บทที่ 39 มินิลอร์ด 1
ลู่อันกลับมาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เขาไปหาหลี่อันและมอบของที่รวบรวมมาได้ให้เธอ
หลี่อันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลู่อัน แต่เธอก็ไม่กล้าถามเขา เขาดูเหมือนคนที่เหนื่อยล้าและต้องการการพักผ่อนเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงไม่อยากกินเวลาพักผ่อนของเขา
“ นี่คือของที่ฉันได้มาในวันนี้…” เสียงของเขาอ่อนแลราวกับว่าพลังงานทั้งหมดของเขาได้ระบายออกไปจากร่างกายของเขา “ บอสอยู่ที่ไหน?”
เมื่อได้ยินคำถามนี้ หลี่อันก็หันไปทางลิฟต์ส่วนตัวที่มีเพียงหลี่อันและถังเส้าหยางเท่านั้นที่สามารถใช้ได้… ไม่สิ เนื่องจากการปรากฎตัวของทหารสาว ตอนนี้มันจึงมีสามคนแล้ว
“ เขาอยู่ในห้องของเขา…” คำพูดของเธอหายไปในขณะที่ลู่อันมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์ในทันที เมื่อเขาเข้าไปในลิฟต์ เขาก็เรียกหาออริจิ้นในทันที
“ ออริจิ้น! ขอฉันพบบอสตอนนี้เลยได้ไหม?”
“ ไม่ได้! นายจะทำแบบนั้นไม่ได้! มาสเตอร์กำลังยุ่งอยู่กับคุณผู้หญิงเหมิงเหยา!” ออริจิ้นตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ เป็นอะไรไป นายดูไม่ค่อยดีเลย!”
ลู่อันเพิกเฉยต่อคำถามของออริจิ้นในขณะที่เขากด 15 และถามกลับว่า “ คุณผู้หญิงเหมิงเหยา?”
“ ใช่ เธอเป็นผู้หญิงของบอสของนาย บอสหญิงของนายยังไงล่ะ เธอจะเป็นแม่ทัพคนแรกของจักรวรรรดิถังและนายก็จะต้องร่วมมือกับเธอเพื่อสร้างกองทัพของจักรวรรดิ!”
ลู่อันยังไม่เคยพบทหารหญิงคนนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเจ้านายของเขาไปเอาเธอมาจากไหน
ติ้ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกและลู่อันก็ตรงไปที่ห้องของเขาในทันที เมื่อเขาเข้าไปในห้อง เขาก็ตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำในทันที
“ แล้วหลี่อันล่ะ! ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นผู้หญิงของบอสด้วยนี่?” ลู่อันถามอย่างขมวดคิ้ว เขาเคารพบอสของเขา แต่เขาก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าบอสของเขาจะเป็นคนเจ้าชู้
“ หลี่อันไม่ใช่ผู้หญิงของบอสของนาย มันก็แค่การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน” ออริจิ้นไม่ได้อธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมและพูดต่อด้วยสิ่งที่กระตุ้นความสนใจ “ ว่าแต่นายนั่นแหละ มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกัน!”
ลู่อันต้องการจะพูด แต่เขาก็ลังเล ในท้ายที่สุด เขาก็ส่ายหัวและปล่อยให้น้ำเย็นชำระร่างกายในขณะที่เขาหลับตา
“ คุณสามารถบอกความกังวลของนายให้ฉันทราบได้ จากนั้นฉันก็จะส่งต่อมันให้มาสเตอร์ทันทีที่เขาทำกิจกรรมเสร็จในภายหลัง” ออริจิ้นไม่หยุดในขณะที่มันยังคงถามต่อไป
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ลู่อันก็เล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางกลับ และเล่าเกี่ยวกับการทรยศของจวงและเหริน ฉีจางเฉิงได้วางแผนที่จะเข้ายึดครองที่พักพิงแห่งนี้ และเล่าเกี่ยวกับเรื่องที่เขาฆ่าคนทั้งเก้าคนไป
“ โฮ่ โฮ่… ในที่สุดนายก็โตเป็นหนุ่มแล้ว! อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันก็ดูเหมือนว่านายจะกำลังรู้สึกผิดที่ฆ่าคนพวกนั้นไปใช่ไหม นายต้องการให้มาสเตอร์ปลอบใจนายในตอนนี้หรอ?”
“ เอาเถอะ ถ้านายต้องการที่จะติดตามมาสเตอร์ต่อไป นายก็มาได้ถูกทางแล้ว ในอนาคต นายก็จะต้องฆ่าผู้คนอีกมากมาย เพราะคนอย่างฉีจางเฉิง,เหรินและจวงนั้นมันมีไม่สิ้นสุด”
“ นายไม่สามารถทำตัวอ่อนแอแบบนี้ได้ตลอดไปหรอกนะลู่อัน นายจะต้องคุ้นชินกับสิ่งนี้ให้ได้ในสักวัน สิ่งที่นายทำมันไม่ผิด ดังนั้นนายก็ไม่ต้องไปรู้สึกผิดกับมันหรอก หากนายไม่ฆ่าพวกมัน พวกมันก็จะมาที่นี่เพื่อฆ่านายและมาสเตอร์ มันมีคำกล่าวว่า “ การให้ความเมตตาต่อศัตรูของคุณนั้นหมายความว่าคุณกำลังโหดร้ายกับตัวเอง…” จากนั้นคำพูดของออริจิ้นก็หายไป
“ ใช่ไหม เอาเป็นว่าเราเข้าใจตรงกันนะ…” ออริจิ้นดูเหมือนจะไม่มั่นใจกับคำพูดที่มันยกมา และนั่นก็ทำให้ลู่อันหัวเราะคิกคัก
“ ฮ่าๆ นายไปได้ยินมาจากไหนกัน ได้ยินมาจากบอสหรอ” เขาส่ายหัวให้กับการแสดงตลกของปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะ
“ ฉันได้ยิมานจากผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ… อ้า จะอะไรก็ตามเถอะ… ฟังฉันนะ เจ้าหนู! นายไม่ได้อยู่ในโลกใบก่อนแล้ว มันไม่มีกฎหมายอีกต่อไป และมันก็จะไม่มีใครตัดสินนายจากการฆ่าคนเหล่านั้น! โลกนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว ! และผู้แข็งแกร่งก็คือกฎหมาย!”
เสียงหุ่นยนต์ของออริจิ้นดังก้องอยู่ในห้องน้ำ ลู่อันรู้ว่าสิ่งที่ออริจิ้นพูดนั้นเป็นความจริง แต่เขาก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกอึดอัดออกไปจากใจได้ เขาหลับตาลงในขณะที่น้ำเย็นก็ได้ไหลกระทบร่างกายของเขา
“ อย่ากังวล! เดี๋ยวนายก็ชินกับความรู้สึกนี้! หลังจากนั้นทุกอย่างก็จะดีเอง บางทีนายอาจจะต้องทำอีกสักหนึ่งหรือสองครั้งเพื่อทำความคุ้นชิน และถ้านายรู้สึกว่ามันกดดันมากเกินไป นายก็สามารถหาผู้หญิงเพื่อระบายได้ เอาเถอะ คลายเครียดๆ!”
ใบหน้าของลู่อันแดงเมื่อได้ยินส่วนสุดท้ายและคิดว่า ‘ ปัญาญาประดิษฐ์อัจฉริยะนี่มันเชื่อใจได้จริงไหมเนี่ย…’
“ โฮ่โฮ่โฮ่… ยังไงนายก็ยังเป็นผู้ชาย… ทำไม กลัวโดนปฏิเสธหรอ? ไม่ต้องห่วง! ด้วยสถานะของนาย ผู้หญิงหลายคนก็ล้วนอยากจะปีนขึ้นไปบนเตียงของนายทั้งนั้นแหละ!” ออริจิ้นหยอกล้อลู่อัน
เขาปิดฝักบัวและออกจากห้องน้ำไปพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำ เขาไม่ได้สนใจที่จะเป่าผมให้แห้งในขณะที่เขาทรุดตัวลงบนเตียงในทันที
“ ฉันจะนอนแล้ว อย่ามากวนฉัน ไอ้หุ่นยนต์โรคจิต!”
“ ก็ได้ๆ ฉันจะไม่รบกวนนายแล้ว แต่เคลียตารางงานพรุ่งนี้เอาไว้ด้วยล่ะ มาสเตอร์ต้องการที่จะพานายไปยังที่ที่หนึ่ง”
“ เข้าใจแล้ว!” ลู่อันตอบด้วยเสียงอู้อี้ขณะที่เขาเอาหัวซุกหมอน
ถังเส้าหยางไม่ได้รู้เรื่องที่ลูกน้องคนสนิทของเขาได้เผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เลย เขากำลังยุ่งอยู่กับการขยับเอวอยู่บนเตียง
จางเหมิงเหยากำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางมึนเมา เสียงที่น่ารักและแสดงออกถึงความพึงพอใจได้เล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ
เธอลืมเวลาไปแล้วจนกระทั่งพวกเขาอาบน้ำด้วยกัน แม้ว่าในใจของเธอจะปฏิเสธ แต่ร่างกายของเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธการรุกคืบของถังเส้าหยางได้
การต่อสู้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งเธอรู้สึกว่ามีของเหลวอุ่นๆไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอ จากนั้นถังเส้าหยางก็หยุด เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นแล้ววางเธอไว้กลางเตียง
แม้ว่าเธอจะดูมอมแมมและดูเหนื่อย แต่เธอก็ดูจะพึงพอใจ เหมิงเหยาปฏิเสธที่จะหลับตา ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของถังเส้าหยาง
“ นายไม่ได้ทำอะไรฉันแน่นะ?” เสียงของเธอนุ่มนวลน่าฟัง
ถังเส้าหยางแค่หัวเราะเบาๆกับคำถามของสาวงาม “ นอนซะ~ พรุ่งนี้เธอจะต้องทำงานหนักเพื่ออัพเลเวลตัวเอง! พักผ่อนให้เพียงพอ คุณแม่ทัพคนสวยของฉัน~”
“ แต่นายจะไม่ทิ้งฉันใช่ไหม นายจะอยู่กับฉันใช่ไหม นายแตกต่างจากไอ้งี่เง่าพวกนั้นใช่ไหม?” เหมิงเหยาปล่อยคำถามออกมา… ไม่สิ มันไม่ใช่คำถาม เธอกำลังมองหาการยืนยัน เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยกับความสัมพันธ์ของพวกเขา
ถังเส้าหยางยิ้มกว้างในขณะที่เขาดูเหมือนจะประสบความสำเร็จในการพิชิตใจสาวงาม “ เด็กโง่!” เขาจุมพิตที่หน้าผากของเธอและพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ ไม่มีทางที่ฉันจะทิ้งแม่ทัพคนสวยของฉันไปหรอก!”
“ ฉันจะไม่ทิ้งเธอ และแม้ว่าเธอจะต้องการที่จะจากไป แต่ฉันก็จะบังคับให้เธออยู่! เธอจะต้องเป็นของฉันตลอดไป!” น้ำเสียงของเขาแน่วแน่แต่ก็ฟังดุอ่อนโยน
บางทีคำพูดของเขาอาจจะทำให้เธอรุ้สึกสบายใจ เธอหลับตาลงและผล็อยหลับไปในที่สุด
ถังเส้าหยางดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายทั้งสองก่อนที่เขาจะหลับตานอน
“ ทำได้ดีมากมาสเตอร์!”
เขาได้ยินเสียงของออริจิ้นก่อนที่เขาจะผล็อยหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ถังเส้าหยางลืมตาขึ้นเมื่อแสงแดดส่องเข้ามาในห้องของเขา เขาสังเกตเห็นเหมิงเหยาที่ไม่ได้อยู่ข้างเขาในขณะที่เขาได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว
ถังเส้าหยางดึงร่างของตัวเองขึ้นจากเตียง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและไปหาเสื้อผ้าใส่
หลังจากนั้น ถังเส้าหยางก็ทิ้งร่างของเขาลงบนโซฟา และรอให้หญิงสาวออกมา
“ ออริจิ้น! เรียกลู่อันขึ้นมา!”
“ รับทราบมาสเตอร์!”
“ เอ่อ บอกให้เขาเอากาแฟขึ้นมาด้วย!”
เขาเอนศีรษะลงบนโซฟาและหลับตาลง ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆดังมาจากทางห้องน้ำ
“ ฉันอยู่ตรงนี้!” ถังเส้าหยางส่งเสียง
เหมิงเหยาต้องการที่จะมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนแต่เธอก็หยุดฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงของถังเส้าหยาง
เธอมุ่งหน้าไปทางถังเส้าหยางในขณะที่เธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวและใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้แห้ง เธอนั่งลงข้างๆผู้ชายของเธอ
ถังเส้าหยางขมวดคิ้วก่อนที่รอยยิ้มซุกซนจะปรากฎขึ้นบนริมฝีปากของเขา “ ทำไมเธอถึงไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?”
จางเหมิงเหยากลอกตา “ ไม่รู้จริงหรอ! ฉันไม่มีเสื้อผ้าไง! นายฉีกชุดทหารและเสื้อผ้าของฉันขาดหมดเลยเมื่อคืนนี้!”
“ ไม่ใช่ฉันที่ฉีกชุดทหารของเธอสักหน่อย! มันเป็นซอมบี้ต่างหาก!”
“ สวมเสื้อผ้าของฉันไปก่อนก็ได้ ฉันจะหาเสื้อผ้าของเธอให้ทีหลัง! ลู่อันกำลังขึ้นมา และเธอก้ไม่ควรอยู่ในสภาพนี้ต่อหน้าเขา!” ถังเส้าหยางชี้นิ้วไปทางตู้เสื้อผ้า
เหมิงเหยาเคยได้ยินเกี่ยวกับลู่อันมาก่อนแล้ว ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของถังเส้าหยาง เสื้อของเขาใหญ่เกินไป แต่มันก็เพิ่มความน่าดึงดูดของเธอเช่นกัน
เธอเลือกเสื้อเชิ้ตสีแดงและกางเกงสีดำเพราะในตู้เสื้อผ้านั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าประเภทเดียวกันทั้งหมด
เหมิงเหยาสังเกตเห็นว่าร่างกายของเธอกำลังถูกจ้องมองอย่างเร่าร้อนโดยถังเส้าหยาง แต่มันก็น่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือโกรธเขา
‘ มันอาจเป็นเพราะเรานอนด้วยกันหรือมันเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายของฉันกันนะ’
เธอนั่งถัดจากถังเส้าหยางและพูดว่า “ ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนนี้นายสัญญากับฉันไว้หรอว่านายจะพาฉันไปอัพเลเวล!”
“ ฉันรู้น่า! ฉันจะประหยัดพลังงานสำหรับคืนนี้!” ถังเส้าหยางยิ้ม
ไม่นานหลังจากนั้น ประตูก็เปิดออก และลู่อันก็เข้ามาในห้องพร้อมกับถาดที่อยู่ในมือ แม้จะเคยได้ยินเรื่องของจางเหมิงเหยามาจากออริ้น แต่ลู่อันก็ยังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้เห็นจางเหมิงเหยาตัวเป็นๆ
ลู่อันวางถาดกาแฟลงและนั่งลงตรงข้ามบอสของเขา
“ อรุณสวัสดิ์ครับบอส!”
ถังเส้าหยางพยักหน้าขณะที่เขาจิบกาแฟ
“ ฉันเรียกนายมาที่นี่เพื่อแนะนำให้เธอรู้จัก…” เขาบอกตัวตนของลู่อันและตัวตนของจางเหมิงเหยาในฐานะทหารและรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับแผนการของเขาในการสร้างระบบทหารโดยมีลู่อันและเหมิงเหยาเป็นจุดศูนย์กลาง
“ แล้วก็อีกอย่าง เธอเป็นเมียฉันด้วย!”
เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ลู่อันก็ยิ้มและทักทายเหมิงเยา “ สวัสดี บอสหญิง~ ฉันคือ…”
“ ไม่ อย่าเรียกฉันว่าบอสหญิง! เรียกฉันว่าพี่สะใภ้ก็พอ!” เหมิงเหยาปฏิเสธที่จะถูกเรียกว่าบอสหญิง
พวกเขาคุยกันสักสิบห้านาทีก่อนจะออกจากอาณาเขตไปด้วยกัน
เมื่อพวกเขามาถึงที่หมาย ลู่อันก็รู้สึกประหลาดใจ จุดหมายปลายทางของพวกเขาก็คือสถานที่ที่คุ้นเคยสำหรับเขา ป่าหมอก
“ เราจะไปล่าสัตว์ป่าในสวนสาธารณะแห่งนี้!” ถังเส้าหยางประกาศและหันไปทางเมิงเหยา “ อย่าไปไกลจากฉันและจงฆ่าสัตว์ร้ายที่กำลังจะตายที่ฉันจะโยนไปให้เธอ เข้าใจไหม”
เหมิงเหยาพยักหน้าอย่างประหม่า
เขาพากลุ่มของเขาเข้าไปในทันที จากนั้นเสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น
