The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 613-614

　ตอนที่613 ปีศาจอสูรพูดว่ามันคืออะไร?
　　“มีแขกมาจากที่ไกลทำไมเจ้าถึงหยุดอยู่นอกประตู ? มันเป็นความผิดของข้าหรือไม่ที่ไม่ได้ไปต้อนรับ ? “เสียงดังมาจากด้านหลังกำแพง หากคนปกติได้ยินมันพวกเขาจะคิดว่ามันเป็นบัณฑิตที่ไม่เป็นอันตราย แต่สำหรับกลุ่มของเฟิงหยูเฮง พวกเขาสามารถได้ยินพลังที่มาจากเสียงนี้
　　แต่นางก็ไม่กลัวเฟิงหยูเฮงไม่เคยเชื่อเลยว่ามีคนมาตั้งแต่สมัยโบราณที่สามารถทำร้ายนางได้ ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดนางจะซ่อนตัวอยู่ในมิติเพื่อเคลื่อนที่อย่างอิสระ เมื่อมีการเปิดมิติ นางจะยิงเขาที่หัว นางเป็นคนอยากรู้อยากเห็นมาก ผู้ปกครองของเฉียนโจวเป็นคนแบบไหน ?
　　บานซูก้าวไปข้างหน้าและหยุดนางเขาพูดด้วยเสียงเบา ๆ “ข้าจะไปดูก่อนขอรับ”
　　เฟิงหยูเฮงไม่เห็นด้วย“ข้าไม่อนุญาตให้เขาดูถูกเรา บานซู เจ้าควรเชื่อใจข้า”
　　บานซูไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเขาเพิ่งรู้ว่าการตัดสินใจของผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยใครทั้งนั้น แม้แต่องค์ชายเก้าก็ไม่มีความสามารถ
　　เฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้าไปในศาลาหงส์เพลิงในที่สุดนางก็ขึ้นไปบนบันไดเวียนและหยุดที่ชั้นบนสุด บานซูและองค์ชายเหลียนติดตามด้านหลังนาง ในขณะที่เดินขึ้นไป องค์ชายเหลียนกล่าวว่า “ศาลาหงส์เพลิงไม่เคยอนุญาตให้บุคคลภายนอกขึ้นไปข้างบน นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามาที่นี่”
　　บานซูพูดอย่างเย็นชา“เช่นนั้นคุณหนูต้องระวังมากขึ้น และไม่ได้รับบาดเจ็บจากกับดักบางอย่าง” เมื่อเขาพูดเสียงของเขาก็ผ่อนคลาย แต่บานซูก็ใช้ความระมัดระวังอย่างมาก เมื่อมองไปทั่วเขาก็กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น
　　ศาลาหงส์เพลิงไม่ใหญ่ตรงกลางของชั้นสี่มีห้องโถงปกติ มีชายสวมเสื้อคลุมสีเหลืองนั่งอยู่ที่นั่นในขณะที่ถือถ้วยชาไว้ในมือ กลิ่นหอมของชาล่องลอยไปมา และเป็นที่พอใจมาก
　　เฟิงหยูเฮงมองมาที่เขาและรู้สึกว่าถ้าคนนี้เดินไปตามถนนผู้คนจะคิดว่าเขาเป็นอาจารย์หรือนักเรียนที่เตรียมตัวสอบจอหงวน ไม่มีใครที่จะเชื่อมโยงจุดต่าง ๆ และตระหนักได้ว่าเขาเป็นผู้ปกครองของอาณาจักรเฉียนโจว น้อยมาก !
　　ว่ากันว่าผู้ปกครองของเฉียนโจวเป็นคนดุดันและโหดร้ายเขามีจิตใจที่ชั่วร้ายและปฏิบัติต่อผู้คนอย่างทารุณ และปฏิเสธครอบครัวของตัวเอง แม้แต่การบริหารของเฉียนโจวก็ไม่สามารถอธิบายได้แม้จากระยะไกลที่นุ่มนวล ภายใต้การปกครองแบบเผด็จการ พลเมืองบ่นไม่หยุดหย่อน
　　แต่มันเป็นคนแบบนี้ที่เกิดมาพร้อมกับรูปร่างหน้าตานี้เฟิงหยูเฮงคิดว่าพอเราไม่ควรตัดสินจากสิ่งที่ปรากฏ
　　“ทุกคนบอกว่าชาของดินแดนที่ถูกแช่แข็งนี้ไม่ดีเท่าชาของราชวงศ์ต้าชุนในภาคใต้ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้เรายังได้รับชาจากทางใต้อีกด้วย อย่างไรก็ตามเมื่อดื่มมัน ข้ารู้สึกว่ามันไม่ได้หอมเหมือนน้ำชาแห่งดินแดนหนาวเย็นนี้” จาวหยูพูดอย่างเฉยเมย หยิบชาหนึ่งถ้วยยื่นไปยังเฟิงหยูเฮง “องค์หญิงลองชิมดู”
　　เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดแต่บานซูกล่าวว่า “เจ้านายของข้าไม่กระหายน้ำ”
　　ใครจะรู้ว่าจาวหยูจะส่ายหัวและมองอย่างไร้ความสุขไปที่บานซู แล้วกล่าวว่า “เสียงดัง” จากนั้นเขาก็โบกแขนกว้างของเขาออกมา สิ่งนี้ส่งผลให้บานซูถูกผลักถอยหลังไปหลายก้าวจนถึงบันได
　　ไหล่ของเฟิงหยูเฮงเคลื่อนไหวเล็กน้อยและบานซูก็ตกใจมันเป็นองค์ชายเหลียนที่ไม่แปลกใจเกินไป ลูกพี่ลูกน้องของเขามีความเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้อย่างมาก นี่คือสิ่งที่เขารู้
　　บานซูไม่สามารถระงับความโกรธของเขาได้หลังจากยืนตัวตรงเขาต้องการที่จะพุ่งไปข้างหน้า อย่างไรก็ตามเขาเห็นเฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นเพื่อให้เขายอมแพ้กับความคิดนี้
　　“องค์หญิงผู้นี้ไม่กระหายน้ำ”นางพูดซ้ำในสิ่งที่บานซูพูดอีกครั้งจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองผู้ปกครองของเฉียนโจวด้วยรอยยิ้ม “ความสามารถในการผลักคนถอยหลังไปหลายก้าว สามารถที่จะตามองค์ชายเก้าทันหลังจากฝึกอีก 8-10 ปี ฮ่าๆ ! ” นางเริ่มหัวเราะอีกครั้ง “มันเป็นเพียงแค่ว่าองค์ชายเก้าไม่อยู่ในจุดเดิมสำหรับเจ้า หลังจากสิบปีเจ้าจะยังคงไล่ตาม”
　　ผู้ปกครองของเฉียนโจวไม่โกรธเขากล่าวว่า “ข้าได้ยินมานานแล้วว่าองค์หญิงจี่อันมีวาจาที่เฉียบคม เพื่อต่อสู้กับคำพูดกับผู้หญิง เราพร้อมรับรู้ถึงความพ่ายแพ้” เขาดึงชากลับมาและดื่มด้วยตัวเอง จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “องค์หญิงจี่อัน เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าหากเราต้องการฆ่าเขาก่อนหน้านี้จริง ๆ ความลับที่ซ่อนอยู่ของเจ้าอาจถูกส่งไปบินออกจากศาลาหงส์เพลิง”
　　“ข้ารู้”เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “สำหรับผู้ปกครองที่จะโจมตีองครักษ์เงา ช่างเป็นโอกาสดีเสียนี่กระไร”
　　“ฮ่าๆๆ! ” ในที่สุดผู้ปกครองของเฉียนโจวก็วางถ้วยน้ำชาของเขาแล้วมองนางอย่างจริงจัง “เด็กหญิง ไม่มีประโยชน์ในการเล่นลิ้น ถ้าเราต้องการมัน เจ้าก็สามารถถูกส่งออกไปจากศาลาหงส์เพลิงด้วยคลื่นฝ่ามือของข้า”
　　เฟิงหยูเฮงกระพริบตา“มันคืออะไร เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ ในทางตรงกันข้ามถ้าข้ายกมือขึ้น ชีวิตของเจ้าจะไร้ประโยชน์ ”
　　ครั้งนี้มีการกล่าวแสงเย็นชาส่องประกายผ่านดวงตาของจาวหยู มือที่ผลักบานซูไปทางด้านข้างดูเหมือนจะถูกยกขึ้นด้วยความปรารถนาที่จะลอง ในที่สุดเขาก็ไม่กล้า
　　เมื่อหลายเดือนก่อนเขาได้ยินมาว่าตวนมู่ชงบุตรชายคนโตของตวนมู่อันกัวยืนอยู่บนกำแพง แต่ทันใดนั้นก็ถูกอะไรกระแทกที่หน้าผากด้วยอาวุธลับและเสียชีวิตทันที หลังจากการสอบสวนพบว่าเป็นการกระทำขององค์หญิงจี่อัน จากนั้นนางก็ส่งร่างของตวนมู่ชงมา ตวนมู่อันกัวได้เชิญเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพของเฉียนโจวไปตรวจสอบ แต่ก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเป็นอาวุธลับ
　　จาวหยูรู้สึกว่าเขาไม่สามารถรับความเสี่ยงนี้ได้
　　“เจ้ากล้าที่จะแข่งขันกับข้าหรือเปล่า? ” เขาถามเฟิงหยูเฮง “โดยไม่ต้องใช้อาวุธ หรืออาวุธลับ เพียงแค่ใช้มือและเท้าของเรา” หลังจากพูดอย่างนี้เขาเหลือบมององค์ชายเหลียน “เราไม่ได้แข่งขันกับใคร องค์หญิงจี่อัน เจ้าควรรู้สึกเป็นเกียรติ”
　　องค์ชายเหลียนส่งเสียง“เหอะ” ออกมา “ให้เกียรติก้นข้าสิ ! คนที่โตแล้วต้องการรังแกเด็กสาว เจ้าหมายถึงอะไรที่ไม่ใช้อาวุธหรืออาวุธลับ พวกเขาไม่รู้ แต่อันนี้ดีเพียงใดที่ไม่รู้ จากวัยหนุ่ม เจ้าเน้นความแข็งแกร่งภายในเป็นหลัก ความแข็งแกร่งภายในของเจ้าคือมือขวาของเจ้า เมื่อพูดถึงอาวุธและอาวุธลับ เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้มันอย่างไร”
　　“โอ้? ” เฟิงหยูเฮงเริ่มหัวเราะ “ผู้ปกครองของเฉียนโจวมีความคิดแบบนี้ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าผู้ทรงเกียรติของอาณาจักรจะไร้ยางอาย”
　　จาวหยูไม่ได้คิดมากเขาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ถูกต้อง มือขวาของข้ามีความแข็งแกร่งภายใน แต่องค์หญิงจี่อันไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไป เพื่อให้สามารถยกธนูโฮยี่ของราชวงศ์ต้าชุนได้ จะไม่มีใครเชื่อ ถ้านางบอกว่านางไม่มีความแข็งแกร่งภายใน ถ้าอย่างนั้นเราจะใช้กำลังเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น หากเจ้าชนะ เฉียนโจวเป็นของเจ้า หากเจ้าแพ้ ให้กลับราชวงศ์ต้าชุน”
　　เฟิงหยูเฮงเคยได้ยินเรื่องตลกที่สนุกที่สุดในโลกขณะที่หัวเราะนางมองไปที่องค์ชายเหลียน “เจ้าสองคนพูดคล้ายกันจริง ๆ มันเป็นแค่นั้น…” นางหันกลับไปมองผู้ปกครองของเฉียนโจว “แค่ว่าเจ้าไม่มีอำนาจที่จะพูดคุยเรื่องเงื่อนไขเช่นนี้กับองค์หญิง แม้ว่าข้าจะแพ้ แต่ก็มีทหารของราชวงศ์ต้าชุนหลายแสนคน ด้วยพลังของเจ้า เจ้าจะเอาชนะได้กี่คน ? ”
　　บานซูเย้ยหยัน“เจ้าไม่สามารถแยกแยะความดีจากเลวได้”
　　จาวหยูถอนหายใจอย่างขมขื่น“ลืมไปเสียว่าถ้าองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุน และทหารนับพันไม่สนใจแม้แต่ชีวิตขององค์หญิงก็ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้” เขายืนขึ้น และยืนตรงข้ามกับเฟิงหยูเฮง “องค์หญิง เจ้าคิดว่าอย่างไร ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“นั่นก็เป็นจริงเช่นกัน งั้นลองทำตามที่ผู้ปกครองบอก นับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่เฉียนโจว ข้ามีความปรารถนาที่จะต่อสู้อย่างเหมาะสม ใครจะรู้ว่าไม่จำเป็นต้องต่อสู้ในเฉียนโจว เรารวบรวมกองทัพเดินทางมา องค์หญิงผู้นี้ไม่มีโอกาสขยับร่างกายมานานแล้ว”
　　นางยิ้มให้องค์ชายเหลียนและบานซูย้ายกลับจากนั้นนางได้ยินผู้ปกครองของเฉียนโจวกล่าวว่า “เอาล่ะ บุคคลผู้มีเกียรติไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของพวกเขาได้ ข้าจะต่อสู้กันอย่างดุเดือดกับองค์หญิง มาเลย”
　　เฟิงหยูเฮงไม่สงวนเช่นเดียวกับคำพูดของจาวหยูที่กล่าวว่าร่างกายของนางเคลื่อนไหวเร็วเท่ากับสายฟ้าฟาดและพุ่งเข้าหาฝ่ายตรงข้าม บีบนิ้วมือขวามารวมกันเพื่อทำหน้าที่เป็นดาบ นางเฉือนหลอดเลือดแดงของศัตรู
　　จาวหยูเริ่มหัวเราะและเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อต่อสู้
　　บานซูและองค์ชายเหลียนยืนอยู่ข้าง ๆ องค์ชายเหลียนถามบานซูอย่างเงียบ ๆ “มันจะดีหรือ ? เจ้าจะผ่อนคลายแบบนี้หรือ ? เจ้าควรไปเรียกซวนเทียนหมิงได้แล้ว ! ”
　　ในตอนแรกบานซูก็เป็นห่วงแต่ในขณะที่เฟิงหยูเฮงและผู้ปกครองของเฉียนโจวกำลังต่อสู้ เขามองดูนางและเห็นสีหน้าของนางนั้นเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม และนางก็คล้ายกับสุนัขจิ้งจอก บานซูเข้าใจดีว่าหากกลับคำพูดก็จะกลายเป็นคนที่ไม่น่านับถือ ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นคนน่านับถือ เมื่อไหร่ที่นางเคยทำอะไรแล้วขาดทุน ! ไม่ว่าผู้ปกครองของเฉียนโจวจะทรงพลังขนาดไหน บางทีเขาอาจจะกระอักเลือดด้วยความโกรธผู้หญิงคนนี้
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงทำตัวเหมือนคนที่น่านับถืออย่างแท้จริงมันไม่ใช่เหตุผลอื่นใด นางเพิ่งจะมีจิตวิญญาณการต่อสู้ของนางขึ้นมาโดยจาวหยู ฤทธิ์การต่อสู้ของจาวหยูนั้นสูงเป็นพิเศษ และทั้งสองเป็นศัตรู การโจมตีของเขาไม่ได้มีเมตตาเพียงเล็กน้อย เขาบอกว่าเขาจะใช้พลังเพียงครึ่งเดียวของเขา แต่ใครจะรู้ได้อย่างแท้จริงว่าเขาใช้พลังไปกี่ส่วน
　　เฟิงหยูเฮงแค่รู้สึกว่าเมื่อทั้งสองต่อสู้กันแล้วแขนของนางก็จะรู้สึกชาอยู่เสมอ แม้ว่านางจะใช้พลังภายในทั้งหมด ความสามารถของนางก็ยังด้อยอยู่เล็กน้อย
　　ด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาฟื้นคืนชีพขึ้นมาคนหนึ่งก้าวร้าวอย่างมาก และอีกคนเต็มใจที่จะแบกรับความรับผิดชอบต่อไป ทั้งสองวิธีพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญทั้งคู่ จาวหยูไม่มีที่เปรียบในศิลปะการต่อสู้โบราณ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงมีการเคลื่อนไหวที่แปลกใหม่จากศิลปะการต่อสู้สมัยใหม่ของนาง การต่อสู้ระหว่างสองคนนั้นค่อนข้างเข้ากันดี
　　สิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไปเกือบ100 กระบวนท่า แต่ความแข็งแกร่งของเฟิงหยูเฮงค่อย ๆ เริ่มตกต่ำ จาวหยูรู้สึกชัดเจนว่ากำลังแขนของนางเริ่มอ่อนแอลง ในตอนท้ายมันก็เหมือนกับเส้นฝ้าย พวกเขาไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขาแม้แต่น้อย
　　เขาเย้ยหยันตัวเองและเริ่มยับยั้งการเคลื่อนไหวของเขาอย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับการเล่นกับเฟิงหยูเฮง เขาเป็นผู้ปกครองของประเทศ แต่เฉียนโจวตกอยู่ในหายนะครั้งใหญ่ เขาพยายามขุดเส้นเลือดดำมังกรเพื่อความมั่งคั่งของมันเพื่อเปิดพรมแดนใหม่ เขามีหนึ่งในสามของแผนที่ แม้กระนั้นเขาไม่สามารถระบุตำแหน่งของเส้นเลือดมังกรได้อย่างแม่นยำ
　　เฉียนโจวมีรากฐานหลายร้อยปีแต่มันก็พังทลายลงในมือของเขา เขาฆ่าศัตรู และญาติของเขาเป็นเวลาหลายปี เขาไม่มีสิทธิ์เผชิญหน้ากับบรรพบุรุษของเขา ตอนนี้เขายังมีความมั่นใจน้อยลงว่าเขาควรจะมีชีวิตอยู่หรือตาย
　　เขาไม่มีที่ระบายอารมณ์เหล่านี้หลังจากนั้นอีกหนึ่งสมาชิกของราชวงศ์ถูกทหารของราชวงศ์ต้าชุนจับได้ ศาลาหงส์เพลิงจะปกป้องเขาชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่ไม่สามารถปกป้องเขาได้ตลอดกาล ถ้าองค์หญิงผู้นี้ไม่มา เขาจะฆ่าตัวตายในที่สุด แต่ตอนนี้องค์หญิงมาแล้ว และเขาได้ยินมาว่าองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนปกป้องชายาของเขาราวกับว่ามันเป็นชีวิตของเขาเอง หากเขาสามารถจับผู้หญิงคนนี้ได้ บางทีเฉียนโจวยังมีความหวังเหลืออยู่
　　หัวใจของจาวหยูเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและการกระทำของเขาก็ยิ่งโหดเหี้ยมขึ้นอีกเล็กน้อย เฟิงหยูเฮงไม่สามารถป้องกันการระเบิดได้อีกต่อไป ยิ่งนางต่อสู้นานขึ้นเท่าไร หัวใจของนางก็เย็นขึ้น และควาน่ากลัวในศิลปะการต่อสู้ของเฉียนโจวก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งนับตั้งแต่มาถึงโลกนี้ ในการต่อสู้แบบตัวต่อตัว จริง ๆ แล้วนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
　　ที่แย่ที่สุดคือจาวหยูดูเหมือนจะรู้ว่านางมีช่องว่างในแขนเสื้อทุกครั้งที่นางเอื้อมมือไปที่แขนซ้ายของเขา เขามักจะย้ายไปปิดกั้นนาง มือขวาของนางไม่สามารถลงบนปานที่มีรูปหงส์เพลิงได้
　　นางเหล่ตาของนางขณะที่มีแสงเย็นปรากฎขึ้นมา เมื่อพวกเขาต่อสู้กัน ดวงตาของจาวหยูไม่ได้ปกปิดความโหดร้ายใด ๆ เขาเริ่มที่จะเพิ่มกำลังไปทางข้อมือซ้ายของนาง
　　เฟิงหยูเฮงตกใจมากแต่ช็อตนี้กินเวลาไม่นาน ทันทีหลังจากนี้รอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางหลังจากที่อดทนเป็นเวลานาน
　　จาวหยูตกใจและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง “ปัง” หน้าต่างบนชั้นสี่ของศาลาหงส์เพลิงถูกทำลายโดยแส้ของใครบางคนจากด้านนอก แส้ไปข้างหน้าและโอบเอวของเฟิงหยูเฮงอย่างแม่นยำแล้วดึงนางกลับมา นางถูกดึงออกจากการต่อสู้ทันทีและเข้าสู่อ้อมกอดของคนคุ้นเคย
　　“ชายารักของข้าขาดการสั่งสอนและต่อสู้กับคนในตระกูลเฟิงของเจ้า แต่มันคืออะไร ? ”