เมื่อเสียงรถหายไปท่ามกลางสายฝน จ้าวเสวียนก็ถามสาวใช้ “คุณหนูบอกไหนว่าจะไปไหน?”
“ไม่ค่ะ”
จ้าวเสวียนพึมพำในใจ จู่ๆก็เกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมทุกคนในบ้านออกไปกันหมด อีกอย่างวันนี้เย่จิงเหยียนก็ไม่ได้มาทำงาน เป็นไปได้ไหมว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้จ้าวเสวียนก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที คงไม่มีอะไรเกิดเรื่องขึ้นกับเขาจริงๆหรอกมั้ง
จะโทรถามมู่เวยเวยดีไหม?
หลังจากคิดไปคิดมาเธอก็ยังรู้สึกว่ายังไงก็ต้องถามดู ยังไงซะเจ้าของบ้านก็ไม่อยู่ ในฐานะที่เป็นแขกทักทายหน่อยก็ถือว่าเป็นมารยาทเช่นกัน ดังนั้นจ้าวเสวียนจึงโทรหามู่เวยเวยอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะคุณป้า หนูจ้าวเสวียนเองค่ะ”
“ฉันรู้ มีเรื่องอะไรเหรอ?”
จ้าวเสวียนจงใจถามอย่างเป็นห่วง “เมื่อกี้หนูเห็นหรูอี้รีบออกไปและไม่ทันได้ถาม มีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านหรือเปล่าคะ?มีเรื่องอะไรให้หนูช่วยหรือเปล่า?”
มู่เวยเวยลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก แค่จิงเหยียนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์นิดหน่อย ไม่กี่วันมานี้เราเลยต้องดูแลเขาที่โรงพยาบาล”
จ้าวเสวียนถามอย่างกระวนกระวาย “เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์หรือ?ร้ายแรงไหมคะ?หนูไปเยี่ยมได้ไหม?”
“ไม่ร้ายแรง ไม่ต้องมาหรอก เธอตั้งครรภ์อยู่ไม่ค่อยสะดวก ช่วงนี้ดูแลตัวเองอยู่ที่บ้านนั้นแหละ”
“หนูว่า……”
“จ้าวเสวียน ตอนนี้ฉันยุ่งนิดหน่อยแค่นี้ก่อนนะ”
เสียงตัดสายดังมาจากโทรศัพท์อีกครั้ง ร่างกายของจ้าวเสวียนแข็งไปทั้งตัว ในหัวเธอมีเพียงข้อความเดียว เย่จิงเหยียนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถึงว่าตั้งแต่บ่ายของเมื่อวานก็ไม่เจอเขาอีกเลย ถึงว่าวันนี้ใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินถึงดูแย่มาก
แต่ว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้อย่างไร อยู่ในโรงพยาบาลไหน เธอไม่รู้อะไรเลย เมื่อพิจารณาจากท่าทีของเย่ชูวเสวียและมู่เวยเวย พวกเขาดูไม่อยากบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้และไม่ได้คาดหวังให้เธอไปเยี่ยมเย่จิงเหยียน ในการวิเคราะห์ขั้นตอนสุดท้ายก็คงเป็นเพราะเย่จิงเหยียนไม่ชอบเธอ
แม้ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นคนซื่อสัตย์และว่านอนสอนง่าย แม้ว่าเธอจะท้องลูกของเขาทำอะไรก็ยังไม่เข้าตาเขาอยู่ดี
เขาชอบคนที่เป็นทหารมากขนาดนั้นเลยเหรอ?
จ้าวเสวียนวิตกกังวลและเต็มไปด้วยความโกรธและทำให้เธอเริ่มรู้สึกปวดท้องขึ้นมา เธอรีบนั่งลงและหายใจเข้าออกลึกๆ ใช้เวลานานกว่าอารมณ์จะสงบลง
ไม่ได้ เธอต้องหาว่าเย่จิงเหยียนอยู่โรงพยาบาลไหน หากรู้แล้วเธอถึงจะตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไรต่อ
ในโรงพยาบาล
มู่เวยเวยวางสายด้วยความรู้สึกที่ใจไม่เป็นสุข จางเห่อพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้หญิง ระดับการโกหกของคุณยังไม่พัฒนาขึ้นเลย”
เธอพูดอย่างหมดหนทาง “ไม่มีทางเลือก ตอนนี้จ้าวเสวียนอย่าสร้างปัญหาเลย ถ้าเธอมาโรงพยาบาลคงจะทำให้เรื่องซับซ้อนมากขึ้นเปล่าๆ”
“คุณผู้หญิงคุณทานข้าวก่อนดีกว่า เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมด”
มู่เวยเวยชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามและพูดว่า “นายก็นั่งลงแล้วกินด้วยกัน ตั้งแต่เมื่อวานนายก็ไม่ได้พักเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอนายท่านกลับมาก่อนค่อยกิน”
“ถ้าอย่างนั้นฉันรอด้วยละกัน กินข้าวคนเดียวไม่อร่อย”
ทุกคนต่างตั้งตารอหวังว่าเย่จิงเหยียนจะฟื้นขึ้นมาในตอนกลางคืน แต่สิ่งต่างๆกลับตรงกันข้าม เขาไม่เพียงแต่ไม่ฟื้นขึ้นมา เขายังมีไข้สูงอย่างรุนแรง แพทย์ที่เข้าร่วมและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของห้องไอซียูทั้งหมดใช้เวลาไปสองชั่วโมงกว่าเพื่อควบคุมอุณหภูมิร่างกายของเขาให้คงที่
ผ่านไปอีกวัน เย่จิงเหยียนก็ยังไม่ฟื้น ต้วนอีเหยาที่พักฟื้นอยู่ชั้นบนดีขึ้นมาก ท่อทั้งหมดที่อยู่บนร่างกายของเธอสามารถเอาออกได้แล้ว การพูดจาของเธอก็รู้เรื่องขึ้นมาก
“พยาบาล เย่จิงเหยียนที่อยู่ชั้นล่างฟื้นหรือยัง?” นี้เป็นคำถามครั้งที่แปดที่ต้วนอีเหยาถามขึ้นในวันนี้
พยาบาลกำลังเปลี่ยนขวดยาให้เธอและพูดอย่างเรียบง่ายว่า “ยังไม่ฟื้น”
ต้วนอีเหยาแสดงสีหน้าที่ผิดหวังออกมา เธออยากไปดูเขาแต่ตอนนี้แม้แต่ลุกขึ้นยืนเธอยังไม่สามารถทำได้เลย
ขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องผู้ป่วย พยาบาลพูดว่า “เข้ามา” ก็มีผู้หญิงที่งามเฉิดฉายปรากฏขึ้นที่หน้าประตู ต้วนอีเหยาเห็นเธอ มุมปากของเธอก็โค้งงอ
“พี่สาว ฉันมาเยี่ยมพี่แล้ว” เย่ชูวเสวียเดินเข้ามาเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“พี่ชายเธอเป็นไงบ้าง?” ต้วนอีเหยาถามอย่างรีบร้อน
เย่ชูวเสวียนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงของเธอและถอนหายใจ “ยังไม่ฟื้นเลย”
จมูกของต้วนอีเหยารู้สึกเมื่อยขึ้นมา “เขา … บาดเจ็บหนักใช่ไหม?”
“ไม่ต้องกังวล ไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก” เย่ชูวเสวียยิ้มปลอบเธอ เธอเชื่อมั่นในตัวพี่ชายของเธอมาตลอดและรู้ว่าการควบคุมตัวเองของเขาแข็งแกร่งกว่าใครๆ ดังนั้นเขาจะต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน เธอสามารถรู้สึกได้
ต้วนอีเหยารู้สึกสงสัยเล็กน้อย “พวกเธอโกหกฉันอยู่ใช่ไหม?ฉันฟื้นขึ้นมาได้สองวันแล้วแต่ทำไมเขายังไม่ฟื้น”
“ไม่ได้โกหก เป็นเรื่องจริง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชาย ฉันจะขึ้นมาพูดคุยหัวเราะเฮฮากับพี่หรอ?”
ต้วนอีเหยามองเธอและไม่ได้พูดอะไรเพราะเธอกำลังพิจารณา
“ หรือไม่ก็ให้ฉันลงไปถ่ายรูปมาให้ดูไหม?”
ต้วนอีเหยาส่ายหัว “ช่างเถอะ ฉันกลัวว่าตัวเองดูแล้วจะรู้สึกเศร้า”
เย่ชูวเสวียประหลาดใจเล็กน้อย หมายความของพี่สาวคือเธอจะทรมานแทนพี่ชาย? ทั้งๆที่ไม่กี่วันก่อนยังอยู่ในสภาพที่ไม่ติดต่อหากันเลย ถ้าพี่ชายของฉันรู้ท่าทีของเธอในตอนนี้เขาจะมีความสุขจนดีดตัวขึ้นจากเตียงหรือเปล่านะ?
หลังจากพยาบาลเปลี่ยนยาเสร็จก็เดินออกไป เย่ชูวเสวียก็เอามือจับคางของตัวเองไว้และถามด้วยโทนเสียงต่ำด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “พี่สาว เมื่อวันก่อนเกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่กับพี่ชายฉัน?ฉันถามพ่อกับแม่ตั้งหลายครั้งแต่ก็ถูกพวกเขาปิดบังไว้ พี่เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”สองวันที่ผ่านมาคำถามนี้เอาแต่กดทับหัวใจเย่ชูวเสวียเอาไว้ เธออยากรู้จนจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่แปลกทำไมไม่สามารถพูดเรื่องที่พี่ชายได้รับบาดเจ็บได้ล่ะ?
ต้วนอีเหยายิ้มจาง ๆ “เธอชื่อเย่ชูวเสวียใช่มั้ย?”
“อืมๆ พี่เรียกฉันว่าหรูอี้ก็พอแล้ว ชื่อเล่นฉันคือหรูอี้” เย่ชูวเสวียพูดด้วยรอยยิ้ม
“แปลว่าถูกอกถูกใจ พ่อแม่ของเธอต้องชอบเธอมากแน่ๆเลย” ต้วนอีเหยามองตาเธอและพูดในใจ ไม่ว่าใครก็ตามที่คลอดเด็กผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยงาม มีชีวิตชีวาและจิตใจดีอีกทั้งยังน่ารักแบบนี้ก็ต้องชอบกันทั้งนั้นแหละ
เย่ชูวเสวียจับหน้าของเธอด้วยความเขินอาย “ก็ดีค่ะ พวกเขาปฏิบัติต่อฉันกับพี่ชายไม่ต่างกัน อ้อใช่สิ พี่ชายฉันมีชื่อเล่นว่าผิงอัน ได้ยินแม่บอกว่าหลังจากที่พี่ชายเกิดมาต้องเผชิญกับอุปสรรคที่ยุ่งยากมากมาย เลยคิดว่าถ้าตั้งชื่อเล่นแบบนี้ก็หวังว่าเขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในอนาคต”
“ผิงอัน … ” ต้วนอีเหยาพูดชื่อเขาเบาๆ เป็นชื่อที่ธรรมดาแต่อบอุ่นมาก เธอเป็นทหารและรู้ความหมายของคำว่าผิงอันเป็นอย่างดี
เย่ชูวเสวียรู้สึกคับข้องใจและอ้อนว่า “พี่สาวอย่าเปลี่ยนเรื่องสิ รีบเล่าให้ฉันเถอะว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?พี่ชายฉันที่แข็งแกร่งขนาดนั้นยังได้รับบาดเจ็บได้”
ต้วนอีเหยาหันไปมองเธอแล้วยิ้ม“หรูอี้ เรื่องบางเรื่องเธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ยิ่งมีคนรู้มากเท่าไหร่ก็จะยิ่งรู้สึกว่าโลกนี้มันน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น”
“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?” เย่ชูวเสวียเบิกตากว้าง จากนั้นก็แตะหน้าอกของเธอ “ไม่เป็นไรหัวใจของฉันเข้มแข็งพอ ไม่มีเรื่องอะไรที่รับไม่ได้”
“ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็บอกเธอไม่ได้อยู่ดี นี้เป็นหลักการของเรา”
“อ๊า … ” เย่ชูวเสวียคร่ำครวญ “ทุกคนรู้กันหมด แต่ฉันไม่รู้อยู่คนเดียว แบบนี้มันรู้สึกแย่เกินไปแล้ว”
ต้วนอีเหยาจับมือของเธอ “เอาล่ะ รอพี่ชายเธอฟื้นขึ้นมาค่อยไปตื้อเขา บางทีเขาอาจจะบอกเธอก็ได้”
ความมั่นใจของเย่ชูวเสวียกลับคืนมา จากนั้นเธอก็เปล่งแสงพราวออกมาทั่วร่างกาย “ใช่สิ พี่ชายฉันกลัวฉันตื้อเขาที่สุดแล้ว”
ก่อนที่คำพูดจะจบลงก็มีคนเดินเข้ามาตรงประตู เย่ชูวเสวียรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และพูดทักทายด้วยความเคารพทันที “คุณลุงสวัสดีค่ะ”
“อ้อ สวัสดีจ้ะ” ทหารต้วนสวมชุดสบายๆ บางทีมันอาจจะเป็นเพราะได้พักสักสองสามชั่วโมง ภาวะจิตใจของเขาดูเหมือนจะดีขึ้นมาก
“พ่อ”
ทหารต้วนมองไปที่ลูกสาวที่ซีดเซียวด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ “รู้สึกยังไงบ้าง?”
“ดีขึ้นเยอะแล้ว แผลก็หายเจ็บแล้ว” ต้วนอีเหยาพูดเพื่อให้พ่อของเธอสบายใจ
“พ่อมีเรื่องบางอย่างจะบอกลูก”ทหารต้วนเหลือบไปมองเย่ชูวเสวียที่ยืนอยู่ข้างๆเขา คนหลังก็พูดพร้อมกระพริบตาว่า “คุณลุง พี่สาว หนูจะไปดูว่าพี่ชายฟื้นหรือยัง ถ้างั้นหนูออกไปก่อนนะคะ”
ทหารต้วนพยักหน้า หลังจากเธอเดินออกไปก็พูดด้วยรอยยิ้ม “สาวน้อยคนนี้น่าสนใจทีเดียว”
“เธอน่ารักมาก พ่อเมื่อกี้จะพูดเรื่องอะไร?”
สีหน้าของทหารต้วนเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง “ผลการสอบสวนของการโจมตีครั้งล่าสุดออกมาแล้ว”
“อำนาจจากฝั่งไหน?” ดวงตาของต้วนอีเหยาดุเดือด
“เป็นองค์กรที่มีกลุ่มคนถืออาวุธชีวภาพอยู่ในชายแดน ฝ่ายตรวจสอบจับผู้สมรู้ร่วมคิดของพวกเขาได้สามคนในเมืองA ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ข่าวว่าหัวหน้ากำลังมาตรวจสอบที่เมืองAจากที่ไหน พวกเขาแอบเข้ามาในA ตั้งแต่สองเดือนก่อนแล้ว”
ต้วนอีเหยากำหมัดแน่น “ไอ้สารเลวพวกนี้อยากทำอะไรกันแน่?”
“พวกเขาต้องการกระตุ้นให้เกิดความขัดแย้งระหว่างประเทศของเราและประเทศอื่นๆ เพื่อให้เราตกอยู่ในสงคราม” ทหารต้วนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “พรุ่งนี้พ่อจะไปประชุมในเมืองหลวง จะปล่อยให้พวกเขาทำอะไรที่ผิดอีกไม่ได้ จะทำให้เราได้รับภัยคุกคามมากเกินไป”
อารมณ์ของต้วนอีเหยากระวนกระวายอย่างมาก “พ่อ ให้ฉันไป ฉันอยากไประเบิดที่กบดานของพวกมันด้วยตัวเอง”
“ลูกรักษาบาดแผลให้หายก่อน คนในประเทศเรามีคนที่สามารถสู้รบได้เยอะแยะ ขาดลูกไปคนเดียวไม่มีปัญหาหรอก” ทหารต้วนปฏิเสธคำขอของเธอในการทำสงคราม
ต้วนอีเหยาพูดอย่างกังวลว่า “อาการบาดเจ็บของฉันหนึ่งอาทิตย์ก็สามารถรักษาให้หายได้แล้ว จะชักช้ากับเรื่องใหญ่แบบนี้ไม่ได้”
ท่าทีของทหารต้วนนั้นแน่วแน่มาก “รอลูกนานขนาดนั้นไม่ได้ รัฐมนตรีต่างประเทศขององค์กรนี้ได้รับเชิญให้มาในวันนี้ เราจะหารือเกี่ยวกับแผนการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้และเราจะเริ่มดำเนินการทันที”
ต้วนอีเหยารู้สึกท้อแท้ ดำเนินการเร็วขนาดนี้ เธอไม่สามารถตามทันได้
ทหารต้วนเข้าใจนิสัยของลูกสาวดีและพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้นเพื่อปลอบโยนเธอ “พ่อคุยกับผู้อำนวยการแล้ว ตอนพ่อไม่อยู่เขาจะจัดการหาคนมาดูแลลูกให้”
“อ้อ ”
ทหารต้วนพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เหยาเหยา ลูกเป็นทหารที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง พยายามใช้ความสามารถของตัวเองจากที่เป็นทหารตัวเล็กๆจนได้กลายเป็นผู้พัน พ่อภูมิใจในตัวลูก แต่ในใจพ่อยังคงหวังว่าลูกจะได้ใช้ชีวิตที่สงบสุข ประเทศของเรามีผู้ชายเยอะขนาดนี้ ถึงเวลาแล้วที่จะให้พวกเขามีบทบาทในการได้รับใช้ประเทศ ”
“พ่อ ฉันจะทำตามคำสั่ง” ต้วนอีเหยามีสีหน้าเคร่งขรึม
ทหารต้วนดีใจและปัดผมตรงหน้าผากให้เธอ นิสัยของยัยตัวแสบนี้เหมือนแม่ของเธอมาก ดื้อรั้นมิฉะนั้นเขาคงจะกล่อมให้เธอปลดประจำการไปแล้ว
บริษัทเย่ฮวาง
ช่วงที่ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน จ้าวเสวียนถือกระเป๋าของเธอไว้แล้วพูดลาเลขาฯหวังและออกมาก่อนเวลา ตอนนี้เธออยู่ในสถานะพิเศษ เลขาฯหวังเองก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้
ตอนบ่ายเธอแจ้งคนขับรถของตระกูลเย่ว่าไม่ต้องมารับ เธอจะซื้อของเล็กน้อยแล้วขึ้นรถกลับบ้านเอง เมื่อมาถึงทางออกของบริษัทตรงถนนเส้นที่รถจะผ่าน จ้าวเสวียนเรียกรถพิเศษที่จัดขึ้นโดยเฉพาะคันหนึ่ง
ตอนหกโมงเย็น รถของเย่ฉ่าวเฉินขับผ่านรถพิเศษที่จัดขึ้นโดยเฉพาะคันสีดำ จ้าวเสวียนพูดกับคนขับว่า “ตามรถคันหน้าไป”
คนขับรถเหยียบคันเร่งตามไปทันที เมื่อเห็นสีหน้าจ้าวเสวียนที่ดูประหม่าผ่านกระจกมองหลังเขาก็ยิ้มและถามว่า “คุณผู้หญิง คุณคงไม่ได้ไปจับเมียน้อยของสามีคุณใช่ไหม?”
จ้าวเสวียนตะลึงไปชั่วขณะ เธอไม่เผยคำตอบที่คนขับคาดเดาไว้และพูดตามน้ำไปว่า “ใช่ ไปจับเมียน้อย”
คนขับรถเห็นว่าตัวเองเดาถูกจึงพูดอย่างฉะฉานว่า “ผมดูๆแล้วคุณน่าจะท้องสินะ สามีของคุณช่างไม่รู้ผิดชอบชั่วดีซะเลย ทำแบบนี้ตอนคุณท้องได้อย่างไร?”
“บางที … ผู้ชายอย่างพวกคุณก็ไว้ใจไม่ได้”
คนขับรีบแก้ต่างว่า “คุณอย่าเหมารวมสิ ผู้ชายก็แบ่งคนดีคนเลวเหมือนกัน ผู้หญิงเองก็มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม คุณจะพูดแบบนั้นไม่ได้”
จ้าวเสวียนขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขาและชี้ไปที่รถคันหรูตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า “คุณช่วยตามชิดๆหน่อย อย่าทิ้งห่างจนหายไปล่ะ”
คนขับพูดอย่างมีชัยว่า “สบายใจเถอะไม่หายหรอก เรื่องแบบนี้ในแต่ละเดือนผมเจออย่างน้อยสามสี่ครั้ง ผมมีประสบการณ์ แต่ว่าครอบครัวพวกคุณน่าจะรวยมากเลยนะ รถของสามีคุณราคาอย่างต่ำน่าจะหลายล้าน”
“อ้อ ก็มีบ้าง” แต่ว่าเงินพวกนี้ไม่ใช่ของตัวเอง
เมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจที่จะสนทนาด้วยคนขับก็หุบปากด้วยความโมโห
หลังจากขับผ่านถนนได้สามสี่สาย คนขับของเย่ฉ่าวเฉินก็พูดว่า “เจ้านาย ข้างหลังมีรถคันหนึ่งตามเรามา”
เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ยังไม่ต้องสนใจ พอถึงโรงพยาบาลไปตรวจดูหน่อยว่าเป็นใคร”
“ครับ เจ้านาย”
เมื่อไต่ขึ้นมาถึงตำแหน่งในวันนี้ เย่ฉ่าวเฉินไม่จำเป็นต้องคอยระวังใครในเมือง A อีกต่อไป แต่เขาก็ควรระมัดระวังไว้หน่อย ยังไงซะตอนนี้ต้วนอีเหยาก็อยู่ในโรงพยาบาล ตัวตนของเธอนั้นพิเศษเกินไป
รถคันหรูเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาลและรถพิเศษที่จัดขึ้นโดยเฉพาะที่อยู่ข้างหลังก็หยุดเช่นกัน จ้าวเสวียนประหลาดใจเล็กน้อย เย่จิงเหยียนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลที่นี้จริงหรือ? ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงหรือเปล่า?
“คุณผู้หญิง คุณไม่ลงไปดูให้เห็นกับตาหรือ?” คนขับรถล้อเธอ
“ไม่ต้อง เราไปกันเถอะ”
รู้ว่าเย่จิงเหยียนอยู่ที่นี้ก็ไม่กังวลอะไรแล้ว ถ้าตามเข้าไปตอนนี้ก็ยิ่งโดนจับได้ง่าย
อาการของเย่จิงเหยียนทรงตัวแล้ว แต่สิ่งที่แปลกคือเขายังไม่ฟื้นสักที ซึ่งทำให้เย่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวยกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ในวันที่สี่ของการเข้ารับการรักษา ต้วนอีเหยาไม่สามารถนอนนิ่งๆได้อีกต่อไป เธอเบื่อที่จะได้ยินคำว่า “เขายังไม่ฟื้น” ทั้งสี่คำนี้ เธอต้องได้เห็นกับตา
“ผู้พัน คุณนั่งรถเข็นไปดีกว่ามั้ง” พยาบาลแนะนำด้วยความหวังดี
“ไม่ต้อง” ต้วนอีเหยาพูดด้วยความเจ็บปวด “จะได้ขยับตัวไปด้วย หมอไม่ได้บอกว่าต้องขยับเยอะๆไม่ใช่หรอ?คุณช่วยประคองฉันลงจากเตียงหน่อย”
“โอเค”
แขนขาของต้วนอีเหยาไม่ได้รับบาดเจ็บดังนั้นการเดินจึงไม่ใช่อุปสรรค แต่เนื่องจากร่างกายของเธออ่อนแอเกินไป เดินได้ไม่กี่ก้าวก็มีเหงื่อไหลออกมา
อยู่ในลิฟต์ที่กำลังลงไปที่ชั้นห้า เย่ชูวเสวียที่กำลังหยิบยาที่เคาน์เตอร์พยาบาลเห็นเธอ จึงรีบเดินเข้ามาด้วยความประหลาดใจ “พี่สาว พี่ลงจากเตียงได้แล้วหรอ?”
มุมปากต้วนอีเหยายิ้มออกมา “ฉันมาดูพี่ชายเธอ”
เย่ชูวเสวียรีบจับมืออีกข้างของเธอและพูดด้วยความเป็นห่วง “ร่างกายพี่ยังอ่อนแอขนาดนี้ พี่ควรนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงนะ”
“ฉันรู้สึกไม่สบายใจ”
มีหลายคนเดินมาที่ห้องไอซียูอย่างช้าๆ มู่เวยเวยเงยหน้าขึ้นเห็นเธอก็ตกตะลึงชั่วครู่แล้วทักทายเธอว่า “ทำไมถึงลงมาแล้วล่ะ?อาการบาดเจ็บของเธอยังไม่หายดีเลยนิ”
“คุณป้า หนูไม่เป็นไร” ต้วนอีเหยาพูดด้วยรอยยิ้ม
มู่เวยเวยเห็นเธอเหนื่อยจนเหงื่อออกจึงรีบขอให้พยาบาลและเย่ชูวเสวียช่วยพยุงเธอนั่งลงบนเก้าอี้ “หรูอี้ ไปเอาเสื้อโค้ทในห้องให้อีเหยาใส่ ถ้าเหงื่อออกอาจเป็นหวัดได้ง่าย”
“โอเคค่ะ” เย่ชูวเสวียเด้งตัวออกไป เธอก็รู้ได้ทันทีว่าแม่ของเธอเป็นแม่ที่มีความชอบธรรมและไม่มีทัศนคติที่ไม่ดีต่อพี่สาวแน่นอน
ต้วนอีเหยาเงยหน้ามองไปที่มู่เวยเวย เธอได้รับการดูแลผิวหน้าเป็นอย่างดีและริ้วรอยตรงหางตาเธอมีน้อยมาก อาจเป็นเพราะช่วงนี้เธอเหนื่อยเกินไป ทำให้ดวงตาของเธอแดงมาก
ถ้าหากแม่เกิดใหม่ก็คงจะใจดีและดูดีเหมือนเธอ
“ขอบคุณค่ะ คุณป้า”ต้วนอีเหยาพูดและรู้สึกเมื่อยจมูก
มู่เวยเวยมองไปที่ดวงตาที่มีประกายของน้ำตา ในใจรู้สึกทั้งรักและสงสาร “เด็กซื่อบื้อ ขอบคุณฉันทำไม”
“คุณไม่โทษฉันเหรอ?” ต้วนอีเหยาถาม
“ป้าไม่โทษเธอหรอก นี้เป็นสิ่งที่ผิงอันเลือกเอง เขาชอบเธอ เขาอยากทำอะไรให้เธอ ป้าไม่คัดค้านหรอก ยิ่งไม่มีทางโทษหรือตำหนิเธอสำหรับเรื่องนี้ นอกจากนี้สิ่งที่พวกเธอทำนั้นเป็นเรื่องที่ดี ป้ารู้สึกภูมิใจแทนพวกเธอ”
ต้วนอีเหยาขยับสายตามองไปที่เตียงผู้ป่วย ในที่สุดน้ำตาทั้งสองข้างก็ไหลออกมา
เขาดูซีดเซียวขนาดนั้นดูไม่เหมือนที่เคยเป็นมาก่อนเลยสักนิด แก้มของเขาก็ผอมลงมากทำให้โครงหน้าของเขาดูคมชัดยิ่งขึ้น
มู่เวยเวยหยิบกระดาษมาเช็ดน้ำตาให้เธอ “เด็กดี ไม่ร้องนะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณป้า” ต้วนอีเหยากระอักกระอ่วน
เย่ชูวเสวียเข้ามาพร้อมกับเสื้อโค้ทขนสัตว์สีฟ้าอ่อน ในขณะที่ช่วยเธอใส่ก็พูดว่า “พี่สาว นี้เป็นเสื้อของฉันเคยใส่แค่ครั้งเดียวแต่ซักจนสะอาดแล้ว พี่จะรังเกียจไม่ได้นะ”
ต้วนอีเหยาที่กำลังเศร้าเมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้น้ำตาก็หยุดไหล “หรูอี้ ฉันจะรังเกียจเธอได้อย่างไรฉันว่าในโลกนี้มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่ไม่ชอบเธอ”
“จริงเหรอ?” เย่ชูวเสวียเอียงหัว ดวงตาสีม่วงของเธอเป็นประกายและเธอพูดอย่างได้ใจว่า “ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ยังไงก็ต้องมีคนที่ไม่ชอบฉันแหละ แต่ฉันไม่จำเป็นต้องให้ทุกคนชอบฉันหรอก แค่คนที่ฉันชอบเขาชอบฉันก็พอล่ะ”
เธอไม่ชอบจ้าวเสวียนดังนั้นจึงไม่สำคัญว่าจ้าวเสวียนจะชอบเธอหรือไม่ เธออยากให้ผู้หญิงคนนั้นเกลียดเธอใจจะขาด
ต้วนอีเหยาไม่คิดว่าเธอจะมองเห็นทุกอย่างได้ละเอียดแบบนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย “ฉันคิดเสมอว่าถ้าฉันมีน้องสาว เธอจะต้องมีชีวิตชีวาและน่ารักมากแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่แม่ของฉันเสียชีวิตไปตั้งแต่ฉันยังเด็กมากและพ่อของฉันเลี้ยงดูฉันเหมือนเด็กชาย ฉันเติบโตมาพร้อมกับเด็กผู้ชายและคนในโรงเรียนเตรียมทหารก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น จู่ๆก็มียัยตัวแสบที่น่ารักแบบเธอโพล่ออกมาทำให้รู้สึกดีมาก”
เย่ชูวเสวียคลอเคลียอยู่ข้างๆเธอ “ถ้าอย่างนั้นพี่ก็นับฉันเป็นน้องสาวของพี่ด้วยแล้วกัน ฉันมีแค่พี่ชายสามคนฉันก็อยากได้พี่สาวเพิ่มอีกหนึ่ง”
“ได้สิ” ต้วนอีเหยาเห็นด้วยอย่างยิ่ง
มู่เวยเวยไม่คิดมาก่อนว่าประสบการณ์ชีวิตของต้วนอีเหยาจะน่าสงสารขนาดนี้และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอ็นดูเธอมากขึ้น “ถ้างั้นก็ตามนี้แหละ อีเหยาต่อไปก็อบรมสั่งสอนน้องสาวคนนี้หน่อย ดูๆแล้วเขาดูเชื่อฟังเธอ”
“แม่ หนูเชื่อฟังมาตลอดหรือเปล่า?”
“จริงเหรอ?” มู่เวยเวยเลิกคิ้วขึ้น
เย่ชูวเสวียกระสับกระส่ายในทันที “โอเคๆ บางครั้งก็ไม่เชื่อฟังจริงๆนั้นแหละ”
มู่เวยเวยจับหัวของเธอแล้วถูไปมา “เราไปกันเถอะ ให้อีเหยาคุยกับพี่ชายลูกหน่อย”
“ ใช่ ถ้าพี่ชายรู้ว่าเรามัวแต่พูดเจี๊ยวจ๊าวอยู่ที่นี้แล้วถ่วงเวลาที่เขากับพี่สาวจะได้อยู่ด้วยกัน เขาจะต้องไม่ชอบแน่ๆ”
ต้วนอีเหยาหน้าแดงกับสิ่งที่เธอพูดเลยก้มศีรษะลง
เธอเป็นคนไม่ค่อยอาย บางครั้งคนในกองทัพพูดลามกแรกๆเธอก็รู้สึกอายเล็กน้อยแต่พอเวลาผ่านไปนานๆ จู่ๆเธอกลับเป็นคนพูดเยอะกว่าพวกเขาอีก
แต่ว่า ต่อหน้ามู่เวยเวยและเย่ชูวเสวียเธอก็ยังคงเขิน
ในห้องผู้ป่วยเหลือกันแค่สองคน ต้วนอีเหยานั่งเงียบๆอยู่หลายนาทีแล้วจับมือของเย่จิงเหยียนเบาๆ มือของเขาใหญ่มากมีข้อต่อที่ชัดเจนและนิ้วที่เรียวยาวไม่มีรอยแผลเป็นเลยสักนิด สมบูรณ์แบบจนสามารถเป็นนางแบบมือได้เลย ในทางกลับกันฝ่ามือของเธอนั้นหยาบเล็กน้อยเพราะต้องถือปืนตลอดทั้งปี ช่วงระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ก็ด้านไปหมด
เมื่อเปรียบเทียบกัน มือของเธอเหมือนมือของผู้ชายมากกว่าอีก
ต้วนอีเหยาถอนหายใจและพูดว่า “คุณนี้มันซื่อบื้อจริงๆ ทำไมคุณถึงคิดไม่ได้นะ?คุณจงใจให้ฉันเป็นหนี้คุณใช่ไหม … ที่จริงฉันไม่ได้ไม่ชอบคุณ แต่ฉันแค่คิดว่าเราไม่เหมาะสมกันเลย ทุกครั้งที่เจอหน้ากันก็จะมีเรื่องต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก ฉันก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล แต่เดิมฉันกะว่าต่อไปจะไม่เจอคุณอีกแบบนี้มันจะดีกับเราทั้งสองฝ่าย แต่โชคชะตาก็พาฉันได้พบกับคุณอีกครั้งแล้วคุณก็รับกระสุนแทนฉันอีกแล้ว … แค่นั้น อีกทั้งคุณก็ไม่ห่วงชีวิตของตัวเองเลย ฉันเองก็ไม่สามารถนิ่งนอนใจได้อีก รอคุณฟื้นขึ้นมาฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ”
“คุณพูดเรื่องจริงหรอ?” มีเสียงแหบหนึ่งดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ ต้วนอีเหยาเงยหน้าขึ้นและ เย่จิงเหยียนลืมตามองเธออย่างลึกซึ้ง
“คุณฟื้นแล้วหรือ?คุณฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ต้วนอีเหยาประหลาดใจอย่างมาก
เย่จิงเหยียนไม่ได้ตอบคำถามของเธอและถามอีกครั้งว่า “สิ่งที่คุณเพิ่งพูดไป … เป็นเรื่องจริงหรือ?”
“คุณถามประโยคไหน?ฉันพูดไปเยอะขนาดนั้น?” ต้วนอีเหยาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“รอผมฟื้นขึ้นมา จะให้โอกาสผมอีกครั้ง คุณเป็นคนพูดเอง” เย่จิงเหยียนไม่กล้ากระพริบตาเพราะกลัวว่าพอหลับตาลงเธอจะหนีไปอีก
ต้วนอีเหยาเขินเล็กน้อย พูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “เรื่องจริง แบบนี้ก็หมดห่วงแล้ว?”
ดวงตาของเย่จิงเหยียนร้องผ่าว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าการถูกยิงครั้งนี้ไม่เสียเปล่า
“อีเหยา ผมรักคุณ” เย่จิงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ดวงตาของเขาอบอุ่นราวกับว่ามันสามารถละลายน้ำแข็งได้หลายพันปี
ต้วนอีเหยารู้สึกอายที่จะมองไปที่เขา ดวงตาของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่รู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนไปหมด เธอกระแอมในลำคอและพูดว่า “เอ่อ ฉันจะไปตามหมอมาตรวจคุณหน่อย”
หลังจากพูดจบ เธออยากปล่อยมือเขาออกแต่เขาจับมันแน่นเกินไป
“คุณอย่าไป ผมไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยเรียกหมอทีหลัง” ดวงตาเย่จิงเหยียนจับจ้องไปที่เธอและถามด้วยความเป็นห่วง “อาการบาดเจ็บของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?ยังเจ็บอยู่ไหม?”
ต้วนอีเหยาเห็นว่าเขาเป็นผู้ป่วย เธอจึงปล่อยให้เขาจับมือเธอไว้ “ฉันเจ็บน้อยกว่าคุณ ฉันฟื้นขึ้นมาตั้งแต่วันก่อนแล้ว แผลก็ไม่เจ็บแล้ว”
“คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้วๆ” นี้เป็นสิ่งที่เขากังวลที่สุดตอนอาการโคม่า บางครั้งเขาก็ได้ยินเสียงแม่และน้องสาวพูดคุยกัน แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้ จนกระทั่งตอนเธอจับมือเขาเอาไว้ ราวกับว่ามีพลังมหาศาลหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาจนช่วยให้เขาสามารถฟื้นขึ้นมาได้
เย่จิงเหยียนคิด นี้อาจเป็นพลังแห่งความรัก
ต้วนอีเหยากังวลว่าเขาเพิ่งฟื้นแล้วใช้พลังงานมากเกินไปจะไม่ดีต่อการฟื้นฟูของร่างกาย เธอจึงพูดว่า “ฉันจะให้หมอมาตรวจคุณดู จะได้ฟื้นตัวเร็วขึ้นด้วย”
เย่จิงเหยียนดึงมุมปากขึ้นแล้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“หรูอี้ หรูอี้”ต้วนอีเหยาหันหน้าตะโกนออกไปนอกห้องผู้ป่วย ไม่นาน เย่ชูวเสวียก็รีบวิ่งเข้ามา “มีอะไรเหรอๆ … อ๊า พี่ชาย พี่ฟื้นแล้วหรอ”
เย่ชูวเสวียกระโดดอย่างมีความสุข “โอ้พระเจ้า ในที่สุดพี่ก็ฟื้นแล้ว แม่เป็นห่วงแทบตายอยู่แล้ว … ”
“หรูอี้ ไปตามหมอมาตรวจพี่ชายเธอหน่อย” ต้วนอีเหยาขัดจังหวะเธอพูดแล้วออกคำสั่ง
