The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 694

　ตอนที่694 จดลงบันทึก
　　ทุกคนคุกเข่าทักทายองค์หญิงในสถานการณ์ที่เคร่งขรึมบางคนก็จามทันที การรบกวนแบบนี้จริงๆ ไม่ค่อยดีนัก ยิ่งไปกว่านั้นจามนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นในทันที คุณหนูผู้นั้นไม่สามารถแม้แต่จะปิดปากของนางได้ นางพยายามอย่างมากที่จะทำให้มันเงียบ การจามปล่อยออกไปอย่างเปิดเผยและผู้คนส่วนใหญ่ในสวนได้ยิน
　　ซวนเทียนเก้อถามโดยไม่รู้ตัว“ใครจาม ? ”
　　ท่ามกลางฝูงชนมีเด็กสาวคนหนึ่งสั่นเทาด้วยความกลัวและตอบว่า “หม่อมฉันเองเพคะ” น้ำเสียงนั้นเกือบจะร้องให้แล้วเพราะนางกลัวอย่างชัดเจน
　　บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆนางรีบปกป้องเจ้านายของนาง “องค์หญิงได้โปรดยกโทษให้เราด้วยเพคะ ! คุณหนูของเราแพ้ละอองเกสรและกลิ่นของดอกไม้ในสวนค่อนข้างแรง คุณหนูจึงไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ องค์หญิงโปรดให้อภัยด้วยเพคะ”
　　ทุกคนมองไปที่เด็กผู้หญิงที่จามมันเป็นบุตรสาวของขุนนางจากมณฑล และมีคนไม่มากที่จำนางได้ แต่ก็ยังมีคนที่จำได้ ก่อนหน้านี้เมื่อทุกคนรวมตัวกันในแวดวงเล็ก ๆ ของตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ยังคงอยู่ไกลออกไปขณะปิดจมูกตลอดเวลา
　　ซวนเทียนเก้อไม่คิดมากเพียงกล่าวว่า“เนื่องจากมีเหตุผลที่ดี ทุกคนลุกขึ้นได้ มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงมัน วันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง การที่ทุกคนสนุกสนานจะดีที่สุด”
　　เมื่อนางพูดสิ่งนี้ในที่สุดคุณหนูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกนานแล้วขอบคุณนางอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามซวนเทียนเก้อพึมพำ “แต่วันนี้กลิ่นหอมนั้นแรงไปหน่อย”
　　ทุกคนยืนขึ้นและกลับไปที่กลุ่มเล็กๆ ของพวกเขา ผู้หญิงจากเมืองหลวงจะคุ้นเคยกันโดยธรรมชาติ และมีไม่กี่คนที่มาจากมณฑลที่รู้จักผู้คนในเมืองหลวง ทุกคนรวมตัวกันและพูดคุยกันไปมา มันมีชีวิตชีวามาก ในช่วงเวลานี้มีคนไม่กี่คนที่ใช้ความคิดริเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้า และทักทายซวนเทียนเก้อกับเฟิงหยูเฮง สายตาที่ประจบประแจงบนใบหน้าของพวกนางมีความชัดเจนมาก
　　เมื่อต้องเผชิญกับคนเหล่านี้ซวนเทียนเก้อและเฟิงหยูเฮงไม่ได้ปฏิเสธพวกนางอย่างรุนแรง พวกนางไม่ได้ปฏิเสธแม้แต่คนเดียวที่มาและพวกนางสามารถสนทนากับทุกคนได้อย่างอบอุ่น สิ่งนี้ทำให้เกิดความบ้าคลั่งและความผิดพลาดของเด็ก ๆ ทำให้พวกนางมีความสัมพันธ์กับองค์หญิงหวู่หยางและองค์หญิงจี่อัน แต่ทำไมเมื่อพวกนางหันหลังกลับและคิดเกี่ยวกับมัน พวกนางจำไม่ได้ว่าพูดคุยเรื่องอะไร ดูเหมือนว่าทั้งสองไม่เคยถามแม้แต่ว่าพวกนางมาจากครอบครัวอะไร พวกเขาแค่สุภาพและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาบรรยากาศ
　　เมื่อนึกถึงสิ่งนี้มันคงหนีไม่พ้นที่พวกนางจะเริ่มรู้สึกไม่พอใจและเกิดความขุ่นเคือง สิ่งเหล่านี้จะทำให้ผู้อื่นก้าวไปข้างหน้าเพื่อลอง แต่ก็ยังมีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่สามารถรบกวนสิ่งอื่นได้ การดำรงอยู่ของจาวเหลียนทำให้พวกนางคลั่งไคล้ ชุดสีแดงนั้นเด่นชัดมาก และเขามีใบหน้าที่ทำให้แม้แต่ดวงอาทิตย์ก็สูญเสียความเงางามไป บรรดาฮูหยินและคุณหนูทุกคนเกลียดที่พวกนางไม่ใช่ผู้ชายในเวลานี้ หากพวกนางเป็นผู้ชาย พวกนางต้องการพาผู้หญิงคนนี้กลับไปที่คฤหาสน์ของพวกนาง และยินดีที่จะยอมรับคำขอใด ๆ ”
　　ในด้านนั้นมีคนกลุ่มใหญ่มารวมตัวกันรอบๆ จาวเหลียนและถามทุกสิ่ง แม้ว่าจาวเหลียนจะพูดในลักษณะที่น่าหงุดหงิดหากเขาต้องการ แต่ก็ไม่มีสถานการณ์ใดที่เขาไม่สามารถบังคับตัวเองให้รับมือกับมันได้ ดังนั้นเขาจึงยังคงอยู่ในกลุ่มคุณหนูที่หลงใหลคลั่งไคล้อย่างรุนแรงซึ่งก่อให้เกิดความปั่นป่วน ในอีกด้านหนึ่งเมื่อจัดการกับคนสุดท้ายที่ต้องการจะประจบประแจง ซวนเทียนเก้อก็ดึงเฟิงหยูเฮงไปหาที่เงียบ ๆ จากนั้นนางก็พูดว่า “สนามนี้มีกลิ่นหอมมากในวันนี้”
　　เซียงหรูคิดเรื่องนี้จากนั้นกล่าวว่า“ข้าเห็นว่ามีดอกไม้จำนวนมากที่เอามาปลูกในสวนนี้ในภายหลัง เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ฮ่องเต้จะต้องนำดอกไม้เหล่านี้มาทั้งหมดสำหรับงานเลี้ยง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมกลิ่นจึงถึงแรงใช่หรือไม่ ? ”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้า“ดอกไม้และต้นไม้จะมีกลิ่นของตัวเอง แต่มันไม่ใช่กลิ่นนี้”
　　ซวนเทียนเก้อยังกล่าวอีกว่า“ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่กลิ่นของดอกไม้ คุณหนูที่จามไม่ได้จามเพราะแพ้ละอองเกสรหรอกหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงมีอำนาจค่อนข้างน้อยในเรื่องนี้โดยอธิบายทั้งสองว่า“เกสรไม่ได้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผู้คนแพ้ กลิ่นยังเป็นไปได้ เหตุผลที่นางจามมักเป็นผลมาจากการหายใจ นางมีความรู้สึกไวต่อกลิ่นที่แรงเช่นนี้ มันจะทำให้นางรู้สึกไม่สบาย”
　　แต่เฟิงหยูเฮงรู้ว่านอกจากจมูกอ่อนๆ แล้วคนอื่น ๆ ก็คงไม่นึกถึงกลิ่นนี้มากนัก แม้ว่าใครบางคนคิดว่ากลิ่นนี้ไม่ได้มาจากดอกไม้และต้นไม้โดยมีบรรดาฮูหยินและคุณหนูมากมายมารวมตัวกันในที่เดียว และพวกนางทั้งหมดใส่น้ำหอมเล็กน้อย กลิ่นจะกลายเป็นชัดเจนขึ้นตามธรรมชาติ นี่คืออะไร ยิ่งนั้นมันไม่ได้มีกลิ่นเหม็น
　　นางมองไปรอบๆ ซึ่งทำให้ซวนเทียนเก้องงงวย “เจ้ามองอะไร ? เจ้าเห็นคุณหนูสี่ตระกูลเฟิงหรือไม่ ? ข้าเห็นนางพูดกับบุตรสาวจากตระกูลหลู่”
　　เมื่อได้ยินการกล่าวถึงบุตรสาวของตระกูลหลู่เฟิงหยูเฮงกล่าวในทันทีว่า “ข้ากำลังมองหาบุตรสาวจากตระกูลหลู่ แต่ไม่ใช่คนที่เจ้ากำลังพูดถึง ครอบครัวของพวกเขามีบุตรสาว 3 คนใช่หรือไม่ ? ”
　　ซวนเทียนเก้อพยักหน้า“ใช่ เนื่องจากเสนาบดีหลู่มีฮูหยินใหญ่ 2 คนจึงมีบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ 2 คน คนหนึ่งคือหลู่เหยาที่แต่งงานกับตระกูลเหยา อีกคนชื่อหลู่หยาน ส่วนอีกคนข้าไม่รู้จัก นางไม่ค่อยออกมาข้างนอก”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“คนที่ข้ากำลังมองหาคือคนที่ไม่เคยมาก่อน” น้ำหอมกลิ่นแรงนี้ทำให้นางจำสถานการณ์นั้นได้ที่หน้าร้านขายเครื่องประดับ ในเวลานั้นมีกลิ่นตัวแรงออกมาจากร่างของหญิงสาว และนางก็จำบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางว่ามาจากคฤหาสน์หลู่ บ่าวรับใช้จากคฤหาสน์ตามธรรมชาติไม่สามารถดูแลคุณหนูจากคฤหาสน์ที่แตกต่างกัน สำหรับหลู่เหยา นางรู้จักอีกฝ่าย ดังนั้นคนที่อยู่ด้านข้างของบ่าวรับใช้จะเป็นหนึ่งในสองคุณหนู สำหรับตระกูลหลู่, หลู่หยาน ถึงแม้ว่านางจะไม่รู้จักหลู่หยาน นางก็ไม่ใช่คนที่ไม่เคยก้าวเท้าออกมาข้างนอก มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับนางที่จะสวมผ้าคลุมหน้าขณะที่เดินไปรอบ ๆ ด้านนอก ในขณะที่ใส่น้ำหอมที่กลิ่นแรงเช่นนี้ เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน
　　“ทำไมเจ้ามองหานาง? ” แม้ว่าซวนเทียนเก้องงงวย นางก็ช่วยมองไปรอบ ๆ เฟิงเซียงหรูก็ทำเช่นเดียวกัน แต่หลังจากมองไประยะหนึ่งนางก็กล่าวว่า “เราจะมองหานางเจอได้อย่างไร เราไม่เคยเห็นนางและจำนางไม่ได้แม้ว่าเราจะเห็นนางก็ตาม”
　　ในเวลานี้เซียงหรูก็ชี้ไปที่มุมหนึ่ง“ดูนั่นสิ มีคุณหนูคนหนึ่งสวมผ้าคลุมหน้า”
　　เมื่อมองไปในทิศทางที่นิ้วชี้แน่นอนว่ามีเจ้านายและบ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างหิน เจ้านายสวมเสื้อผ้าแวววาวและผ้าคลุมหน้าพูดอะไรบางอย่างกับบ่าวรับใช้ของนาง
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ใช่ ข้าจำบ่าวรับใช้คนนั้นได้ มันคือสองคนนี้”
　　“ทำไมเจ้าถึงมองหานาง? ” ซวนเทียนเก้อถามคำถามนี้อีกครั้ง แต่ความคิดของเฟิงหยูเฮงก็แค่เดาออกไป และนางก็ไม่สามารถพูดได้โดยไม่สนใจ นางกล่าวว่า “อยากรู้ ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงตระกูลหลู่มากขึ้นเล็กน้อย”
　　ซวนเทียนเก้อรู้สึกว่าสิ่งนี้มีเหตุผลและชี้ไปในทิศทางอื่น “ดูสิ หลู่เหยาและหลู่หยานก็มาเช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกนางจะมารวมตัวกัน”
　　เฟิงหยูเฮงมองข้ามแน่นอนว่าทั้งสองเข้าไปในสวนด้วยกัน คนหนึ่งแต่งตัวเหมือนเด็กผู้หญิง และอีกคนแต่งตัวเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว พวกนางพบใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว และเข้าร่วมการสนทนากับเหล่าฮูหยินและคุณหนู สำหรับสมาชิกตระกูลหญิงของตระกูลเหยาที่มากับหลู่เหยา พวกนางยังไม่ได้เข้าไปในสนาม เร็วมากบางคนก็มาคุยกับพวกนาง มันจะไม่ดีสำหรับเฟิงหยูเฮงที่จะไปและรบกวนพวกนางทันที
　　เมื่อผู้หญิงพบกันส่วนใหญ่เป็นการซุบซิบ เท่าที่นางเห็น มันก็น่าเบื่ออย่างยิ่ง
　　โชคดีที่สิ่งที่ไม่น่าเบื่อทั้งหมดมาถึงอย่างรวดเร็วในที่สุดจาวเหลียนก็สามารถหลุดพ้นจากบรรดาคุณหนูและเดินไปหาพวกนางอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงตรงหน้าพวกนาง เขานั่งลงบนเก้าอี้หินและถอนหายใจยาวทันที “เหนื่อยมาก”
　　เฟิงหยูเฮงมองเขาด้วยความรังเกียจ“ดูเหมือนว่าเจ้ากำลังมีช่วงเวลาที่ดีมาก”
　　“ไม่ใช่ว่าข้าทำเพื่อเจ้าหรอกหรือ! ” จาวเหลียนพูดตามธรรมชาติ “อาเฮง เราเป็นพวกเดียวกัน เป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะต้องเป็นห่วงเจ้าเจ้า”
　　หยูเหมิงงงงวย“เจ้าเป็นห่วงข้าทำไม ? ”
　　“ข้าไม่สามารถดูคนที่รังแกเจ้าได้! ”
　　ซวนเทียนเก้อพูดไม่ได้“เมื่อคำเหล่านี้ออกมาจากปากของเจ้า ใครกล้าที่จะแกล้งอาเฮงได้อย่างเปิดเผย ? ”
　　หวงซวนกล่าวเพิ่ม“คุณหนูของเราไม่ถูกแกล้งแน่นอน” คำพูดของนางทำให้บ่าวรับใช้ของซวนเทียนเก้อและเฟิงเซียงหรูเห็นด้วยทันที
　　อย่างไรก็ตามจาวเหลียนกล่าวว่า“นี่ไม่เหมือนกัน ไม่มีเจ้าในเวลานั้น แม้ว่าเจ้าต้องการที่จะจัดการกับมัน เจ้าก็ไม่สามารถทำได้” ในขณะที่เขาพูดเขาจ้องมองที่หวงซวน “สำหรับเจ้า! เจ้าดูเป็นคนที่บีบคุณหนูอยู่ แต่เจ้าก็ยังห่างเหิน และไม่สนใจ”
　　หวงซวนโกรธมาก“ข้าทำเมื่อไหร่ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่?”
　　จาวเหลียนกล่าวว่า“เมื่อเรามาถึงพระราชวังเมื่อรถม้าถูกปิดกั้น เจ้าไม่ได้ยินว่ามีคนพูดเกี่ยวกับอาเฮง สิ่งที่พวกนางพูดนั้นเปรี้ยวกว่าน้ำส้มสายชู มีคนกล้าพูดเกี่ยวกับอาเฮง และคำพูดของพวกนางหยาบคายมาก”
　　หวงซวนก็เริ่มโกรธถูกต้อง สิ่งแบบนี้เกิดขึ้นจริง ๆ แต่เฟิงหยูเฮงไม่ยอมให้นางทำอะไร !
　　ดูเหมือนว่าจาวเหลียนเดาได้ว่านางคิดอะไรอยู่ในขณะที่เขารีบกล่าวต่อทันที “การไม่ใส่ใจอะไรเลยในตอนนั้นเป็นทางเลือกเชิงกลยุทธ์ ท้ายที่สุดแล้วตัวตนของเราจะไม่อนุญาตให้เรากล่าวถ้อยคำสาปแช่งพวกนางที่ถนน ไม่ควรเอาทองไปลู่กระเบื้อง แต่ความแค้นต้องได้รับการชำระ ! ”
　　หวงซวนพูดไม่ออกว่าจะแก้แค้นได้อย่างไรในเวลานั้นมีคนพูดกันมากมาย ใครจะไปรู้ว่าฮูหยินและคุณหนูคนไหนเป็นคนพูด นางไม่รู้จักแม้แต่คนเดียว
　　จาวเหลียนหยุนผยองขึ้นตามธรรมชาติซึ่งทำให้คำเยาะเย้ยของเฟิงหยูเฮง“หยุดตัวเอง ไม่ว่าเจ้าจะทำมากแค่ไหนก็ตาม เจ้าไม่มีหน้าอก”
　　จาวเหลียนได้รับความเดือดร้อนจากการถูกโจมตีและกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “จากนั้นคิดหาวิธีที่จะช่วยให้หน้าอกของข้าโตขึ้นสิ ! ” จากนั้นเขาก็รีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว และพูดต่อจากที่เขาพูดค้างไว้ “อาเฮง แม้ว่าเจ้าจะไม่จำคนที่พูดถึงเจ้านอกพระราชวัง ข้ายังจำเสียงทั้งหมดของพวกนางได้ ในระหว่างการสนทนาก่อนหน้านี้ ข้าพบพวกนางทั้งหมดที่ว่าร้ายเจ้า ! ”
　　เฟิงหยูเฮงเกือบกระอักเลือดกล่าวว่า“อะไรนะ ? ”
　　จาวเหลียนกล่าวซ้ำด้วยความภาคภูมิใจ“คนที่ชอบหว่านความไม่ลงรอยกัน ข้าจำเสียงทั้งหมดของพวกนางได้ ในเวลานี้ไม่มีใครหายตัวไป และพวกนางทั้งหมดถูกพบแล้ว”
　　ซวนเทียนเก้อและเฟิงเซียงหรูต่างก็สับสนเมื่อได้ยินอย่างนี้หวงซวนกล่าวว่า “เจ้าขุ่นเคืองเกินไปหรือไม่ ? ”
　　“ผิด!”จาวเหลียนกล่าวว่า “นี่คือความขุ่นเคืองของอาเฮง ข้าต้องจดจำแทนเจ้า ! ไม่เพียงแต่ข้าจะจำได้ผ่านการสนทนา ข้ายังได้ค้นพบตัวตนของพวกนาง มาเถิด อาเฮง ข้าจะบอกให้เจ้าฟัง”
　　“รอซักครู่”เฟิงหยูเฮงเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนางแล้วดึงสมุดบันทึกและปากกาออกมา“ชี้พวกนางทีละคน พูดช้า ๆ ข้าจะจดบันทึกชื่อพวกนางทั้งหมดไว้ในบันทึกของข้า”
　　ทุกคนแทบเป็นลมจากความบ้าคลั่งนี้!