เห็นพิงกี้เซ็นต์ชื่อแล้ว สายตาชาตรีมีความ
พอใจโผล่ขึ้นมา
ถึงเก็บอาการยังไงก็ไม่สามารถเก็บรอยยิ้ม
ได้ใจและพอใจไว้ได้
เขาหัวเราะออกมาราวกับว่าเห็นภาพของ ตระกูลค่ารงกูลส่องแสงสว่าง
ก้าวไกลเป็นหมื่นๆลี้ยังไงอย่างงั้น
เขาลุกขึ้นและเอาสัญญาชุดนึงไว้ในกระเป๋า
แล้วยื่นมือไปที่พิงกี้ด้วยความดูดี “ ยินดีที่ได้
ร่วมงาน “
“ ยินดีเช่นกัน ” ทั้งสองจับมือกัน พิงกี้สายตา
เย็นชาเหมือนหิมะ
เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ฉวยโอกาศตอนนี้ยังมีอารมณ์หัวเราะก็หัวเราะ เข้าไปเถอะ
ต่อไปมีเวลาให้เขาร้องไห้อีกเยอะ! —-
เลยเวลากินข้าวมาสักพัก
พิงกี้ซื้อข้าวโพดต้มฝักนึงที่ข้างโรงพยาบาล
เธอแคะกินและกลับเข้าไปโรงพยาบาล
นึกไม่ถึงว่ายายสมศรีจะเหลือกับข้าวไว้ให้เธอ
ทำไมออกไปนานจังเลยหล่ะ คงจะหิวแย่แล้ว มั้ง? ”
ยายสมศรีลุกขึ้นจากเตียง เอาถ้วยชามที่ล้าง
สะอาดวางตรงหน้าพิงกี้
พร้อมบ่นกับเธอ “ เธอนะเป็นลูกผู้หญิง แต่ใช้
ชีวิตหยาบกระด้างแบบนี้
ยายกล้วเธอกลับมาช้า เลยเก็บอาหารไว้ครึ่ง
นึงใส่กล่องไว้
ตอนนี้กับข้าวยังอุ่นอยู่ รีบกินหน่อยเร็ว
พิงกี้ทำปากจู๋
มาฝักนึงแล้ว
“ ยายคะ เมื่อกี้ฉันกินข้าวโพด
ฉันกินไม่ลงแล้วค่ะ
ข้าวโพดฝักเดียวจะได้รับสารอาหารครบได้ ยังไง? “ยายสมศรีแข็งข้อกดพิง
กี้นั่งลงที่เก้าอี้ และแกล้งทำหน้าโกรธ “ ไม่ว่า ยังไงก็ต้องกินหน่อย
เป็นเด็กผู้หญิงไม่รู้จักดูแลร่างกายตัวเองอย่าง นี้ เห็นแล้วน่าเป็นห่วงจริงๆ
“…” พิงกี้จนปัญญา โอเคๆ ฉันกินก็ได้ ” ก็ได้แต่หยิบตะเกียบขึ้น มา
กับข้าวที่โรงพยาบาลไม่ถือว่าอร่อย ส่วนมากมี
แต่อาหารรสจืด
พิงกี้กินไปไม่กี่คำก็กินไม่ลงแล้ว
เธอหันไปมองเห็นยายกำลังเอากระเป๋าของเธอ ไว้ ไม่รู้กำลังลูบจับอะไร
สีหน้าเธอแปลกใจ “ ยายอยากได้กระเป๋า
หรือคะ? ”
“อิ่ม? ” ยายสมศรีหันหน้ามาอย่างไว เหมือน เสียงของพิงกี้ทำให้ตกใจ
เธอลูบที่อกแล้วพูด “ ใช่ รอยายออกจากโรง
พยาบาล
เธอเอากระเป๋าที่เธอเคยใช้ให้ยายใบนึงนะ ตอนที่ยายไปจ่ายตลาด
จะได้สะดวกเอาไว้ใส่เศษเงินได้
“ หึม ยายก็เริ่มทันสมัยกับเค้าแล้วหรือเนี่ย? พิงกี้อดขำไม่ได้
สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ ได้ค่ะ ถึงตอนนั้น ฉันซื้อให้ยายใบนึงนะ
ฉันจะให้ยายใช้ใบเก่าๆของฉันได้ยังไง?
ของที่เธอใช้ ยายไม่รังเกียจหรอก ”
“ แต่กระเป๋าของฉันไม่เหมาะกับผู้สูงวัยใช้ ระยิบระยับขนาดนั้น
ยายจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้นะคนอื่นไม่ชอบโรงพยาบาล
แต่สำหรับพิงกี้แล้ว เวลาที่ได้อยู่กับยายแล้ว รู้สึกสบายและผ่อนคลาย
แต่ว่าถึงจะมีความสุขยังไงก็ต้องจากไป เธอจะ หดตัวอยู่ที่นี่ตลอด
ไม่ไปเผชิญหน้าสู้แดดสู้ลมข้างนอกไม่ได้ —เวลาสองทุ่ม
พิงกี้กลับมาถึงที่คอนโด ห้องที่มืดมนและเงียบ
สงบ
ดูท่าแล้วน้ำผึ้งกับปราณีทั้งสองยังไม่กลับมา อยู่คนเดียวรู้สึกอิสระกว่าเยอะ
พิงกี้โยนกระเป๋าไปที่โซฟา เธอเปิดน้ำผลไม้ มากระป๋องนึง แล้วนั่งลงที่โซฟา
เธอเปิดดูทีวีหลังข่าว กลางคืนไม่มีแผนทำ
อะไรเธอมีเวลานอนเล่นทีโซฟาแล้วคิดว่าต่อจากนี
จะทําอะไรต่อ
ดูอยู่ดีๆ จู่ๆ ข้างหูมีเสียงเท้าเดินอย่างเปียกชุ่ม
แว่วเข้ามา
พิงกี้หันไปเห็นคนที่ไม่สมควรมาอยู่ที่นี่……..
“ ประพันธ์? “พิงกี้กระโดดขึ้นมาจากโซฟา “
แกอยู่นี่ได้ยังไง? ”
ทั้งๆที่ตอนเข้ามาในห้องไฟก็ปิดอยู่ ห้องก็มืด
แล้วเขามุดออกมาจากไหน?
“ ฉันมาหาน้ำผึ้ง “ประพันธ์เช็ดผมพร้อมยิ้ม แย้ม เขาเพิ่งอาบน้ำออกมา
ผมยังเปียกชุ่มอยู่ บนตัวเขามีแค่ผ้าขนหนูผืน
นึงคาดไว้ที่เอว
งั้นแกก็รอน้ำผึ้งเถอะ ” พิงกี้หยิบกระเป๋า เสร็จก็อยากเข้าห้องเลย
สนิทแววตาของประพันธ์ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายและ
อืดอัดมาก
เหมือนดินโคลนที่เปียกแฉะก้อนนึงติดอยู่บนตัว เธอ ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง
แต่แล้ว ตอนที่เธอบิดประตู กลับสังเกตุเห็น ประตูตัวเองบิดไม่ออกแล้ว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ !
“พิงกี้ ”ตอนที่เธอใจร้อนอยู่ ประพันธ์เรียกชื่อ เธอและเดินมาที่เธอ
เสียงเหมือนเก็บอารมณ์ดีใจไว้ไม่อยู่
“ รีบร้อนกลับห้องทำไม เรามานั่งคุยกันก่อน
ไม่ดีกว่าหรือ?
ฉวยโอกาศตอนที่น้ำผึ้งทำโอทีอยู่ ปราณีก็ยัง
ไม่กลับมา
เราสองคนมาทำความรู้จักให้ลึกซึ้งอีกขั้นดีกว่า
ฉันดูแกคงลืมความเจ็บที่วันนั้นฉันตีแกแล้ว
ใช่ไหม? ”
ทันใดนั้นพิงกี้หันหลังกลับ สายตาที่แหลมคม
เหมือนมีดจ้องไปที่เขา
“ ถ้าฉันจำไม่ผิด วันนั้นแกขอร้องน้ำผึ้งอยู่ตั้ง
นานเธอถึงได้ให้อภัยแก
แผลหายดีแล้วสันดารชั่วๆของแกก็โผล่ขึ้นมา
อีกแล้วใช่ไหม? ”
ผู้ชายสารเลว! ตอนที่ขอร้องคนยอมทิ้งหน้าตัว
ตอนที่ตื่นใส่คนนี่ยิ่งหน้าด้านไม่มีที่ติ!
“ ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย ฉันถูกเนื้อต้อง
ตัวเธอหรือ? ก็เปล่านี่
ครั้งนี้เธอจะใช้เหตุผลอะไรมาตีฉันอีก? ถ้าเธอ กล้าลงไม้ลงมือกับฉัน
ฉันไม่โง่ยืนให้เธอตีหรอก…. ไม่แน่ฉันจะอาจ
จะเล่นเป็นเพื่อนเธอ
เอง
ออกกำลังกายอะไรที่มันสนุกก็ได้ ” ประพันธ์ กางแขนออกอย่างได้ใจ
และถอยหลังไปทีละก้าวๆ เอาตัวไปบังไว้ที่
หน้าประตู
มองพิงกี้ด้วยสายตาท้าทาย
พิงกี้ เธอโมโหจนสีหน้าเปลี่ยน เข้า
ห้องตัวเองไม่ได้
แถมยังถูกประพันธ์ขวางประตูไว้
ถ้าเธอจากไปยังไงก็ต้องเกิดการถูกเนื้อต้องตัว
กับประพันธ์
ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็ย้อนกัดเธอได้ บอกว่าเธอ เฉี่ยนชนตัวเขา
ไร้ยางอายจริงๆ! ที่เหลืออีกสองห้องเป็นห้อง ของน้ำผึ้งและปราณี
ปกติห้องของทั้งสองก็ล็อคประตูไว้ เธอเข้าไม่
ได้….คิดไปคิดมาพิงกี้มุ่งหน้าเดินไปที่ห้องน้ำและห้องครัวดีกว่า
ไม่มีประโยชน์หรอก ” เสียงของประพันธ์ก้อง
มาจากข้างหลัง
ยืนดูอยู่หน้าห้องน้ำไปครู่นึง ข้างในมีแต่เสื้อผ้า ของประพันธ์ทิ้งไว้อย่างยุ่งเหยิง
และมีกระดาษทิชชูทิ้งเรี่ยราดไม่รู้ใช้ทำอะไร ดูแล้วสกปรกมาก
เหลือแต่ห้องครัวแล้ว…….พิงกี้เดินไปถึงหน้า
ห้องครัว
ยื่นมือไปเปิดประตูบานเลื่อน
ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอของเหลวข้นในช่องเปิดปิด ประตู พอก้มศรีษะลงไปดู
เธอขยะแขยงจนเกือบอ้วกออกมา
“ นั่นเป็นของๆฉัน เป็นไงบ้าง เธออยากใช้ปาก ลองชิมดูไหม? »
ประพันธ์เดินเข้ามา สายตาที่ตื่นกามจ้องมาที่หลังเธอ
เหมือนจะจ้องจนเผาเสื้อผ้าเธอให้พรุน
หลบหนีไม่ได้ พิงกี้หันมาจ้องที่ประพันธ์อย่าง
“ แกจะเอายังไงกันแน่?
“ ฉันไม่ได้จะเอายังไง? ” ประพันธ์เงยหน้า
และยิ้ม
“ ฉันแค่อยากอยู่กับเธอสองต่อสอง ขอแค่เธอ
ไม่เข้ามาใกล้ตัวฉัน
ฉันก็จะไม่แตะต้องเธอแน่นอน ฉันพูดคำไหน
คำนั้น
แต่ว่า เขาอยากทำอะไรนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะ ควบคุมได้แล้ว
โหด
