“ผู้อํานวยการหวังจกบริษัทลําธารธาราขออวยพรวันเกิดให้ท่านอาจารย์เก่าเป็นการส่วนตัวและขอมอบรูปปั้นหยกเจ้าแม่กวนอิมให้เป็นของขวัญ!”
“รองผู้อํานวยการเฉินจากกลุ่มการเงินปราสาทยาวขอให้ท่านอาจารย์เก่าผู้มีความสุขมีความสุขที่ยิ่งใหญ่ราวกับทะเลตะวันออก ขอให้เขามีชีวิตอยู่เป็นเวลานาน! นี่เป็นอัญมณีหยกให้เป็นของขวัญ!”
“ภรรยาของรองผู้นํานักวิจัยหม่าจากสถาบันวิจัยดาลูได้มาในนามของสามีของเธอและนําเสนอต้นแบบเก่าพร้อมขวดยาเสริมสร้างกล้ามเนื้อ!”
คนหนุ่มสาวในเสื้อผ้าที่งดงามได้ดื่มดํากับชีวิตที่หรูหราชีวิตที่ผู้คนเป็นผู้นําในโลกนี้ช่างไร้เหตุผลเมื่อใดก็ตามที่คนธรรมดาได้เห็นสิ่งนี้ พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้รับเชิญให้เข้าร่วมในงานเลี้ยงขนาดใหญ่ที่มีอาหารแปลกใหม่ไวน์ที่ดีและผู้หญิงที่สวยงามทุกคนแต่งตัวเรียบร้อย และเดิน ไปพร้อมกับการเดินที่ผ่อนคลาย ผู้คนที่มีคราบลิปมันบนริมฝี ปากของพวกเขาปลดปล่อยความพอใจออกมา พวกเขา ทั้งหมดจะได้รับป้ายหลุมศพหินอ่อนที่หรูหราเมื่อพวกเขาเสียชีวิตดังนั้นพวกเขาจะไม่ถูกลืม
มีบางคนในโลกนี้ที่ดูเหมือนจะไม่ได้มาจากครรภ์ของผู้หญิงพวกเขาดูเหมือนจะหนีออกจากคุก ชีวิตที่โดดเดี่ยวที่เหนื่อยล้าไร้ประโยชน์ของพวกเขา ทําให้สมองของพวกเขาตึงเครียดสําหรับคนเหล่านี้ชีวิตคือบาปและหายนะ
ทุกคนที่ผ่านไปมาดูเหมือนจะมีชีวิตอยู่อย่างฟุ่มเฟือยหลิวหยุนหยางและครอบครัวของเขาดูเหมือนจะอยู่นอกสถานที่ในหมู่พวกเขา
”เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อเสนอความปรารถนาของท่านอาจารย์เก่าใช่หรือไม่ มาดาม?” ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นคนดูแลถามเฉินหยุนหยิ่งด้วยความลังเล
แม้ว่าเฉิน หยุนหยิงนั้นได้อาศัยอยู่ในเมืองฉางอันมาระยะหนึ่งแล้ว และเธอก็ไม่รู้ตัวอีกต่อไปเมื่อเธอเผชิญหน้ากับคําถามแบบนี้เธอก็รู้สึกผ่อนคลายไม่ได้
“อะไรนะ … เจ้าพูดว่าอะไรนะ? ใครคืออาจารย์เก่าหลิง? ลุงของข้าไม่ได้ชื่อหลิง!” เฉินหยุนหยิงพูดอย่างติดอ่างทันใดนั้นผู้รับใช้ผู้หญิงก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว และกระซิบบางอย่างในหูของผู้จัดการ
แม้ว่าเธอจะกระซิบ แต่หลัวหยุนหยางก็ได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดอย่างชัดเจน
” พวกเขาได้รับเชิญไปงานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลมู่นั้น”
ผู้จัดการขมวดคิ้วก่อนที่เขาจะชี้ไปที่ประตูเล็กด้านในโรงแรม “งานเลี้ยงของเจ้าอยู่ทางนั้น” ทันทีที่เขาพูดเสร็จ เขาก็มองออกไป
เฉินหยุนหยิงผู้ซึ่งรู้สึกอายเล็กน้อย แล้วดึงลูกชายของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว “ไปกันเถอะข้าคิดว่าข้าเข้าใจผิดไป
หลิวหยุนหยางไม่พอใจอย่างมากกับทัศนคติของผู้จัดการถ้าแม่ของเขาไม่รีบร้อนไปงานเลี้ยงวันเกิด เขาคงว่าเขาอย่างสาแก่ใจ
หลิวหยุนหยางจดจําใบหน้าของผู้จัดการเอาไว้ เมื่อเขากลับมาเขาจะใช้อุปกรณ์สื่อสารของเขาเพื่อติดต่อเฉินหยง
” หยุนหยิ่ง! ทางนี้!” ชายวัยกลางคนอายุราว 40 ปีที่มีผมสีขาวเส้นบางเรียกเฉินหยุนหยิงจากประตูด้านข้าง
เฉินหยุนหยิ่งดึงหลิวต่งเอื้อมาอย่างรวดเร็วขณะที่เธอพูดว่า“เราเกือบจะไปผิดงานเลี้ยงซะแล้วพี่ชายนี่คือลุงของเจ้าตงเอ๋อเรียกเขาว่าลุงนะ!”
หลิวต่งเอ๋อปฏิบัติอย่างสุภาพชายผู้นั้นหัวเราะตอบก่อนที่เขาจะหันมาสนใจหลิวหยุนหยาง
“นี่คือลูกชายของข้า หยุนหยาง เขาเพิ่งจะกลับมาดังนั้นข้าจึงพาเขามาด้วย” เฉินหยุนหยิงกอดไหล่ลูกชายของเธอขณะที่เธอแนะนําเขา
คิ้วของชายคนนั้นขมวดเข้าหากันก่อนที่เขาจะพูดว่า “ดีแล้วทันเวลาพอดี ท่านอาจารย์เก่าชอบงานเลี้ยงที่มีชีวิตชีวา”
หลิวหยุนหยางเข้ามาในห้องแคบๆ ก่อนที่เขาจะรู้ว่าลุงของเขากําลังทําหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกครั้งมีคนมากกว่า 40 คนรวม ตัวกันในห้องเล็กๆนี้
แม้ว่าจะมีสองโต๊ะที่จัดอยู่ในใจกลางห้อง เด็กที่อายุน้อยกว่าบางคนต้องยืนอยู่
ชายชราผู้ที่ต้องเป็นลุงใหญ่ของเขา ดูเหมือนเขาจะอยู่ในยุค 80 แม้ว่าเขาจะแก่มาก แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เมื่อเขาเห็นเฉินหยุนหยิง เขาหัวเราะอย่างเต็มที่ “ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าต้องการอวดความมั่งคั่งของเขา โดยทําการจองที่นี่ครอบครัวสําคัญกําลังมีงานเลี้ยง วันเกิดด้วยดังนั้นเราต้องทําให้ทุกคนต้องทนทุกข์ทร มานด้วยการเบียดกันที่นี่!”
หลิวหยุนหยางชอบชายชราคนนี้ทันทีท่านอาจารย์เก่าขนาดตัวเท่าหลิวหยุนหยาง ก่อนที่เขาจะพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาว่า “เจ้ามีคนรักหรือยัง หยุนหยาง?”
“ข้าไม่มี!” ทันใดนั้นหลิวหยุนหยางก็รู้สึกว่าหลายสายตาหันมาจับจ้องเขา แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกรําคาญ แต่ก็ต้องขอบคุณคุณสมบัติจิตใจที่สูงของเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าหัวใจของเขากระชับเล็กน้อย
“โอ้ เจ้าต้องคว้าทุกโอกาสเอาไว้เ เจ้าสามารถมีคนรักได้สองสามคน ฮ่า ฮ่า! ย้อนกลับไปในวันลุงใหญ่ของเจ้าโยนอวนไปทุกที่และจับปลาได้มากมาย!”
เมื่อเขาได้ยินเรื่องตลกที่ไม่อันตรายของลุงใหญ่เขาหลิวหยุนหยางก็เริ่มผ่อนคลาย แม้ว่าภายในห้องจะเต็มไปด้วยบรรยากาศที่กลมกลืนกัน
“ข้าได้ยินป้าของข้าบอกว่าเจ้าเข้าร่วมในกองทัพหยุนหยางแม้ว่ากองทัพจะดีแค่ไหน แต่ข้าคิดว่ามันอันตรายเกินไป จ้าควรไปมหาวิทยาลัยแทน ชีวิตในมหาวิทยาลัยนั้นเป็นอะไรที่น่าทึ่งมาก … “ ชายหนุ่มหน้าตาดีเล็กน้อยพูด เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลิวหยุนหยาง
คําพูดของลูกพี่ลูกน้องของเขา หลิวหยุนหยางพบว่าเขาเป็นหลานชายที่โตที่สุดของลุงใหญ่ของเขาชื่อของเขาคือมู่เจวินเฉิงและปัจจุบันเขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยในฉางอัน
บทสนทนาของพวกเขานั้นเป็นเรื่องไร้สาระระหว่างชายหนุ่มเมื่อหลิวหยุนหยางได้ฟัง เขาก็ตระหนักว่าชีวิตของเขานั้นแตกต่างจากลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างมาก
“สัตว์ร้ายใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ เราจะสามารถหยุดสัตว์ขนาดมหึมาเท่าขนาดของภูเขาได้หรือไม่? เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นงานที่เป็นไปไม่ได้! พรุ่งนี้มีมากมายเหลือเกิน แต่ถ้าเจ้ายังคงทิ้งทุกสิ่งไว้เพื่อวันพรุ่งนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เราควรจะมีความสุขในขณะที่เราสามารถสนุกกับชีวิตอย่างเต็มที่!”
“ข้ามีเพื่อนร่วมโรงเรียนจํานวนมากที่ชอบทหารเมื่อข้ากลับมา ข้าจะแนะนําสาวสวยให้เจ้า!”
หลิวหยุนหยางตกตะลึงในขณะที่เขาได้ยินเหตุผลที่ผิดพลาดของมู่เจวินเฉิงไม่ได้มีร่องรอยของจิตใจการต่อสู้เลยแต่ตรรกะที่อยู่เบื้องหลังคําพูดของเขาก็ไม่ได้ดูน่ารังเกียจเช่นกัน
บางทีมันอาจเป็นเรื่องปกติสําหรับชายหนุ่มคนหนึ่งในที่สําคัญของเขาที่จะคิดแบบนี้ หลิวหยุนหยางได้เห็นสัตว์ร้ายเขาจึงรู้ว่าพวกมันมีพลังมหาศาลหากใครบางคนที่เคยประสบกับสิ่งนี้รู้สึกกังวลอย่างมากเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายมันสมเหตุสมผลแล้วที่มู่เจวินเฉิงจะเป็นมากกว่านั้น
หลิวหยุนหยางผสมผสานอย่างรวดเร็วระหว่างเสียงโห่ร้องและการสนทนารอบตัวเขา ผู้คนต่างพูดถึงเรื่องหยุมหยิมในทุกๆวันอย่างไม่เร่งรีบ
หลิวหยุนหยางค่อยๆตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกเขาทั้งหมดนั่งกันอยู่ครึ่งชั่วโมงแล้ว ทําไมไม่มีข้อบ่งชี้ว่าอาหารกําลังจะถูกเสิร์ฟ?
แม้ว่าลูกชายสองคนของลุงใหญ่ของเขากําลังพูดคุยและหยอกล้อกับญาติๆของพวกเขา ความกังวลบนใบหน้าของพวกเขาก็ไม่สามารถปกปิดได้
ประตูห้องถูกเปิดออก และชายร่างสูงที่แข็งแกร่งเข้ามาแล้วพูดเสียงดังว่า ” ทุกคนหุบปาก! พวกเจ้าไม่รู้หรอว่ากําลังรบกวนผู้อื่นอยู่? เรามีน้ําใจมากพอโดยการให้เจ้าได้จัดงานเลี้ยงวันเกิดที่นี่! แต่เจ้าไม่มีความรู้สึกละอายเลยเหรอ? ถ้าข้าได้ยินเสียงรบกวนอีกข้าจะโยนเจ้าออกไป!”
เด็กตัวเล็กๆที่ได้เล่นอย่างมีความสุขก็เริ่มร้องไห้ด้วยความตกใจ
ชายผู้นั้นเอื้อมมืออย่างกระทันหันในความพยายามที่จะคว้าคอเด็ก พ่อของมู่เจวินเฉิงที่ยืนเคียงข้างเด็กก็หยุดเขาทันที “เขาเป็นแค่เด็ก … “
“ไอ้หมอนี่ เจ้าขอมันเองนะ!” ชายผู้นั้นโบกมือให้พ่อของมู่เจวินเฉิงโดยไม่พูดอะไรอีก
ทุกคนมองเห็นว่าฝามือของชายคนนั้นตกลงมาก่อนที่มือ ของคนอื่นจะคว้ามันไว้ ก่อนที่ชายร่างหนาจะได้พูดหลิวหยุนหยางก็เริ่มออกแรงบังคับด้วยมือของเขา
แกรัก!
ได้ยินเสียงอย่างคมชัดเมื่อแขนของชายต่ําทรามบิดและหักงอ ความเจ็บปวดเฉียบพลันทําให้ชายคนนั้นกรีดร้องเหมือนหมูที่ถูกสังหาร
“เกิดอะไรขึ้น?” ในไม่ช้าคนกว่า 10 คนก็รีบเข้ามาในหมู่พวกเขามีใครบางคนที่มีตราประจําตําแหน่ง ผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ติดอยู่ที่หน้าอกของเขา
“พี่ใหญ่สี! มันโจมตีข้า!” ชายต่ําทรามใช้โอกาสนี้โจมตีก่อน ” มือของข้า! มือของข้าพัก!”
