งสองพ่อลูกพากันตื่นแต่เช้า
หลังจากที่กินอาหารเสร็จ ทั้งสองนั่งบนระเบียงทางเดินดื่มชาตอนเช้าด้วยกัน
ซูเจ๋อกล่าวว่า ＂วันนี้ท่านแม่ของเจ้าอาจจะไปสร้างความยุ่งยากให้องค์ชายหกของเย่เหลียง＂
มือน้อยๆของซูเซี่ยนกอบกุมถ้วยชายกขึ้นมาดื่มจิบหนึ่งกลืน แล้วกล่าวว่า ＂เช่นนั้นข้าดื่มถ้วยนี้เสร็จก็ต้องกลับไปแล้ว เขาจิตใจไม่ดี ข้ากลัวว่าท่านแม่จะเสียเปรียบ＂
ซูเจ๋อพยักหน้า
แม้จะพูดว่าเฉินเสียนไม่ถึงขนาดเสียเปรียบให้กับองค์ชายหก แต่มีลูกชายกลับไปดู ก็ดีอยู่บ้าง
ทันทีหลังจากนั้นทั้งสองพ่อลูกได้เงียบอึมครึมลงชั่วขณะ สีหน้าเป็นหนึ่งเดียวกัน คล้ายดั่งกำลังเพลิดเพลินเสพความสงบและแสงในยามเช้า
ทันใดนั้นซูเซี่ยนกล่าวขึ้นอีกว่า ＂ท่านพ่อ การนอนจำเป็นต้องมีลีลาท่าทางบนเตียงหรือ?＂
＂หืม?＂
＂ไม่กี่วันก่อนหน้าตอนที่ท่านแม่ไปที่พระตำหนักฉีเล่อได้ทะเลาะกับองค์ชายหกเย่เหลียง ได้ยินท่านแม่บอกว่าลีลาท่าทางบนเตียงของท่านพ่อดีเยี่ยม ＂ซูเซี่ยนหันศีรษะมา ไร้เดียงสาอีกทั้งยังแปลกใจมองไปที่ซูเจ๋อ แล้วกล่าวว่า ＂ทำอย่างไรถึงจะมีลีลาท่าทางบนเตียงดีหรือท่านพ่อ?＂
ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย กล่าวขึ้นว่า ＂เจ้ายังเด็ก เวลานอนยังไม่จำเป็นต้องมีทักษะเช่นนั้น＂
＂เพราะเหตุใดหรือท่านพ่อ?＂
ซูเจ๋อกล่าวอย่างจริงจังสง่าผ่าเผยว่า ＂นั่นใช้กับการนอนไม่หลับ เจ้ามีอาการนอนไม่หลับหรือไม่?＂
ซูเซี่ยนคิด แล้วกล่าวว่า ＂ข้าไม่มีนะท่านพ่อ＂
ซูเจ๋อใช้นิ้วมือลูบไล้ถ้วยชา กล่าวถามด้วยความสนใจว่า ＂ตอนที่ท่านแม่ของเจ้าทะเลาะกับองค์ชายหก ยังพูดสิ่งใดอีกหรือไม่?＂
ซูเซี่ยนก็เลยเล่าเรื่องวันนั้นที่พระตำหนักฉีเล่อให้กับซูเจ๋อฟังหนึ่งรอบ เฉินเสียนประมาทเลินเล่อแล้ว แม้ซูเซี่ยนจะอายุน้อย นึกถึงเมื่อสมัยนั้นที่เขาไปที่โรงน้ำชาเพื่อฟังการสอนตำรา แม้ว่าจะมีสิ่งที่ฟังแล้วไม่เข้าใจความหมาย แต่ทว่าเขากลับท่องทีละคำทีละประโยคได้ อยู่ที่พระตำหนักฉีเล่อแม้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจฟังแต่ก็ผ่านหูแล้วไม่สามารถลืมได้ หากว่าเธอรู้ว่าซูเซี่ยนมาขอคำชี้แนะจากท่านพ่อของเขาล่ะก็ เวลานั้นจะต้องไม่ปากไวเป็นแน่
ซูเจ๋อหรี่เปลือกตาแคบลง กระตุกริมฝีปากแล้วหัวเราะออกมา กล่าวขึ้นว่า ＂ทะเลาะกับผู้อื่น นางทะเลาะจนยิ่งใหญ่＂
＂ตอนที่ท่านพ่อไม่อยู่ ท่านแม่มักจะมั่นใจเช่นนี้ ＂ซูเซี่ยนวางถ้วยชาลง ลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวว่า ＂ท่านพ่อพักผ่อนมากๆ ข้าต้องกลับแล้ว＂
เวลานี้เฉินเสียนก็เพิ่งเสร็จพิธีการเข้าเฝ้ากลับมา แล้วคิดว่าจะจัดการกับเย่ซวิ่นที่อยู่ในพระตำหนักฉีเล่ออย่างไร ใจร้อนเข้าไปอย่างนี้ อาจจะไม่เพียงแต่ไม่ได้ยาถอนพิษ แต่ยิ่งจะทำให้เขาลำพองใจมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าความตั้งใจเดิมของเฉินเสียนไม่ได้ต้องการไปเอายาถอนพิษ
ซูเจ๋อไม่ได้รับพิษ และก็ไม่ต้องการยาถอนพิษ ต้องการไปเอายาถอนพิษ มันเป็นเพียงการหันเหความสนใจของกลุ่มขุนนาง
เฉินเสียนจำได้ว่าเมื่อก่อนซูเจ๋อเคยพูดกับเธอ ว่าเธอต้องเอาหัวหอกหันไปทางเย่ซวิ่น ทำให้เหล่าขุนนางรู้สึกว่าเขาทำลายผลประโยชน์ของต้าฉู่ เช่นนี้เหล่าขุนนางถึงจะได้ยืนจุดยืนเดียวกันกับเขา เธอต้องการจัดการเขาก็ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ
ซูเซี่ยนกลับมา คุยกับท่านแม่กันสองคนอยู่ในห้องบรรทมสักครู่หนึ่ง ก็เตรียมตัวมุ่งหน้าไปที่พระตำหนักฉีเล่อ
ตอนที่เดินทางไป ซูเซี่ยนซ่อนใบชากล่องหนึ่งไว้ในเสื้อ ยังคงกล่าวว่า ＂นำสิ่งนี้ติดตัวไว้นะ＂
เย่ซวิ่นยังนับว่าได้รับข่าวสารไว ตอนนี้รู้แล้วว่าหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินนำเรื่องของเขาพูดบนราชสำนัก แต่เขาก็ไม่ได้ตื่นตระหนก รู้ว่าเฉินเสียนต้องมาแน่นอน เพราะฉะนั้นเลยได้เตรียมชาไว้เรียบร้อย
ทั้งสองแม่ลูกเดินเข้ามาที่พระตำหนักของเย่ซวิ่น เงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้านั่นของเขายิ้มราวกับดอกไม้ แทบอยากที่จะต่อยไปบนใบหน้านั้นสักหมัด
เย่ซวิ่นกล่าวว่า ＂ฝ่าบาทเดินเข้ามาที่พระตำหนักของข้าเร็วดี เช่นนี้ก็ดีมาก ความรู้สึกของพวกเราก็ค่อยๆปลูกฝังกัน＂
เฉินเสียนกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า ＂เป็นเจ้าที่เจตนาวางยาลอบสังหารขุนนางคนสำคัญของข้า เจ้าควรที่จะได้รับโทษอย่างไร?＂
เย่ซวิ่นกระพริบตาราวกับผู้ที่ไร้ความผิด กล่าวขึ้นว่า ＂ฝ่าบาทพูดสิ่งใดกัน ข้าฟังไม่ค่อยเข้าใจเลย＂
เฉินเสียนกล่าวว่า ＂หัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินของข้าได้รับสารภาพออกมาแล้ว ต้องการให้ข้าเชิญเจ้าไปที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่เพื่อยันกันกับเขาหรือไม่?＂
เย่ซวิ่นกล่าวว่า ＂ฝ่าบาท ข้าอยู่ในพระตำหนักมาตลอด ทั้งไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนซูเจ๋อที่เรือน และก็ไม่ได้มอบใบชาอะไรให้แก่เขาเลย เหตุใดข้าจะต้องวางแผนพยามสังหารเขากันล่ะ?＂
เฉินเสียนกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า ＂ยานั่น เป็นเจ้าที่ให้ใช่หรือไม่?＂
＂ยา?＂เย่ซวิ่นหัวเราะขึ้นมา ＂เป็นข้าที่มอบให้ แต่ข้าไม่ได้ให้เอาไปปะปนผสมในใบชาเพื่อมอบให้แก่ซูเจ๋อดื่ม เกี่ยวอะไรกับข้า?＂
เฉินเสียนหรี่ตา จ้องเย่ซวิ่นเขม็ง เขาเป็นที่พึ่งพาเธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เพราะฉะนั้นเขาเลยทำตามอำเภอใจมิได้เกรงกลัวผู้ใด
เย่ซวิ่นกล่าวอีกว่า ＂ข้าเพียงได้ยินใต้เท้าซวีบอกว่าในเรือนของเขามีหนูก่อความวุ่นวาย เขามอบยาให้เขาเอากลับไปให้หนูเพียงเล็กน้อย นี่ก็ผิดหรือ? ยาอยู่ในมือของใต้เท้าซวี จะใช้อย่างไรมันก็เป็นสิทธิของเขา ข้าไม่ได้ต้องการให้เขาไปทำร้ายซูเจ๋อ ฝ่าบาทไม่ใช่ว่าควรไปเล่นงานใต้เท้าซวีหรือ? ท่านคิดว่าหากมีคนไปที่ร้านยาสมุนไพรต้องการที่จะซื้อยาไปทำร้ายคน เถ้าแก่ร้านยาสมุนไพรต้องถูกตัดสินคดี เช่นนั้นผู้ใดจะกล้าเปิดร้านยาสมุนไพรกันล่ะ? มีผู้ซื้อมีดไปสังหารผู้อื่น ผู้ใดจะกล้าตีมีด?＂
เย่ซวิ่นฝีปากดี เจ้าสำนวน เฉินเสียนจำใจต้องยอมรับ น่าสนใจอยู่บ้างเล็กน้อย เรื่องนี้ไม่ใช่เย่ซวิ่นที่ลงมือทำเอง เขาเพียงแค่ให้ยาเพียงเล็กน้อย ผู้ร้ายก็ยังคงเป็นหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดิน เพราะฉะนั้นเขามีเหตุผลที่จะกำเริบเสิบสานเช่นนี้
เฉินเสียนคว้าคอเสื้อของเขามาด้วยมือข้างหนึ่ง แววตาสีอำพันจ้องมองที่ใบหน้าของเขา เขาสนุกมีความสุขเป็นอย่างมาก
ได้ยินเฉินเสียนกล่าวว่า ＂เช่นนั้นยาถอนพิษ อย่างไรเจ้าก็ต้องมีแหละใช่หรือไม่?＂
เย่ซวิ่นกล่าวว่า ＂ข้ามีสิ＂
＂เอาออกมา ข้าสามารถอภัยแก้ไขจัดการให้ได้＂
＂หากข้าไม่ให้ ท่านจะจัดการข้าอย่างไร?＂เย่ซวิ่นหัวเราะออกมา แววตาของเฉินเสียนเย็นชาลงทันที เขากล่าวอีกว่า ＂ข้าชอบท่านที่หยาบคายเย็นชาเช่นนี้ ไม่ง่ายที่จะวางยาพิษซูเจ๋อได้ ท่านต้องการให้ข้ายกเลิกกลางคัน จะต้องมีความจริงใจสักเล็กน้อยสิ＂
เฉินเสียนหรี่ตามองเขา กล่าวว่า ＂เจ้าต้องการความจริงใจอะไร＂
＂ท่านรู้ว่าข้าต้องการสิ่งใด＂เย่ซวิ่นหลุบเปลือกตาลงเล็กน้อย แววตามองที่ริมฝีปากของเธอ ＂สิ่งที่ข้าต้องการก็คือท่าน หากท่านให้ข้าได้ ข้าจะนำยาถอนพิษให้ซูเจ๋อ มีเวลาให้ท่านคิดไตร่ตรองไม่มากหรอกนะ ชีวิตซูเจ๋อน่าจะใกล้หมดกำลังหายใจตายแล้วสินะ＂
เฉินเสินแสยะยิ้มที่มุมปาก จิ้มที่จุดเจ็บของเขาแล้วกล่าวว่า ＂เจ้ายังตั้งตรงได้หรือไม่?＂
