คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ – ตอนที่ 160: ผมไม่ใช่ผู้ชายตั้งนานแล้ว

“ผมรู้ ผมก็ไม่อยากเอาเรื่องวุ่นวายมา ให้คุณหรอก แต่ว่า…… ” สีหน้าของณรงค์กร ขมขื่น “ครั้งนี้ผมคงสร้างความวุ่นวายให้คุณ แล้ว เดิมทีผมอยากรีบพูดไวๆ แต่ไม่คิดว่าจะ สลบไปก่อน”

“นายหมายความว่ายังไง?” ทันใดนั้นพิงกี้ กระโดดขึ้นมา มองผู้ชายที่อยู่บนพื้นด้วยสีหน้า โมโหและป้องกันตัว เธอพูดด้วยน้ำเสียงโมโห “ณรงค์กร ฉันถือว่ามีเมตตากับนายแล้ว นาย ยังสร้างปัญหาให้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า นายยังมี ความเป็นลูกผู้ชายอยู่มั้ยเนี่ย!

เธอโกรธจริงๆ

ที่แท้ความใจดีของเธอ กลับสร้างปัญหาให้ ตนเองอีกแล้วหรอ?

ทําไมไม่หลับจําสักทีนะ!

“ผมไม่ใช่ผู้ชายตั้งนานแล้ว….. ถึงว่าณรงค์กรจะตอบกลับด้วยคำนี้ ” คิดไม่
“อะไรนะ?” พิงกี้อึ้งจนตาค้าง ความ โมโหกลับเพี้ยนกลายเป็นความประหลาดใจ “นาย….ถูกคนตอนไปแล้วหรอ?”

สายตามองไปที่ช่วงเอวของณรงค์กรอย่าง ห้ามใจไม่ได้ สายตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ

ณรงค์กรอึ้งไปครู่นึง “ไม่ถึงขนาดนั้น หรอก”

“ในเมื่อไม่ใช่ ทำไมนายถึงบอกว่าตนเอง ไม่ใช่ผู้ชายล่ะ?” พริบตาเดียวความเห็นใจของ พิงกี้ก็หายไปหมด

ประเด็นนี้รู้สึกว่ายิ่งคุยยิ่งเลยเถิดแล้ว

” ณรงค์กรเงียบขรึมไปหลายวิ ยิ้ม อย่างขมขื่นและดึงประเด็นกลับมาให้สู่ปกติ เขาพยายามพูดด้วยแรงอันน้อยนิด “ผมถูกคน จับมาทิ้งที่หน้าห้องคุณ…วันนี้ผมถูกปล่อยตัว ออกมาจากวิลล่าของคุณเควิน แบกร่างกาย ตัวเองเดินอยู่ข้างถนนมาเป็นครึ่งชั่วโมงกูถูกคนทบจนสลบไป สลบไปเป็นพักและตื่นตัวเป็น พักๆ ผมได้ยินลางๆมีคนบอกว่าจะโยนผมไว้ที่ หน้าห้องคุณ แถมยังบอกว่าจะถ่ายรูปส่งไปให้ คุณเควิน ผมก็เลยไม่ได้ต่อต้าน ผมเดาว่าพวก เขาคงจะหลอกใช้ให้ผมเสี้ยมความสัมพันธ์ของ คุณกับคุณเควิน ผมเลยอยกมาส่งข่าวให้คุณ ให้คุณระวังตัวหน่อย………..

พิงกี้ “

“เรื่องที่จะพูดก็พูดจบแล้ว คุณ ช่วย…..แก๊กๆๆ ช่างเถอะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ผม ไปเอง”

“รอก่อน! นายจะเดินไปไหน?” มองดู ณรงค์กรที่แบกหามร่างกายตนเองจะเดินไป บาดแผลบนร่างกายที่พันผ้าเสร็จมีเลือดซึม ออกมาจนผ้าก็อตเริ่มแดง พิงกี้ขมวดคิ้วและพูด “สภาพนายแบบนี้จะไปไหนได้?”

“ผมลงไปเรียกรถฉุกเฉินที่ใต้ตึก ผมจะไม่ สร้างปัญหาให้คุณหรอกครับ”
“ถ้ามีคนจะถ่ายรูปก็คงถ่ายไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้นายหลบก็ไม่มีประโยชน์แล้ว นายอยู่ต่อ เถอะ”

“แต่….…..”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ฉันกับเควินทะเลาะ จนแตกคอไปแล้ว ถึงฉากที่ฉันพานายกลับ ห้องถูกคนถ่ายรูปไว้ แล้วเอาให้เควินดู ก็ไม่มี ผลกระทบใดๆต่อความสัมพันธ์ของฉันกับเขา หรอก”

ถ้าจะให้พูดเรื่องผลกระทบ ก็คงจะแตก ต่างกัน แย่และยิ่งแย่เฉยๆ

พิงกี้ไม่แยแสแล้ว

เมื่วานแววตาที่เย็นชาและทนความเจ็บปวด ไว้ของเควินปรากฎอยู่ตรงหน้าเธอ เธอรู้สึก หวาดกลัวเล็กน้อย รู้สึกว่าตนเองไม่มีความกล้า หาญที่จะไปเผชิญหน้ากับเขาอีก ต่อไป ยิ่งอย่า บอกว่าจะกอบกู้คืนมาเลยถ้าต่อไปเจอหน้ากันต้องทําเหมือนคน แปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน แม้กระทั่งให้เขาเกลียด เธอ งั้นเธอ…….

ถึงแม้ตอนนี้รู้สึกทรมานจนหายใจยังยาก ลำบาก แต่ต้องมีสักวันที่เธอก็สามารถเผชิญ หน้าอย่างสงบนิ่งใช่มั้ย?

เงียบขรึมไปสักพัก พิงกี้ลุกขึ้นมา

เธอถอนหายใจเบาๆ นึง

เพราะความใจดีของณรงค์กร เธอเองก็ ใจดีกับเขาครั้งนึง เทน้ำให้เขาแก้วนึง “หิวข้าว มั้ย? ถ้าหิวนายก็บอกมาตรงๆ ไม่งั้นฉันกลัวนาย จะทนรอรถฉุกเฉินมาไม่ไหวเป็นลมไปซะก่อน

“ผมโอเคครับ ขอบคุณมาก” ณรงค์กรรับ น้ำมา และกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ

แต่เงียบไปตั้งนานไม่พูดจา ทำให้พิงกี้เริ่ม อึดอัด ณรงค์กรก็เช่นกัน
ก่อนหน้านั้นณรงค์กรอาจจะเข้าใกล้เธอ โดยที่ไม่หวังดี แต่ช่วงที่พิงกี้ถูกปิดบังความ จริง ทั้งสองก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ตอน นี้ของยังเหมือนเดิม แต่คนไม่เหมือนเดิมแล้ว มิตรภาพที่ผ่านมานึกคิดแล้วรู้สึกตลก

เดิมทีคนสองคนที่ไม่ควรจะติดต่อและเจอ หน้ากัน ทั้งสองต่างก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสักวัน จะเจอหน้ากันจากวิธีแบบนี้

ณรงค์กรเป็นคนทําลายความเงียบสงบ ก่อน “ที่จริงเรื่องเพศของผมไม่ได้มีปัญหา หรอก”

“อะไรนะ?” พิงกี้ประหลาดใจแล้วจริงๆ “นาย….นายไม่ใช่เพราะว่าไม่เหมือนคนปกติ ถึงได้ไปเป็น ไปเป็นแบบนั้นหรอ?”

ณรงค์กรยิ้มเบาๆ เขารู้ว่าเธอต้อง ประหลาดใจเรื่องนี้

ถึงแม้มีบางเรื่องเป็นความเจ็บปวดตลอดชีวิตของในใจ พูดออกมาครั้งนึงก็ทรมานใจ ครั้งนึง แต่ตอนนี้สามารถเป็นเรื่องที่พูดคุยเล่น ก็ถือว่าคุ้มแล้ว ก็ถือว่าเป็นวิธีการชดเชยอย่าง นึงของเขาก็แล้วกัน

“ไม่ใช่” ณรงค์กรค่อยๆลุกขึ้นนั่งและ ถอนหายใจลึกๆทีนึง ทนความเจ็บปวดและพูด “ที่ผ่านความต้องการทางเพศของผมปกติมา ตลอดไม่เคยเปลี่ยน แต่แค่โชคชะตากลั่นแกล้ง ปีที่ผมอยู่มัธยมต้นปีนั้น……..

เรื่องราวที่ผ่านมาของณรงค์กร เป็นนิทาน ที่ทําให้คนยากที่จะเชื่อ

ตั้งแต่เด็กเขาก็มีหน้าตาหล่อใสไม่มีที่ติ ถึง ไม่ได้ดูเหมือนผู้หญิง แต่อยู่ในหมู่ผู้ชายกลับดู ดีจนโดดเด่น ก็เพราะแบบนี้ ตอนที่เขาอยู่มัธยม หนึ่ง เขาถูกผู้ชายที่เป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนรังแก

ผู้ชายใช้ความรุนแรงกับผู้หญิง ผู้หญิงจะ ทนความเจ็บปวดไว้ไม่ว่าด้วยสาเหตุอันใด ซ่อน บาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บไว้ดีๆ ถึงแม้แบบนี้จะทำให้ผู้ใช้ความรุนแรงหนีเตลิดเปิดเปิง แต่นี่คือ การตัดสินของผู้หญิงส่วนใหญ่ในสังคม

ส่วนผู้ชายใช้ความรุนแรงกับผู้ชาย ใน ฐานะเป็นฝ่ายที่ถูกความเจ็บปวดที่ ณรงค์ได้รับเยอะยิ่งกว่าที่ผู้หญิงได้รับ

ไม่เพียงแค่ความเจ็บปวดทางร่างกาย แต่ ยังกระทบจิตใจและทำลายศักดิ์สรีด้วย

เป็นคนที่ถูกดูหมิ่น เป็นคนที่มีคน เห็นใจ ถูกคนในครอบครัวรังเกียจ ถูกเพื่อน ดูถูก……ตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่นก็ได้ลิ้มรสถึง ความขมขื่นและความเจ็บปวดของโลกใบนี้ อีก อย่างอยู่ในภายใต้ที่ไม่สามารถทำอะไรได้

จากนั้นเป็นต้นมาเขาถึงไม่มีความเกี่ยวข้อง กับความรัก เขารู้สึกว่าตนเองสกปรก ไม่คู่ควร จะได้อยู่กับผู้หญิงดีๆ ดังนั้นตอนที่ครอบครัว เขาบังคับให้เขาไปทำอาชีพแบบนั้น เขาก็จับ พลัดจับผลตอบตกลงเลย
เขาอาจจะตั้งความหวังไว้ หวังว่าตนเองจะ มีประโยชน์ คนในครอบครัวก็จะไม่ละทิ้งตนเอง อย่างน้อยอยู่ในบ้านก็จะเหลือห้องให้ตนเอง ห้องนึง ให้เขามีที่พักหายใจเวลาเขารู้สึกเหนื่อย

ล่า

กำลังจะพูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูที่รับ ร้อนก็ดังขึ้นมา

“เปิดประตูหน่อย! มีคนอยู่ไหม พวกเรา เป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล!”

รถฉุกเฉินมาแล้ว!

แอบเช็ดน้ำตาที่หางตาออก พิงกี้รีบเดินไป

เปิดประตู

“คนไข้ล่ะคะ?”

“อยู่นี่ค่ะ” พิงกี้หลีกทางให้

“คุณนี่ยังไงกันเนี่ย เขาเป็นถึงขนาดนี้แล้วทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่แผล แถมยังมีไข้อีก นึกไม่ ถึงว่าคุณจะทิ้งเขาไว้ที่พื้น มีคนที่ทําแบบนี้กับ แฟนตนเองด้วยหรอ?” พยาบาลดูอาการของ ณรงค์กรแล้วต่อว่าพิงกี้ยกใหญ่

“ฉัน……

” พิงกี้พูดจาติดขัด

เธอเพิ่งนึกได้ว่าณรงค์กรนั่งที่พื้นอยู่ตลอด เธอกลับนั่งอยู่บนโซฟาฟังเรื่องเศร้าของเขา แถมยังฟังอย่างเพลิดเพลิน จนลืมร่างกายที่ บาดเจ็บของเขาไปหมดเลย ทันใดนั้นในใจเต็ม ไปด้วยความละอายใจ