บทที่ 66: ปัญหาตามมาไม่หยุด
” เจ้านายเชิญพูดค่ะ “พิงกี้เปิดปากพูดอย่างมี มารยาท และไม่ได้นั่งลง
“ พิงกี้……ฉันเรียกเธอแบบนี้ได้ไหม? “ประดิษฐ์
“ ได้ค่ะ นี่เป็นเกียรติของดิฉันค่ะ “พิงกี้ทำหน้ายิ้ม
* คุณเป็นเพื่อนของพี่มานพ เขาก็เรียกฉันแบบนี้
เหมือนกันค่ะ ”
“ โอเค “ประดิษฐ์พยักหน้าและไม่พูด
สีหน้าเขาตึงเครียดเหมือนกำลังคิดหนักอยู่ พิงกี้ก็
ไม่ได้เร่ง เธอยืนรออย่างเงียบๆ
อะไรที่จะมาก็ต้องมา เธอไม่ได้รีบร้อนใจอะไร
เงียบไปครู่นึง
ประดิษฐ์เอ่ยขึ้นมาอย่างลำบากใจ “ พิงกี้ ไม่ใช่ฉัน
ไร้น้ำใจนะ
แต่ว่า….มีคนกดดันบริษัทของเราทุกรอบด้าน ก็เพื่อ
จะให้ฉันไล่เธอออก
หลายวันก่อนฉันแบกรับไว้ แต่ตอนฉันนี้แบกรับไม่ไหวจริงๆ
บริษัทของเราทำเกี่ยวกับเกมส์เบราเซอร์
ต้องร่วมงานกับเว็บไซต์เพื่ออาศัยพื้นที่โฆษณา แต่
ตอนนี้
เว็บไซต์ที่ก่อนหน้านั้นร่วมงานกับเขาต่างก็ผิด สัญญาและยกเลิกการร่วมงานกับเขา
เขาถามสาเหตุไปตั้งนาน หลายวันก่อนเพิ่งรู้ข่าวว่า บริษัทเขารับคนที่ไม่สมควรรับมาทำงาน
คนๆนี้ก็คือพิงกี้ที่เพิ่งมาทำงาน ไม่งั้นทำไมก่อนที่
เธอจะมาทำงานที่นี่
บริษัทเขาไม่เคยมีปัญหาเลย ? มานพเคยบอก สถานการณ์ของพิงกี้ให้เขาแล้ว
เขาก็ไม่ได้มีความคิดอะไรกับมานพ แต่ว่าไม่ สามารถให้พิงกี้อยู่บริษัทต่อได้จริงๆ
บริษัทนี้เขาทุ่มแรงกายและแรงใจมาเยอะขนาดนี้
เขาจะให้มันล่มละลายไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้จริงไหม?
“ ดิฉันทราบแล้วค่ะ” พิงกี้ก้มคำนับ “ ขอบคุณการ ดูแลที่ผ่านมาในหลายวันนี้
ฉันจะไปลาออกเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ขอให้บริษัทเจริญ รุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆค่ะ ”
เธอไม่มีสีหน้าโกรธเคืองเลย ประดิษฐ์ยิ่งรู้สึก เกรงใจ เขารู้ว่าพูดเยอะกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์
เขาตัดสินใจให้บัญชีจ่ายเงินเดือนให้เธอหนึ่งเดือน ถือว่าชดใช้ให้เธอก็แล้วกัน แต่ว่า……
“ พิงกี้ เธอรู้ไหมบริษัทของมานพก็เจอปัญหา
เหมือนกันนะ? ”
” อะไรนะคะ? “พิงกี้อึ้งจนตาค้าง
“ บริษัทของเขาก็มีปัญหาหรือคะ? ต้นเหตุเพราะ ดิฉันอีกเหมือนกันหรือคะ?” พิงกี้เม้มปาก
สีหน้าเธอดูไม่ดีเลย
* ใช่ ประดิษฐ์พยักหน้า “ บริษัทเขาเจอปัญหา
หนักกว่าฉันอีก
รู้สึกว่าตอนนี้ขาดสภาพคร่องทางการเงิน
ได้ยินมาว่าเกมส์โครงการที่กำลังคิดค้นพัฒนาในมือ ก็ถูกเปลี่ยนมือไปให้คนอื่น
นั่น…เป็นน้ำพักน้ำแรงสองปีนี้ของเขาเลยนะ! ถ้า ไม่มีโคงการนั้น
เกรงว่าบริษัทที่ร่วมลงทุนก็คงจะยกเลิกสัญญา เหมือนกัน มานพทำเกี่ยวกับเกมส์มือถือ
เพราะอย่างนี้ถึงได้รู้จักและสนิทกับประดิษฐ์ สำหรับ บริษัทเกมส์มือถือโครงการก็เท่ากับชีวิตเลย
โครงการที่ดีสามารถทำให้บริษัทขยายตัวได้หลาย เท่า อีกอย่างมีบริษัทร่วมลงทุนช่วยดูด้วย
พิงกี้ฝืนยิ้มออกมา ขอบคุณที่บอกฉัน ไม่งั้นฉันไม่ ทราบจริงๆ “นิสัยของมานพ
เขาต้องปกปิดเธอชั่วชีวิตแน่ “ เธอไม่คิดว่าฉัน
ปากมากก็พอ ” ประดิษฐ์ก็จนปัญญา
แต่เขาก็ทนดูบริษัทของมานพที่สร้างขึ้นมาด้วยน้ำ พักน้ำแรงพังไปไม่ได้
เขารู้ว่าเพื่อนรักชอบพิงกี้ แต่รักเขาอยู่ข้างเดียวแบบ นี้มันคับหรือ? อารมณ์แบบนี้
1 0.8 มม
ตอนที่ประดิษฐ์รู้ว่าพิงกี้เอาเงินเดือนไปแค่หนึ่ง สัปดาห์ สุดท้ายเขากลายเป็นละอายแก่ใจ
เขารู้สึกเขาเป็นคนต่ำต้อย สู้ผู้หญิงตรงไปตรงมาคน
นี้ไม่ได้
“ น้ำหวาน ส่งที่อยู่บริษัทของพี่มานพให้ฉันหน่อย
ได้ไหม? ”
“ เย้! ในที่สุดเธอก็คิดได้แล้วหรือ? เธอเป็นห่วงพี่ ชายฉันใช่ไหม? น้ำหวานพูดจาโผงผาง
“ ฉันบอกเธอนะ ออฟฟิศของพี่ชายฉันมีประตูลับ
บานนึง
ข้างในมีห้องพักผ่อนหนึ่งห้องนะ! ถ้าเธอจะแอบย่อง
ไปตรวจสอบ
ต้องตรวจสอบที่นั่นรู้ไหม? ไม่ต้องห่วง ฉันจะ สนับสนุนเธออยู่ข้างๆแน่นอน!
“พิงกี้จะร้องก็ไม่ใช่ จะหัวเราะก็ไม่ได้
“ เธอเป็นน้องสาวที่ดีจังเลย ขายพี่ชายเธอง่ายๆ
แบบนี้เลย
” ถ้าเธอรับซื้อไว้จริงๆ พี่ชายฉันต้องขอบคุณฉัน
แน่ๆ!ฮิๆ….”
* เอาหล่ะๆ ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว เธอรีบส่งที่อยู่มา ให้ฉันก่อนนะ”
* รับทราบค่ะ!” ไม่นานก็ได้รับข้อความจากน้ำหวาน
พิงกี้ดูแล้วบริษัทของมานพห่างจากเธอไม่ไกล เดิน ไปแค่สิบกว่านาทีก็ถึงแล้ว เธอมีเรื่องในใจ
พอดีเลยอาศัยตอนที่เดินไปคิดไปด้วย บริษัทของ มานพอยู่ชั้นสิบแปด พิงกี้เพิ่งออกจากลิฟท์
ยังไม่ทันเดินเข้าไปถึงหน้าประตูออฟฟิศ
ก็ได้ยินเสียงเขยี้วงของและเสียงโวยวายอย่างดัง และเสียงกรีดร้องของผู้หญิง
นึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าเธอซีดเซียวและรีบวิ่งเข้าไป
ที่บริษัทของมานพ
พอถึงหน้าประตู ภาพที่เห็นมีแต่ความทรุดโทรม
ทุกที่มีแต่เก้าอี้และคอมพิวเตอร์ที่ถูกเขยี้วงจนเสีย สีราดจนกำแพงเปรอะเปื้อนไปหมด
บริษัทเละจนดูไม่ได้ พนักงานบริษัทส่วนมากยืนอยู่ ข้างๆ โมโหแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
บางคนก็เก็บของเตรียมจากไป พิงกี้เป็นคนแปลก
หน้า
ถึงมีคนเห็นเธอเดินเข้ามาก็ไม่มีใครเดินมาพูดอะไร ยิ่งเดินไปข้างใน พิงกี้ยิ่งรู้สึกอารมณ์ขึ้น
เดินเข้าไปที่ออฟฟิศของมานพ เธอเห็นจิ๊กโก๋กำลัง ราดสีจนห้องเลอะเทอะไปหมด
ในมือแต่ละคนถือใบหน้าสามไว้หมด สีหน้าจองหอง มาก บางคนกำลังเขยี้ยงข้าวของอยู่
บางคนกำลังรื้อค้นลิ้นชัก เห็นของมีค่าก็ยัดเข้าไป
ในกระเป๋าหมด ในห้องพักผ่อน
พลอยพยุงกมลชนกยืนโซเซอยู่ที่มุมห้อง แม่ของ
มานพ กมลชนก) ผมเผ้ายุ่งเหยิง
ใบหน้ามีรอยฝ่ามือ โกรธจนตัวสั่นและตะคอกอย่าง สิ้นหวัง พอแล้ว ไม่ต้องเขยี้ยงแล้ว
ไม่ต้องแย่งแล้ว ! พวกแกเป็นใคร ถ้าลูกชายฉันกลับ
มาเขาไม่ปล่อยมากแค่ไว้แค่
ถ้าพีมานพเห็นคุณน้าเป็นแบบนี้ต้องเสียใจมากแน่ๆ
เลย”
“สาวคนนี้นี่รู้ตัวดีหนี่ ไม่เลวหนี่พี่ชอบ
จิ๊กโก๋ผมทองเสยคางของพลอยพร้อมสีหน้าตะลึง หน้าตาไม่เลวเลย ดูผิวพรรณและหุ่น….
เอาอย่างนี้ เดี๋ยวออกไปเล่นอะไรสนุกๆกับพวกพี่
ไหม? ” พลอยไม่กล้าขยับ
เธอได้แต่หลบหลีกสายตา จิ๊กโก๋ผมทองหันมามอง
เกมลชนก “ ส่วนแกแก่ขนาดนี้แล้ว
ข้างล่างคงหลวมจนเอาไม่ได้ ถ้าเอาขึ้นมา
ไม่รู้ว่าแกทำให้ฉันเสียวหรือฉันทำให้แกเสียวกันแน่!
ฮ่าๆๆ….พี่พูดถูก
* ป้าแก่อย่างนี้มีอะไรน่าเอา? ฉันซื้อหมูมาชิ้นนึงแล้ว เจาะรูเอายังดีกว่าอีก!
เสียงหัวเราะดังก้องขึ้นมา ไอ้สารเลว! “ถูกเหยียด หยามขนาดนี้ กมลชนกสีหน้าโมโห
เธอกรีดร้องและบุกไปที่จิ๊กโก๋ผมทอง” แน่จริงแกก็ดี ฉันให้ตายสิ ไอ้ชาติชั่วอย่างพวกแก
เงินก็ให้พวกแกแล้ว พวกแกยังเขย้ำวงข้าวของอีก พวกแกไม่ได้ตายดีแน่ๆ!
ทันใดนั้น จิ๊กโก๋ผมทองถูกกมลชนกจับแขนไว้และกัด เข้าไปอย่างโหด กัดจนเลือดไหลออกมา
“ยัยแก่ แกกล้ากัดฉันหรือ?คอยดูฉันตีแกตายแน่!
เขาสะบัดแขนไปและเจ็บจนตะคอกใส่คนอื่นไป
“ พวกแกยังยืนเซ่ออยู่ทำไม? รีบมาตียัยแก่นี้ให้ตาย
เลย! »
“ พี่เอก ฉันมาแล้ว 4 ตียัยแก่นี้ให้ตาย! ”
คนอื่นได้ยินแล้วก็รีบถือไม้เดินไปที่ตรงหน้ากมล ชนก พิงกี้เห็นกมลชนกเกือบจะถูกตี
เธอตะโกนเสียงดัง รอก่อน! “
