The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 595-596

　ตอนที่595 ความปลอดภัยของผู้ปกครองของเฉียนโจวตกอยู่ในความเสี่ยง
　　การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับกำแพงเมืองทำให้ทั้งเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงรู้สึกหนังศีรษะชาวาบ พวกเขาตระหนักว่าพวกเขาทำผิดพลาดร้ายแรง
　　กำแพงเมืองซงโจวนั้นกลวง
　　ผนังจำนวนมากเริ่มขยับขณะที่ทหารเริ่มปรากฏตัวทีละคนอย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้เรียกโจมตีช้างหน้า พวกเขายกคันธนูและลูกธนูขึ้น และเริ่มยิงตรงที่พวกเขายืนอยู่
　　แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ติดตามแต่ศัตรูที่มีจำนวนมากยิงลูกธนูจำนวนมาก รวมกับการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดของกำแพง ห่าลูกธนูในสายลมและหิมะทำให้นางและซวนเทียนหมิงแยกจากกันทันที
　　ทั้งคู่ดึงแส้ออกมาและเริ่มเหวี่ยงไปมาในขณะเดียวกันพวกเขาก็พยายามที่จะใกล้ชิดกันมากขึ้น ซวนเทียนหมิงก็เริ่มโบกเสื้อคลุมของเขาไปรอบ ๆ จับหลังจากมัดลูกธนูด้วย อย่างไรก็ตามลูกธนูเหล่านี้ยังคงถูกยิงเข้าหาเขา
　　ในที่สุดทั้งสองก็เข้ามาใกล้กันเล็กน้อยและเฟิงหยูเฮงได้ยินซวนเทียนหมิงตะโกนว่า “คิดหาทางลง” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็ใช้พลังภายในและพุ่งสูงขึ้นกำแพงเมือง เขาเลือกที่จะกระโดดเข้าไปในเมือง ในขณะที่ทะยานการเคลื่อนไหวของเขาลึกลับมาก ในลักษณะที่แปลกเขาพยายามหลีกเลี่ยงลูกธนูทั้งหมด
　　เฟิงหยูเฮงเข้าใจว่าเหตุผลที่เขาเลือกที่จะกระโดดขึ้นมาก่อนไม่ใช่เพื่อลดน้ำหนักเพราะซวนเทียนหมิงรู้ว่าเมื่อทั้งสองแยกจากกัน นางไม่สามารถพาเขาเข้าไปในมิติได้ เรื่องนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงซ่อนตัวอยู่ข้างในโดยไม่ต้องกังวลกับเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขากระโดดลง ก่อนอนุญาตให้เฟิงหยูเฮงใช้มิติของนางเพื่อติดตามหลังจากนั้น
　　นางเข้าใจแผนนี้เมื่อซวนเทียนหมิงกระโดด นางก็ขยับมือขวาไปยังข้อมือซ้ายทันทีเข้าสู่มิติของนาง จากนั้นนางก็ใช้มิติในห้องเพื่อปรากฏตัวครั้งแล้วครั้งเล่าในที่สุดก็มาถึงด้านหลังซวนเทียนหมิงไม่นาน นางก็ลงจอดข้างเขา
　　ทั้งสองพบและจับมือกันทันทีพลังนี้ค่อนข้างแข็งแกร่งราวกับว่าพวกเขาต้องการที่จะหลอมรวมมือเข้าด้วยกัน
　　ซวนเทียนหมิงพานางหนีไปอย่างเร่งรีบวิ่งไปตามถนนสายใหญ่ในเมืองในขณะที่เปิดห่างจากกำแพงเมืองให้ห่างจากพลธนู
　　แต่หลังจากวิ่งไประยะหนึ่งพวกเขาพบว่าศัตรูไม่ได้ไล่ล่าพวกเขามันเป็นเพียงแค่ที่ส่วนบนของกำแพงเงียบลงอีกครั้งในทันที
　　อย่างไรก็ตามความเงียบเป็นเพียงชั่วคราวเร็วมาก ทหารนับไม่ถ้วนรีบวิ่งออกจากผนังบนพื้นน้ำแข็ง เหมือนภูตผีจากนรก พวกเขาไล่ล่าด้วยดาบที่เงื้อสูง ในพริบตาทั้งสองถูกล้อมรอบสมบูรณ์ ในเวลาเดียวกันเสียงฟ้าร้องของกลองเต้นก็เต็มไปด้วยหูของพวกเขา ตามมาด้วยเสียงแตร กองทัพเดินขบวนไปตามจังหวะกลองต่อไป การเคลื่อนที่ในลักษณะที่ลึกลับ ผู้คนยังคงเคลื่อนไหวเหมือนกำแพงมนุษย์ที่เคลื่อนไหว
　　เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงยืนหันหลังไปข้างหลังและสังเกตการเปลี่ยนแปลงอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นไม่นานซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “เป็นการสร้างกำแพงพันแนวของเฉียนโจว”
　　นางงุนงงว่า“กำแพงพันแนวคืออะไร ? ”
　　เขากล่าวว่า“มันเป็นรูปแบบการต่อสู้ที่ประกอบด้วยคนอย่างน้อย 5,000 คน ใช้กลองและเสียงเป่าเขาสัตว์เพื่อให้จังหวะ และเคลื่อนไหวเท่าที่จำเป็นในการสร้างค่ายกล”
　　ในขณะที่พูดเสียงกลองก็ดังขึ้นและดังขึ้น เฟิงหยูเฮงมองกลุ่มทหารจู่ ๆ ก็แทงดาบของพวกเขาไปข้างหน้าด้วยการตีกลอง แม้แต่คนที่เชี่ยวชาญในการหลบอย่างนางก็แทบจะถูกตัด
　　ซวนเทียนหมิงปกป้องนางและพูดอย่างเงียบๆ “เจ้าต้องระวัง หากสิ่งที่ดูไม่ดีจริง ๆ เพียงดำดิ่งเข้าสู่มิติของเจ้า”
　　เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่ดี มันชัดเจนเกินไป ยิ่งกว่านั้นเราไม่สามารถอยู่ในนั้นได้ตลอดเวลา หากไม่ได้ออกมา เจ้ามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับการก่อกำแพงพันแนวนี้หรือไม่ ? เจ้ารู้วิธีที่จะทำลายหรือไม่ ? ”
　　ขณะที่ทั้งสองพูดกองทัพข้าศึกขยับอีกครั้ง คราวนี้มันเป็นแถวที่สองและสามที่โจมตี เมื่อแถวแรกก้มลง ทหารแถวที่สองแทงไปข้างหน้า และแถวที่สามก็ยกเท้าขึ้น หากไม่สนใจถ้าพวกเขาโจมตีเป้าหมายได้ ทหารจะถูกดึงกลับทันที
　　เสียงแตรดังขึ้นอีกครั้งทำให้กองทหารเคลื่อนที่ต่อไป
　　เฟิงหยูเฮงรู้สึกรำคาญ“การหมุนทำให้ข้าปวดหัว”
　　“นี่เป็นหนึ่งในข้อดีของการสร้างกำแพงพันแนว”ซวนเทียนหมิงพูดในขณะที่มองไปรอบ ๆ “ทหารเหล่านี้ไม่กลัว เรื่องเร่งด่วนที่สุดในขณะนี้คือการหาคนที่ควบคุมขบวนกลองและทำให้เกิดเสียงเป่าเขาสัตว์นั้นสำคัญที่สุด” แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนี้ผู้คนในการควบคุมค่ายกลนั้นถูกซ่อนไว้ข้างหลังสุดในค่ายกล เพื่อค้นหาพวกเขาผ่านหิมะตกหนักและลมแรง พูดง่ายแต่ทำยาก
　　รูปแบบขนาดใหญ่เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องและคลื่นหลังจากคลื่นการโจมตีเข้ามา ภายใต้การจู่โจมอย่างต่อเนื่องซวนเทียนหมิงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้ในการตามหาบุคคลที่ควบคุมขบวน เขามุ่งเน้นไปที่การต่อสู้แทนทั้งหมด
　　เฟิงหยูเฮงรู้ว่าสิ่งนี้ไม่สามารถดำเนินต่อไปเช่นนี้นางเป็นผู้เชี่ยวชาญเมื่อพูดถึงค่ายกล ตราบใดที่ผู้ควบคุมค่ายกลยังคงอยู่ ค่ายกลนี้จะสามารถใช้งานได้ ทหาร 2,000-3,000 ต่อ 2 คน มันจะแปลกถ้าพวกเขาไม่ตายจากความเหนื่อย
　　นางถอยกลับไปที่ด้านข้างของซวนเทียนหมิงและใช้ร่างกายของเขาเพื่อปกป้องตัวเอง ซวนเทียนหมิงเห็นว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ดี และปกป้องนางดี เร็วมาก เขาเห็นเฟิงหยูเฮงดึงสิ่งที่แปลกออกจากแขนเสื้อของนางและวางมันลงบนดวงตาของนาง เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หลังจากเห็นเฟิงหยูเฮงวางไว้ นางก็เริ่มมองไปรอบ ๆ จากนั้นเขาก็รู้ว่านี่ต้องเป็นสิ่งที่ใช้ในการค้นหาบุคคลที่ควบคุมขบวน
　　ความจริงแล้วการเดาของเขาไม่ผิดเฟิงหยูเฮงใส่แว่นคู่หนึ่งที่ใช้ในการค้นหา ไม่เพียงแต่จะดีกว่าหากมองผ่านสิ่งต่าง ๆ แต่ยังมีความสามารถในการขยายภาพ มันสามารถเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่มีมากกว่าสิบลี้ แม้ว่านางจะไม่เห็นด้วยความคมชัดสมบูรณ์ นางก็ยังสามารถมองเห็นสิ่งที่ซวนเทียนหมิงไม่สามารถทำได้
　　เร็วมากมีหอคอยสูง 9 ชั้นทางตะวันออกเฉียงเหนือที่ดึงดูดความสนใจของนาง มันเป็นโครงสร้างที่สูงที่สุดในเมืองซงโจว ในขณะนี้ทุกชั้นของหอคอยเต็มไปด้วยผู้คนและปกคลุมด้วยกลอง เสียงกลองนั้นมาจากด้านนั้น เมื่อรวมเข้ากับเสียงเป่าเขาสัตว์ มันก็เข้าไปในหูของผู้คนและควบคุมจิตใจของพวกเขา
　　“ตรงนั้น! ” นางชี้ไปในทิศทางของหอคอยและพูดกับซวนเทียนหมิง “คิดวิธีที่จะทำให้เราเข้าใกล้ ข้ามีวิธีจัดการกับพวกเขา”
　　ซวนเทียนหมิงรู้ว่าถ้าเฟิงหยูเฮงบอกว่านางมีวิธีเขายิ้มอย่างมีเลศนัยและดึงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เข้ามาในอ้อมแขนของเขาพร้อมกับพูดเสียงดังว่า “สามีจะพาเจ้าข้ามไป ! ”
　　เช่นเดียวกับที่เขาพูดสิ่งนี้เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเท้าของนางลอยขึ้นจากพื้นทันทีทหารนับพันอยู่ใต้เท้าของพวกเขา และซวนเทียนหมิงใช้พลังภายในของเขาทะยานขึ้น ในเวลาเดียวกันเขาขยับแส้ของเขาและเปิดช่องว่างกลางอากาศ
　　อย่างไรก็ตามทหารของค่ายกลกำแพงพันแนวไม่คิดว่าพวกเขาจะใช้พลังภายในเสียงเขาสัตว์เปล่งออกมาและผู้คนในกำแพงพันแนวก็ถูกยกขึ้น ทีละคนทหารยืนบนไหล่ของกันและกัน ในพริบตาเดียวพวกเขาสร้างกำแพงสูงที่สุดเท่าที่พวกเขากระโดด ซวนเทียนหมิงฟาดแส้รอบตัวและกำแพงมนุษย์ไม่สามารถทนต่อการโจมตีแบบนี้ ส่งผลให้เกิดเสียงดังพังทลาย
　　แต่ไม่ว่ามันจะยุบตัวลงแค่ไหนพวกเขามีคนจำนวนมาก เมื่อการล่มสลายครั้งเดียวทำให้ทหารจำนวนมากขึ้นรีบวิ่งไปที่จุดของพวกเขา แส้ของซวนเทียนหมิงเริ่มช้าลง ดาบของศัตรูตัดผ่านผมของเขา แต่หลังจากทำเช่นนี้แล้วแส้ก็พุ่งออกมาและกลายเป็นเข็มแทงทะลุหัวใจของคนที่ถือดาบ
　　เฟิงหยูเฮงมองตรงไปที่หอคอยสูงพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “เอาล่ะ สถานที่นี้ดี สูงขึ้นอีกเล็กน้อย สูงขึ้นไปอีกเล็กน้อย ! ”
　　ซวนเทียนหมิงเคลื่อนไหวตามที่นางสั่งโดยใช้พลังภายในของเขาซ้ำ ๆ เพื่อให้สูงขึ้น ในที่สุดเฟิงหยูเฮงยกมือขวาขึ้นและเล็งไปที่บุคคลที่อยู่บนยอดหอคอย ด้วยเสียง “ปัง” ทำให้เกิดเสียงกระสุนพุ่งออกมา นัดเดียวเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนในกำแพงซึ่งก่อตัวขึ้นมาตกอยู่ในความระส่ำระสายเล็กน้อย
　　กระสุนนัดนั้นเข้าที่กลางหน้าผากของคนที่ตีกลองและคนนั้นตกลงมาจากหอคอยโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
　　ซวนเทียนหมิงกำลังจะโห่ร้องเขาเห็นคนอีกคนหนึ่งปีนขึ้นไปบนยอดหอคอยแทนที่คนที่ล้มลง จังหวะที่เอาแน่เอานอนไม่ได้กับการสูญเสียคนคนหนึ่งนั้นก็กลับคืนสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็ว
　　“โจมตีกลองไม่ใช่คน! ” ซวนเทียนหมิงสามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นพูดอย่างเร่งด่วนว่า “กลองที่ใช้สำหรับการสร้างกำแพงพันแนวนั้นทำมาจากผิวหนังมนุษย์ มีการเตรียมไม่มากเกินไป คนตีกลองเพิ่มอีกไม่กี่คน”
　　หลังจากเฟิงหยูเฮงประสบกับความล้มเหลวในการโจมตีคนนางก็เข้าใจทันทีว่านางต้องโจมตีกลอง เมื่อคำพูดของซวนเทียนหมิงถูกพูดออกมา นางก็ดึงปืนออกมาอีกครั้งและยิงไปที่กลองในแนวสายตาของนาง
　　“ปังปัง ปัง ปัง ! ” หลังจากกระสุนปืนจำนวนมากยิงกลอง กลองก็พังทลายและเสียงก็เงียบไปในขณะที่ขบวนนั้นเริ่มแตกแยกกัน
　　ซวนเทียนหมิงใช้พลังภายในของเขาเพื่อเปลี่ยนทิศทางซ้ำๆ หลังจากเฟิงหยูเฮงยิงกระสุนออกมาจากปืน 1 กระบอกเสร็จ นางก็ดึงปืนออกมาอีกแล้วก็ยิงต่อไป
　　ในช่วงเวลานี้ศัตรูนำกลองอีก3 ใบออกมา ในท้ายที่สุดพวกมันทั้งหมดถูกทำลาย สิ่งที่เหลืออยู่ทั้งหมดคือกลอง 1 ใบที่ด้านหลังของหอคอย เสียงที่อ่อนแอของมันสามารถได้ยินเสียงแผ่วเบา แต่มันไม่เพียงพอที่จะรองรับค่ายกลทั้งหมด ผู้คนหลายพันคนในขบวนนั้นไม่มีทิศทางและตกอยู่ในความระส่ำระสายอย่างสมบูรณ์
　　ซวนเทียนหมิงหัวเราะเสียงดังจับมือชายาของเขา เขาสะบัดแส้และไล่ล่าอย่างอิสระ
　　เฟิงหยูเฮงเชิกคางเล็กๆ ของนางขึ้นมาและกล่าวอย่างภูมิใจ “เจ้าคิดว่านี่เป็นการเต้นของสุนัขในน้ำหรือไม่” หลังจากพูดอย่างนี้นางส่ายหัว “คนเฉียนโจวต่ำกว่าสุนัข”
　　ในเวลานี้ตวนมู่อันกัวที่กำลังโกรธเคืองอยู่ที่ชั้นบนสุดของหอคอยที่ตั้งกลองเมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่ขี้เกียจ เขาสบถเสียงดัง “ดวงตาของเจ้าบอดหรือไม่ ? เจ้าไม่เห็นจำนวนผู้ตายหรือ ? คนของเจ้าอยู่ที่ไหน ? กลองของเจ้าอยู่ที่ไหน ? ทำไมเจ้าไม่เรียกผู้คนเพื่อนำเสนอสิ่งใหม่ ๆ ? ”
　　ผู้หญิงแต่งกายด้วยชุดสีแดงที่มีเสน่ห์อย่างยิ่งต้องเผชิญกับเสียงตะโกนและด่าอย่างเร่งด่วนของตวนมู่อันกัว นางยังคงดูไร้ความกังวลเพียงถามเขาว่า “เจ้าคิดว่าคนเหล่านั้นไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่หรือ ? เจ้าคิดว่ากลองไม่ต้องเสียเงินทำหรือ ? ทำไมข้าต้องใช้ผู้คนและกลองของข้าเพื่อซงโจวของเจ้า ? ตวนมู่อันกัว เจ้าเป็นคนแบบไหน ? จริง ๆ เจ้ากล้าที่จะชี้มาที่องค์ชายผู้นี้และตะโกนด่าข้าหรือ ? ”
　　ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากองค์ชายเหลียนที่โกรธที่สุดตวนมู่อันกัวกำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ นางไม่สนใจ นางยังหยิบผลไม้ชิ้นหนึ่งขึ้นมาและเริ่มกิน
　　เมื่อเผชิญกับคำถามนี้ตวนมู่อันกัวก็กลอกตาของเขา เขามักจะรู้สึกว่ามีความโกรธมากมายที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาบอกองค์ชายเหลียนว่า “อย่าลืมว่ามันเป็นผู้ปกครองของเฉียนโจวที่สั่งให้เจ้ามาช่วยปกป้องทางเหนือ ถ้าซงโจวหายไป ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะอธิบายต่อผู้ปกครองของเจ้าอย่างไร!”
　　“น่ากลัวน่ากลัวมาก ! ” องค์ชายเหลียนตบหน้าอกของนางพร้อมกับหน้าตาตกใจปรากฏขึ้น “ผู้ปกครอง ! ช่างไร้ยางอายอะไรเช่นนี้ ฮ่าๆๆ ! ” ทันใดนั้นนางก็เริ่มหัวเราะด้วยความเย่อหยิ่งที่แม้แต่ตวนมู่อันกัวก็อดไม่ได้ที่จะหลบเลี่ยงการถูกโจมตี “ผู้ปกครองของเฉียนโจว ผู้ปกครองคนนั้นพบว่ายากที่จะปกป้องตัวเอง เขายังมีเวลากังวลเกี่ยวกับตัวเจ้าได้อย่างไร ? ”
　　“หืม? ” ตวนมู่อันกัวตกตะลึง “คำพูดเหล่านั้นความหมายว่าอย่างไร” ผู้ปกครองของเฉียนโจวกำลังลำบากในการปกป้องตัวเอง องค์ชายเหลียนเป็นบ้าไปแล้วหรือ ?
　　“ไม่มีความหมายมากนัก”องค์ชายเหลียนขดปากของนาง แล้วยืนขึ้น “ตวนมู่อันกัวคิดอย่างรอบคอบ ทำไมเรื่องของเส้นเลือดมังกรในเจียงโจวจึงถูกระงับ ? เหตุใดทหารทั้งหมดนอกจากผู้ใต้บังคับบัญชาขององค์ชายผู้นี้จึงถูกดึงกลับไปยังดินแดนของเฉียนโจว คิดให้รอบคอบ องค์ชายผู้นี้จะไปหาสหาย ! ”
　　หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้นางก็หันหลังกลับและเดินลงข้างล่างหอคอย