64 หลบหนีจากสาวงาม
ปากของลู่หยุนอ้ากว้างสามารถยัดไข่ลงไปได้
เขาไม่เคยคิดว่าถังเอี๋ยนจะโค่นหัวหน้าแก๊งลักพาตัวได้ง่ายๆเพียงใช้การโจมตีสามครั้งเท่านั้น และในเวลานี้เขาเห็นนักเลงคนอื่น ๆ นอนครวญครางอยู่บนพื้นและความตกใจในดวงตาของเขาก็รุนแรงขึ้น กล่าวคือถังเอี๋ยนนักธนูคนหนึ่งได้จัดการพวกแก๊งลักพาตัวทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว …. และเขาที่เป็นนักมวยคนหนึ่งถูกพวกมันจัดการจนหมดสภาพ … “ลุกขึ้น! ทำไมนายยังนอนอยู่ที่พื้น? !” ขณะที่ลู่หยุนรู้สึกสับสนถังเอี๋ยนก็พูดพร้อมกับดึงเขาขึ้นจากพื้น “พี่ … ” ลู่หยุนถูกดึงขึ้นและมองไปที่ถังเอี๋ยนเหมือนเห็นสัตว์ประหลาด
“เราต้องออกไปเดี๋ยวนี้ … คนเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลไม่น้อย อีกไม่นานพวกเขาจะมีคนมาเพิ่มอย่างแน่นอน” ถังเอี๋ยนไม่ปล่อยให้ลู่หยุนพูดอะไรรีบดึงเขาวิ่งไปข้างหน้า
ลู่หยุนที่กำลังตกตะลึงพยักหน้าแรงๆ แล้วมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น
“เราจะไปที่ถนนใหญ่คุณควรจะปลอดภัยกับฝูงชน” ถังเอี๋ยนกล่าว หญิงสาวพยักหน้าแรงๆ แล้วขยับโดยไม่รู้ตัว ถังเอี๋ยนสังเกตว่าเธอไม่ได้สวมรองเท้าพวกมันควรจะหลุดออกไปในขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่ เขาไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระใดๆ และถอดรองเท้าเทรนเนอร์ของเขามอบให้กับเธอไปตรงๆ: “รองเท้าใหญ่ไปหน่อย เราต้องรีบแล้ว”
ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ถังเอี๋ยนด้วยความประหลาดใจ แต่ถังเอี๋ยน ได้หันหน้าหนีเธอจึงรีบผูกเชือกผูกรองเท้าขึ้น
ทั้งสามวิ่งไปตามถนนกลัวว่าจะมีคนไล่ตามมา พวกเขาวิ่งไปสักพักไม่นานก็หยุดลงที่ถนนสายหลัก
มียานพาหนะและผู้คนจำนวนมากผ่านไปมาในถนน พวกเขาควรจะปลอดภัยในฝูงชน
ในตอนแรกถังเอี๋ยนได้เตรียมที่จะเรียกรถแท็กซี่ แต่ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปโทรศัพท์ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น
หลังจากที่ถังเอี๋ยนและลู่หยุนหันกลับมามองหาเสียงโทรศัพท์ ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มและหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
ถังเอี๋ยนและลู่หยุนมองหน้ากันและการแสดงออกบนใบหน้าของพวกเขาตกตะลึง
ผู้หญิงคนนี้ซึ่งรองเท้าหาย แต่ยังมีโทรศัพท์อยู่
หญิงสาวรับสายและสนทนาเป็นภาษาเกาหลี
ถังเอี๋ยนสามารถเข้าใจภาษาอังกฤษได้ แต่เขาไม่เข้าใจภาษาเกาหลี แต่เมื่อมองจากการแสดงออกของผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นพี่สาวที่เธอพูดถึงมาก่อน
พอหญิงสาวคนนั้นคุยโทรศัพท์เสร็จเธอก็ยิ้มและพูดกับพวกเขาว่า “เยี่ยมมากพี่สาวกำลังมารับฉัน!”
“ดีแล้ว.” ลู่หยุนถอนหายใจด้วยความโล่งใจและหันไปคุยกับถังเอี๋ยน แต่เมื่อหันไปรอบๆก็พบว่าถังเอี๋ยนยื่นมือออกไปเพื่อเรียกรถแท็กซี่
“พี่กำลังทำอะไร?”ลู่หยุนตะโกนใส่ถังเอี๋ยนอย่างงงงวย
ถังเอี๋ยนไม่ได้ให้ความสนใจกับลู่หยุน เขารอให้รถแท็กซี่จอดและเขาก็กวักมือเรียกลู่หยุนให้ตามมา
ลู่หยุนมองไปที่ถังเอี๋ยนแล้วมองกลับไปที่ผู้หญิงคนนั้น หลังจากหัวเราะแล้วเขาก็เดินตามถังเอี๋ยนที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
เมื่อเขามาหาเขาเขาก็ติดตามและถามว่า “พี่กำลังทำอะไรเธอบอกว่าพี่สาวของเธอ … “
“นายคิดว่ากลุ่มอันธพาลกลุ่มนั้นเป็นเรื่องปกติหรือ ฉันไม่คิดว่าตัวตนของผู้หญิงคนนั้นจะธรรมดาหรอกนะ? หากสิ่งที่เกิดขึ้นถูกเปิดเผยออกไปนายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น เชื่อฉันสิเราไม่ต้องการให้ปัญหาแบบนั้นมาหาเรา ” ถังเอี๋ยนกล่าวขณะที่เขาเปิดประตูรถและเตรียมขึ้นแท็กซี่ไป
ลู่หยุนไม่ได้พูดอะไรและเขาก็ขึ้นรถแท็กซี่หลังจากหยุดคิดชั่วครู่
ผู้หญิงคนนั้นตกใจมองไปที่ถังเอี๋ยนและลู่หยุน
พวกเขาแค่เรียกแท็กซี่จริงๆและเข้าไปโดยไม่พูดอะไร
ถังเอี๋ยนเรียกให้คนขับไปและพวกเขาก็ออกไปต่อหน้าต่อตาเธอ
หญิงสาวไม่มีเวลาโทรหาพวกเขาเธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วรีบถ่ายรูปด้านหลังของรถแท็กซี่
รถแท็กซี่ของถังเอี๋ยนและลู่หยุนเพิ่งออกไป
ไม่นานนักรถตู้สี่คันก็แล่นออกมาจากท้ายถนนด้วยความเร็วและหยุดตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น
รถหยุดนิ่งเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดออกไปด้วยท่าทางตื่นตระหนก
ถ้าถังเอี๋ยนยังอยู่เขาคงจะตกใจมากเพราะคนกระโดดลงมาจากรถในเวลานี้กลับกลายเป็นศิลปินหญิงที่ร้อนแรงที่สุดคนหนึ่งของเอเชียหยินซินฮุย
….
“ถังเหยียนพี่เคยชกมวยมาก่อนหรือปล่าว หรือไม่พี่ก็ต้องเคยเรียนศิลปะการต่อสู้มาแน่ๆ” หลังจากขึ้นรถแท็กซี่ลู่หยุนก็หมดความสนใจผู้หญิงคนนั้น ในทางตรงกันข้ามความแข็งแกร่งของถังเอี๋ยนนั้นน่าสนใจสำหรับเขามากกว่า
“ฉัน …. ได้เรียนสองสามครั้งตอนที่ฉันยังเด็กบวกกับฉันชอบดูการแข่งขันชกมวยและศิลปะการต่อสู้อยู่เสมอ” ถังเอี๋ยนกล่าวและทันใดนั้นเขาก็พบว่าแม้ว่าระบบจะให้ความสามารถแก่เขา แต่ก็ยังต้องดิ้นรนเพื่อหาคำอธิบายให้กับคนรอบข้าง
“ อ๊ะ? โอ้คือ … มัน” ลู่หยุนไม่ได้ถามอะไรต่อไปศิลปะการต่อสู้ของจีนแม้กระทั่งการชกมวยก็เป็นที่นิยมอย่างมากในช่วงปลายทศวรรษ 1900 แต่ในศตวรรษที่ 21 ความนิยมได้ลดลงเรื่อยๆ ในขณะที่เทคนิคศิลปะการต่อสู้บางอย่างได้รับการถ่ายทอดลงไป หลายคนจึงเก็บเป็นความลับในฐานะมรดกตกทอดของครอบครัว
เขาคิดว่าถังเอี๋ยนไม่ต้องการเปิดเผยว่าเขาเรียนรู้การต่อสู้อย่างไรเขารู้สึกว่าถังเอี๋ยนอาจมีความจำเป็นต้องเก็บงำความลับนี้
เมื่อถังเอี๋ยนเห็นว่าลู่หยุนปล่อยมันไปอย่างง่ายดายเขาก็สบายใจเล็กน้อย
กลับมาถึงหมู่บ้านนักกีฬาทั้งสองเหนื่อยล้าอย่างมากพวกเขาจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว
….
เมื่อถังเอี๋ยนตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นลู่หยุนก็ออกไปแล้ว
เขาออกไปวิ่งแต่เช้าทุกวัน
ถังเอี๋ยนลุกขึ้นและล้างตัวจากนั้นเขาก็จะลงไปทานอาหารเช้า
เขาไม่คาดคิดว่าจะเจอเจิ้งจุนและหลี่เฮ่าเเจ๋อเมื่อเขาเปิดประตูเครื่องออกจากห้อง
“ พี่ถัง!” เมื่อเห็นถังเอี๋ยน หลี่เฮ่าเจ๋อจึงตะโกนออกมา
ตั้งแต่ถังเอี๋ยนคว้าสองเหรียญทองมาได้เจิ้งจุนและหลี่เฮาเจ๋อก็ปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพเหมือนพี่ชายของตัวเอง
“ นายก็ไปทานอาหารเช้าด้วยเหรอ?” ถังเอี๋ยนปิดประตูของเขาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ใช่.” หลี่เฮ่าเจ๋อและเจิ้งจุนทั้งคู่ยิ้มและเดินไปหาเขา
“ ไปด้วยกันเถอะ” ถังเอี๋ยนยิ้มและพยักหน้า
“ใช่พวกนายเห็นข่าวหรือปล่าว” ในตอนนี้เจิ้งจุนพูดพลางมองไปที่โทรศัพท์ของเขา
“ข่าว..ข่าวอะไร” ถังเอี๋ยนกล่าวมองไปที่เจิ้งจุนด้วยความสงสัย เขายังคงรู้สึกง่วงอยู่บ้างและโทรศัพท์ของเขาก็ชาร์จอยู่ในห้อง
“ดูนี่สิ.”เจิ้งจุนกล่าวขณะที่เขายื่นโทรศัพท์ให้ถังเอี๋ยน และพูดว่า “มีคนช่วยน้องสาวของหยินซินฮุยเมื่อวานนี้จากการถูกลักพาตัว!”
ในตอนนี้ดวงตาของถังเอี๋ยนก็เบิกกว้างแล้ว
เนื่องจากในตอนต้นของบทความข่าวมีรูปถ่ายของแท็กซี่ซึ่งพาเขามาส่งเมื่อวานนี้
นอกจากนี้ยังเป็นหัวข้อข่าว:
พระเอกนิรนาม 2 คนช่วยน้องสาวของหยินซินฮุยนักแสดงหญิงชื่อดังของเกาหลี
ด้านล่างเป็นคำพูดจาก Weibo ของ หยินซินฮุย
