ตอนที่ 79 อาชีพที่สาม (5)
“ ฉันเห็นมันที่ผนังและบนเตียง”
“…”
“ เริ่มจากกําแพงก่อนได้ไหมคะ?”
“ เอาเลยครับ”
“ คุณฮายันใช้ห้องข้าง ๆ นี้ใช่ไหมคะ?”
” ครับ”
“ ดูเหมือนเธอจะซุกซนนิดหน่อย”
ผมเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เธอเห็น ตั้งแต่เริ่มบทช่วยสอน ผมเห็นจองฮายันสร้างกําแพงด้วยเวทมนตร์ลวงตาด้วยตัวเองแล้ว
อย่างไรก็ตาม มันรู้สึกน่าอายที่จะยอมรับว่าผมไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ เมื่อเธอเปลี่ยนกําแพงทั้งหมด
เมื่อชะโงกหน้าไป ผมวางมือลงบนกําแพงและรู้สึกแปลกใจที่มันยแข็งจากการสัมผัส
“เธอไม่ได้เปลี่ยนมันทั้งหมดเหรอ?
ผมมองไปทางฮวังจองยอนอย่างสับสน เมื่อเห็นสิ่งนี้ เธอก็เริ่มอธิบาย
“ มีการเปลี่ยนรูเล็ก ๆ เท่านั้นค่ะ ไม่ใช่ผนังทั้งหมด”
“โอ้”
“ ถ้าคุณสอดนิ้วเข้าไปตรงนี้ คุณจะเข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร”
ในขณะที่เธอกวักมือเรียกไปยังจุดหนึ่งบนกําแพง ผมก็เดินตามและแหย่นิ้ว มันทะลุผ่านไปอีกด้าน
ผมรู้สึกไร้สาระที่ตัวเองไม่สังเกตเห็นมันจนถึงตอนนี้
“ ผมไม่รู้ได้ยังไง…”
“ มันถูกสร้างขึ้นด้วยพลังเวทย์ที่อ่อนแอ และเนื่องจากห้องนี้ถูกล้อมไปด้วยเวทมนตร์อยู่แล้ว จึงเป็นเรื่องเข้าใจได้สําหรับคุณที่จะไม่สังเกตเห็น ฉันไม่คิดว่าคุณกียองจะไวต่อเวทมนตร์ขนาดนั้น…แต่ที่สําคัญที่สุด หลุมนี้ดูเหมือนจะเพิ่งถูกสร้างขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ”
“ คุณบอกระยะเวลาที่แน่นอนได้ไหมครับ?”
” ค่ะ ดูเหมือนมันจะถูกสร้างขึ้นมาที่นี่ไม่ถึงหนึ่งเดือน..ฉันไม่รู้ว่าทําไมคุณฮายันถึงกล้าทําอะไรแบบนี้ แต่ว่าฉันเดาได้ว่าทําไม?”
“ อาครับ” ผมพยายามไม่ใส่ใจกับการแสดงออกที่ชี้นําของจองยอน
แน่นอน ผมจําไม่ได้ว่าทําอะไรที่เฉพาะเจาะจงในห้องนี้ แต่ผมรู้สึกอึดอัด เมื่อรู้ว่าจองฮายันอาจจะเห็นสภาพทั้งหมดของผมแล้ว
บางครั้ง ผมยังนอนบนเตียงแบบโล่งโจ้ง ผมมั่นใจว่าทุกคนคงเข้าใจ
“แต่เธอทํามันเพราะเป็นผมเท่านั้น”
ผมไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไปไกลถึงขนาดนี้ แต่ผมก็เป็นคนที่ต้องรับผิดชอบในการพาเธอกลับมา ผมต้องทนต่อเหตุการณ์ร้ายทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นจากมัน
บางทีผมน่าจะโชคดีที่ค้นพบสิ่งนี้ทันทีก่อน ใครจะรู้ล่ะว่าเธออาจทําอะไรอีกบ้างหลังจากนี้ ?
“ ที่จริงแล้ว สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือเตียงนี้”
“ฮะ? มันเป็นยังไงครับ”
“ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่า นี่คือการปฏิวัติครั้งใหม่ในศาสตร์เวทมนตร์”
“อืม…”
การได้เห็นเธอประทับใจกับผลงานของคนอื่นแบบนี้ ทําให้ผมรู้สึกขมขึ้นด้วยเหตุผลบางประการ
หลังจากรอให้เธอพูดอยู่ครู่หนึ่ง ฮวังจองยอนก็เริ่มอธิบาย
“มันเป็นเวทมนตร์ประเภทฟื้นฟูความเมื่อยล้าค่ะ”
” ครับ”
“ ไม่ใช่แค่นั้น นอกจากการตรวจสอบสภาพของอียองแล้ว ยังมีเวทมนตร์อีกหลายชนิดที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้ทั้งหมด ตั้งแต่เวทย์ที่เติมพละกําลัง ไปจนถึงเวทมนตร์ที่ช่วยเพิ่มพลัง …. นอกจากนี้ยังมีเวทมนตร์ที่เร่งความเร็วของสมองและการไหลเวียนเลือด นอกจากนี้ยังมีเวทมนตร์ป้องกันตัวที่สามารถปกป้องคุณกียองได้ เมื่อมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น หากเวทมนตร์ขนาดใหญ่ตกลงมาที่กิลด์เฮาส์ คุณกียองอาจไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าคุณนอนอยู่บนเตียงนี้ คุณจะนอนหลับสนิท ฉันไม่คิดว่าคุณรู้สึกเหนื่อย หลังจากตื่นนอนในวันรุ่งขึ้น ฉันพูดถูกไหมคะ?”
” ครับ ผมคิดว่าเป็นอย่างนั้น ผมตื่นขึ้นมาโดยรู้สึกสดชื่นเสมอ”
“ อย่างไรก็ตามถ้าคุณนอนบนเตียงนี้ มันจะเป็นเรื่องปกติที่ความเมื่อยล้าของคุณจะหายไป ฉันคิดว่าเธอโรแมนติกมากค่ะ”
อันที่จริงผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นกับฮายัน ผมคิดว่ามันต้องมีเวทมนตร์แน่ ๆ แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้
สิ่งน่าอาย คือ ประเภทของเวทมนตร์ที่จองฮายันเลือกที่จะร่ายไว้
“ ถ้าอย่างนั้นคุณกําลังบอกว่าเตียงนี้มีเวทมนตร์เหรอครับ? แต่นั่น…”
” ค่ะ มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมคะ? ฉันหมายความว่า แม้จะทําเช่นนั้น แต่มันคงไม่มีประสิทธิภาพมากพอ การใส่เวทมนตร์ลงในสิ่งของเป็นสิ่งที่หลายคนยอมแพ้ที่จะทํา”
“ครับ ส่วนใหญ่นั่นเป็นเพียงผลิตภัณฑ์ในการค้าขาย ผมเคยค้นคว้าเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นมาบ้างด้วย”
“ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันบอกว่านี่คือการปฏิวัติค่ะ หากเทคโนโลยีการปกปิดเวทมนตร์ติดตามตําแหน่งของกียองอยู่ในระดับวิทยานิพนธ์ เวทมนตร์บนเตียงนี้มีศักยภาพที่จะเขย่าทุกสถาบันเวทมนตร์และสร้างโรงเรียนใหม่ได้เลย มือใหม่ทําในสิ่งที่คนอื่น ๆ ที่เคยอยู่ที่นี่มาหลายปีทําไม่สําเร็จ โดยส่วนตัวแล้วฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อย”
“…”
“ แต่แน่นอนค่ะว่ามันมีข้อจํากัด ”
ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ไม่ว่าจองฮายันจะมีความสามารถแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทําทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ
“ เวทมนตร์นี้ใช้ได้กับคุณเท่านั้นค่ะ คุณกียอง”
” ผมเข้าใจครับ”
”ค่ะ ฉันคิดว่าเวทมนตร์นี้ใช้ตัวเร่งปฏิกิริยาด้วย การใช้ส่วนหนึ่งของร่างกายของกียองเป็นตัวเร่ง ทําให้เวทมนตร์ถูกบีบอัดจนถึงจุดที่เปิดใช้งานเฉพาะบุคคลเท่านั้น ประสิทธิภาพของมันจะแย่มาก ถ้าทุกคนสามารถเปิดใช้งานได้ นั่นหมายความว่านี่เป็นเตียงสําหรับคุณโดยเฉพาะ”
“ผมใจที่คุณสื่อ ถึงอย่างนั้น…”
“ พูดง่าย ๆ ว่าเวทมนตร์เปิดใช้งานเพราะพันธุกรรมและองค์ประกอบทางพันธุกรรมของตัวเร่งปฏิกิริยาที่ตรงกันเท่านั้น”
คําอธิบายของเธอมีความหมายสําหรับผม
“ อย่างไรก็ตามต้อง มันต้องมีการชาร์จ
“โอ้?”
“ อย่างน้อยเดือนละครั้ง คนที่ร่ายคาถาจะต้องใส่เวทมนตร์ลงอีกครั้ง เมื่อเห็นพลังเวทย์ที่มีมาจนถึงตอนนี้ แสดงว่าคุณฮายันสามารถมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเยียนได้ โฮะ โฮะ โฮะ…”
“…”
“ นอกจากนี้ยังมีอีกสิ่งหนึ่งค่ะ”
” ช่วยบอกผมมาด้วย”
“ อย่างที่ฉันพูด เวทมนตร์ประเภทนี้ใช้ตัวเร่งปฏิกิริยา อืม คุณช่วยพลิกเสื่อได้ไหมคะ หรืออาจมีพื้นที่ลับอยู่ที่ไหนสักแห่ง…”
“ แน่นอนครับ”
หากสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง อุปกรณ์ควรอยู่ที่ไหนสักแห่งในเตียง หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เห็นอะไรบางอย่างที่มีสีขาวติดอยู่บนที่นอน
“ห้ะ นั่นคือฟันของคุณใช่มั้ยคะ?”
“ครับ มันคงจะเป็นแบบนั้น”
“ คุณจะเชื่อไหม ถ้าฉันบอกคุณว่าข้อมูลของกียองที่เก็บไว้ในตัวเร่งปฏิกิริยานั้นมีหน้าที่ในการรักษาเวทมนตร์”
“ นี่คือสิ่งที่คล้ายกันอย่างแน่นอน…”
“ อ่า คุณมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เหรอคะ?”
“ ครับ แต่ผมบอกไม่ได้ว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญ
“วิธีนี้คล้ายกับการเล่นแร่แปรธาตุที่ผมศึกษา”
สิ่งเดียวที่ผมมั่นใจคือนี่ไม่ใช่เวทมนตร์ง่าย ๆ
การใช้เวทมนตร์กับตัวเร่งปฏิกิริยาบางประเภท เพื่อให้แน่ใจว่ามันจะถูกกระตุ้นก็ต่อเมื่อเป้าหมายที่ถูกต้อง ทั้งหมดอยู่ในระดับที่ซับซ้อนด้วยตัวของมันเอง
“ฮะ…”
ผมตระหนักว่าแนวทางนี้ตรงกับทิศทางที่ผมต้องการเติบโตอย่างสมบูรณ์แบบ ความคิดในการผสมเวทมนตร์ที่แตกต่างกับตัวเร่งปฏิกิริยา ก็เหมือนกับการสร้างพันธุกรรมของคนคนหนึ่ง
การวิจัยโฮมุนครุส การวิจัยคิเมร่าและแม้แต่การวิจัยยาเวทมนตร์ นี่เป็นแนวทางดีที่สุดที่ผมสามารถใช้ได้
“มันเยี่ยมมาก …”
แน่นอนว่าวิธีการของผมจะแตกต่างออกไป ไม่เหมือนกับจองฮา ยัน ผมจะต้องเข้าใกล้สิ่งนี้ด้วยเวทมนตร์การเล่นแร่แปรธาตุของตัวเอง
ในฐานะผู้ใช้ตัวเร่งปฏิกิริยาและสูตรดัดแปลงพันธุกรรม ผมคิดว่าตัวเองมีความรู้มากกว่าเธอ
กล่าวอีกนัยหนึ่งมันเป็นวิธีการที่คล้ายและแตกต่าง แต่ผมสามารถใช้มันอ้างอิงในการศึกษา
เมื่อผมคิดว่าจองฮายันได้เตรียมของทั้งหมดนี้ไว้ล่วงหน้า
“มันได้ผล”
ตอนนี้ผมแน่ใจแล้ว นี่คือสิ่งที่ผมจะได้รับ หลังการทดลองล้มเหลวมานับครั้งไม่ถ้วน มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะตื่นเต้น
“ คุณดูความสุขมาก พระเจ้า”
“ อ่าครับ พูดตามตรง ผมมีความสุข”
“ อ๊ะ แต่ยังมีคุณสมบัติที่น่าทึ่งอีกอย่างซ่อนอยู่ในเตียงนี้นะคะ”
“ โอ้? ยังมีอีกเหรอครับ”
“ค่ะ มีเวทมนตร์ที่เรียกว่า ย้อนกลับ (Reverse) ”
” อืม”
“ มีดีบัฟในตัวที่จะลบผลที่ได้รับทั้งหมดค่ะ”
“…”
“ ยกเว้นตัวคุณกียองเอง มันอาจจะเกิดขึ้นเมื่อคุณอยู่ใกล้เคียงหรือที่นอน แน่นอนว่าในกรณีของคนอื่น ๆ ผลกระทบอาจไม่มากนัก เนื่องจากตัวเร่งปฏิกิริยาไม่ตรงกับเป้าหมาย แต่มันก็ยังสามารถสาปแช่งได้ ถ้าฉันนั่งลง ฉันจะได้รับผลกระทบอย่างมาก หมายความว่าถ้าผู้หญิงคนอื่นนอนอยู่บนเตียงนี้ เธอจะได้รับคําสาปที่จะส่งผลให้เธอเสียชีวิต”
“ นั่นคือสาเหตุที่คุณขอให้ผมยกเตียงขึ้น?”
“ ค่ะ โดยพื้นฐานแล้วคุณฮายันบอกว่า คุณไม่ควรพาผู้หญิงคนอื่นมาที่เตียงของคุณ มันฟังดูโรแมนติกมาก!”
ผมไม่พบความโรแมนติกนี้เลย แต่ผมคิดว่ามันน่ากลัว
“ ยังมีอะไรอีกไหมครับ?”
“ ไม่คะ นี่คือทั้งหมดที่ฉันหาได้ ถ้ากียองบอกว่าทํางานวิจัยอย่างจริงจัง ผลลัพธ์อาจจะแตกต่างออกไป แต่ฉันแน่ใจว่ามีข้อมูลเกี่ยวกับเวทมนตร์ประเภทนี้น้อยมาก จองฮายันดูเหมือนเป็นวิซาร์ดน้อยผู้น่ารัก แต่จริง ๆ แล้วเธอมีความสามารถมากกว่าที่คิด”
” ขอบคุณครับ”
แทนที่จะมุ่งเน้นไปยังแง่มุมไม่ดีที่เพิ่งค้นพบนี้ ผมรู้สึกขอบคุณจองฮายันที่แสดงให้ผมเห็นว่า ควรใช้วิธีใดเพื่อการเติบโต ใครจะรู้ล่ะ ว่าผมจะพบคําตอบในห้องของตัวเอง
แน่นอน มันไม่ได้หมายความว่าผมจะเพิกเฉยต่อสิ่งที่เธอทํา แต่การฝึกฝนของผมมีความสําคัญเหนือสิ่งอื่นใด
เมื่อผมมองไปที่เตียงอีกครั้ง ฟันที่ติดอยู่ตรงมุมนั้นดูน่ารักมากกว่าน่าขนลุก
“เดี๋ยวนะ…”
แต่มีคําถามเกิดขึ้นในหัวของผม
“ ผมสงสัยว่า…”
”คะ?”
“ถ้าตำแหน่งของผมในตอนนี้ถูกส่งไปยังจองฮายัน นี่หมายความว่าเธอมีส่วนหนึ่งของร่างกายผมด้วย ใช่มั้ยครับ?”
“ค่ะ”
“อะไรนะ…”
จองฮายันมีส่วนอื่น ๆ ของผมอีกเหรอ?
ผมของผมยังอยู่เหมือนเดิมและผมจําไม่ได้ว่าเคยเสียเลือด ไม่สิ จองฮายันไม่สามารถทําร้ายร่างกายผมได้
ในกรณีของมอนสเตอร์ทั่วไป ชิ้นส่วนที่ใช้เป็นตัวเร่งปฏิกิริยานั้นมีความหลากหลาย
ไม่เพียงแต่มัดผมและฟัน แต่ยังมีเลือดและดวงตาที่สามารถใช้ได้หัวใจจะทํางานได้ดีที่สุด แม้กระทั่งกระดูกและอวัยวะต่าง ๆ ก็ทําได้
ในกรณีของมอนสเตอร์ น้ำลายและของเหลวที่ร่างกายสร้างขึ้นสําหรับเพศชายก็มีผลเช่นกัน แต่ก็ยากที่จะคาดเดาว่าจองฮายันเอาอะไรไป
ผมพยายามไม่คิดมาก
“แน่นอน … แน่นอนว่าเธอไม่ได้…”
ผมอยากรู้ว่าตัวเร่งปฏิกิริยาชนิดใดที่เธอจะเอาจากผมไป ผมไม่มีรู้จริง ๆ แต่ถึงกระนั้นความวิตกกังวลของผมก็พุ่งสูงขึ้น
“เป็นไปไม่ได้น่า…”
