The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 666

　ตอนที่666 กลอุบายสำหรับพิธีแต่งงาน
　　ที่บ่าวรับใช้พูดถึงในห้องเก็บยาคือเป่ยฟูหรงตั้งแต่เฟิงหยูเฮงนำนางออกจากมิติของนาง นางถูกเก็บไว้ในห้องเก็บยา นางจะฉีดยาให้เป่ยฟูหรงทุกวันในเวลาที่กำหนด และบ่าวรับใช้ที่เชื่อถือได้มักจะดูแลนาง
　　เป่ยฟูหรงไม่เคยตื่นขึ้นมามันไม่ได้เป็นผลมาจากการให้ยาแก่นาง แต่มันเป็นผลมาจากร่างกายของนางทรุดโทรมเร็วเกินไปซึ่งทำให้ประสาทของนางทนไม่ไหวและอ่อนแรงลง จากนั้นนางก็ตกอยู่ในอาการโคม่า แม้ว่าเฟิงหยูเฮงไม่ค่อยกังวลมากนัก แต่นางก็รู้ว่าจะมีสักวันที่เป่ยฟูหรงจะตื่นขึ้นมา แม้ว่าสุขภาพจะเสื่อมถอยลดลงอย่างรวดเร็ว แต่การฟื้นตัวจะช้า ผลลัพธ์ของยาทำให้ร่างกายของฟู่โหร่งปรับตัว
　　แต่ไม่ว่านางจะพูดอะไรนางก็ไม่สามารถหมดสติได้ตลอดเวลา การตื่นขึ้นควรถือเป็นจุดตรวจ การรักษาในอนาคตจะสามารถทำงานได้พร้อมกันกับนางเท่านั้น ผลลัพธ์ก็จะดีขึ้นอีกเล็กน้อย
　　เฟิงหยูเฮงเดินตามบ่าวรับใช้และรีบไปที่เรือนของนางขณะถามเกี่ยวกับสถานการณ์บ่าวรับใช้กล่าวว่า “ก่อนหน้านั้นร่างกายของนางสั่น ต่อมานางเริ่มพูดเหลวไหล และมันก็ฟังไม่รู้เรื่องว่านางพูดอะไร นางหลับตาตลอด ก่อนหน้านี้นางไอเป็นเลือดเต็มปาก บ่าวรับใช้คนนี้เห็นว่าคงไม่ดี และคิดว่าจะไปเรียกคุณหนูรองมาดูเจ้าค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและไม่ได้ถามอะไรเลยนางเพิ่มความเร็วในการเดินและเข้าไปในห้องเก็บยาอย่างรวดเร็ว มีหญิงสาวอีก 2 คนอยู่ในห้องเก็บยาที่ดูแลเป่ยฟูหรง เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกลับมาพวกเขาทั้งคู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยมีหนึ่งในนั้นยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เฟิงหยูเฮงมองเห็น ในเวลาเดียวกันนางกล่าวว่า “ภายในหนึ่งชั่วยามนางไอออกมาเป็นเลือด 2 ครั้ง และมันก็ดำทั้งสองครั้งเจ้าค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงมองผ้าเช็ดหน้าและเข้าใจนางบอกกับบ่าวรับใช้ “นี่เป็นเลือดที่ปนเปื้อน มันมีสารพิษที่อยู่ในร่างกาย ท่านปู่กับข้าใช้เข็มฉีดยาและรักษานานมาก ในที่สุดเราก็พยายามให้มันออกมาเล็กน้อย ให้ความสนใจมากขึ้น ข้ากลัวว่านางจะไอออกเป็นเลือดสีดำแบบนี้ต่อไปอีกสองสามวัน หลังจากนั้นนางก็จะเริ่มตื่นขึ้น ในช่วงเวลานี้จะต้องมีคนอยู่ดูแลนางตลอดเวลา มันเหมือนกันในตอนกลางคืน” ในขณะที่นางกล่าว นางกล่าวกับวังซวน “พาคนมาเพิ่มอีกสองสามคน ให้พวกนางเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา”
　　เมื่อได้ยินว่าสิ่งต่างๆ กำลังดีขึ้น บ่าวรับใช้จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก บ่าวรับใช้เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าของเป่ยฟูหรงแล้ว หวงซวนที่อยู่ข้างนอกผลักประตูเปิดเข้าในเวลานี้ และเดินไปข้างเฟิงหยูเฮงและกระซิบเบา ๆ ว่า “ข้าเห็นช่างฝีมือเป่ยยืนอยู่นอกสนามตลอดเวลานี้ บางครั้งเขาก็จะมองมาที่นี่ เขาน่าจะได้ยินเกี่ยวกับข่าวจากทางด้านนี้ และคงอยากมาเยี่ยมคุณหนูเป่ยเจ้าค่ะ”
　　ช่างฝีมือเป่ยไม่ได้พบบุตรสาวของเขาเป็นเวลา1 ปีและคิดถึงนางมาก แต่เมื่อเขาพบเป่ยฟูหรงตอนนี้ ความรู้สึกยินดีที่ได้พบหน้าของเขาก็กลายเป็นความเกลียดชังที่รุนแรง มือกำแน่นทุบบนโต๊ะ หน้าผากของเขามีรอยย่นแน่น
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น“ท่านลุงเป่ยอย่าคิดมากเจ้าค่ะ ตอนนี้ร่างกายของฟูหรงนั้นดีขึ้นมากแล้ว เหตุผลที่ข้าไม่เคยให้ท่านลุงเป่ยพบนาง คือข้ากลัวว่าท่านลุงเป่ยจะทนเห็นนางสภาพแบบนี้ไม่ได้ ไม่ต้องกังวล การรักษาโรคนี้ถูกวินิจฉัยโดยท่านปู่ เรามีความมั่นใจเก้าในสิบส่วนที่เราสามารถฟื้นฟูฟูหรงให้เป็นปกติได้ แม้ว่านางจะไม่สามารถกลับคืนสู่ตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ แต่นางจะไม่แตกต่างมากนัก ท่านลุงเป่ยสบายใจได้เจ้าค่ะ”
　　ช่างฝีมือเป่ยไม่ได้กล่าวอะไรเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับคำคัดค้านของเฟิงหยูเฮง ในขณะที่เขาคุกเข่าลงบนพื้นและคำนับนางอย่างเหมาะสม เมื่อเขายืนขึ้นอีกครั้งเขาพึมพำ “ข้าคิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกนางก็มีสายเลือดเดียวกัน แม้ว่าพวกเขาจะใช้เด็กคนนี้ พวกเขาจะไม่ทำอะไรที่รุนแรง อย่างไรก็ตามข้าคิดผิด ความสัมพันธ์ในครอบครัวคืออะไรพวกเขากล้าลงมือกับสายเลือดของตัวเอง”
　　เขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแต่เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการรับมัน มันเป็นความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยความโชคร้าย ย้อนกลับไปเมื่อมีสถานการณ์ระหว่างนาง คังอี้และรุ่ยเจีย ช่างฝีมือเป่ยเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ไม่สามารถนำขึ้นมาได้ แม้กระนั้นนางไม่รู้ว่าเขาไม่ได้เกลียดนาง แต่แม้ว่าเขาจะทำหลังจากเหตุการณ์นี้ เฉียนโจวก็ทำร้ายจิตใจเขาอย่างรุนแรง
　　ช่างฝีมือใบกล่าวกับเฟิงหยูเฮง“งานแต่งงานของตระกูลเหยาได้ข้อสรุปแล้ว ผู้เฒ่าคนนี้ไม่มีข้อแก้ตัวที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป องค์หญิงได้โปรดส่งข้ากลับพระราชวังเถิดพะยะค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงถามเขาว่า“ถ้าท่านลุงเป่ยไม่อยากกลับ ท่านลุงเป่ยก็สามารถอยู่ที่คฤหาสน์ของข้าต่อไปได้ หรือท่านลุงใบสามารถกลับไปที่คฤหาสน์ใบ ข้าจะส่งองครักษ์เงาไปด้วย จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอนเจ้าค่ะ”
　　ช่างฝีมือเป่ยส่ายหน้า“ไม่เป็นไร ข้ารู้สึกว่ามีบางคนในพระราชวังที่ควบคุมสถานการณ์ ถึงแม้ว่าเฉียนโจวจะล่มสลายไปแล้ว ภัยคุกคามก็ยังไม่ได้กำจัดให้หมดไป องครักษ์เงาในพระราชวังยังไม่เป็นที่รู้แน่ชัดในเวลานี้ ในการเดินทางกลับไปที่พระราชวัง มีบางสิ่งที่ข้าต้องการขอให้องค์หญิงช่วยข้าด้วยพะยะค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ได้เจ้าค่ะ”
　　“มีไม่มากจริงๆ ข้าแค่อยากจะขอให้องค์หญิงบอกกับตำหนักแต่ละแห่งว่าช่างฝีมือเป่ยนั้นแก่มาก และกลัวว่าข้าจะไม่สามารถทำงานต่อไปได้อีกนานหลายปี ในขณะที่ข้ายังสามารถสร้างพวกมันได้ ข้าจะสร้างอีกไม่กี่อย่าง ไม่จำเป็นต้องดำเนินการต่อไปเหมือนเมื่อก่อน ถ้าพระสนมของฮ่องเต้ในแต่ละตำหนักต้องการบางอย่าง มันก็ใช้ได้ทั้งหมดขอรับ”
　　ความตั้งใจของเขาชัดเจนมากเมื่อเปิดประตูเขาจะได้พบปะผู้คนมากขึ้นเพื่อค้นหาว่าเข็มนั้นซ่อนอยู่ที่ไหนในพระราชวัง นี่เป็นตัวเลือกเดียว
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและตกลงทั้งสองพูดกันครู่หนึ่งก่อนที่จะตกลงกันที่จะกลับไปที่พระราชวังในเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่นางออกไป ช่างฝีมือเป่ยจับไหล่ของเป่ยฟูหรงสักพัก จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไป
　　สำหรับวันนี้มันถูกกำหนดให้ไม่สงบโดยเฉพาะในเวลากลางคืน
　　กับภรรยาใหม่ที่แต่งงานคฤหาสน์เหยามีงานแต่งงาน เหยาซู่ลากพี่น้องดื่มและกินโดยไม่อยากกลับ ส่วนหลู่เหยานั้น นางไม่มีบ่าวรับใช้ที่มาจากตระกูลหลู่อีกต่อไปแล้ว การดูแลก็ไม่สะดวกมาก เมื่อนางพยายามส่งคนไปพบเหยาซู่ บ่าวรับใช้ที่ถูกส่งไปสามครั้ง แต่ไม่สามารถพาเขากลับมาได้
　　ฮูหยินใหม่นั่งอยู่ในห้องเจ้าสาวอย่างงุ่มง่ามจนกระทั่งหลังของนางเริ่มปวดเมื่อเข้าใกล้เที่ยงคืนนางได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากบ้าน
　　บ่าวรับใช้คนหนึ่งวิ่งไปที่ทางเข้าแล้วหันกลับมากล่าวกับนางว่า “คุณชายใหญ่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าคุณชายจะดื่มหนักไปหน่อยเจ้าค่ะ”
　　หลู่เหยาแสดงออกอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันที่ดี เจ้าบ่าวที่ดื่มหนักเป็นเรื่องปกติ” เนื่องจากสถานการณ์ในระหว่างวันเป็นอย่างที่เคยเป็น จึงไม่จำเป็นต้องให้นางสวมผ้าคลุมหน้าอีกต่อไป เมื่อนางลุกขึ้นยืน นางจึงสั่งให้บ่าวรับใช้นำน้ำสะอาดมาเพื่อทำความสะอาดตัวให้เหยาซู่ จากนั้นนางก็ส่งคนไปต้มซุปเพื่อช่วยให้มีสติ เช่นนี้นางส่งบ่าวรับใช้ทั้งสองที่อยู่ในห้องออกมา จากนั้นนางใช้เวลาก่อนที่เหยาซู่จะเข้ามาในห้องเพื่อเดินข้ามไปยังจุดที่เทียนอยู่ นางรีบถอดปิ่นออกจากหัวเพราะมีที่ว่างอยู่ข้างใน หลู่เหยาบิดจากด้านบนและเทผงลงในหลุมเทียนอย่างรวดเร็ว ผงที่ผสมกับและผสมกับขี้ผึ้งเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็วโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ
　　หลังจากทำเช่นนี้นางหยิบกรรไกรขึ้นมาหนึ่งใบและเริ่มตัดตรงกลางของเทียน ในเวลานี้เหยาซู่ผลักประตูเข้ามา และเห็นนางตัดเทียน เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “เจ้าทำอะไร?”
　　หลู่เหยาวางกรรไกรและไปช่วยประคองเขาเมื่อเห็นว่าคู่บ่าวสาวอยู่ในห้อง บ่าวรับใช้ก็ไม่สามารถดูแลพวกเขาได้อีก ดังนั้นพวกนางจึงถอยออกมา หลู่เหยาช่วยประคองเหยาซู่ให้นั่งบนเตียง ขณะที่กล่าวกับเขาว่า “การตัดจุดศูนย์กลางของเทียนนั้นเป็นกฎสำหรับคืนแรกของการแต่งงาน มันเป็นสัญลักษณ์ที่ดี ข้าได้ยินว่าสามีจะกลับมาแล้ว ดังนั้นข้าจึงรีบตัดแกนกลางของเทียน หวังว่าเรา…จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเจ้าค่ะ”
　　เหยาซู่มองหลู่เหยาอย่างไรก็ตามการจ้องมองของเขาไม่มีความรักแบบเดียวกับที่เคยทำมาก่อน ในระหว่างวันหลู่เหยาได้ขอร้องบางอย่างกับเขาเกี่ยวกับการที่นางมีมลทินตั้งแต่อายุยังน้อยและพยายามฆ่าตัวตายสองสามครั้ง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับมัน การได้รับการช่วยเหลือจากครอบครัว นางขอร้องให้เขาช่วยนาง เขาสามารถฆ่านางได้ด้วยตัวเอง แม้ว่านางตาย นางก็จะตายในอ้อมแขนของคนที่นางรัก ถ้ามันถูกเปิดเผยในตอนนั้นนางคงจะฆ่าตัวตายด้วยการเอาหัวพุ่งชนเสา
　　เหยาซู่มีความรู้สึกต่อหลู่เหยาและไม่สามารถรับมือกับคำที่นางร้องขอได้ยิ่งกว่านั้นนางยังตกเป็นเหยื่อ ในเมื่อเขาแต่งงานกับนาง เขาควรดูแลนางอย่างเหมาะสม แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชาย เขาคิดว่าผู้หญิงที่เขาแต่งงานจะบริสุทธิ์ไร้มลทิน อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่านางไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเขาจึงชวนพี่น้องไปดื่มและไม่กลับจนดึก
　　เขาสามารถหลีกเลี่ยงได้สักพักแต่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ตลอดไป เพื่อไม่ให้บิดา มารดา ลุง ป้า และปู่ของเขาเห็นว่ามีอะไรผิดปกติ เขายังคงกัดฟันตัวเองและกลับมา ตอนนี้เขาเห็นหลู่เหยา เขาไม่รู้สึกเหมือนที่เคยทำมาก่อน
　　หลู่เหยาจะไม่เข้าใจสิ่งที่เหยาซู่กำลังคิดอยู่ได้อย่างไรนางไม่ได้ยืนยัน แต่เพียงผู้เดียวที่คอยช่วยล้างเหยาซู่อย่างไม่แยแส เปลี่ยนชุด ถอดรองเท้าและถุงเท้าออก หลังจากนางช่วยเขานอนแล้ว นางก็หยิบหมอนจากอีกด้านหนึ่งแล้วถอย
　　เหยาซู่ตกตะลึงและถามด้วยความสับสน“เจ้าจะไปไหน ? ”
　　หลู่เหยายิ้มอย่างขมขื่น“สามีที่แต่งงานกับภรรยาคนนี้ และให้เกียรติตระกูลหลู่นั้นดีต่อภรรยาผู้นี้มากแล้ว ข้าไม่กล้าใช้ร่างกายที่มีมลทินเพื่อดูแลสามี สามีพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ ภรรยาคนนี้จะไปนอนห้องด้านนอก ถ้าสามีมีเรื่องอะไรก็เรียกข้าได้”
　　หลังจากพูดแบบนี้นางก็ถอยและปิดกั้นเตียงด้วยม่าน
　　การกระทำของนางทำให้เหยาซู่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยและเขารู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อยโดยเฉพาะคำพูดที่ว่า “ข้าไม่กล้าใช้ร่างกายที่มีมลทินของข้าเพื่อดูแลสามี” นี่ทำให้เหยาซู่รู้สึกว่าเขาไม่มีเหตุผล ภรรยาของเขาได้รับความเดือดร้อน แต่ไม่เพียงแสดงความกังวลเท่านั้น เขายังรู้สึกรังเกียจ นี่เป็นวิธีที่บุตรชายของตระกูลเหยาควรทำหรือไม่
　　แม้ว่าเขาจะคิดแบบนี้แต่เขาก็ไม่สามารถพาตัวเองไปลากหลู่เหยากลับมาได้ ท้ายที่สุดแล้วทุกคนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในคืนแต่งงานในห้องเจ้าสาว หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะคิดมาก ในขณะที่เขารู้สึกว่าถ้าเขานำหลู่เหยากลับมา มันจะทำให้นางรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีหัวใจที่โหดเหี้ยม
　　เมื่อคิดอย่างนี้เขาก็ตัดสินใจข้ามสะพานนั้นเมื่อเขาไปถึงที่นั่นเขาจะต้องปกป้องหัวใจของหลู่เหยา เมื่อนางไม่รู้สึกภาระใด ๆ อีกต่อไป มันจะไม่สายเกินไปที่จะทำให้การแต่งงานเสร็จสมบูรณ์
　　ด้วยแผนนี้ในใจเขาสงบลงและหลับตาลงแต่ใครจะรู้ว่าเป็นเพราะเขาดื่มมากเกินไปทำให้เขาตื่นตัว หรือเป็นผลของเทียนในห้องเจ้าสาวแม้ว่าจะไม่มีเจ้าสาวอยู่ข้างเขาก็คงหนีไม่พ้นความกระสับกระส่าย เหยาซู่นอนบนเตียงและรู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนเป็นพิเศษ สิ่งลึกลับกระตุ้นร่างกายของเขา และแม้กระทั่งลมหายใจก็ร้อนแรง ด้วยความรู้สึกนี้ เขาลุกขึ้น และมองผ่านม่าน เขาตะโกนอย่างไม่รู้ตัว “ฮูหยิน ! ”