“ฮือ ๆ ……”
หลังจากเสียงข่มของหงโฝแล้ว ทันใดนั้นเสือที่น่าเกรงขามก็คลานลงมาเหมือนลูกแมวตัวหนึ่ง อุ้งเท้าใหญ่ทั้งสองข้างยังยกขึ้นและกุมศีรษะของมันไว้
ออร่าที่ดุร้ายก่อนหน้านี้ได้หายไปในทันที
ผู้คนทั่วทั้งบริเวณของบ้านตระกูลหลินก็ตะลึงงันและแสดงสีหน้าตกใจ
แม้แต่หลินจิ่วจิ่วก็ตกตะลึงเช่นกัน สองตาของเธอได้แต่จับจ้องไปที่หงโฝ
เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีอายุเพียงแค่สิบเอ็ดหรือสิบสองขวบเท่านั้น แต่เธอสามารถทำให้เสือดุร้ายตัวนี้ตกใจได้ด้วยเสียงข่มของเธอได้
ช่างน่าทึ่งจริงๆ!
หลินจิ่วจิ่วขยี้ตาและสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไป แต่หลังจากตาสว่างแล้วทุกอย่างตรงหน้ายังคงเป็นภาพเดิม
หงโฝจ้องเขม็งไปที่เสือตัวอย่างเคร่งขรึม
แต่เสือตัวนั้นกลับคลานอยู่ข้างๆ หงโฝและตัวสั่นเทา ราวกับว่ามันกลัวหงโฝมาก
“นี่มัน……เป็นไปได้ยังไง?”
หลินจิ่วจิ่วรู้สึกน่าทึ่งมาก เพราะว่าเสือที่ดุร้ายตัวนี้ยังไม่เชื่องสำหรับเธอเลย!
แต่ต่อหน้าหงโฝ มันกลับเชื่องมาก
แต่อย่างไรก็ตาม มันยังไม่จบเท่านี้
หงโฝเดินเข้ามาหาเสือตัวนั้นแล้วชูกุญแจอายุยืนที่อยู่ในมือขึ้น
เสือคิดว่าหงโฝกำลังจะทำร้ายมัน ดังนั้นมันจึงรีบกุมหัวไว้แน่นๆ
หงโฝทำเสียงฮึดฮัด แต่ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายมัน จากนั้นเธอใช้กุญแจอายุยืนในมือไปคล้องคอของเสือตัวนั้นไว้
ซึ่งขนของเสือตัวนี้แน่นมาก เมื่อกุญแจอายุยืนถูกสวมเข้าไปมันก็จมอยู่ใต้ขนของเสือทันที
หลังจากตกตะลึงไปสักพัก หลินจิ่วจิ่วก็ตั้งสติได้และสีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ
เธอรู้สึกอับอายมาก
ทั้ง ๆ ที่เสือตัวนี้เป็นของเธอ และมันไม่ได้ถูกเธอฝึกให้เชื่อง แต่ยังไปทำตัวเชื่องต่อเด็กผู้หญิงอายุแค่สิบสองขวบคนนี้
“เสี่ยวแปด กลับมานี่!”
หลินจิ่วจิ่วตะโกนอย่างเสียงดัง
“โฮก!”
แต่แล้ว เสือที่ถูกสวมกุญแจอายุยืนตัวนี้ไม่เพียงแต่ไม่กลับมาหาเธอ แต่ยังคำรามอย่างดุร้ายใส่เธอด้วย
“ลุกขึ้น ยื่นมือมานี่!”
หงโฝก็ออกคำสั่งเช่นกัน
“โฮก!”
เสือยืนขึ้นอย่างเชื่อฟังและยื่นกรงเล็บอันแหลมคมของมันไปให้หงโฝ
หงโฝก็สัมผัสมันและจับมือกับเสืออย่างกล้าหาญ
“……”
ซึ่งภาพนี้ ทำให้ทุกคนในตระกูลหลินถึงกับตกใจมาก รวมไปถึงหลินจิ่วจิ่วด้วย
ทุกคนถึงกับถูกสตั๊นไป
ทำไมเสือตัวนี้ถึงจับมือเหมือนคนไปได้?
“มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”
หลินจิ่วจิ่วพึมพำกับตัวเอง และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
ถังเฉาก็มองไปที่หงโฝอย่างประหลาดใจเช่นกัน ดูเหมือนว่าเขาตัดสินใจถูกแล้วที่เชิญหงโฝมา
เพราะถ้าหากให้เขาเป็นผู้เผชิญหน้ากับเสือตัวนี้ เขาอาจต้องเลือกวิธีฆ่าอย่างเดียวเท่านั้น
หงโฝพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นนำกุญแจอายุยืนออกแล้วสวมไว้ที่ศีรษะของเธอ
“นั่น……นั่นมันอะไรกัน? เธอเป็นใครกันแน่?”
การเคลื่อนไหวของหงโฝทำให้หลินจิ่วจิ่วตกตะลึงอย่างที่สุด
หงโฝยิ้มพูดเบาๆ ว่า “ฉันชื่อหงโฝ มาจากสำนักกู่ในเหมียวเจียง”
“สำนักกู่ในเหมียวเจียง……”
นัยน์ตาอันงดงามของหลินจิ่วจิ่วเต็มไปด้วยความตกใจ และรู้สึกว่าสถานที่ที่พูดถึงนี้มันคุ้นหูมาก
ขอเพียงแค่เป็นกลุ่มคนที่ชอบการท่องเที่ยว ไม่มีใครที่ไม่เคยได้ยินเหมียวเจียงแห่งนี้เลย
แต่เหมียวเจียงเป็นเพียงเรื่องเล่าขานกันเท่านั้น บางคนลือกันว่าเหมียวเจียงจะอยู่ด้านหลังของบึงฉีชวน
เมื่อเดินผ่านที่ลุ่มอันกว้างใหญ่ ก็จะสามารถไปถึงดินแดนในตำนานของเหมียวเจียงได้
แต่นั่นเป็นแค่เรื่องในตำนานเล่าขานเท่านั้น ไม่มีใครคนไหนเคยไปถึงสถานที่แห่งนั้นจริงๆ เลยด้วยซ้ำ
หลินจิ่วจิ่วเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วชี้ไปที่หงโฝอย่างเหลือเชื่อ จากนั้นมองหงโฝเหมือนกับเห็นผีแล้วพึมพำในปาก “เธอ……เธอ เธอมาจากที่นั่น……”
“ใช่”
หงโฝยิ้มตอบ “พวกคุณที่อยู่นอกบึง ไม่เคยไปถึงบึงฉีชวนด้วยซ้ำ แล้วจะไปถึงดินแดนแห่งเหมียวเจียงของเราได้ยังไง?”
“โฮก!”
ทันทีที่เสียงพูดของหงโฝจบลง เสือที่เพิ่งถูกดึงกุญแจอายุยืนออกก็ดูเหมือนจะขาดสติไป มันคำรามอย่างเสียงดัง จากนั้นหันหน้าออกไปแล้ววิ่งออกไปในทิศทางที่อยู่ไม่ไกล
สีหน้าของหลินจิ่วจิ่วเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “เสี่ยวแปด เสี่ยวแปด แกจะไปไหน? กลับมานี่!”
“หยุดตะโกนได้แล้ว”
หงโฝขัดจังหวะของเธอแล้วพูดต่อเบาๆ ว่า “มันไม่อยู่ในเมืองหรอก มันต้องการเข้าป่า เพราะที่นั่นถึงจะเรียกว่าบ้านสำหรับมัน”
“เธอเอาแต่อ้างว่าตัวเองเป็นเพื่อนที่ดีของสัตว์ แต่กลับใช้กรงเหล็กขนาดใหญ่เพื่อขังเสือตัวนี้ไว้ แล้วมันสมควรไหม?”
สีหน้าของหงโฝเย็นชาลงและมองไปที่หลินจิ่วจิ่วแล้วพูดต่อว่า “ทุกสิ่งล้วนมีวิญญาณชีวิต ถ้าเธอเป็นเพื่อนกับพวกมันได้จริงๆ พวกมันก็จะไม่ทำร้ายเธอเช่นกัน มันแค่ไปที่ที่มันควรจะไป กลับสู่ที่ที่มันควรจะกลับ”
“……”
เมื่อฟังคำพูดของหงโฝ หลินจิ่วจิ่วก็หน้าแดงทันที นัยน์ตาของเธอยังเต็มไปด้วยความละอายใจ
“ขอโทษ”
เธอขอโทษกับหงโฝ
เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า ความสามารถที่หงโฝแสดงให้เห็นนั้นมันมหัศจรรย์กว่าเธอมาก
หงโฝมากกว่าที่เป็นคนที่รู้จักวิญญาณชีวิตทั้งหมดของธรรมชาติ
เป็นการยากที่จะจินตนาการได้จริงๆ ว่าเธออายุเพียงสิบเอ็ดปีเท่านั้น
เธอจึงมองหงโฝอย่างน่าทึ่งและพูดโพล่งออกมา “เธอเป็นแค่เด็กนักเรียนจริงๆ เหรอ?”
ซึ่งหงโฝไม่ได้โกรธ แต่กลับยิ้มตอบเบาๆ ว่า “อันที่จริงแล้ว อายุจริงของฉันมากกว่าเธอนะ คำว่าหุ่นโลลิ แต่ใจเป็นสาวใหญ่ก็พูดถึงฉันนั่นแหละ”
“อะแฮ่ม—-”
ถังเฉาที่คิดว่าหงโฝจริงจังมาตลอดก็แสร้งไอขึ้นในทันที จากนั้นเขามองเธอด้วยสายตาเคร่งขรึมเพื่อจะเตือนเธอให้หยุดพูดได้แล้ว
“ไม่จริงตรงไหน?”
หงโฝทำหน้าเซ็ง เพราะถังเฉาเป็นเจ้านายของเธอ เธอจึงไม่กล้าใช้อารมณ์ ได้แต่มองไปที่หลินจิ่วจิ่ว “จะพาพวกเราไปหาพี่ชายเธอได้แล้วยัง?”
“ได้แล้ว ได้แล้ว”
หลินจิ่วจิ่วเปลี่ยนทัศนคติของเธอทันที และกระตือรือร้นต่อหงโฝมากขึ้น
แต่เมื่อมองไปที่ถังเฉา สายตาของเธอยังดูไม่เป็นมิตรและยังมองเขาอย่างดุเดือด
ถังเฉายิ้มอย่างขมขื่น ดูเหมือนว่าสาวน้อยคนนี้จะเกลียดเขามากจริงๆ
แต่เขาไม่สนใจมากนัก เพราะเขาไม่ได้คิดว่าจะดีกับหลินจิ่วจิ่วคนนี้อยู่แล้ว
เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหลินนั้นเป็นเพราะหลินชิงเสว่เท่านั้น
แต่ตอนนี้หลินชิงเสว่ก็ออกจากตระกูลหลินแล้ว ดังนั้นตระกูลหลินกับเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรมากมายอีก
“โป๋หลายอยู่ทางนี้”
จากนั้นถงเจินก็ได้พาถังเฉากับหงโฝไปยังกระท่อมบ้านไม้หลังเล็กๆ หลังหนึ่งที่เคยผ่านมา
กระท่อมบ้านไม้หลังนี้ใหญ่ขึ้นจากครั้งก่อนเล็กน้อย ซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าช่วงนี้การกลายร่างของหลินโป๋หลายนั้นรุนแรงขึ้น ซึ่งไม่ว่าจะเป็นสัตว์กลายร่างชนิดใด สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือการรื้อถอนบ้าน
แกร๊ก แอ๊ด—-
ถงเจินผลักประตูบ้านออกและตะโกนเข้าไปในห้องที่มีแสงสลัว “โป๋หลาย หมอมาแล้ว ออกมาสิ”
“……”
แต่แล้ว ภายในบ้านเงียบกริบและไม่มีใครตอบเลย
“โป๋หลาย?”
ถงเจินตะโกนอีกครั้ง
แต่ก็ยังไม่มีใครตอบ
“หยุดตะโกนได้แล้ว ข้างในไม่มีใครอยู่หรอก”
หงโฝเม้มปากปากแล้วพูด
“อะไรนะ?!”
เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของถงเจินกับหลินจิ่วจิ่วก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“เป็นไปไม่ได้นะ เมื่อวานพี่ชายฉันยังอยู่เลย”
หลินจิ่วจิ่วรีบเข้าใกล้ประตูกระท่อมและยื่นหน้าเข้าไป
แต่แล้ว ข้างในว่างเปล่าจริงๆ
“ดูเหมือนว่าหลินโป๋หลายจะหนีไปแล้ว”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถังเฉาก็พูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ
“เขาจะหนีไปไหนได้?”
ดวงตาของถงเจินแดงก่ำทันทีและพูดด้วยสีหน้าซีดเซียว
ไม่ว่าหลินโป๋หลายจะกลายเป็นคนหรือสัตว์ร้าย เขาก็เป็นลูกชายของเธออยู่ดี
หงโฝครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปยังทิศทางที่เสือตัวนั้นหนีไปอย่างกะทันหัน
“น่าจะเข้าไปในป่าแล้ว”
