ทันทีที่ธีรศาสนติ์กลับมา นพนันท์ก็เดินวนรอบตัวเขาพูดเรื่องเมื่อช่วงบ่าย แต่เธอเลี่ยงใจความสำคัญ เมื่อธีรศาสนติ์ได้ยินจึงหน้านิ่วคิ้วขมวด
เรื่องต่างๆ ที่นพนันท์กับนภสรณ์ทำเขาก็รู้เจ็ดสิบแปดสิบส่วน ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำอะไรที่มันมากเกินไปก็จะปิดหูปิดตา แต่ครั้งนี้นภสรณ์ทำเกินไปจริงๆ
และน้ำก็ไม่ใช่ลูกของเขา ถ้าไม่ดีต่อน้ำจริงๆ แล้วข่าวลือแพร่ออกไป เป็นการยากที่เขาจะหลีกเลี่ยงการถูกครหานินทาถึงความไร้มนุษยธรรมต่อลูกติดภรรยา
“ในเมื่อคุณพ่อตัดสินใจไปแล้ว แน่นอนว่าท่านต้องพิจารณาถี่ถ้วนแล้ว คุณไม่ต้องวลหรอก” ธีรศาสนติ์พูด
“ไม่ต้องกังวลเหรอ คุณบอกให้ฉันไม่ต้องกังวลได้ยังไง ฮือออ…… ศาสนติ์คะ ตอนที่คุณกับฉันแต่งงานกันคุณสาบานกับพระเจ้าว่าจะปฏิบัติต่อน้ำเหมือนเป็นลูกสาวของคุณเอง แต่ตอนนี้เธอแค่ทำผิดพลาดนิดหน่อย พวกคุณตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติก็ทำกับเธอขนาดนี้ นี่คือการขับไล่เราสองแม่ลูกออกไปนะ…ฮือออ…คุณไม่มีมโนธรรมเลย!”
นพนันท์ร้องไห้คร่ำครวญ พูดอย่างกับว่าธีรศาสนติ์เป็นคนไม่เห็นแก่ครอบครัวอย่างนั้นแหละ ธีรศาสนติ์สีหน้าไม่ดีขึ้นมาทันที
ที่เขาเลือกนพนันท์เพราะตอนนั้นหลงเสน่ห์เธอจริงๆ ตอนนี้เธอมาร้องไห้คร่ำครวญต่อหน้า จึงแค่รู้สึกปวดศีรษะ สงสัยว่าตอนนั้นไปตกหลุมรักผู้หญิงที่รับมือยากคนนี้ไปได้ยังไง
“เอาล่ะ คุณเลิกร้องไห้เถอะ ผมจะไปคุยกับคุณพ่อเดี๋ยวนี้”
เห็นธีรศาสนติ์ตกลง นพนันท์จึงแอบเช็ดน้ำตาปลอมๆ แต่กลับยกยิ้มมุมปาก
ฟ้าด้านนอกยังไม่มืด ธีรศาสนติ์กำลังจะไปขอร้องนายท่านผู้เฒ่า แต่กลับพบว่าลุงหัสดินได้นำตัวนภสรณ์ที่ตัวสั่นงันงกออกมาแล้ว
“คุณพ่อ คุณแม่ ฉันหนาวจัง…”
มือที่สั่นเทาของนภสรณ์ถูกนพนันท์เอาไปกอดไว้ในอ้อมแขน เห็นลูกสาวเป็นแบบนี้ นพนันท์ปวดใจมาก
น้ำตาร่วงเผาะๆ “สามี คุณดูสิน้ำกลายเป็นอะไรไปแล้ว ต่อไปเธอยังต้องแต่งงานนะ ถ้าร่างกายเย็นขึ้นมา…คุณจะให้เธอทำยังไง”
ได้ยินคำพูดของนพนันท์ คิ้วคมของธีรศาสนติ์จึงขมวดขึ้น
เขาโบกมือ “แล้วยืนบื้ออะไรอยู่ ยังไม่รีบพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดๆ อีกเหรอ เรียกหมอประจำตระกูลเข้ามาดู!”
ณัฐณิชาได้ยินการเคลื่อนไหวภายนอก รู้ว่านภสรณ์ถูกปล่อยตัวแล้ว จึงโล่งอก
คืนนี้เธอกับธราเทพยังตัดสินใจพักอยู่ที่บ้านคุณปู่ แม้คุณปู่จะบอกพวกเขาว่าถ้าอยากไปเมื่อไรก็ได้ แต่เมื่อพิจารณาจากความจริงแล้ว ย่อมเป็นการทำให้คุณปู่รู้สึกว่าบ้านหลังนี้ของตนไม่อบอุ่นเพียงพอ เด็กๆ จึงไม่อยากอยู่
ดังนั้นณัฐณิชาจึงชวนให้ธราเทพอยู่ต่อ
ธราเทพอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้ว และเดินออกมาจากห้องน้ำ ณัฐณิชาพูดกับเขาว่า “ฉันเพิ่งได้ยินว่านภสรณ์ถูกปล่อยออกมาแล้ว ฉันยังกลัวอยู่เลยว่าคุณปู่จะทิ้งเธอไว้ทั้งคืน”
ธราเทพยิ้ม ในใจพูดว่าไม่ว่าคุณปู่จะเข้มงวดแค่ไหน แต่ก็ลงโทษเด็กไปตามสมควร จะเอาถึงชีวิตนภสรณ์จริงๆ ได้อย่างไร
เพียงแต่เห็นภรรยาตัวน้อยของตัวเองเกลียดนภสรณ์มากจนคันฟัน สักพักก็กังวลจนนั่งไม่ติด จึงรู้สึกสนุก และพูดว่า “ทำไม คุณยังรู้สึกผิดเหรอ”
ณัฐณิชากัดริมฝีปาก “จะพูดยังไงดีล่ะ…เธอแกล้งฉัน ตอนนี้ได้รับโทษก็สมควรแล้ว แต่ว่า…ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอตาย…”
“คุณปู่มีดุลยพินิจพอ” ธราเทพกระตุกยิ้มมุมปาก “คิดไม่ถึงเลย คุณก็มีโมเมนท์ที่รู้สึกทนไม่ได้เหมือนกันนะ”
ณัฐณิชาถลึงตาจ้องทันที “นี่ คุณหมายถึงอะไร หรือว่าในใจของคุณฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีเหรอ!”
