มองดูแบล็คการ์ดที่อยู่บนโต๊ะ ซูสือเยว่รู้สึกเยาะเย้ย
เธอยิ้ม แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าฉินโม่หานด้วยสายตาที่เย็นชา “คุณฉินมอบแบล็กการ์ดให้กับผู้หญิงที่คุณเพิ่งรู้จักทุกคนแบบนี้หรือเปล่าคะ? ”
ฉินโม่หานชะงักไป หลังจากนั้นก็ยิ้มออกมา “คุณสวี่หรง ผมก็บอกแล้วไงครับ ครับผมยินดีที่จะลงทุนกับสถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรงของคุณ ก็เพราะว่าผมคิดถึงภรรยาของผม”
“มันไม่ใช่เพราะว่าคุณสวยหรือว่าอะไรหรอกครับ สบายใจได้”
พอูดจบ เขาก็เสแสร้งทำเป็นมองเธอด้วยแววตาที่รังเกียจ “แล้วอีกอย่าง คุณสวี่……คุณจะเรียกว่าสวยก็ไม่ได้หรอกมั้ง? ”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว แล้วก็เหลือบไปมองตัวเองในกระจก
เธอในตอนนี้ ที่สามารถปลอมตัวเป็นสวี่หรงได้อย่างง่ายดาย ก็เพราะว่าได้ความช่วยเหลือจากช่างแต่งหน้าคนหนึ่งที่เคยได้เจอในกองถ่าย
ไม่มีใครรู้หรอกว่าเพื่อที่จะทำให้หน้าตาของตัวเองน่าเกลียด เธอต้องทุ่มเทแรงกายขนาดไหน
เธอในตอนนี้นั้น……
ไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากผู้ชายได้เลยจริงๆ
แล้วอีกอย่าง หลังจากที่เธอแต่งหน้าเสร็จแล้ว ก็ยังได้ให้เจี่ยนเฉิงกลับเจี่ยนหมิงจงดูอีกด้วย
พ่อทั้งสองคนก็ยังจำลูกสาวของตัวเองไม่ได้
เธอไม่เชื่อหรอกว่าฉินโม่หานจะจำเธอได้！
พอคิดได้แบบนี้แล้ว เธอก็สบายใจขึ้น
หญิงสาวยิ้ม แล้วก็มองผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คนเราไม่ควรได้รับสิ่งที่ไม่ควรจะได้ ในเมื่อคุณฉินยอมให้เงินลงทุนมากขนาดนี้ ฉันก็คงต้องตอบแทนอะไรบ้าง”
“คุณฉินลองบอกมาสิคะว่า อยากให้ฉันตอบแทนยังไง? ”
“ถ้าเกิดว่าคุณไม่ต้องการอะไรตอบแทนแล้วล่ะก็ เงินนี้ ฉันก็รับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
ชายหนุ่มหรี่ตา
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินโม่หานก็คลี่ยิ้มออกมา
“พอพูดขึ้นมาแล้ว ผมก็มีเรื่องอยากให้คุณช่วยจริงๆ นั่นแหละ”
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วก็เปิดรูปของลั่วเยียน พร้อมกับยื่นไปตรงหน้าของซูสือเยว่ “ผู้หญิงคนนี้ คุณรู้จักเขาไหมครับ? ”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้วพร้อมกับเหลือบมอง “ ต้องรู้จักสิคะ นักแสดงหญิงที่ดังที่สุดในเมืองหรงก่อนหน้านี้ นักแสดงหญิงดีเด่นลั่วเยียน”
พอพูดจบเธอก็เงยหน้ามองหน้าเขา “เธอเป็นอะไรหรอคะ? ”
“ก่อนหน้านี้เพราะว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น เธอก็หมดสติไปอยู่หลายเดือน”
“ตอนนี้เธอฟื้นขึ้นมาแล้ว……”
ตอนที่ชายหนุ่มพูดว่าลั่วเยียนฟื้นขึ้นมาแล้วนั้น ก็จงใจเงยหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า
ดวงตาใสๆ ของซูสือเยว่ ก็เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์
“เธอฟื้นแล้วหรอคะ？”
ลั่วเยียนฟื้นแล้ว！？
ดีจังเลย！
ในที่สุดเธอก็ฟื้นแล้ว！
หลังจากที่ซูสือเยว่ได้ความทรงจำกลับมานั้น คนที่เธอปล่อยวางไม่ได้เลย นอกจากฉินโม่หานกับลูกๆ 3 คนแล้วนั้น ก็ยังมีลั่วเยียนอีกคนหนึ่ง
ถึงแม้ว่าหลิวหรูเยียน จะเป็นเจ้าหญิงนิทราเหมือนกัน แต่ว่าอย่างน้อยเธอก็มีความรักจากเจี่ยนหมิงจง มีอุปกรณ์การรักษาที่ดีที่สุด มีคนของตระกูลเจี่ยนอยู่ด้วย
แต่ว่าลั่วเยียนนั้น นอกจากฉินหนานเซิงที่ไม่ได้ชอบเธอเท่าไหร่แล้ว ก็ไม่มีใครอื่นแล้ว
แล้วอีกอย่าง การที่ลั่วเยียนต้องกลายมาเป็นแบบนี้ ก็เป็นความรับผิดชอบของซูสือเยว่
ในตอนนี้ พอได้ยินฉินโม่หานบอกว่าลั่วเยียนฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็เหมือนกับว่าเธอได้ยกภูเขาออกจากอก
“ใช่ เธอสลบไปอยู่นาน ตอนนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว”
ฉินโม่หานคลี่ยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “คุณสวี่อาจจะไม่ทราบ ลั่วเยียนคนนี้เนี่ย ตอนนี้ได้กลายมาเป็นคนของตระกูลฉินแล้ว”
“เธอแต่งงานกับหลานชายของผม แล้วก็ได้กลายมาเป็นหลานสะใภ้ของผม”
ชายหนุ่มพูดแล้วก็ลุกขึ้น “เธอสติไปตั้งนาน เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายฟื้นฟูได้ยังไม่มาก ตอนนี้เธอทำได้แค่เดินช้าๆ เท่านั้น ไม่สามารถทำกิริยาท่าทางอื่นได้เท่าไหร่นัก”
“เพราะฉะนั้นผมก็เลยอยากจะถามเจ้าของสวี่ ในสถานการณ์ของเธอแบบนี้ สามารถมาที่สถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง เพื่อรับการฟื้นฟูได้หรือไม่? ”
“ไม่ได้จำเป็นต้องให้เจ้าของสวี่ดูแลเธอเป็นพิเศษหรอกครับ แค่ให้เธอมาฟังที่คุณสอนทุกวัน แล้วก็ทำท่าทางเล็กน้อย แค่นั้นก็พอแล้ว”
ฉินโม่หานขมวดคิ้วแล้วก็เหลือบมองซูสือเยว่ “น่าจะประมาณ 2 เดือน ก็น่าจะสามารถฟื้นฟูให้เธอกลับมาเป็นปกติได้แล้ว”
“เจ้าของสวี่ จะยินยอมหรือเปล่าครับ? ”
“ยอมอยู่แล้วค่ะ！”
ซูสือเยว่รับปากโดยแทบที่จะไม่คิดเลย
หลังจากพูดออกไปแล้วเธอก็รู้สึกได้ว่าปฏิกิริยาของเธอดูใหญ่เกินไป
ดังนั้นก็เลยพูดเสริมเล็กน้อย
“นักแสดงหญิงดีเด่นอย่างคุณลั่วเยียนเนี่ยคือนักแสดงหญิงที่ฉันชอบมาโดยตลอด การที่ฉันจะสามารถช่วยเธอได้ ฉันก็ดีใจมากแล้วค่ะ”
ฉินโม่หานยิ้มอย่างไม่มีความคิดเห็น “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็คงต้องรบกวนเจ้าของสวี่ด้วยนะครับ”
พอพูดจบ ชายหนุ่มก็ยักไหล่ “พรุ่งนี้ ผมกับหลานชายของผมจะมาส่งลั่วเยียนมาเรียนนะครับ”
“ขอบคุณที่เจ้าของสวี่ดูแล”
พอพูดตอบ ชายหนุ่มก็เดินออกไป
ซูสือเยว่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองดูแผ่นหลังของชายหนุ่มที่จากไป แล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเงียบๆ
ดูท่าทางของเขาแล้ว……
น่าจะจำเธอไม่ได้หรอกมั้ง？
ถ้าดูจากระดับที่เขาสะกดรอยตามเธอก่อนหน้านี้ ถ้าเกิดว่าเขารู้ว่าสวี่หรงก็คือซูสือเยว่ เขาก็คงจะไม่พูดแค่นี้แล้วก็จากไปหรอก”
พอได้แบบนี้แล้ว หญิงสาวก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็หันหลังเดินกลับไปที่กระท่อมไม้เล็กๆ ด้านหลังยิม
ในกระท่อมไม้นั้น เจี่ยนเฉิงกำลังเล่นหมากรุกอยู่กับเจี่ยนหมิงจง
“ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แกไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด แย่จริงๆ ！”
เจี่ยนเฉิงขมวดคิ้ว เขาเก็บหมากรุกไปด้วยบ่นไปด้วย
เจี่ยนหมิงจงก็แค่ยิ้มจางๆ “ศึกไม่หน่ายเล่ห์！”
“เสี่ยวเฉิง ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แกกลับไม่ก้าวหน้าอะไรเลย”
“ฉันต้องการหน้าเรื่องอะไรกัน? ก้าวหน้าเป็นคนแย่ๆ แบบแกหรอ? ”
“ไม่จำเป็นต้องฉลาดเหมือนฉันก็ได้ แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องโง่ขนาดนี้ก็ได้มั้ง? ”
เจี่ยนเฉิง：“……”
ซูสือเยว่ยืนอยู่ด้านนอก ฟังบทสนทนาของคนแก่ทั้งสองคน ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
พวกเขามาที่เมืองหรงด้วยกัน ก่อตั้งสถานฝึกศิลปะป้องกันตัว ก็เป็นเวลาเดือนนึงได้แล้ว
เดือนนึงที่ผ่านมา คนแก่ทั้งสองคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นตกแต่ง ปรับปรุง หรือแม้แต่การบริหารโรงยิม ก็ไม่สนใจอะไรเลย
ความบันเทิงในทุกๆ วันของพวกเขา ก็คือการเล่นหมากรุก ดื่มชา ตกปลา แล้วก็ดูถูกกัน โวยวาย
ในที่สุดซูสือเยว่ก็เข้าใจ ว่าทำไมตอนที่อยู่เมืองสตัฟฟ์ นั้น พอเจี่ยนหมิงจง ปรากฏตัว เจี่ยนเฉิงก็หายตัวไป
ที่แท้มันก็ไม่ใช่เพราะว่าความรักของพ่อมันแข็งแกร่งดั่งขุนเขา ไม่ใช่การที่เจี่ยนเฉิงกลัวว่าเขาจะส่งผลกระทบต่อความรักระหว่างเจี่ยนหมิงจงกับเธอ
แต่มันเป็นเพราะว่า……
คนแก่ทั้งสองคนนี้ พอได้อยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ ก็จะทะเลาะกัน เอะอะโวยวายไม่จบไม่สิ้น
พอได้ยินเสียงทะเลาะในห้องค่อยๆ เงียบลง ซูสือเยว่ถึงได้สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็เข้าไปในห้อง
เพราะเห็นว่าเธอเข้ามา ชายวัยกลางคนทั้งสองคนก็หยุดการต่อสู้ แล้วก็หันมามองซูสือเยว่พร้อมกัน
“ฉินโม่หานกลับไปแล้วหรอ？”
“เขาจำลูกไม่ได้ใช่ไหม？”
“ลูกไม่ได้มีพิรุธอะไรใช่ไหม？”
“เขาพูดอะไรหรือเปล่า？”
พอเจอคำถามของทั้งสองคน ซูสือเยว่ก็ถอนหายใจออกมา แล้วก็หยิบแบล็กการ์ดออกมา วางไว้บนโต๊ะ “เขาบอกว่า หนูถูกหวยอีกครั้ง”
เจี่ยนหมิงจงขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง? ”
เจี่ยนเฉิงหยิบแบล็กการ์ดขึ้นมาดู “ทำไมเขาต้องให้เงินลูกด้วย? ”
ซูสือเยว่เล่าเรื่องของลั่วเยียนให้ใช้แก่ทั้งสองคนฟัง
เจี่ยนหมิงจงเอามือจับคางพร้อมกับพินิจพิเคราะห์ “ฉินโม่หานไม่น่าจะแค่ทำเพื่อลั่วเยียนหลอกมั้ง? ยังไงซะการฟื้นตัวอยู่ในโรงพยาบาลก็ดีกว่า”
เจี่ยนเฉิงเองก็ขมวดคิ้ว “ฉันเองก็คิดว่าเขาไม่น่าคิดอะไรธรรมดาแบบนี้ ลูกไม่ได้รับปากไปใช่ไหม? ”
