The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 597-598

　　ตอนที่597 หลุมขนาดใหญ่ในซงโจว
　　องค์ชายเหลียนถอนทหารออกและเอาน้ำแข็งก้อนใหญ่ปิดกั้นประตูเมืองนางหันหลังกลับและเผชิญหน้ากับทหารนับพัน ก่อนที่จะโบกมือให้และกล่าวว่า “ข้าจะกลับแล้ว เสี่ยวหยาจำไว้ว่าตวนมู่อันกัวอายุมากแล้วและจะไม่สามารถอยู่ได้นาน เพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้กลัว สิ่งที่น่ากลัวอย่างแท้จริงคือลูกหลานของเขากระจัดกระจายไปทั่วโลก ใครจะรู้ว่ามีตาเก่าผลิตลูกหลานออกมามากมาย แม้แต่เด็กก็จะรู้ว่าเขาส่งพวกเขาไปที่ไหน ความลับนี้อาจเป็นสิ่งที่เขาไม่รู้”
　　แม้แต่ตอนที่นางจากไปนางก็ผิดปกติ องค์ชายเหลียนในปัจจุบันมีพระราชวงศ์อยู่เล็กน้อย ชุดสีแดงสดโบกไปมาในสายลมและนางก็เต็มไปด้วยความมั่นใจอีกครั้ง
　　“พื้นที่ทั้งหมดภายใต้ซงโจวนั้นกลวง”องค์ชายเหลียนกล่าวว่า “ย้อนกลับไปเมื่อเขาช่วยเฉียนโจวขุดอย่างลับ ๆ ที่เส้นเลือดมังกร เขาใช้เงินของเฉียนโจวเพื่อสร้างพระราชวังใต้ดินในเมืองซงโจว ในเวลานี้ข้ากลัวว่าชายชราจะวิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย ! ”
　　ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาก็โบกมือและเปลี่ยนน้ำเสียงให้ผ่อนคลายมากขึ้น “เอาล่ะ สหายกลับบ้านกันเถิด ! เสี่ยวหยา เราจะพบกันอีกครั้งที่เฉียนโจว ! ”
　　ท่ามกลางฝูงชนสีเขียวมีจุดสีแดงหนึ่งจุดในกองทัพมหึมานี้นางโดดเดี่ยว ด้วยกลิ่นอายที่มีเสน่ห์มันไม่เหมือนใคร และทำให้คนอยากมองนางมากกว่านี้
　　ซวนเทียนหมิงดึงหน้าของใครบางคนให้หันกลับมาไม่ปล่อยให้นางมองต่อไป เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “อย่าตระหนี่ แม้ว่านางจะเป็นคนที่มาจากเฉียนโจว แต่นางก็ช่วยข้ามาหลายครั้งแล้ว ที่สำคัญที่สุด… นางงดงาม ! ” *
　　“มีผู้หญิงที่งดงามมากมายถ้าเจ้าชอบ ข้าจะพาบางส่วนเข้ามาในพระราชวังสำหรับเจ้าในอนาคต ใช้เวลาทั้งหมดของเจ้ามองพวกนาง แต่มีอยู่จุดหนึ่งที่เราต้องเห็นพ้องต้องกัน ไม่อาจเรียกคนเหล่านั้นว่าเป็นสนมของข้า ข้าคิดว่าพวกนางควรได้รับการพิจารณาเป็นเพื่อนเล่นของเจ้า”
　　เฟิงหยูเฮงตะคอกอย่างเย็นชา“ถ้าเจ้ามีแก่ใจจริง ๆ แค่หาสนมชาย องค์หญิงผู้นี้จะพบว่าพวกเขาน่าดึงดูดยิ่งขึ้น” นางกลอกตา ไม่ต้องการที่จะอยู่กับคนนี้อีกต่อไป นางหันกลับมาและเดินไปที่ประตูเมือง
　　ซวนเทียนหมิงตามมาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาในขณะที่เดินเขากล่าวกับนาง “ในเรื่องที่เลวร้ายที่สุดเพียงแค่พบขันทีที่ดูดี ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดพวกเขาอยู่ที่นั่นเพื่อให้เจ้ามอง”
　　ทั้งสองล้อเล่นจนกว่าพวกเขาจะมาถึงทางเข้าเมืองการทำงานร่วมกันเพื่อเปิดประตู ซวนเทียนหมิงยิงพลุส่งสัญญาณ ในเวลาเดียวกันสิ่งนี้สื่อสารกับกองทัพเพื่อเข้าเมือง
　　อย่างไรก็ตามหลังจากทุกอย่างได้รับการจัดการเสียงก็ดังก้องดังขึ้นมาอีกครั้ง พื้นดินสั่นสะเทือนด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม
　　ทั้งสองตกใจมากและมองไปในทิศทางของเสียงเฟิงหยูเฮงพูดอย่างไม่รู้ตัว “ใช่หิมะถล่มหรือไม่ ? ”
　　ซวนเทียนหมิงส่ายหน้า“มันดูไม่เหมือนเลย แหล่งที่มาไม่ไกลเกินไป มันจะต้องอยู่ในเมือง แม้ว่าภาคเหนือจะล้อมรอบไปด้วยภูเขาหิมะ เมืองซงโจวตั้งอยู่บนพื้นราบ เป็นไปไม่ได้ที่หิมะถล่มจะเกิดขึ้น ไปดูกันเถิด”
　　แผ่นดินไหวหยุดอย่างรวดเร็วและเสียงก็ดังต่อไปไม่นานทั้งสองรีบวิ่งไปในทิศทางของเสียง พวกเขาได้ใกล้ชิดยิ่งคุ้นเคยกับพื้นที่ “นี่คือหนทางสู่พระราชวังฤดูหนาว” ซวนเทียนหมิงคำนวณระยะทางจากแหล่งกำเนิดของเสียงที่อยู่รอบ ๆ พระราชวังฤดูหนาว เขามาถึงข้อสรุปอย่างรวดเร็ว “มีบางสิ่งเกิดขึ้นในพระราชวังฤดูหนาว”
　　“ใช่”เฟิงหยูเฮงพยักหน้า อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถคิดได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ โดยปกติแล้วหากสิ่งนี้เกิดขึ้นในโลกสมัยใหม่ปฏิกิริยาแรกของนางก็คือการสันนิษฐานว่าพระราชวังฤดูหนาวถูกทิ้งระเบิด แต่ยุคนี้มีเพียงดอกไม้ไฟ มันไม่มีระเบิด การทิ้งระเบิดพระราชวังฤดูหนาวนั้นไม่น่าจะเป็นไปได้
　　จากประตูเมืองถึงพระราชวังฤดูหนาวไม่ไกลทั้งสองวิ่งไปตามถนนและไม่ต้องกังวลกับการซ่อนตัวในมิติเหมือนเมื่อก่อน การวิ่งอย่างเปิดเผยบนถนนรวมกับการเคลื่อนไหวของทหารในท้องถนน ทำให้ผู้คนที่กลัวเกินกว่าจะเปิดผ้าม่านของพวกเขา พวกเขาหมดความอดทนและไม่สามารถระงับความอยากรู้ได้ พวกเขามองออกไปนอกหน้าต่าง คนที่กล้าหาญบางคนก็ออกไปข้างนอกและมองไปรอบ ๆ ผู้คนมีปัญญาบางคนเดินไปในทิศทางของพระราชวังฤดูหนาว แต่ผู้คนที่วิ่งไปทั่ว ทุกคนต่างก็แสดงอารมณ์ นอกจากนี้ยังมีฮูหยินบางคนที่เริ่มเช็ดน้ำตา
　　เฉพาะเมื่อทุกคนรวมตัวกันรอบๆ พระราชวังฤดูหนาว เฟิงหยูเฮงเข้าใจว่าทำไมคนเหล่านั้นถึงร้องไห้ มันแม่นยำมากกว่าที่จะบอกว่าพระราชวังฤดูหนาวหายไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ในสถานที่นั้นคือหลุมที่ลึกมาก หลุมนั้นลึกมากจนมองไม่เห็นจุสิ้นสุดเพราะหิมะ พระราชวังฤดูหนาวทั้งหมดจมลงใต้ดิน เมื่อหิมะด้านข้างก็เริ่มจมปกคลุมพระราชวังฤดูหนาว
　　เสียงอันดังดังกึกก้องเป็นเสียงของพระราชวังฤดูหนาวที่กำลังจมสิ่งทั้งปวงจมลงก่อให้เกิดการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ มันทำให้ทุกคนอยู่ในพระราชวังฤดูหนาวไม่ใช่เพียงคนเดียว
　　พลเมืองนับไม่ถ้วนทรุดตัวลงด้วยน้ำตาอยู่ข้างหลุมทุกคนต่างก็กรีดร้องเหมือนกันว่า “บุตรสาวของข้า ! ”
　　เฟิงหยูเฮงบอกซวนเทียนหมิง“พระราชวังฤดูหนาวดำเนินการเลือกอนุในลักษณะเดียวกับที่พระราชวังของฮ่องเต้มองหาสาวงาม ผู้หญิงที่เข้าร่วมในการคัดเลือกเหล่านี้จะต้องมีอายุไม่เกิน 13 ปี พวกนางเลือกที่จะแต่งงานกับความตั้งใจของตนเองเท่านั้น เมื่อพวกนางถูกเลือก พวกนางจะต้องไปปรนนิบัติตาแก่ตวนมู่อันกัว พวกนางต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในพระราชวังฤดูหนาว”
　　มีพลเมืองบางคนที่พยายามจะกระโดดลงไปในหลุมในขณะที่ร้องไห้บางคนเริ่มพยายามขุดหิมะที่รวบรวมไว้หวังว่าจะพยายามขุดคนขึ้นมาจากข้างล่าง
　　นี่เป็นความคิดที่งี่เง่าแต่มันเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถทำได้ ซวนเทียนหมิงทำการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว และพูดกับพลเมืองเสียงดัง “ทุกคนกลับไปที่บ้านของพวกเจ้าและนำเครื่องมือทั้งหมดออกมา ยังคงมีผู้รอดชีวิตอยู่ที่นั่น พวกเราต้องช่วยพวกเขาขึ้นมา ! ”
　　บางคนได้ยินเขาพูดแล้ววิ่งกลับไปเอาเครื่องมือแต่ก็มีบางคนที่ไม่เคลื่อนไหว พวกเขาดูอย่างระมัดระวังด้วยใบหน้าที่ดูมีมารยาท
　　เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเถียงกับไพร่เหล่านี้หยิบดาบทหารที่เฟิงหยูเฮงมอบให้ เขาทั้งสองกระโดดลงไปในหลุมพร้อมกับดาบ พวกเขาเริ่มทำงานร่วมกันกับพลเมือง ในขณะเดียวกันเขาก็ตะโกนขณะขุด “ครู่หนึ่งกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนจะเข้ามาในเมือง ซงโจวเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนของราวงศ์ต้าชุน และพวกเจ้าเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุน เป้าหมายของกองทัพราชวงศ์ต้าชุนคือการปกป้องพลเมือง มีเพียงกองทัพที่เข้ามาในเมืองเท่านั้นที่จะสามารถขุดคนลงมาด้านล่างได้”
　　เขาขุดต่อไปในขณะที่ปลอบใจพลเมืองพลเมืองที่ระมัดระวังอย่างชาญฉลาดนั้นค่อย ๆ เข้าร่วมขุดหาพวกเขาด้วย พลเมืองในเมืองรวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็ว พวกเขาทั้งหมดเริ่มมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือ
　　เฟิงหยูเฮงบอกซวนเทียนหมิง“พระราชวังฤดูหนาวถูกสร้างขึ้นโดยจำลองแบบมาจากพระราชวัง สถานที่ใต้เท้าของเราเป็นที่ตั้งของพระราชวังชั้นใน”
　　ซวนเทียนหมิงพยักหน้าโบกมือให้ผู้คนมารวมตัวกันและขุดทันที
　　กองทหารของราชวงศ์ต้าชุนเข้าเมืองซงโจวในอีก2 ชั่วยามต่อมา มีพลเมืองไปต้อนรับและนำทหารมาที่พระราชวังฤดูหนาว
　　เมื่อทหารเข้าร่วมความเร็วในการขุดเพิ่มขึ้นหลายเท่า ในช่วงเวลานี้เฟิงหยูเฮงเห็นผู้คนจากห้องโถงมาถึง แต่ผู้หญิงที่มีแซ่ฉีไม่อยู่ที่นั่น มีเพียงหยูหนิง และหลินซีเท่านั้นที่นำกลุ่มหญิงสาวมา
　　เมื่อหยูหนิงเห็นเฟิงหยูเฮงนางตกใจเล็กน้อยแล้วพยักหน้าให้นาง อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าควรพูดอะไร แต่มันเป็นหลินซีที่ดึงแขนของนาง และพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ไม่ว่านางจะเป็นเสี่ยวหยาหรือไม่ก็ตาม เรามีหน้าที่ของเราในฐานะพลเมืองของซงโจว”
　　ทั้งสองมาถึงที่ด้านข้างของเฟิงหยูเฮงและหลินซีกล่าวว่า “พระราชวังฤดูหนาวมีคุกใต้ดิน หลังจากสรุปสถานการณ์ของเจ้าแล้ว เจ้าหน้าที่ที่มาร่วมงานฉลองที่ซงโจวก็มารวมตัวกันที่นั่น นั่นรวมถึงครอบครัวของเสี่ยวหยาพร้อมกับนายอำเภอของซงโจว”
　　หยูหนิงหายใจลึกๆ แล้วดูที่เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง นางยังคงรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้านางคล้ายกับเสี่ยวหยาอย่างแท้จริง นอกจากไหล่แล้วก็ไม่มีความแตกต่างในเรื่องของลักษณะที่ปรากฏ นางรวบรวมสติและถอนหายใจก่อนที่จะพูดว่า “ได้โปรดช่วยพวกเขาด้วย ลุงฟู่และป้าฟู่น่าสงสารมาก”
　　เฟิงหยูเฮงเข้าใจความรู้สึกของนางหยูหนิงและเสี่ยวหยาสนิทกันมาก นางจะใกล้ชิดกับตระกูลฟู่มาก ในท้ายที่สุดนี่เป็นผลมาจากการที่นางไม่ได้ทำตามแผนอย่างถี่ถ้วน นางต้องรับผิดชอบต่อสิ่งนี้
　　“ไม่ต้องห่วง”นางตบไหล่ของหยูหนิง “ข้าจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้”
　　ขณะที่พวกเขากำลังพูดอยู่พลเมืองก็เริ่มตะโกนว่า “เราขุดได้เจอแล้ว ! เราขุดเจอเด็กหญิง 1 คน ! ”
　　ทุกคนวิ่งไปดูแต่พวกเขาเห็นทหารสองคนดึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากหิมะ เด็กหญิงคนนี้อายุน้อยมากและดูเหมือนจะอายุใกล้เคียงกับเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามหน้าท้องของนางใหญ่มาก จากที่ท้องของนางดูเหมือนว่านางจะตั้งครรภ์ หญิงสาวดูเหมือนจะได้สติ แต่สีหน้าของนางแสดงถึงความเจ็บปวดมาก นางจับหน้าท้องของนางด้วยมือทั้งสอง เหงื่อเย็น ๆ ปรากฏบนหน้าผากของนางแม้อุณหภูมิจะเย็น
　　เฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้าและจับชีพจรของหญิงสาวด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่อีกมือจับหน้าท้องของนางอย่างอ่อนโยน ในขณะเดียวกันนางก็ก้มลงและกล่าวเบา ๆ ว่า “อย่ากลัวเลย ข้าเป็นหมอ อยู่กับข้าที่นี่มันจะดี”
　　ผู้หญิงคนนั้นสงบลงแต่ยังคงปวดท้องอย่างต่อเนื่องและเหงื่อก็ปรากฏขึ้นที่หน้าผากของนาง
　　เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เลวร้ายนางจึงสั่งให้หญิงมีครรภ์รีบพาไปที่บ้าน แต่เมื่อมีการพูดกันก็มีพลเมืองจากซวโจวกล่าวทันทีว่า “บริเวณโดยรอบพระราชวังฤดูหนาวเป็นของท่านผู้นำตวนมู่ ไม่มีอาคารอื่น ๆ ถ้าผู้หญิงคนนี้ถูกพาออกไปไกล ข้ากลัวว่าเด็กจะคลอดก่อนที่นางจะเข้าไปข้างใน ! ”
　　จากนั้นนางก็ตระหนักถึงประเด็นนี้นางยังงุนงงด้วยความตื่นตระหนก นางลืมเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของพระราชวังฤดูหนาว
　　ซวนเทียนหมิงเดินไปข้างหน้าและตัดสินใจอย่างฉับพลันขณะที่นางตื่นตระหนกต่อสถานการณ์ “อุ้มนางขึ้นไปที่พื้นราบ ! ” จากนั้นเขาก็สั่งทหาร “ยืนข้างกันและสร้างวงล้อมเล็ก ๆ ถอดชุดเกราะออกแล้ววางลงบนพื้น” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็ถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้วปิดร่างกายของหญิงสาว โอบแขนของเฟิงหยูเฮง เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าจะทำให้เจ้าต้องลำบากใจ”
　　นางยิ้มและโบกมือให้นางปีนกลับไปที่พื้นพร้อมกับทหาร สิ่งที่เอ่ยถึงปัญหาหรือไม่นับตั้งแต่นางตัดสินใจเดินทางมาภาคเหนือ นางตัดสินใจแล้วและวางแผนที่จะอดทนกับความยากลำบากใด ๆ นางยังคิดถึงความทุกข์จากอาการบาดเจ็บและเสียสละตัวเองหากจำเป็น เมื่อเปรียบเทียบกับความยากลำบากที่ขมขื่นนี้เป็นเรื่องง่าย
　　ทหารทำตามคำสั่งของซวนเทียนหมิงและพลเมืองของซงโจวต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือ พวกเขาถอดชุดชั้นนอกออกเพื่อวางไว้บนเกราะ นี่เป็นการจัดการเพื่อสร้างเตียงชั่วคราว
　　เฟิงหยูเฮงกำกับทหารให้นำหญิงสาวที่ตั้งครรภ์วางบนชุดคลุมจากนั้นทุกคนนอกจากนางหันหลังกลับและก่อตัวเป็นวงกลม นี่เป็นการจัดการเพื่อเปิดพื้นที่เล็กน้อย มีทหารอีกวงอยู่ด้านในซึ่งยกเสื้อคลุมขนาดใหญ่ด้านบนเพื่อปกป้องทั้งเฟิงหยูเฮงและหญิงตั้งครรภ์
　　หญิงตั้งครรภ์กำลังเบ่งอย่างไรก็ตามนางไม่ได้เป็นสูตินรีแพทย์ พื้นที่ของนางไม่มียาใด ๆ ที่สามารถช่วยได้ และเงื่อนไขไม่อนุญาตให้นางทำการคลอด ทุกอย่างจะต้องพึ่งพาผู้หญิงเอง อย่างมากนางสามารถให้ความช่วยเหลือในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเท่านั้น
　　การคลอดเด็กเป็นการทดลองที่ยากสำหรับผู้หญิงในโลกยุคโบราณแม้ในโลกสมัยใหม่อาจยังมีปัญหาที่ไม่คาดคิดที่จะเกิดขึ้น สำหรับผู้หญิงอายุประมาณ 13 หรือ 14 ปี ที่จะคลอดอย่างปลอดภัยภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ ทุกอย่างไม่เป็นที่รู้จัก
　　—————————————————————————————————–
　　*TN: อีกครั้งสรรพนามสำหรับเขา / นาง / เขา / นางนั้นออกเสียงเหมือนกันทั้งหมดในภาษาจีน