ตอนที่ 12 นักเล่นแร่แปรธาตุที่ตรงกันข้ามมาก (1)
หลังจากเอียนได้รับการประกาศให้เป็น ‘แขกผู้มาเยือน’ ของบ้านโมเกรียนเจ้าของบ้านผู้ยิ่งใหญ่ได้จัดขบวนสำหรับเอียนทันที
“ ฉันแน่ใจว่าเราเป็นคนที่เหมาะสมที่จะพาเขาไป ”
มีประมาณยี่สิบคนในทีมรวมถึงอัศวินและทหาร ‘เอริค’ ที่ไปที่หุบเขากับเอียนและ ‘ลูก้า’ ซึ่งเรียกตัวเองว่า สเปียร์มาสเตอร์ พวกเขาเดินทางไปกับเขา ในขณะที่ปกป้องเขาและวิ่งไปทำธุระ
” นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด “
ทหารลูก้าตอบอัศวิน
พวกเขาทั้งสองเห็นนรกเยือกแข็งที่เอียนสร้างขึ้นที่หุบเขา
เจ้าของบ้านสั่งให้พวกเขาปกป้องเขา
“ บางทีเขาก็เป็นคนที่ต้องระวัง… ”
” ฉันเห็นด้วย “
ขบวนรถขบวนนี้ประกอบไปด้วยคนยี่สิบคน
โดยจะติดตามเอียนไปและพวกเขามุ่งหน้าไปยังจุดสิ้นสุดของเมืองหมู่บ้านลอยด์
เขาจะไปพบนักเล่นแร่แปรธาตุที่พ่อค้าแนะนำไว้เมื่อก่อนหน้านี้ที่เอียนได้ไปขายศพของก็อบลิน
“ คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเขา ”
ลูก้าถามเอียนว่าใครกำลังเดินอยู่ข้างหน้าเขา
โดยปกติแล้วผู้คนมักจะกลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับจอมเวทย์
โดยเฉพาะถ้าพวกเขาเห็นเวทย์มนต์ที่หุบเขานั่น
แต่ทหารลูก้าเขาดูเหมือนจะไม่กลัวเอียนเลย
ไม่ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับอัศวินหรือจอมเวทย์ เขาเป็นคนที่เป็นมิตรมาก
‘เขากล้าเสี่ยงชีวิตของเขาหรือไม่’
อย่างที่เอียนเห็นเขา เขาสามารถสรุปได้ทันที
ในไม่ช้า ทหารคนนี้ก็จะถูกดุโดยขุนนางหรือจอมเวทย์ที่มีนิสัยไม่ดี
“ มันยังห่างไกลจากหมู่บ้านลอยด์หรือไม่? ”
” ใช่? อ่า แต่เราจะไปถึงที่นั่นในไม่ช้า มันไกลไปหน่อยใช่มั้ย ”
แทนที่จะตอบคำถามเอียนเปลี่ยนเรื่องด้วยการตั้งคำถาม
ตามที่เอียนตั้งใจไว้ดูเหมือนว่าลูก้าจะลืมคำถามที่เขาถามไปก่อนหน้านี้
อย่างไรก็ตามลูก้ารู้สึกแตกต่างออกไป
‘ อู้วว! นี่มันทำให้ฉันตื่นเต้นมากจริง ๆ’
หลังจากคำถามของเอียนลูก้าก็สงบลง
จริง ๆ แล้วเขาก็กลัวเอียนเหมือนคนอื่น ๆ
เวทมนต์เป็นเหมือนพลังขนาดมหึมาต่อเหล่าขุนนาง
เขาจะเผชิญหน้ากับคนแบบนี้ได้อย่างไรอบบไม่เกรงกลัว
นอกจากนี้เอียนก็ยังไม่รู้จักเขามาได้ไม่นานมาก
‘แต่ฉันต้องอดทน นี่เป็นโอกาสเพียงโอกาสเดียวที่ฉันได้รับ’
เหตุผลที่ทำให้เขากล้าเสี่ยงต่อชีวิตของเขามันคือ ‘การทดสอบ’
บททดสอบเพื่อเป้าหมายชีวิตของเขา!
‘เมื่อไรฉันจะมีโอกาสได้สนทนากับจอมเวทย์?’
ความฝันที่เขาจะได้เล่าถึงสหายของเขาเมื่อใดก็ตามที่เขามีโอกาส
เขียนพงศาวดารวีรบุรุษหลังเกษียณ!
ทุกคนหัวเราะเยาะเป้าหมายของเขา แต่ลูก้านั้นจริงจัง
‘จอมเวทย์และสเปียร์มาสเตอร์จะต้องได้เป็นผลงานชิ้นเอก!’
พลังแห่งความฝันนั้นใหญ่พอที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาได้
เขามักจะดื่มทุกครั้งที่มีวันหยุด
ตอนนี้เขาเรียนรู้ทักษะการเขียนทุกครั้งที่มีเวลา
ค่าจ้างที่หมดไปกับแอลกอฮอล์เท่านั้นในตอนนี้เขาได้ใช้มันไปในซื้อกระดาษหนังสือและหมึกแทน
”ทำได้! ฉันทำได้! อย่าลังเล! ไปไปไป!’
ด้วยการให้กำลังใจตนเองเพียงเล็กน้อยลูก้าจึงกระแทกหอกอย่างแรง
ด้วยการให้กำลังใจตนเองเพียงเล็กน้อย Luca จึงถือหอกอย่างแรง
ตอนนี้ทีมอยู่ใกล้กับหมู่บ้านแล้ว
“ คุณจะได้เห็นหมู่บ้านเมื่อคุณเดินทางข้ามเนินเขานั่นไป ”
อัศวินผู้มีประสบการณ์เอริคพูด
มันเป็นหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลมากราวกับมีคนหยิบมันขึ้นมาและนำมันออกไปจากเมืองหลวง
เขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนในชีวิตของเขา แต่ไม่เคยได้ไปที่นั่น
‘เขาคือนักเล่นแร่แปรธาตุเลดิโอใช่ไหม?’
นักเล่นแร่แปรธาตุที่มาจากเมืองหลวงและอาศัยอยู่ในหมู่บ้านลอยด์
เขาย้ายมาที่นี่เพื่อรวบรวมสมุนไพรบางอย่าง
สมุนไพรที่เติบโตในดินแดนทางเหนือเท่านั้น เอียนสามารถรู้รายการสมุนไพรบางอย่างเช่นนั้นได้
‘โดยเฉพาะสมุนไพรที่หาไม่ได้ในที่อื่นจะเป็น … ‘
มีเพียงสมุนไพรเดียวเท่านั้น
สมุนไพรที่มีสภาพที่อ่อนแอเกินกว่าจะขนส่งได้
สมุนไพรที่มีคุณสมบัติที่ละเอียดอ่อนที่ไม่สามารถปลูกได้ตามสถานที่ทั่วไปเช่นกัน
‘ดอกไม้แห่งแรนดอร์’
มันเป็นสมุนไพรที่หายาก
แต่ไม่มีผลกระทบที่เป็นที่รู้จักมากนัก
มันน่าสงสัย
‘บางทีเขาอาจไม่ใช่นักเล่นแร่แปรธาตุธรรมดา ๆ’
เขาเดินทางไปทางทิศเหนือเพื่อรวบรวมสมุนไพรดังกล่าว
บางที มันก็มีความเป็นไปได้อยู่สองอย่างที่นั่น
เขารู้วิธีการนำมันไปใช้งานหรือแค่สงสัยเกี่ยวกับมัน
‘เเล้วเราจะได้เห็น’
หลังจากเขาเดินทางขึ้นไปบนยอดเขาแล้วเขาจะเห็นหมู่บ้าน
มันเป็นหมู่บ้านลอยด์
“ อืม? ”
ดูเหมือนหมู่บ้านกำลังมีปัญหา
คนในหมู่บ้านถูกบังคับให้รวมตัวกันที่ศูนย์กลางของหมู่บ้านและมีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังข่มขู่พวกเขาด้วยมีด
แม้แต่ทหารที่ประจำการอยู่ก็ถูกสังหารไปแล้ว
ซุรุง!
อัศวินผู้มีประสบการณ์เอริคชักดาบของเขาออกมาในทันที
ผู้ชายเหล่านั้นเป็นโจร
“ เอาแค่ตัวเด็กเหล่านี้มาเท่านั้นแล้วเราจะกลับไปเลยในตอนนี้ ”
“ แล้วเด็กพวกนี้ล่ะ? ”
“ แกดูหน้าของพวกมันสิไอ้โง่ ใครจะซื้อมันบ้าง ”
ช่างเป็นเสียงที่ฉลาดแกมโกงเสียจริง
มันเป็นบทสนทนาระหว่างโจรที่กำลังกระทำความผิดในการปล้นและค้ามนุษย์
“ อืม แต่น่าเสียดายจัง ”
“ เราขายเด็กเหล่านี้และจะย้ายไปที่โคล์ดวูดในเร็ว ๆ นี้ ”
” ฮิฮิ! ใช่เลยในพื้นที่นั้นมีเด็กอีกเพียบ ”
มีทหารประจำการห้าคนและเด็กชายสิบสองคนที่สามารถต่อสู้ได้
อย่างไรก็ตามมีโจรยี่สิบเอ็ดคน
มันเป็นการต่อสู้ที่พวกเขาไม่สามารถชนะได้เมื่อเทียบกับจำนวนและประสบการณ์การต่อสู้ของพวกโจรที่มีมากกว่า
นอกจากนี้พวกเขาถูกจู่โจมโดนทีไม่ทันได้ตั้งตัว
“ พะ..พ่อ ”
“ ดักลาส! ”
มีผู้ปกครองหลายคนที่พยายามหยุดยั้งลูก ๆ ของพวกเขาที่ถูกพาตัวไป
หนึ่งในผู้ปกครองเหล่านี้คือนักเล่นแร่แปรธาตุ ‘เลดิโอ’
เขาจับลูกชายดักลาสไปซึ้งทำให้เขาสิ้นหวัง
“ ส่งเด็กนั่นมาให้ฉัน! ”
อย่างไรก็ตามมันเป็นการดิ้นรนที่ไร้ความหมาย
นักเล่นแร่แปรธาตุที่อ่อนแอคนนี้ไม่แข็งแรงพอที่จะปกป้องลูกชายของเขาจากโจรที่มีกล้ามเนื้อล่ำ ๆ ได้เลย
“ มะ…ไม่! ไม่นะ ลูกชายของฉัน! ”
” หุบปาก “
*ตับ! ตับ! ตับ!*
โจรเตะไปท้องของเลดิโอหลายต่อหลายครั้ง
“ เฮือกกก! ”
ดวงตาของเลดิโอม้วนตัวขึ้นเนื่องจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและเขาปล่อยเสียงครวญครางเหมือนตายออกมา
“ แกกล้าที่จะต่อต้านฉันเหรอ? ”
เขาถูกเตะจนใบหน้าของเลดิโอเปลี่ยนเป็นสีเทาแล้ว
นอกจากนี้เขาผอมมากเหมือนแท่งไม้ที่พร้อมจะหักทุกเมื่อ
เห็นได้ชัดว่าเขากำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดที่น่ารังเกียจนั่น
” พ่อ! “
ดักลาสลูกชายคนเล็กพยายามดิ้นรนเพื่อหลบหนีจากการถูกจับ
” ปล่อยฉันไป! ปล่อยฉัน! พ่อ! “
“ อืม พวกมันทั้งคู่ต่างก็เรื่องเยอะกันจริง ๆ ”
โจรพูดอย่างรำคาญ
เขาดึงกริชออกมาจากฝักบนต้นขาของเขา
“ แกจะปิดปากถ้าพ่อของแกตายหรือไม่ ”
“ ….. ! ”
ดักลาสรีบปิดปากของเขาทันที
“ พูดอีกหนึ่งคำสิแล้วหลังจากนั้นเรามาดูกันว่าฉันจะทำอะไร ”
” ฮือออ….! “
“ โอ้? ฉันเพิ่งได้ยินอะไรบางอย่าง? ”
โจรยิ้มอย่างชั่วร้ายขณะที่ยิ้มจนเห้นฟันที่สกปรกของเขา
เขาชอบปล้นเงินและข่มขืนผู้หญิง ..
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ให้ความบันเทิงมากที่สุดคือสิ่งนี้
ฆ่าและเล่นกับเหยื่อก่อนที่จะฆ่าจริง ๆ
เหมือนอย่างในเวลานี้
“ แกร้องไห้ใช่มั้ย ”
“ มะ … ไม่ … .. ! ”
“ ว้าว แกมาคุยรู้เรื่องตอนนี้เหรอ? ”
เขาเริ่มหยอกล้อเด็ก
“ เพื่อนบ้านั่นเริ่มเล่นกับเหยื่ออีกแล้ว ”
แม้แต่โจรคนอื่นก็มองเขาอย่างไม่สบายใจ
เมื่อผู้คนรวมตัวกันจะมีชายที่ผิดปกติอย่างน้อยหนึ่งคนเสมอ
“ ทำมันให้เสร็จเร็ว ๆ และพาตัวลูกมันไปด้วย! ”
” ฮิฮิ! ฉันรู้น่า ฉันรู้ “
โจรก้มอยู่หน้าเลดิโอจากนั้นก็พูด
“ ไม่ต้องกังวล ฉันจะขายเขาในที่ที่ดีที่สุด ”
เขากระซิบขณะที่อยู่ตรงหน้าของดักลาส
“ ไม่ … ดักลาส … อย่าไป…. ”
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาก็เหยียดแขนออกไปจับตัวลูกชาย
” ลาก่อน “
โจรก็เอามีดกลับด้าน
เขากำลังจะแทงจากข้างหลังไปที่คอของเลดิโอ
“ พะ … พ่อ! พ่อ! “
ในขณะที่เด็กชายกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง
* Peeerrrk! *
มันเป็นเสียงแปลก ๆ
ไม่ใช่เสียงของสิ่งที่ถูกเจาะอย่างแน่นอน
หรือเสียงของสิ่งที่ถูกทุบ
เสียงบางอย่างที่อยู่ระหว่างนั้น
เสียงดังมาจากหัวของโจรในขณะที่เลือดสีแดงของเขากระจายไปทุกที่
“ น…นั่นอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้น? “
พวกโจรก็ตื่นตระหนก
ในขณะที่มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง พวกเขาเอื้อมมือไปหาโจรที่นอนอยู่บนพื้น
” น้ำแข็ง….? “
มันเป็นแท่งน้ำแข็งที่แต่ละด้านนั้นคมมากซึ่งสามารถทะลุผ่านหัวของโจรได้อย่างง่ายดาย
“ ท..ที่ไหน! มันมาจากไหน! ”
พวกโจรมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังและพยายามหาที่มาของน้ำแข็งนั่น
“ ท .. ที่ตรงนั้น! ”
โจรคนหนึ่งพบบางสิ่งบางอย่าง
เขาชี้ไปที่เนินเขา
“ กะ……. กองทัพอัศวินหรือไม่? ”
อัศวินและทหารรีบลงมาโจมตีอย่างสวยงาม
นั่นคือสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถมองเห็นได้
ซึ่งทำให้พวกโจรตื่นตระหนก
“ ทำไมพวกเขามาที่นี่ได้! ”
” บ้าจริง! วิ่งหนีไป! เร็ว! ”
ถึงกระนั้นก็ยังมีระยะทางที่ยาวพอที่จะหลบหนีจากพวกเขาได้
นั่นคือข้อสรุปที่โจรสามารถทำได้ในขณะนั้น
* Peeeerk! *
ทันใดนั้นโจรอีกคนก็ล้มลง
อีกครั้งมันเป็นน้ำแข็งที่โจมตีเข้ามา
* Peeeerk! *
มันไม่เคยพลาดไปจากหัวของเป้าหมายเลยสักครั้งเดียว
* Peerrrk! *
พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าแท่งน้ำแข็งนั้นมาจากด้านบนของเนินเขาได้อย่างไร แม้ในขณะที่พวกเขากำลังจะล้มตายไปบนพื้นดินตรงนั้นก็ตาม
End…
