สามารถทำให้ลุงไห่ให้ความเคารพหวาดกลัวแบบนี้ได้ ท่านหลี่ที่อ่อนวัยคนนี้ต้องมีที่มายิ่งใหญ่ขนาดไหนเชียว ก็ว่าทำไมเมื่อกี้ถึงได้อวดเก่งขนาดนั้น แล้วก็ไม่วางลุงไห่ไว้ในสายตา ที่แท้ก็บ้านมีความสามารถและมีสิทธิ์นี่เอง!
หน้าผากของหยางเฉียนจิ้นเหงื่อออก ยื่นมือกุมท้องไว้ แกล้งทำท่าทางเหมือนไม่สบาย
“โอ๊ย จู่ๆก็รู้สึกเจ็บท้อง ผมต้องไปโรงพยาบาลสักหน่อย ลุงไห่พวกเราค่อยคุยกันรอบหน้าละกันครับ”
ลุงไห่อายุเยอะมากประสบการณ์ จะดูไม่ออกได้ยังไงว่าในนี้ในมีปัญหา ถ้าหากว่าปล่อยหยางเฉียนจิ้นไป คาดว่าคนตรงหน้าคนนี้คงจะไม่ปล่อยตัวเองไปแน่
ลุงไห่ส่งสายตาให้ลูกน้อง ลูกน้องหลายคนก็รีบขวางทางหยางเฉียนจิ้นไว้
ลุงไห่พูดยิ้มๆว่า “ประธานหยางครับ คุณหลี่อยากจะคุยกับคุณ นั่นถือเป็นการให้เกียรติคุณอย่างมากแล้ว คุณจะจากไปได้ยังไงละครับ”
หยางเฉียนจิ้นตื่นตระหนกอย่างที่สุดแล้ว พูดด้วยสีหน้าไม่ดีว่า “ลุงไห่ ผมไม่สบายจริงๆครับ คาดว่ากระเพาะมีปัญหา จะต้องไปโรงพยาบาลนะครับ”
“เรื่องรักษาไม่มีปัญหา คุณคุยกับคุณหลี่ก่อน ผมให้รถฉุกเฉินรอที่หน้าประตู คุณคุยกับคุณหลี่จนเขาพอใจเมื่อไหร่ ก็พาคุณไปส่งโรงพยาบาลเมื่อนั้น ไปเชิญประธานหยางขึ้นชั้นสองเดี๋ยวนี้”
ลุงไห่โบกมือ บอดี้การ์ดสองคนก็ยกตัวหยางเฉียนจิ้นเดินไปทางชั้นสอง
หยางเฉียนจิ้นสีหน้าซีดเซียว เหงื่อท่วมตัว และตัวสั่นอย่างแรง รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะจบสิ้นแล้ว
ลุงไห่พูดกับหลี่โม่อย่างเคารพว่า “คุณหลี่ครับ เชิญทางนี้ครับ”
“โอเค” หลี่โม่พูดเบาๆคำหนึ่ง จับมือเฉินเสี่ยวถงเดินไปทางชั้นสอง
ลุงไห่เดินต่อท้าย ตามติดด้านหลังหลี่โม่ ท่าทางนั้นเหมือนกับเป็นพ่อบ้านของหลี่โม่อย่างมาก
“เหี้ยเอ้ย คุณหลี่สุดยอดจริงๆ ถึงได้สามารถทำให้ลุงไห่เอาใจแบบนี้ได้”
“เป็นคนก็ต้องเลียนแบบคุณหลี่ ถ้าหากว่าฉันมีความน่าเกรงขามเหมือนคุณหลี่สักครึ่งหนึ่ง ถึงแม้จะมีชีวิตน้อยลงสิบปีก็ยินดี”
“คุณหลี่ไม่เพียงแต่ฐานะตัวตนสุดยอด แม้แต่หน้าตาก็ยังสุดยอดดีมาก ถ้าฉันหล่อได้สัก 80% ของคุณหลี่ จีบสาวก็ไม่มีไม่สำเร็จแล้ว”
แววตาเป็นประกายของพี่หลันมองไปทางชั้นสอง แล้วจุดบุหรี่ม้วนหนึ่งขึ้นสูบ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ภายในห้อง ลุงไห่นั่งอยู่กับหลี่โม่และเฉินเสี่ยวถง ส่วนหยางเฉียนจิ้นถูกบอดี้การ์ดสองคนจับไว้ยืนตรงหน้าของทั้งสามคน
หลี่โม่เหลือบมองหยางเฉียนจิ้น จากนั้นก็พูดกับลุงไห่ว่า “เมื่อกี้ประธานหยางมาคุยเรื่องอะไรกับนาย?”
“เรื่องที่ประธานหยางมาคุยกับผมไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรครับ แค่อยากจะให้คนของผมช่วยเขาเก็บหนี้การพนันสักหน่อยครับ”
เรื่องการเก็บหนี้พนัน หลี่โม่ไม่ได้สนใจสักนิด เรื่องที่ใครสั่งการให้หยางเฉียนจิ้นจ้างคนมาฆ่า นั่นถึงจะเป็นเรื่องที่หลี่โม่สนใจ
สายตาเย็นชาของหลี่โม่มองไปที่หยางเฉียนจิ้น “พูดมา นายทำเรื่องไม่ดีอะไรมา?”
“ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆครับ…”
หยางเฉียนจิ้นยังพูดไม่จบ สายตาลุงไห่ที่เหมือนดั่งเหยี่ยว มองไปทางหยางเฉียนจิ้นอย่างแหลมคม “พูดกับคุณหลี่ยังไงกัน นายเรียงประโยคคำพูดใหม่ซะ”
“ท่าน..ท่านหลี่ครับ เรื่องที่หาไอ้หลิว ไม่ใช่ผมอยากทำจริงๆนะครับ มีคนข่มขู่ผม สั่งให้ผมทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นจะฆ่าพวกผมทั้งบ้านครับ”
หยางเฉียนจิ้นแก้ตัวด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงจากหน้าผาก ไหลลงไปที่เสื้อ ทำเอาเปียกเป็นแผ่น
หลี่โม่นั่งอิงที่โซฟาด้วยท่านั่งเกียจคร้าน ปากกลับพูดคำพูดที่น่ากลัวอย่างที่สุดออกมา “ถ้าพูดไร้สาระอีกสักประโยค ก็จะตีกระดูกนายหักหนึ่งท่อน เริ่มตั้งแต่ที่กระดูกนิ้วมือของนายก่อนเลย”
คำพูดที่เย็นชาของหลี่โม่ ยังทำเอาคนที่อยู่ในวงการมานานอย่างลุงไห่ขนลุกซู่
หยางเฉียนจิ้นตัวแข็งทื่อเหมือนกับถูกฟ้าผ่า สักพัก บนใบหน้าถึงได้ยิ้มออกมาได้แย่มากกว่าร้องไห้ซะอีก แล้วสายตาขอความช่วยเหลือก็มองไปยังลุงไห่
หยางเฉียนจิ้นคิดว่า วินาทีนี้มีเพียงลุงไห่ที่สามารถช่วยตัวเองได้ เพียงแค่ลุงไห่ช่วยขอร้อง ก็จะยังมีทางรอดชีวิตได้
“ลุงไห่ เห็นแก่การมิตรภาพหลายปีมานี้ของพวกเรา ช่วยผมพูดสักหน่อยเถอะครับ”
ลุงไห่สีหน้าเย็นชา พูดนิ่งๆว่า “ประธานหยาง ผมกับคุณไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกัน แนะนำว่าให้คุณพูดที่รู้และไม่รู้ทั้งหมดออกมาซะ”
หยางเฉียนจิ้นขมขื่นใจ ขมขื่นซะยิ่งกว่ากินอึ่งน้อยซะอีก
บอกที่รู้ออกไปแล้วยังจะรอดได้? แล้วที่ไม่รู้ จะแม่งให้พูดยังไง? คงไม่ได้ให้ฉันหยางเฉียนจิ้นคนนี้แบกความผิดทั้งหมดหรอกนะ
แต่ว่าดูสีหน้าของลุงไห่ที่เด็ดขาด หยางเฉียนจิ้นรู้ว่าการขอความช่วยเหลือลุงไห่คงไม่ได้แล้ว
หลี่โม่มองหยางเฉียนจิ้นอย่างสบายๆ “ให้เวลานายอีกสามวินาที ถ้าหากนายไม่พูด ก็ให้นายได้ลิ้มลองอาหารเรียกน้ำย่อยสักหน่อย”
“ไม่ ไม่นะครับ!” หยางเฉียนจิ้นสะบัดมืออย่างตื่นตกใจ “ผมพูด ผมพูดทั้งหมด ผมก็เป็นเพียงแค่ตัวบอกต่อ คนที่สั่งผม ผมเองก็ไม่เคยได้เจอ ตอนที่พวกเขาโทรมา ก็ใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง ภรรยาและลูกของผมต่างก็อยู่ในมือของพวกเขา ผมเองก็หมดหนทางจึงได้ติดต่อนักฆ่า ติดต่อไอ้หลิวตามที่พวกเขาสั่ง สั่งให้ไอ้หลิวไปฆ่าคุณ อย่างอื่นผมก็ไม่รู้แล้วครับ”
หลี่โม่ขมวดคิ้ว ดูแล้วเรื่องจะไม่ง่ายแล้ว เบื้องหลังนี้น่าจะยังมีอีกชั้น หรืออาจจะเยอะกว่านั้น ผู้สั่งการเบื้องหลังที่แท้จริงซ่อนตัวได้อย่างดีเลย
ยิ้มเยาะไปทีหนึ่ง สายตาที่เย็นชาดั่งลูกศรคมของหลี่โม่ถูกส่งเข้าไปในดวงตาของหยางเฉียนจิ้น
หยางเฉียนจิ้นตัวสั่นไปทั้งตัว เขาเห็นความตายในสายตาของหลี่โม่
หยางฉียนจิ้นที่ในใจกำลังจะสติแตกค่อยๆปิดตาลง ล้มลงกับพื้นทำท่าทางรอการถูกฆ่า
หลี่โม่หยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นมา สาดเหล้าในแก้วไปที่หน้าของหยางเฉียนจิ้น
“แกล้งทำท่าจะตายอะไรของนาย นายรู้ว่าครอบครัวของนายถูกจับไปไว้ที่ไหน? เพียงแค่นายพูดออกมา ฉันรับประกันได้ว่าครอบครัวของนายจะปลอดภัย”
หยางเฉียนจิ้นสีหน้ามืดหมอง หลังจากที่ลังเลในใจแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเบาว่า “ผมเองก็ไม่รู้ว่าถูกจับไปอยู่ที่ไหน ผมเพียงแค่ได้รับวิดีโอที่พวกเขาส่งมา วิดีโออยู่ในโทรศัพท์ ถ้าคุณไม่เชื่อก็สามารถดูได้ครับ”
“นายยังถือว่าให้ความร่วมมือ ต่อไปถ้าพวกเขามีอะไรมาสั่งนายอีก นายบอกฉันได้เลยโดยตรง ฉันจะให้คนไปสืบที่อยู่ของครอบครัวนาย แล้วก็ช่วยเหลือออกมา” หลี่โม่พูดนิ่งๆ
หยางเฉียนจิ้นที่เดิมทีคิดว่าพูดจบแล้วก็จะต้องตาย ไม่คิดเลยว่าหลี่โม่จะปล่อยตัวเองไป ถึงแม้ว่าต่อไปจะต้องให้ข่าวสารกับหลี่โม่ แต่ว่าสามารถมีชีวิตรอดไปไหนก็ถือว่าดี
หยางเฉียนจิ้นยิ้มอย่างขมขื่น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฟังคำพูดของหลี่โม่นั้นเป็นเรื่องดีหรือร้าย ยังไงซะเรื่องก็เป็นแบบนี้แล้ว เพื่อยื้อชีวิตอยู่ต่อไป หยางเฉียนจิ้นไม่อยากตกลงก็ต้องตกลง
“ท่านหลี่คุณวางใจได้ครับ ต่อไปแค่เพียงมีเรื่องอะไรเล็กน้อย ผมจะบอกข่าวกับท่านหลี่ทันที จะให้ท่านหลี่รับรู้ข่าวสารในทันทีโดยเร็วที่สุดแน่นอนครับ”
“ไปเถอะ หวังว่านายจะจำคำพูดในวันนี้ของนายไว้”
“จำไว้แล้วครับ ผมไม่มีทางลืมแน่นอนครับ ท่านหลี่รอดูการกระทำของผมได้เลยครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ” หยางเฉียนจิ้นพูดจบอย่างรวดเร็ว ก็รีบเปิดประตูวิ่งออกไป โดยไม่ทันคิดที่จะเช็ดเหล้าบนตัวด้วยซ้ำ
