ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง – ตอนที่ 658 โชคชะตา

ตระกูลซือมีรากฐานอยู่ในแดนสวรรค์ นานจนไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่แล้ว  
 
 
นับตั้งแต่ที่ตี้เสียทรงเป็นรัชทายาทแห่งเผ่าเทพ เขาก็แทบจะไม่เคยได้เห็นพระองค์แย้มสรวลเลย แต่ว่าครั้งนี้พระองค์กลับทรงแย้มยิ้มให้กับสาวน้อยจากโลกเบื้องล่างผู้หนึ่ง?  
 
 
ภาพนี้ หากว่าฮว๋ายยู่ได้เห็นเข้าละก็ ไม่รู้ว่าในใจของนางจะต้องเจ็บช้ำถึงเพียงไหน  
 
 
ฝ่ามือของซือเป่ยขับพลังวิญญาณออกมา พอโบกออกไป หมอกสีแดงที่เคยกระจัดกระจายอยู่ก็รวมตัวกันเข้ามา แทบจะบดบังคนทั้งสองเอาไว้อย่างมิดชิด  
 
 
แต่ว่าภาพที่ตี้เสียทรงแย้มสรวลเมื่อครู่ ก็ประทับอยู่ในดวงตาของทั้งหมดอย่างแจ่มชัดไปแล้ว  
 
 
พวกเขาต่างก็เห็นแล้วว่า เทียนตี้ทรงโอบกอดนางมารจากโลกเบื้องล่างผู้นั้นเอาไว้  
 
 
จำต้องยอมรับว่า นางมารผู้นั้นงดงามมากจริงๆ รูปโฉมนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าเทียนโฮว่ในที่ใดเลย  
 
 
เพียงแต่ว่าดวงตาดอกท้อคู่นั้นออกจะโดดเด่นมีชีวิตชีวาขึ้นมา หากว่าไม่มีดวงตาที่ดูเหมือนกับดวงตาของเทียนโฮว่อย่างที่สุดคู่นั้น นางยังจะงดงามได้อย่างไร?  
 
 
แต่ว่าเมื่อเทียนตี้ทรงปรากฏองค์ออกมาแล้ว ต่อให้ในใจของเหล่าเทพมีข้อสงสัยหรือไม่พอใจ ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา  
 
 
แม่ทัพสวรรค์ทั้งหกต่างก็ทยอยกันถอยกลับไปที่ข้างกายซือเป่ย  
 
 
หากมิใช่เพราะว่าเทียนตี้ทรงปรากฏพระองค์ขึ้นมาอย่างกระทันหัน นางมารผู้นั้นจะต้องถูกเทพสงครามสังหารจนวิญญาณแตกสลายไปแล้วอย่างแน่นอน  
 
 
เหล่านักรบเทพต่างก็พากันหันกลับไปมองดูซือเป่ย ด้วยความหวังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาสักสองประโยค  
 
 
ซือเป่ยกุมง้าวเทพสงครามเอาไว้ในมือข้างหนึ่ง ดวงตาทั้งสองมองทะลุเข้าไปในหมอกสีแดง ค่อยประคองหมัดขึ้นถวายคำนับ “เทียนตี้ทรงเสด็จมากำราบนางมารด้วยพระองค์เอง เพราะทรงตั้งพระทัยจะส่งนางไปยังลานประหารเทพหรือพะยะค่ะ?”  
 
 
ลานประหารเทพ สถานที่ที่แม้แต่เหล่าเทพเซียนก็ยังต้องหวาดกลัว  
 
 
นั่นเป็นสถานที่ตัดสินความตายของเหล่าเทพ  
 
 
เทพที่ขึ้นไปบนนั้น จะต้องรับทัณฑ์สายฟ้าฟาดหมื่นครั้ง กระทั่งกระดูกและเนื้อแยกออกจากกัน ตบะในร่างสิ้นสูญ แม้แต่จิตแห่งเทพก็บอบช้ำอย่างแสนสาหัส หลังจากถูกทรมานจนเสร็จสิ้น ยังต้องถูกผลักตกลงไปยังโลกเบื้องล่าง มีชีวิตอย่างอยู่มิสู้ตาย  
 
 
ที่ซือเป่ยกราบทูลไป เท่ากับถือโอกาสตัดสินใจแทนตี้เสียเลยด้วยซ้ำ  
 
 
เหล่าเทพต่างก็เห็นว่า หากว่ากันตามเหตุผล ตี้เสียทรงสมควรทำตามที่เทพสงครามกราบทูล  
 
 
แม้ว่าจะมีหมอกสีเลือดขวางกั้นอยู่ ตู๋กูซิงหลันก็ยังรู้สึกได้ถึงประกายเกลียดชังในดวงตาของซือเป่ย  
 
 
หากมิได้สังหารนางให้ตายคาทีก็คงไม่มีวันยอมเลิกลา  
 
 
ไม่รอให้ตี้เสียทรงตรัสอะไร นางก็ขยับริมฝีปากหัวเราะเสียงเย็นชาออกมา ทั้งยังตบลงไปบนบ่าของตี้เสียเบาๆ “เจ้ายังจะเป็นจักรพรรดิสวรรค์ไปทำไม? ถอยออกมาเสียเถอะ เทพสงครามยังมีสง่าราศีกว่าเจ้าเสียอีก”  
 
 
ฝ่ามือเรียวยาวสัมผัสกับพระอังสะ ไม่เจ็บไม่คัน  
 
 
ดวงเนตรเปล่งประกายของตี้เสีย กวาดมองไปที่มือข้างนั้น มือที่กึ่งโปร่งแสง ระยิบระยับ ราบกับว่าสร้างขึ้นจากชิ้นหยก  
 
 
ละเอียดนวล กระดูกได้รูปชัดเจน มือข้างนั้นงามกระจ่างขาวสะอาดดุจดอกยู่หลันฮวา [1]  
 
 
มุมโอษฐ์ที่แย้มสรวลอยู่ยังมิได้จางหาย ทั้งยังเพิ่มพูนรอยยิ้มขึ้นอีกหลายส่วน  
 
 
“ยุแยงให้แตกแยกรึ? วิธีนี้ใช้กับเราไม่ได้ผลหรอก” แม้จะตรัสเช่นนั้น แต่ว่าน้ำเสียงของพระองค์กลับนุ่มนวลอย่างยิ่ง ไม่มีร่องรอยของความเหน็บหนาวเหมือนยามที่อยู่ในตำหนักจื่อเวยกงหรือเจดีย์กำราบเทพมารเลย  
 
 
ตู๋กูซิงหลัน “…..”  
 
 
นางรีบเก็บมือกลับไปในทันที ทั้งยังเช็ดถูกกับเสื้อผ้า  
 
 
กริยาเล็กน้อยเหล่านี้ย่อมอยู่ในสายพระเนตรของตี้เสีย แต่ว่าพระองค์มิได้ทรงขุ่นเคือง แววพระเนตรเพียงอับแสงลงเล็กน้อยเท่านั้น  
 
 
นางรังเกียจพระองค์!  
 
 
แต่ว่านางไม่อาจผลักไสพระองค์ จึงได้ต้องปล่อยให้พระองค์โอบเอาไว้  
 
 
ด้านนอกหมอกสีเลือด ซือเป่ยกุมง้าวเทพสงครามเอาไว้ เตรียมจะเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง ก็เห็นแสงสว่างสีทองในหมอกสีเลือดมีความเคลื่อนไหว  
 
 
“เราย่อมมีความคิดอ่านของตนเอง เทพสงครามจงนำแม่ทัพทั้งแปดล่าถอยไป”  
 
 
เหล่าเทพ “ล่าถอย?”  
 
 
ถ้าถอยไปเช่นนี้ แล้วนางมารผู้นั้นจะจัดการลงโทษอย่างไร?  
 
 
พวกเขาสูญเสียแม่ทัพสวรรค์ไปหนึ่งคนและพี่น้องอีกกลุ่มหนึ่ง แล้วนี้จะให้ยอมจบเรื่องไปทั้งๆอย่างนี้?  
 
 
สีหน้าของซือเป่ยมิสู้ดี ฝ่ามือใหญ่โตของเขากุมง้าวเทพสงครามเอาไว้อย่างแน่นหนา “เทียนตี้พะยะค่ะ นางมารผู้เจ้าเล่ห์เพทุบาย…..”  
 
 
พูดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของเทียนตี้ตรัสว่า “เจ้ารับคำสั่งจากผู้ใดให้นำแปดแม่ทัพสวรรค์และนักรบสวรรค์นับหมื่นออกมา?”  
 
 
พอตรัสเช่นนี้ ซือเป่ยก็ถึงกับเสียงหายไปในลำคอ  
 
 
ราชโองการนี้….เขาเองก็ดูออกอยู่ว่า นอกจากตราลัญจกรแล้ว ที่เหลือล้วนเป็นฝีมือของฮว๋ายยู่ทั้งสิ้น  
 
 
ตี้เสียทรงใช้ฮว๋ายยู่มาเป็นเครื่องมือข่มขู่  
 
 
เมื่อจำต้องยอมลงให้ ซือเป่ยก็ถอยออกไปด้านข้างก้าวหนึ่ง เป็นฝ่ายเปิดทางลงให้กับตี้เสีย  
 
 
“กระหม่อมย่อมต้องรับพระบัญชาจากเทียนตี้ และวันนี้ก็ยังคงทำตามพระประสงค์”  
 
 
คำพูดนี้พอเข้าหูของเหล่าเทพ แม้ต่างก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆอยู่บ้าง แต่ก็ฟังไม่ออกว่าผิดแปลกที่ตรงไหน  
 
 
พอเห็นซือเป่ยล่าถอย พวกเขาก็ได้แต่ถอยไปเช่นกัน  
 
 
ในหมอกสีแดงเลือด ประกายแสงสีทองนั้น พริบตาเดียวจางหายไปอย่างรวดเร็ว  
 
 
ในหมอกสีแดงคงเหลือแต่เพียงความว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเทียนตี้ทรงนำนางมารผู้นั้นไปยังที่ใด  
 
 
ทอดทิ้งเหล่าเทพเอาไว้ในที่เดิม โดยไม่รู้อะไรทั้งสิ้น  
 
 
………………  
 
 
พระตำหนักไท่เหิงกง  
 
 
พระตำหนักที่งดงามเลิศหรูที่สุดในพระตำหนักหลิงเซียวเป่าเตี้ยน  
 
 
ตู๋กูซิงหลันถูกตี้เสียหนีบเอาไว้ เหาะผ่านหมู่เมฆมายังที่นี่อย่างรวดเร็ว  
 
 
เมื่อไม่มีเก้ามังกรลากไป พระตำหนักหลิงเซียวเป่าเตี้ยนนี้จึงยังคงหยุดอยู่ที่ใกล้ๆเจดีย์กำราบเทพมาร  
 
 
หากมองดูจากภายนอก พระตำหนักหลิงเซียวเป่าเตี้ยนนี้ช่างงดงามเลิศหรูอย่างที่สุด  
 
 
แต่ว่าเมื่อมองดูจากด้านใน ความเลิศหรูนี้ออกจะถึงขั้นเว่อร์วังอลังการจนบ้าคลั่งไปแล้ว  
 
 
โดยเฉพาะในตำหนักไท่เหิงกงนั้น แม้แต่ตู๋กูซิงหลันยังไม่รู้ว่าสมควรจะบรรยายเช่นไรดี  
 
 
ตี้เสียทรงนำตู๋กูซิงหลันไปยังตำหนักบรรทมของพระองค์เอง  
 
 
ด้านบนของตำหนักบรรทม คือแผ่นกระจกใสทั้งหมด  
 
 
เหนือแผ่นกระจกนั้น มีดวงอาทิตย์ขนาดฝ่ามือเก้าดวงโคจร ต่อให้เป็นยามดึกสงัด เจ้าดวงอาทิตย์ทั้งเก้าดวงนี้ก็ยังคงส่งแสงแผดเผาร้อนแรงออกมา ทำให้ทั่วทั้งพระตำหนักบรรทมสว่างเรืองรอง  
 
 
ตู๋กูซิงหลันอยู่ในสภาพของจิตวิญญาณ เดิมทีก็ไม่สมควรจะอยู่ท่ามกลางแสงสว่างเจิดจ้า  
 
 
พอถูกพามาตากอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ถึงเก้าดวง ร่างกายก็ร้อนลุ่มจนแทบจะลุกไหม้  
 
 
หากจะบอกว่าจีเฉวียนและซือมั่วเย็นเฉียบดุจน้ำแข็ง เช่นนั้นตี้เสียก็เป็นดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงที่สุด  
 
 
หนึ่งหนาวหนึ่งร้อน  สุดขั้วของสองด้าน  
 
 
ในพระตำหนักบรรทมของตี้เสีย ประดับประดาไปด้วยสมบัติล้ำค่าอยู่เต็มไปหมด ทั่วทั้งตำหนักมีแต่ของพวกนี่เทินจนสูงขึ้นไป ดูไปแล้วออกจะรกเลอะเทอะ แต่เมื่อเห็นอยู่ชัดๆว่าที่วางอยู่คือสมบัติล้ำค่า ถึงแม้ว่าจะดูเละเทะไปบ้าง แต่ก็ยังไม่เกะกะสายตาแต่อย่างใด  
 
 
ตู๋กูซิงหลันเพียงกวาดตาดูเล็กน้อย ใต้แสงสว่างอันเจิดจ้า สมบัติล้ำค่าเหล่านี้เปล่งแสงสะท้อนงดงาม จนทำให้ทั่วทั้งตำหนักบรรมทมระยิบระยับวับวาวไปทั้งหลัง  
 
 
ตี้เสียทรงประทับอยู่ข้างกายนาง ตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้ดวงเนตรสีทองคู่นั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างของนางตลอดเวลา ราวกับว่าต้องการมองนางให้ทะลุปรุโปร่ง  
 
 
“เราคือร่างหยางพิสุทธิ์ ถือครองธาตุไฟโดยธรรมชาติ เก้าสุริยะหมุนวนนี้ คือแก่นชีวิตของเรา”  
 
 
หลังเงียบอยู่ครู่หนึ่ง พระองค์ก็ตรัสกับตู๋กูซิงหลันอย่างไม่มีสิ่งใดปิดบัง  
 
 
แก่นชีวิต  
 
 
ความหมายของคำนี้ก็คือ ที่มาแห่งพลังชีวิต ทั้งยังเป็นแก่นแท้ของพลังชีวิต  
 
 
ตู๋กูซิงหลันไม่เข้าใจว่าอยู่ๆเขามาพูดเรื่องนี้กับนางทำไม  
 
 
เขาพานางมาต่อหน้าต่อตาของผู้คนทั้งหมด พอเข้ามาในตำหนักบรรทมของตนเอง ก็มาพูดเรื่องที่มาแห่งพลังชีวิตกับนาง?  
 
 
ตู๋กูซิงหลันออกจะไม่เข้าใจการกระทำของเขาแล้ว  
 
 
“เมื่อฟ้าดินถือกำเนิด สรรพชีวิตปะปนสับสนวุ่นวาย เรากำเนิดจากดวงสุริยา จึงครอบครองแสงที่สว่างที่สุดในใต้หล้า  
 
 
ตี้เสียตรัสต่อไป ว่าแล้ว พระองค์ก็ขยับเข้ามาใกล้ตู๋กูซิงหลันอีกเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้ตอนที่เจ้าและเราได้รู้จักกันมีบางเรื่องที่ไม่ดีเท่าไรนัก ตอนนี้เจ้าและข้าสมควรมาทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้ง”  
 
 
“เรามีนามว่า ตี้เสีย คือจักรพรรดิแห่งแดนสวรรค์”  
 
 
ภายใต้แสงจากการโคจรของดวงอาทิตย์ทั้งเก้า ร่างของเขาเหมือนมีแสงสีเหลืองทองทอทาบอยู่ชั้นหนึ่ง ระยิบระยับจนแสงตาไปหมด  
 
 
ตู๋กูซิงหลัน “……”  
 
 
ขอบใจนะ แต่ไม่ได้อยากจะรู้จักเจ้าสักหน่อย  
 
 
นางยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก ก็เห็นตี้เสีย……  
 
 
………………………  
 
 
   
 
 
[1]  玉兰花: ดอกแมกโนเลีย