ผู้รอดชีวิตที่ตัดสินใจจะไม่ติดตามถังเส้าหยางเฝ้าดูถังเส้าหยางและลู่อันจากไป พวกเขาแสดงสีหน้าหลากหลายขณะเฝ้าดูผู้มีพระคุณจากไป
บางคนมีรูปลักษณ์ที่ซับซ้อนในขณะที่คนอื่นมีความลังเล อย่างไรก็ตาม เว่ยเผิงก็เชื่อว่าเขาตัดสินใจถูกแล้ว เขาเห็นแล้วว่าถังเส้าหยางน่ากลัวเพียงใด ถังเส้าหยางสามารถฆ่ากลุ่มลู่กังลงได้โดยกะพริบตา
แม้จะฆ่ากลุ่มลู่กังไปแล้ว แต่เขาก็พบว่าถังเส้าหยางนั้นไม่ได้มีท่าทีสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย มันหมายความว่าอะไร? นี่หมายความว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถังเส้าหยางฆ่าคน
ดังนั้นแทนที่จะติดตามถังเส้าหยาง เขาจึงเลือกที่จะอยู่ต่อดีกว่า นอกจากนี้ ซอมบี้รอบๆโรงแรมก็ได้ถูกฆ่าตายไปหมดแล้ว พวกเขาจะปลอดภัยที่นี่และพวกเขาก็ได้จัดหาเสบียงเอาไว้แล้วด้วย
“ เอาล่ะ หยุดฝันกลางวันได้แล้ว เรามีเรื่องสำคัญกว่านั้นอยู่ในมือ เราต้องหาอาหารแบบเมื่อวานให้ได้มากขึ้น!” เว่ยเผิงปรบมือเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้อื่น
***
ในขณะเดียวกัน ถังเส้าหยางและลู่อันก็กำลังมุ่งหน้าไปยังเซ็นทรัลปาร์ค พวกเขาจะต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองชั่วโมงในการไปถึงเซ็นทรัลปาร์ค และยิ่งไปกว่านั้น เส้นทางสู่เซ็นทรัลปาร์คก็ยังไม่ได้รับการเคลียร์
หลังจากเดินออกจากโรงแรมมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ถังเส้าหยางก็โยนมีดที่เอวของเขาไปให้ลู่อัน
ลู่อันตกตะลึงเมื่อเห็นถังเส้าหยางโยนมีดมาให้ เขาไม่สามารถรับมีดได้ทันและเขาก็กระโดดเด้งออกมาให้ห่างจากถังเส้าหยางในทันที
“ บะ บอสถัง… คะ-คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ?” ลู่อันพูดติดอ่างเมื่อจินตนาการของเขาโลดแล่น
“ บอสถังต้องการจะฆ่าฉันหรอ?” “ หรือว่านี่จะเป็นการทดสอบ? การทดสอบเพื่อพิสูจน์ว่าฉันมีค่าพอจะเป็นลูกน้องของเขาหรือไม่?” ความคิดต่างๆผุดขึ้นาในใจของเขา แต่เขาก็ไม่มั่นใจในความคิดของตัวเองเช่นกัน
“ เอามีดเล่มนั้นไปฆ่าซอมบี้ ฉันไม่ต้องการให้คนไร้ประโยชน์ตามฉันมา” ถังเส้าหยางพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส เขาไม่ต้องการที่จะนำภาระติดตัวไปด้วยแม้ว่าการปกป้องลู่อันจะเป็นเรื่องง่ายก็ตาม
“ ฉันจะไม่ปกป้องนาย นายจะต้องปกป้องตัวเอง เข้าใจไหม?” เขากล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด
อึก!
ลู่อันไม่ได้หยิบมีดขึ้นมาในทันที เขากลืนน้ำลายหนึ่งอึกอย่างประหม่า เขามองไปที่ใบหน้าที่จริงจังของถังเส้าหยาง จากนั้นเขาก็มองกลับไปที่มีดบนพื้น
หลังจากยืนยันแล้วว่าถังเส้าหยางจริงจังกับคำพูดของเขา ลู่อันก็เดินเข้าไปใกล้มีด และก่อนที่เขาจะหยิบมีดขึ้นมา เขาก๋เหลือบมองไปที่ถังเส้าหยางเป็นครั้งสุดท้ายและเก็บมีดขึ้นมาในที่สุด
มือของลู่อันสั่นเล็กน้อยในขณะที่เขาถือมีดที่คมกริบ หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งในขณะที่เขายังคงรู้สึกประหม่า
“ แล้วเลเวลของนายล่ะ” ถังเส้าหยางถามอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาไม่ต้องการคนที่ไร้ประโยชน์และจะไม่ปกป้องลู่อัน แต่เขาก็จะไม่ทนมองดูลู่อันถูกฆ่าตายอย่างแน่นอน
ระหว่างการเดินทางไปยังโรงแรม เขาก็วางแผนที่จะให้ลู่อันได้เผชิญหน้ากับพวกซอมบี้เพื่อขัดเกลาความสามารถของลู่อัน ถังเส้าหยางเชื่อว่ามันไม่ได้มีเพียงเขาเท่านั้นแน่ๆที่มีระบบเกมนี่
อย่างไรก็ตาม คำตอบของลู่อันนั้นก็เกินความคาดหมายของเขา
“ เลเวล?” ลู่อันตอบด้วยสีหน้าสับสน
“ อย่าบอกนะว่านายยังไม่ได้ฆ่าซอมบี้เลยแม้แต่ตัวเดียวน่ะ?” ถังเส้าหยางตกใจกับคำตอบของลู่อัน
ลู่อันเกาศีรษะอย่างสับสนขณะที่เขาพยายามจะนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีต เขาต่อสู้กับซอมบี้ภายใต้คำสั่งของลู่กัง แต่เขาก็ไม่เคยฆ่าซอมบี้แม้แต่ตัวเดียวเลย
ทุกครั้งที่เขาต่อสู้กับซอมบี้ พวกซอมบี้ก็มักจะถูกฆ่าโดยลูกน้องของลู่กังทุกครั้งที่มันกำลังจะตาย และตอนนี้เขาก็ได้ยินเรื่องเลเวลมาจากบอสถัง ด้วยเหตุนี้เองลู่อันจึงเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้
ทำไมพวกมันไม่ปล่อยให้เขาและคนอื่นๆฆ่าซอมบี้? เขาจำได้ว่าซอมบี้ทั้งหมดที่เขาและกลุ่มของเขาต่อสู้ด้วยถูกฆ่าโดยลู่กังและคนของมันเท่านั้น
“ ที่จริงแล้ว ฉันก็ยังไม่ได้ฆ่าซอมบี้เลยสักตัว ฉันก็ได้เคยต่อสู้กับพวกมันภายใต้คำสั่งของลู่กังมาบ้างแล้ว แต่…”
“ แต่?”
“ แต่ลู่กังและคนของมันก็จะเป็นคนที่ฆ่าซอมบี้ พวกมันมักจะเป็นคนโจมตีปิดฉาก…” ลู่อันตอบตามความจริงโดยไม่ปิดบังสิ่งใดจากถังเส้าหยาง เขาเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างการควบคุมของลู่กัง
“ แล้วตำรวจล่ะ ก่อนที่ลู่กังจะเข้าควบคุม ตำรวจคือคนที่ปกป้องพวกนายใช่ไหม? พวกเขาไม่ได้บอกอะไรนายเกี่ยวกับเลเวลเลยหรอ?” รอยย่นปรากฎขึ้นี่หน้าผากของถังเส้าหยาง
ลู่อันส่ายหัว เขาไม่เข้าใจสิ่งที่ถังเส้าหยางพยายามจะสื่อ แต่เขาก็พอจะเข้าใจได้ว่าเขาจะได้เลเวลหลังจากฆ่าซอมบี้
สมมติฐานของถังเส้าหยางเกี่ยวกับเลเวลนั้นไม่ผิด ทุกคนได้รับการเริ่มต้นอย่างเท่าเทียมกันและพวกเขาก็สามารถเพิ่มระดับได้โดยการฆ่าซอมบี้ ลู่กังและคนของมันเล่นเกมนี้อย่างปลอดภัย พวกมันใช้ผู้รอดชีวิตเป็นขั้นบันไดเพื่อเพิ่มเลเวล
แต่ตำรวจล่ะ? ทำไมตำรวจถึงไม่บอกพวกผู้รอดชีวิตเกี่ยวกับความจริงที่ว่าคนเหล่านี้สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยการฆ่าซอมบี้กัน?
ถังเส้าหยางส่ายหัวในทันที มันไม่จำเป็นต้องคิดหนักเกี่ยวกับความคิดของคนตาย ตอนนี้เขาต้องฝึกผู้ติดตามใหม่ของเขาให้ต่อสู้เป็น
โชคดีที่ลู่อันไม่ใช่คนขี้ขลาดที่กลัวซอมบี้ เมื่อฟังจากเรื่องราวของเขา เขาก็เคยต่อสู้กับซอมบี้มาแล้วหลายครั้ง ตอนนี้เขาติดอาวุธให้ลู่อันด้วยมีด ซึ่งมันก็จะง่ายกว่าสำหรับเยาวชนที่จะฆ่าซอมบี้และเพิ่มเลเวลสักสองสามเลเวล
“ ตามฉันมา เราจะไปฆ่าซอมบี้ระหว่างทางกัน” ถังเส้าหยางหยุดการสอบสวนของเขาในขณะที่เขาทำความเข้าใจผู้ติดตามคนใหม่ของเขาแล้ว ด้วยเดสทรอยเยอร์ที่วางอยู่บนไหล่ของเขา ท่อเหล็กที่เอวของเขา และกระเป๋าเป้ที่ปูดอยู่บนหลังของเขา ถังเส้าหยางก็เดินทางต่อไป
ลู่อันติดตามถังเส้าหยางไปอย่างใกล้ชิด มือของเขายังคงสั่นคลอนในขณะที่เขารู้สึกประหม่ามาก ในไม่ช้า พวกเขาก็เข้าไปในถนนที่เต็มไปด้วยซอมบี้ หัวใจของลู่อันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งขณะที่เขาเดินตามถังเส้าหยางไปอย่างใกล้ชิด
“ อยู่ใกล้ฉันเข้าไว้ ฉันจะทิ้งซอมบี้ไว้ให้หนึ่งหรือสองตัว จากนั้นนายก็ต้องเป็นคนฆ่ามัน” ถังเส้าหยางกล่าว
ลู่อันพยักหน้าตอบรับ แม้จะไม่มีคำพูดของถังเส้าหยาง แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะอยู่ห่างจากถังเส้าหยาง ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยกัน ซอมบี้ก็เดินข้ามาหาพวกเขา มันมีซอมบี้หลายสิบตัวอยู่บนถนนข้างหน้าพวกเขา
ขณะที่ซอมบี้รุมเข้าหาเขา ถังเส้าหยางก็ขมวดคิ้วขณะที่เขาพบบางสิ่งที่แตกต่างจากซอมบี้ทั่วไปที่เขาเคยพบมาก่อน มันมีซอมบี้หลายตัวที่เดินเร็วกว่าซอมบี้ตัวอื่นๆ
“ หนึ่ง… สอง… สาม… สิบห้า…” ถังเส้าหยางนับซอมบี้สิบห้าตัวที่เดินเร็วกว่าซอมบี้ตัวอื่นๆ แม้ว่ามันจะเดินเร็วขึ้นก็ตาม แต่มันก็แค่เท่ากับความเร็วในการเดินปกติของผู้ใหญ่เท่านั้น
สายตาของถังเส้าหยางยังคงแน่นิ่งเหมือนเดิม แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ก็นับเป็นข่าวร้ายสำหรับเขา มันหมายความว่าซอมบี้เองก็แข็งแกร่งขึ้นเช่นกันเมื่อเวลาผ่านไป มันไม่เพียงแต่เขาหรือคนอื่นๆเท่านั้นที่จะแข็งแกร่งขึ้น แต่ซอมบี้ก็มีการวิวัฒนาการเช่นกัน
สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึงคลาวเลอร์ที่เขาฆ่าในคฤหาสน์ ซอมบี้เหล่านี้อาจสามารถพัฒนาเป็นคลาวเลอร์หรือสิ่งที่น่ากลัวกว่าได้
ลู่อันไม่รู้ว่าถังเส้าหยางกำลังคิดอะไรอยู่ ในขณะที่ความกลัวเข้าครอบงำเขา ซอมบี้ก็เริ่มบุกเข้ามา กระนั้นบอสถังก็ยังไม่เริ่มฆ่าซอมบี้ สิ่งนี้มันทำให้เขารเริ่มรู้สึกกังวล
‘ เขาต้องการให้ฉันเผชิญหน้ากับซอมบี้จำนวนมากเหล่านี้ในคราวเดียวงั้นหรอ’ ร่างกายของลู่อันสั่นไหวกับความคิดนี้ มันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีความคิดนี้ผุดขึ้นมาเมื่อเขาได้เห็นถังเส้าหยางเผชิญหน้ากับซอมบี้มากกว่าร้อยตัวด้วยตัวคนเดียว
เขาคิดว่าถังเส้าหยางนั้นต้องการให้เขาทำแบบเดียวกัน ลู่อันไม่กล้าที่จะริเริ่มและเขาก็ไม่ได้พยายามที่จะหลบหนีเช่นกัน เขาเลือกที่จะยืนอยู่ข้างๆถังเส้าหยาง
20 เมตร… ซอมบี้สิบห้าตัวที่เร็วกว่าซอมบี้ตัวอื่นเริ่มเข้ามาใกล้ ลู่อันกำมีดแน่นขึ้นขณะที่เหงื่อเย็นเยียบปรากฎขึ้นที่หลังของเขา
ถังเส้าหยางลืมความกังวลของผู้ติดตามของเขาในขณะที่เขาใช้ทักษะเดียวของเขาคือ การตรวจสอบขั้นพื้นฐานกับซอมบี้ทั้ง 15 ตัว
—————————————-
[ซอมบี้ระยะที่ 1]
เลเวล: 19
ความแข็งแกร่ง: 17
ความว่องไว: 6
พลังชีวิต: 15
พลังเวทย์: 0
สกิล: ไม่มี
—————————————-
หน้าจอปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและเขาก็พบว่าความแตกต่างคืออะไร เลเวล ซอมบี้ก่อนหน้าที่เขาพบคือซอมบี้เลเวลต่ำ เลเวลสูงสุดของซอมบี้ปกติที่เขาเคยพบก็คือเลเวล 9 และเลเวล 9 ก็มีค่าคามว่องไวเพียงแค่ 3 เท่านั้น
นี่หมายความว่าซอมบี้เองก็มีวิธีการเพิ่มเลเวลเหมือนกัน แต่ยังไงล่ะ?
“ พวกมันฆ่ากันหรอ?” ถังเส้าหยางส่ายหัว ไม่มีทางที่เขาจะรู้เรื่องนั้นได้ ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าศัตรูจะมาไม้ไหน เขาก็มีหน้าที่เพียงแค่แข็งแกร่งขึ้นและกำจัดพวกมัน
เมื่อความคิดเหล่านั้นผุดขึ้นในใจของเขา ซอมบี้ก็อยู่ห่างจากเขาไม้ถึง 10 เมตรแล้ว ถังเส้าหยางเริ่มเคลื่อนไหว เขาพุ่งไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงเดสทรอยเยอร์ออกไป
ซอมบี้เลเวลสูงทั้ง 15 ตัวถูกฆ่าตายในทันที เขาฆ่าซอมบี้ได้อย่างง่ายดายและลู่อันก็รู้สึกโล่งใจ ในเวลานี้ลู่อันได้ติดตามถังเส้าหยางไปอย่างใกล้ชิดโดยตั้งใจที่จะปกป้องด้านหลังของบอสของเขา ทั้งๆเขาก็รู้ว่ามันไม่จำเป็น
การสังหารดำเนินต่อไปจนกระทั่งซอมบี้เหลือแค่สิบตัว ถังเส้าหยางไว้ชีวิตซอมบี้สิบตัว เขาไล่ซอมบี้ออกไป 9 ตัว และปล่อยให้ซอมบี้ตัวหนึ่งเข้าไปหาลู้อัน
“ ตานายแล้ว!” ถังเส้าหยางกล่าวขณะที่เขาเตะซอมบี้ที่อยู่ใกล้เขาออกไป เขาทิ้งตัวที่อ่อนแอที่สุดซึ่งหมายถึงซอมบี้เลเวลต่ำสุดให้ลู่อันเพื่อฝึกฝนผู้ติดตามใหม่ของเขา
“ คำแนะนำจากฉันคือให้เล็งไปที่…” คำพูดของถังเส้าหยางหยุดไปเมื่อเขาเห็นลู่อันวิ่งอ้อมไปที่ด้านหลังแล้วจัดการใช้มีดแทงไปที่หลังคอของซอมบี้
เขาใช้จุดอ่อนของซอมบี้ที่การเคลื่อนไหวช้าเป็นข้อได้เปรียบ อย่างไรก็ตาม มันก็ดูเหมือนลู่อันจะขาดความแข็งแกร่งไป เนื่องจากเขาล้มเหลวในการฆ่าซอมบี้ด้วยการแทงในครั้งเดียว
ซอมบี้ตัวสั่นและลู่อันก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่มีกำลังมากพอ ดังนั้นเขาจึงตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยการกระแทกแทงซ้ำไปที่ในจุดเดียวกัน ลู่อันต้องใช้การโจมตีสี่ครั่งเพื่อฆ่าซอมบี้ด้วยมีด
ถังเส้าหยางพอใจกับผลลัพธ์ แม้ว่าลู่อันจะอ่อนแอ แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่มีความลังเลและความกลัวในขณะที่เขาฆ่าซอมบี้ หลังจากนั้นถังเส้าหยางก็ได้ปล่อยซอมบี้อีกตัวและลู่อันก็กำจัดซอมบี้ตัวนั้นอย่างรวดเร็ว
พวกเขาใช้เวลาพอสมควร แต่ถังเส้าหยางก็ไม่สนใจ ลู่อันจะแข็งแกร่งขึ้นได้นั้นก็จำเป็นจะต้องใช้เวลา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใจร้อนในขณะที่รอให้ ลู่อันจัดการซอมบี้ตัวที่สิบให้เสร็จ
“ ฮะ… ฮะ… ฮะ…” ลู่อันหายใจหอบ เขาฆ่าซอมบี้ตัวที่สิบและมือของเขาก็ไม่สั่นอีกต่อไป จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงหุ่นยนต์ดังขึ้นในหัวของเขา
[ คุณได้เลเวลอัพแล้ว! ]
[ คุณได้รับคะแนนค่าคุณสมบัติ 2 คะแนน! ]
[ คุณสามารถจัดสรรค่าคะแนนคุณมบัติได้โดยการเปิดหน้าจอค่าสถานะ! ]
ดวงตาของลู่อันเปิดกว้างเมื่อความเหนื่อยล้าหายไป เขาไม่หายใจหอบอีกต่อไป และเสียงหุ่นยนต์ก็ทำให้เขาตกตะลึง จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่ถังเส้าหยางและพบว่าถังเส้าหยางกำลังยิ้มให้เขา
ถังเส้าหยางยกนิ้วโป้งและพูดว่า “ ทำได้ดีมาก เป็นการเริ่มต้นที่ดี!”
เขาไม่ได้ขี้เหนียวกับการสรรเสริญ ลู่อันสมควรได้รับคำชม
ลู่อันได้ก้าวแรกสู่การเป็นผู้ติดตามที่แข็งแกร่ง
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินทางต่อ ระหว่างการเดินทางไปเซ็นทรัลพาร์ค ลู่อันก็ได้ริเริ่มโจมตีซอมบี้ เขาไม่ต้องคอยให้ถังเส้าหยางดูแลตลอดเวลา
สามชั่วโมงต่อมา ทั้งคู่ก็ใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงเซ็นทรัลพาร์ค เมื่อพวกเขามาถึงเซ็นทรัลปาร์ค ถังเส้าหยางก็ต้องขมวดคิ้ว
เซ็นทรัลปาร์คควรจะเป็นสวนสาธารณะที่สวยงาม แต่ตอนนี้มันก็ได้กลายเป็นสวนสาธารณะที่ดูอันตรายไปแล้ว หรืออย่างน้อย กลิ่นอายของมันก็ดูอันตราย
หมอกหนาบดบังดวงตาของเขาทำให้เขาไม่สามารถมองลึกเข้าไปในเซ็นทรัลปาร์คได้ และลมเย็นจากสวนสาธารณะก็พัดมากระทบใบหน้าของเขา สวนสาธารณะที่สวยงามกลายเป็นสวนสาธารณะที่น่าขนลุกไปแล้ว
“ เราควรจะไปทางอ้อมไหมบอส?” ลู่อันแนะนำอย่างประหม่า
อย่างไรก็ตามถังเส้าหยางก็ส่ายหัว “ ไม่ ไปต่อกันเถอะ!” เมื่อกล่าวเช่นนั้นแล้ว ถังเส้าหยางและลู่อันก็ก้าวเข้าสู่เซ็นทรัลปาร์ค
